|
27 jun 2008
|
Na zijn immens succesvolle nummer 1-remix van Elvis Presley’s ‘A little less conversation’ mocht Neerlands trots in bange dagen Junkie XL laatst ook een nummer (‘4 Minutes’) van Madonna bewerken. Prachtig nieuws natuurlijk voor deze sympathieke deejay uit Lichtenvoorde.
Voordat hij in een uitzending van De Wereld Draait Door Matthijs van Nieuwkerk uitgebreid kon laten horen en zien hoe deze mix klinkt, kregen ze het even over ander muzikaal werk van Junkie XL, namelijk dat van de “emotiemuziek” bij games. Ik ergerde me nogal aan Van Nieuwkerk die de spelcultuur wel heel erg ridiculiseerde en verre van serieus nam. Junkie XL maakt al jaren muziek voor games en heeft onlangs zijn werk voor het nieuwe spel van EA Games, ‘Need for Speed: ProStreet‘, afgerond. Geen kleintje in de wereld van racegames. Ook artiesten als Bloc Party, The Rapture, TV on the Radio en The Yeah Yeah Yeahs leverden muziek voor dit spel.
Van Nieuwkerk snapte er niets van en klungelde zijn omschrijving van het spel aaneen met zinnetjes als “een autootje dat een ander autootje inhaalt” en vragen als “is dat toegepaste kunst?” en “leg je hier eer in?”. Het liefst wilde Matthijs gewoon vragen: “Ben jij als internationaal succesvol artiest wel goed bij je hoofd om mee te werken aan zoiets onbenulligs als een videospelletje dat enkel door kinderen wordt gespeeld? Heb je niets beters te doen?”.
Need for Speed: ProStreet
Wat Matthijs niet weet is dat de gamesindustrie inmiddels meer geld genereert dan de filmindustrie. Niet alleen in Holland, waar de omzet meer dan 1 miljard euro per jaar is, maar ook in de rest van de wereld. Junkie XL wees Matthijs er dan ook terecht op dat hij het grootste bereik via games heeft en niet via singles en cd’s. Van ProStreet werden afgelopen Kerst alleen al 6 miljoen exemplaren verkocht. Gemiddeld spelen vier personen dit spel, wat neerkomt op 24 miljoen mensen die jouw muziek beluisteren. Da’s niet niks. Wat de pet van Matthijs al helemaal te boven ging was Junkie’s uitleg over deze emotiemuziek bij de games. Het komt er op neer dat de muziek die hij maakt voor deze game interactief is, in de zin dat de speler met de besturing van de racewagen de mate van heftigheid van de muziek bepaalt. De emoties van de speler worden op deze manier getriggerd door de muziek. En het grappige is dat ze het zelf doen, want rijd je met je auto de berm in, dan hoor je andere muziek dan als je keurig op de weg blijft.
Een interessante ontwikkeling en in feite een nieuwe manier van muziek aan de man brengen. Een game als ‘Grand Theft Auto’ introduceerde al een soortgelijke interactiviteit door de speler tijdens het autorijden te laten kiezen uit een groot aantal verschillende radiostations. Zo kan de games- én de muziekindustrie je tijdens het scheuren door de bochten met nieuwe muziek kennis laten maken die je onbewust tot je neemt. Uiteraard wordt deze muziek maar al te graag geleverd door bekende bands en artiesten, want -zoals gezegd- het bereik is enorm en daarmee ook de zak met centjes.
Junkie XL over Need for Speed ProStreet en gamemuziek in het algemeen
Overigens was het in GTA ook mogelijk je eigen playlist samen te stellen uit je eigen MP3 verzameling. Over interactiviteit gesproken. Met de emotiemuziek van artiesten als Junkie XL is de interactie weer een stapje verder. Niet alleen bepaal je nu zelf de muziek, je kunt er zelfs een eigen remix van maken, al dan niet bewust!
Wat zal de volgende stap zijn? Zelf de muziek maken? Aan de slag dan maar met de Guitar Hero‘s en SingStar‘s! Moet Matthijs zich wel even goed inlezen.
|
8 mei 2008
|
Later wat meer over New York, maar eerst nog even dit:
GTA4. De stad hing er vol mee. Op elke hoek, op elke public phone, op billboards en op de magazines in de kiosken was het één en al GTA4. Zelfs deze originele Keith Haring muurschildering moest zonodig worden weggedrukt door door deze lollylikkende del.
Het spel der spellen (volgens velen) speelt zich af in het fictieve Liberty City, dat gebaseerd is op New York City. Wat dat betreft is de flinke promotiecampagne niet heel vreemd, maar overdrijven is ook een vak.
Toch kijk ik er wel naar uit. Met veel plezier speelde ik de brute voorganger ‘GTA San Andreas’ en ik heb oprecht zin in deze nieuwe aflevering. Helaas is het nog even neuspeuteren, aangezien ik geen PS3 of XBox360 bezit. Misschien is God in een goeie bui en released Hij ‘m snel voor de PC.
Overigens hing iets verderop (we’re talking East Houston Street) een gigantische PSP te pronk. Nerd als ik ben, moest ik deze natuurlijk even beetpakken:
|
Tags:
|
|
7 apr 2008
|
Onlangs zat Neerlands trots in bange dagen Junkie XL bij De Wereld Draait Door. Na zijn immens succesvolle nummer-1 remix van Elvis Presley’s ‘A little less conversation’ mocht hij nu ook een nummer (‘4 Minutes’) van Madonna bewerken. Prachtig nieuws natuurlijk voor deze sympathieke deejay uit Lichtenvoorde.
Voordat hij Matthijs van Nieuwkerk uitgebreid kon laten horen en zien hoe deze mix klinkt, kregen ze het even over ander muzikaal werk van Junkie XL, namelijk dat van de “emotiemuziek” bij games. Ik ergerde me nogal aan Van Nieuwkerk die de spelcultuur wel heel erg ridiculiseerde en verre van serieus nam. Junkie XL maakt al jaren muziek voor games en heeft onlangs zijn werk voor het nieuwe spel van EA Games, ‘Need for Speed: ProStreet‘, afgerond. Geen kleintje in de wereld van racegames. Ook artiesten als Bloc Party, The Rapture, TV on the Radio en The Yeah Yeah Yeahs leverden muziek voor dit spel.
Van Nieuwkerk snapte er niets van en klungelde zijn omschrijving van het spel aaneen met zinnetjes als “een autootje dat een ander autootje inhaalt” en vragen als “is dat toegepaste kunst?” en “leg je hier eer in?”. Het liefst wilde Matthijs gewoon vragen: “Ben jij als internationaal succesvol artiest wel goed bij je hoofd om mee te werken aan zoiets onbenulligs als een videospelletje dat enkel door kinderen wordt gespeeld. Heb je niets beters te doen?”.
Need for Speed: ProStreet
Wat Matthijs niet weet is dat de gamesindustrie inmiddels meer geld genereert dan de filmindustrie. Niet alleen in Holland, waar de omzet meer dan 1 miljard euro per jaar is, maar ook in de rest van de wereld. Junkie XL wees Matthijs er dan ook terecht op dat hij het grootste bereik via games heeft en niet via singles en cd’s. Van ProStreet werden afgelopen kerst alleen al 6 miljoen exemplaren verkocht. Gemiddeld spelen vier personen dit spel, wat neerkomt op 24 miljoen mensen die jouw muziek beluisteren. Da’s niet niks. Wat de pet van Matthijs al helemaal te boven ging was Junkie’s uitleg over deze emotiemuziek bij de games. Het komt er op neer dat de muziek die hij maakt voor deze game interactief is, in de zin dat de speler met de besturing van de racewagen de mate van heftigheid van de muziek bepaalt. De emoties van de speler worden op deze manier getriggert door de muziek. En het grappige is dat ze het zelf doen, want rijd je met je auto de berm in, dan hoor je andere muziek dan als je keurig op de weg blijft.
Een interessante ontwikkeling en in feite een nieuwe manier van muziek aan de man brengen. Een game als ‘Grand Theft Auto’ introduceerde al een soortgelijke interactiviteit door de speler tijdens het autorijden te laten kiezen uit een groot aantal verschillende radiostations. Zo kan de games- én de muziekindustrie je tijdens het scheuren door de bochten met nieuwe muziek kennis laten maken die je onbewust tot je neemt. Uiteraard wordt deze muziek maar al te graag geleverd door bekende bands en artiesten, want -zoals gezegd- het bereik is enorm en daarmee ook de zak met centjes. Overigens was het in GTA ook mogelijk je eigen playlist samen te stellen uit je eigen MP3 verzameling. Over interactiviteit gesproken. Met de emotiemuziek van artiesten als Junkie XL is de interactie weer een stapje verder. Niet alleen bepaal je nu zelf de muziek, je kunt er zelfs een eigen remix van maken, al dan niet bewust!
Wat zal de volgende stap zijn? Zelf de muziek maken? Aan de slag dan maar met de Guitar Hero‘s en SingStar‘s! Moet Matthijs zich wel even goed inlezen.
|
Tags:
|
|
29 mrt 2008
|
Laatst een mooie film gezien! Okee, het is een spel, maar dat is te weinig eer. Een interactieve film dan: Half-Life 2!
Terwijl ik dit typ giert de adrenaline nog door mijn lijf als resultaat van het laatste uurtje Half-Lifen. Aan alle leuke dingen des levens komt een einde en zo ook aan Half-Life 2, de computergame die een aantal maanden geleden in een speciale box uitkwam voor de X-Box 360, PC en Playstation 3, de zogenaamde Orange Box. In deze oranje doos het spel Half-Life 2, diens opvolger Episode 1 en het gloedjenieuwe Episode 2. Als bonus tref je in de box de losstaande spel Portal aan en de multi-player Team Fortress 2. Maar het gaat natuurlijk om de instant klassieker Half-Life 2 en de twee vervolgen.
Half-Life
Jaren geleden speelde ik het allereerste deel eens, Half-Life. Een geinig SF/horror-spel, die vooral lekker wegspeelt en een indrukwekkend scenario voorlegt: wetenschapper Gordon Freeman moet zien te overleven in een ondergronds laboratorium waar een teleport experiment nogal uit de hand loopt. Dit eerste deel en de vervolgen zijn vooral uniek door het ontbreken van de ‘cutscenes’, de filmpjes die je doorgaans tussen de interactieve sequensen in voorgeschoteld krijgt, waarin iets wordt uitgelegd of een spectaculairs getoond wordt. Deze scènes zijn er natuurlijk wel, maar het is niet zo dat je achterover kunt leunen en een filmpje kunt kijken; interactie is vereist. Half-Life is, zoals gezegd, één grote interactieve film, inclusief deze ‘scripted sequences’. Deel 2 gaat verder waar deel 1 nogal verontrustend eindigt.
Hoofdrolspelers in Half-Life 2: Gordon Freeman en Alyx Vance
Spel in film. Film in spel
Half-Life 2, sja, dat is gewoon een ervaring op zich. Geloof me als ik zeg dat het er niet alleen verpletterend en zeer realistisch uitziet, het verhaal is erg origineel en uitermate spannend. De film raast met zijn urenlange speelduur (ik deed er een paar weken over) voorbij, compleet met scherpe dialogen (doordrenkt van fijne zwarte humor), inventieve karakters, prachtige ruimteschepen, monsters, robots, gebouwen en omgevingen. En jij zit er letterlijk midden in en moet zien te overleven en verder te komen, puzzels en obstakels oplossend en uit de weg ruimend. Ook brute gevechtscènes ontbreken niet, die soms ook behoorlijk bloederig zijn. Grootste pluspunt aan dit spel vind ik de gameplay en het spanningselement. As je door donkere gangen loopt met slechts een pistool en een zaklamp in je handen, wetende dat er elk moment soldaten of aliens om de hoek kunnen komen, breekt het zweet je uit en schrik je je het leplazerus.
Ja, er kan ook weer op honderden zombies geschoten worden. I love it!
Invloeden
Het spel doet denken aan Orwell’s ‘1984’, als de hoofdpersoon Freeman (jij dus) per trein arriveert in de verontrustende politiestaat City 17, met op elke straathoek een ‘Civil Protection officer’ en een groot telescherm met de prekende ‘Big Brother’. De mens is onderworpen aan een vijandig alienras (Combines) en heeft totaal geen rechten meer. Freeman sluit zich aan bij een rebellenbeweging en beleeft duizelingwekkende avonturen met als einddoel het bolwerk van de Combines te vernietigen.
De gecontroleerde stad City 17
Dit is kortgezegd de plot, maar het gaat natuurlijk veel dieper met subplotjes en verhaallijnen die losstaan van dit verhaal. Qua graphics ziet Half-Life 2 er top-of-the-bill uit. Vooral op de pc is het beeld superscherp en loopt ’t vloeiend over het scherm. De personages zijn erg realistisch en soms vergeet je dat je naar een computeranimatie zit te kijken.
Alyx
Zoals in elk spel tegenwoordig kan vrouwelijk schoon niet ontbreken (zie dit artikeltje) en in Half-Life 2 moet Alyx Vance de mannelijke hormonen aanzwengelen. Ze vecht aan Gordon’s zijde tegen de onderdrukkers en aliens en is niet op haar mondje gevallen. Ze plaatst rake opmerkingen, flirt met Gordon (“Good thing you’ve got your hazard suit on. This stuff’s nasty. Got room for two in there?”) en zorgt op onverwachte momenten voor komische oneliners (‘A Combine zombie. Zombie Combine. That’s, that’s like a… ah… a Zombine! Right? Heh’).
Alyx
Wat kan ik nog meer zeggen. Half-Life 2 (en de vervolgen) is een ervaring op zich. Het hoort thuis is het rijtje Blade Runner, 1984, War of the Worlds, Dawn of the Dead en meer van dat soort SF- en horrorklassiekers. Het is een ijzersterke film waar je zelf in speelt. IMDB geeft het niet voor niets een 9.2!
|
Tags:
|
|
18 feb 2008
|
Wel eens het interieur van je woning in de spiegel bekeken? Ziet er behoorlijk anders uit en het biedt een nieuwe, afwijkende blik op je eigen bekende wereld. Een nieuwe wereld die je ook kunt bezoeken als je je ogen sluit. Je eigen brein is tenslotte tot de meest bizarre fantasieën in staat. En mocht je ook daar geen inspiratie uit kunnen halen dan zijn er de drugs nog altijd.
Lewis Carroll (Charles Lutwidge Dodgson) was hier een meester in. LSD, de drug en vooral de gevolgen ervan, waarmee zijn bekendste verhaal, Alice in Wonderland, vaak wordt geassocieerd, was er nog niet in de tijd dat hij het schreef. Wel scheen de man last te hebben van zware migraine aanvallen en bijbehorende hallucinaties. Bewust of niet, het overbekende verhaal van Alice is sinds zijn verschijning in 1865 het ultieme verhaal over het vluchten naar een andere realiteit. Het boek, dat oorspronkelijk ‘Alice’s Adventures in Wonderland’ heet, en diens opvolger, Through the Looking-Glass (1871), zijn wereldberoemde meesterwerken en staan aan de basis van de populaire cultuur in de moderne westerse maatschappij. Zonder Alice geen Matrix films van de Wachowski broers, ‘I Am the Walrus’ van The Beatles, de spannende verhaallijn in Lost of schilderijen van Salvador Dali.
Illustratie van John Tenniel uit Alice’s Adventures in Wonderland
Het Alice-verhaal van Carroll is gebaseerd op een écht meisje die Alice Lidell heette. De schrijver maakte op een middag een boottocht met de 10-jarige Alice en twee andere meisjes (toen kon dat nog) aan wie hij een verhaaltje vertelde om de tijd te doden. De meisjes vonden het prachtig en Carroll schreef het allemaal op. Het boek werd later voorzien van de onsterfelijke en nog immer schitterende illustraties van John Tenniel. Vanaf het begin werd Alice een immens succes. Het vervolg (letterlijk een spiegelbeeld van het eerste deel) verkocht zelfs nog beter. Inmiddels is het verhaal in 125 talen vertaald en bestaan er over de honderd verschillende edities van het boek, die vaak bestaan uit een bundeling van de twee verhalen. Carroll is na Shakespeare de meest geciteerde auteur.
Disney’s Alice
In 1951 verscheen de Disney-animatie Alice in Wonderland. De film maakte van Alice het knappe blonde meisje in blauwe jurk met wit schort, zoals velen haar nog altijd zien en gaf in feite het startschot voor Alice als cultureel icoon en het verhaal (met elementen uit beide boeken) fungeerde als fundament voor alle mogelijke uitingen in de media, zoals muziek, schilderkunst, opera, toneel, games, ballet, televisie en film. En dit terwijl de animatiefilm eigenlijk oude koek was. Het verhaal was reeds drie maal eerder verfilmd, in 1903, 1933 en 1951.
Acht maal Alice in een verfilming. Van links naar rechts, van boven naar onder:
1903, 1933, 1951, 1972, 1976, 1985, 1988, 1991
Alice als cultureel icoon
Vanaf 1951 ging het hard met het kleine meisje. Net als in het verhaal groeide haar status als kool. Na de Disney verfilming volgden niet minder dan tien films gebaseerd op Carrolls boeken. Noemenswaardig zijn de soft-pornografische musical verfilming uit 1976, de versie uit 1985 met Sammy Davis Jr. als rups (caterpillar) en de 1988 versie van de Tsjechische animator Jan Svankmajer. In de hoogtijdagen van de flowerpower komt de Amerikaanse band Jefferson Airplane met het nummer ‘White Rabbit’ (1967) waarin niet alleen Alice bij naam wordt genoemd, maar ook de dormouse, de caterpillar, the Red Queen en the White Knight. Het nummer is een ode aan Carrolls verhaal, maar ook een sneer naar de moeders die lieflijk voorlezen uit Alice die van alles inneemt dat haar voorkomen en visie beïnvloed en dan verbaasd zijn dat hun kinderen later ook naar geestverruimende middelen grijpen. Het lied dat overduidelijk over drugsgebruik gaat, kwam probleemloos door de censuur van de radio. Feed your head!
MP3: Jefferson Airplane – White Rabbit
[audio:http://www.mennomail.nl/audio/Jefferson_Airplane_White_Rabbit.mp3]
Down the rabbit-hole
Witte konijntjes met haast, de rabbit-hole, het malle theeclubje, de pijprokende rups, de walrus en de timmerman, de spiegel als entree, het oplossen van raadsels en puzzels, het levende kaartenspel en schaakspel, de egg-man. De invloed van Alice in Wonderland is onherroepelijk en onvermijdbaar aanwezig in alle facetten van onze samenleving. Het vormt de basis voor ontelbaar veel films, muziek en literatuur. Het is simpelweg overal en begint zo langzamerhand de bijbelse referenties naar de kroon te steken. Alice als concurrent voor Jezus; het moet niet gekker worden.
Als er honderden, zo niet duizenden werken op je boeken zijn geïnspireerd, er een syndroom naar jouw creatie is vernoemd, filosofen Alice’s woorden citeren, het ‘lolita-complex’ terug is te voeren naar Alice en ‘down the rabbit-hole’ een ingeburgerde term is geworden voor heroïne in je ader spuiten, ja, dan heb je wel een indruk achtergelaten.
Hihi: KES
Er wordt vaak beweerd dat Caroll zelf een fervent opiumgebruiker was, wat wellicht zijn vreemde fantasieën verklaard. Maar zoals gezegd kunnen het ook zijn migraine aanvallen zijn geweest. Ook worden er vraagtekens gezet bij zijn fascinatie voor kinderen. Het ging zelfs zo ver dat hij graag naaktfoto’s van kleine meisjes maakte. Daar kwam wijlen Wacko Jacko niet mee weg. Hoe dan ook, om een verhaal als Alice te schrijven moet je ook wel een beetje een verdraaide geest hebben. Carroll stond in elk geval bekend als groot liefhebber van surrealisme en het onderbewuste. Eén iemand moet de eerste zijn en dat wordt hem in grote dank afgenomen.
Invloeden
Want zonder Alice geen Matrix (1999) waarin Neo het witte konijn volgt, net als Donnie Darko (2001) overigens. Die valt ook in slaap voordat hij achter een man in konijnenpak aansjokt. En wat dacht je van ‘Lost’, waarvan de vierde aflevering van seizoen 1 zelfs ‘White Rabbit’ heet en de laatste van het derde seizoen ‘Through the Looking-Glass’. De eerste Resident Evil film (2002) is zelfs helemaal gebaseerd op Alice. Niet voor niets draagt de hoofdpersoon haar naam, wordt het T-virus getest op een wit konijn, bieden spiegels de toegang tot een ondergronds lab, kijkt een personage telkens op zijn horloge (net als het konijn) en heet de grote vijand ‘Red Queen’ die Alice aanspoort om iemand te onthoofden (“off with her head!”). En zo zijn er meer films die Alice als basis hebben: Labyrinth (1986), Spirited Away (2001), Mirrormask (2005), Pan’s Labyrinth (2006) gaan allemaal over een jong meisje in een fantasiewereld die puzzels moet oplossen en/of opdrachten uitvoeren.
Sarah in Muppetland. Jennifer Connelly en David Bowie in ‘Labyrinth’.
In de popmuziek zijn Alice’s invloeden ook ontelbaar. Beatle John Lennon was een groot fan van het verhaal en baseerde ‘I Am the Walrus’ (1967) er op. Het was ook niet toevallig dat hij later in New York vlakbij Central Park ging wonen waar bronzen beelden van talloze Alice-karakters staan.
Alice in Central Park
Ook staat Carroll op de cover van het album ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ (1967). Het is ook niet moeilijk te gissen waar de band Alice in Chains hun naam vandaan heeft. Marilyn Manson noemde een van zijn albums ‘Eat me, drink me’ (2007) naar de cake en drank die Alice inneemt en is bezig met een film gebaseerd op het leven van Lewis Carroll (klikkerdeklik). En laten we vooral Tom Waits niet vergeten, die een heel album opnam, Alice (2002), met nummers voor een toneelbewerking van Alice. De mooiste videoclip geïnspireerd op Alice is toch wel die van Tom Petty: ‘Don’t come around here no more’ (1982), welke een doodenge ’tea-party’ laat zien:
In 2000 verscheen een computergame getiteld American McGee’s Alice, een horrorvariant op het Alice verhaal, welke in de pijplijn zit voor een filmvariant. Een prachtig stripboek is Alice in Sunderland van Bryan Talbot en de Franse tekenaar Gotlib verstripte het verhaal ook, waarin hij Barbarella (1968) vermengt met Alice. Barbaralice werd nogal een erotisch getint verhaal. Enfin, ik kan nog wel even doorgaan. Een overzicht van Alice in de media is hier te vinden.
Vlnr. promotie-illustratie voor American McGee’s Alice, een volwassen Alice
wordt bruut genomen door de onzichtbare kat in Gotlib’s Barbaralice, cover van Alice in Sunderland
Alice als cultureel fenomeen
Hoe je het ook wendt of keert, Alice is alom geïntrigeerd in alle culturele facetten van onze maatschappij. Het verhaal van Lewis Carroll en de tientallen karakters, citaten en symboliek is gewoon goed geworden en niet meer weg te denken in onze westerse manier van denken. Het is al zo ver dat als je een wit konijn in een film ziet, je automatisch een link legt met het Alice verhaal, waardoor de tekst een diepere betekenis krijgt. Net als verwijzingen naar het het oude en nieuwe testament alom aanwezig zijn in onze samenleving (jeetje = verbastering van Jezus), wordt ook Alice je onbewust door de strot gedrukt. Daarom pleit ik ervoor dat het basisonderwijs, naast bijbelstudie, ook Alice-studie doceert op school. Op z’n minst is het verplichte kost voor een kleuter. Alice als nieuwe messias. Dat zie ik Harry Mullisch nog niet bereiken.
Tot slot een fraaie link naar het originele handgeschreven én geïllustreerde Alice boek van Lewis Carroll himself.
Trailer Alice in Wonderland (2010)
Het was een tijd niet duidelijk of Tim Burtons Alice in Wonderland in Nederland in de bioscoop te zien zal zijn. Inmiddels hebben alle bioscopen hun boycot opgegeven en draait de film vanaf 10 maart.
Dit artikel schreef ik op 18 februari 2008 op deze site en op 25 februari 2010 als bijgewerkte versie voor Eeuwig Weekend. Beide versies zijn nu up-to-date
|
Tags:
|
|
15 jan 2008
|
Het extreem mooie en gruwelijk spannende spel dat ik momenteel speel, Half-Life 2 (zie hiero), is gemaakt door de creatieve helden van Valve Corporation, een game-ontwikkelaar in da US. Allemaal leuk en aardig, maar waar viel mijn oog vandaag op, tijdens een onbestemde surfsessie op het wereldwijde web? Valve heeft naast het fabriceren van het apocalyptische Half-Life 2 niet stilgezeten en komt zomer 2008 met een nieuw spel. Een spel waar ik nu al reikhalzend, kwijlend en hunkerend naar uitkijk: Left 4 Dead!
De vier overlevers met daarachter fans van Michael Jackson
In dit spel zombies en overlevers. Agressieve allesverslindende geïnfecteerden versus immune overlevers, gesitueerd in een vergane, vernietigde moderne stad. Ik zeg: doe mij dat spel! Want wat is er nu mooier dan zo’n scenario? Beetje schieten op zombies en hopen te overleven. Misschien als je zelf de zombie kan zijn? Jepzeker, dat kan! Left 4 Dead wordt namelijk een multi-player game, waarbij je kunt kiezen of je de geïnfecteerde of de overlever wilt zijn! Een strijd tussen jou en anderen online.
Screenshot uit Left 4 Dead
De geïnfecteerden kunnen rennen in dit spel en daarmee lijkt de langer lopende trent van rennende zombies (28 Days Later, Resident Evil, Dawn of the Dead (2004)) door gezet te worden om zich definitief op de kaart te zetten. De langlopende traditie van strompelende zombies (Night of the Living Dead, Dawn of the Dead (1978), Day of the Dead) wordt volledig genegeerd. Romero en zijn volgelingen zullen walgen bij deze rennende ondoden, maar ze kunnen getroost worden met de gedachte dat het slechts geïnfecteerde mensen zijn, géén levende doden. Maar sommige mensen kunnen er écht niet tegen!
Hoe dan ook: dat wordt zweten deze zomer. Gelukkig komt het spel ook uit voor de PC zodat ik niet weer naast de pot pies (die andere zombiegame, Dead Rising, verscheen alleen op de X-Box 360). Wie strijdt er met mij tegen die ongelovige overlevers?
Ik niet rennen?! Moet jij eens opletten!
Meer info op de site van Left 4 Dead en hiero een Nederlands interviewtje met een van de makers.
|
Tags:
|
|
30 nov 2007
|
Zoals ik al eerder schreef, was ik nogal verslingerd aan het Playstation 2 spel ‘Resident Evil 4′. Na het uitproberen van een aantal andere games voor deze console, zoals ’24’ en ‘Jak X’, heb ik nu een nieuwe verslaving: Tomb Raider: Anniversary.
Ik teken niet meer, verwaarloos huize Kooistra met inhoud en poep en pies in een pamper om maar te kunnen blijven spelen. Okee, tikkie overdreven, maar het spel is, zoals je dat dan moet zeggen, gruwelijk vet.
Cover Tomb Raider: Anniversary
Zoals de titel van het spel al aangeeft: er is iemand jarig, hoera hoera en dat is Tomb Raider, die in 2006 tien is geworden. Het eerste spelletje (waarvan Anniversary een remake is) zag in 1996 het levenslicht en maakte de gamenerds wereldwijd gek. Tomb Raider is een third person shooter, ofwel je ziet het personage waarmee je speelt constant, in tegenstelling tot een first person shooter, waar je de omgeving vanuit het personage ziet (met in je handen een wapen). Niet alleen was deze 3d-game vol spannende Indiana Jones-achtige avonturen grafisch interessant, het bevatte een slimme, lenige, rondborstige hoofdpersoon in de vorm van Lara Croft.
Lezers: Lara. Lara: lezers
De Tom Raider serie is met zijn 30 miljoen+ verkochte spellen een immens succes (het was in de begintijden voor Playstation dé goudmijn) en laten we eerlijk zijn, dat ligt echt niet alleen aan de gameplay. Lara Croft is dé reden dat al die mannen in de rij stonden en staan om hun handen om de controller te wurmen en Lara de meest spannende poses te laten aannemen. Hoe houterig en pixelig de eerste paar Tomb Raider-delen er ook uitzien, Lara was lekker. Ze werd geïdealiseerd en bereikte al snel iconische hoogten. Lara-fansites schoten als paddestoelen uit de grond en de digi-babe sierde covers van magazines wereldwijd. Zelfs de jongens van U2 gaven het virtuele personage een optreden op gigantische videowalls tijdens hun Popmart-tour.
|
Tags:
|
