|
23 jul 2015
|
Posted by Menno, and filed under Film
|
Het is lastig praten over The Eclipse (2009) als Shia Lebeouf er constant doorheen schreeuwt.
In augustus is VoorDeFilm er weer, mét deze inleiding!
|
7 feb 2015
|
Posted by Menno, and filed under Film
|
Niet alleen is Birdman (2014) een meesterlijke film, waar ik twee uur lang met open mond naar heb gekeken en geluisterd, en welke linea recta mijn top 5 Beste Films Allertijden instroomt, ook heeft de film een fraaie verwijzing naar het tapijt uit The Shining (1980). Jeweetwel, de wallpaper die je ook op deze website ziet. Deze dus:
Kijk maar, hier in Birdman:
Uiteraard bewust, want regisseur liet al weten dat alles in deze film tot in de kleinste details is voorbereid en geplanned. En net als Stanley Kubrick heeft hij niets aan het toeval overgelaten. Waarom dan The Shining? Omdat de films wel meer gemeen hebben.
Wat te denken van het feit dat beide films een hoofdpersoon hebben die een boodschap willen brengen (een boek / een toneelstuk) dat hen tot waanzin drijft. Of de steadicam door de hallen, de bar als biechtruimte en Laura, de minnares van Riggan, die met pruik op het podium wel erg lijkt op Shelley Duvall.
Overigens is Birdman niet de eerste film die het tapijt uit The Shining op de vloer legt. Hier zie je ‘m ook in Toy Story (1995):
Update: En hier in Minions (2015):
En in de videoclip bij ‘On Top of the World’ van Imagine Dragons heeft het tapijtje een mooie bijrol naast de vele Shining en Kubrick eerbetonen/persiflages:
En wat is nou eigenlijk de diepere betekenis achter het patroon op het tapijt? Volgens de fantastische documentaire Room 237 (2012) staat het voor niets anders dan Launch Pad 39A, het lanceerplatform op het Kennedy Space Center in Florida. Hier steeg de Apollo raket op voor zijn trip naar de maan in 1969. Kubrick zou de nepmaanlanding in de tv-studio geregisseerd hebben. Dit mocht hij natuurlijk nooit publiekelijk zeggen, dus verstopte hij hints in The Shining. Welja.
|
26 jan 2015
|
Posted by Menno, and filed under Film
|
Had sinds ik de film voor het eerst zag, ergens half jaren ’80, weer eens zin in Schatjes (1984).
Gekke film toch. En bijna surrealistisch in al z’n droge, zwarte humor, onmogelijke gebeurtenissen, buitenaardse dialogen en wereldvreemde personages.
Ook lekker veel slapstick
Het feit dat de dochter Akkemay destijds 14 jaar was en haar scenes eigenlijk als kinderporno kunnen worden beschouwd maakt de film nog ongelofelijker. Cinematografisch is ook eigenlijk best wel goed, zeker tegen het einde als de ouders hun eigen huis weer willen betreden en de film een prachtig belichte spannende horror wordt (met uiteraard flinke verwijzingen naar The Shining, inclusief het Wolf en de drie biggetjes-verhaal).
Evil Deadish
Het is echter het kneuterige nagesynchroniseerde Nederlands dat de film ongeloofwaardig maakt. Maar aan de andere kant draagt dat ook bij aan de cultstatus die het inmiddels geniet. En wat was dat geweldige musicalstukje ineens? Moest ook erg lachen om het laatste frame, wat er met de kids terecht is gekomen.
Hoe het de kids verging
Nu Mama is Boos! (1986) maar doen?
|
23 jan 2015
|
Posted by Menno, and filed under Film
|
Sinds jaren is het onderdeel ‘Critics’ Choice’ terug op het Film Festival Rotterdam. En voor het eerst in de vorm van het video-essay. Een hippe term voor een genre van filmkritiek dat volgens dit artikel op De Filmkrant-site “in het buitenland al meer is ingeburgerd dan hier, maar dat op termijn wel eens een invloedrijke vorm van recenseren zou kunnen worden.”
Ik ben er in elk geval dol op en kijk ze zeer graag. Hier een prachtig overzicht van hele sterke video-essays van het afgelopen jaar.
Uiteraard draag ik er zelf ook een steentje aan bij met VoorDeFilm, en dan vooral met de VoorDeFilm XL afleveringen.
Voor de Critics’ Choice video-essays mocht ik twee afleveringen monteren. Die van Hedwig van Driel die n.a.v. de film Laggies (2014) een essay maakte over het opkomende genre van de vrouw en (het uitstellen van) volwassenheid. En die van Kees Driessen die een betoog houdt over de Ghibli films, n.a.v de vertoning van When Marnie was there (2014).
Het programma vind je hier. De video’s van Hedwig en Kees verschijnen tzt ook wel hier of daar.
Dit soort video’s maak ik met heel veel plezier, want ook in geloof heilig in deze vorm van filmkritiek -en analyse. Meer!
Dana Linssen en Jan Pieter Ekker, de initiatiefnemers van het Critics’ Choice programma. Een leuke knipoog naar de bekende foto van Roger Ebert en Gene Siskel. Foto: Nichon Glerum
|
11 jan 2015
|
|
Tags:
|
|
28 dec 2014
|
Posted by Menno, and filed under Film, Persoonlijk
|
Net als vorig jaar ook nu weer een nieuwe top 10 van de beste films die ik zag in 2014.
Wederom niet alleen de films die het afgelopen jaar uitkwamen (hoewel verrassend veel goeie films uit 2014), maar daadwerkelijk de films die ik zag.
En ook nu weer: eerst een eervolle vermelding van de vele kwaliteitsseries die maar blijven komen. Elk jaar mee en elk jaar beter. Ik heb weer erg genoten van The Walking Dead, dat zich na het dood (!) saaie derde seizoen wonderbaarlijk goed heeft opgepakt. Hetzelfde geldt voor Homeland seizoen 4, waar ik gapend aan begon maar me na vier afleveringen weer op het puntje van de stoel zette. House of Cards, seizoen 2 was weer geweldig, net als de twee seizoenen Orphan Black, maar het absolute hoogtepunt was het Britse drama The Missing. James Nesbitt en Frances O’Connor als ouders van de vijfjarige Olly die van het ene op het andere moment vermist wordt. Wie is schuldig? Wat is er gebeurd? Een intelligent en aangrijpende reeks van acht afleveringen waarin ze met hulp van de geweldige Tchéky Karyo, een gepensioneerde rechercheur, stap voor stap de waarheid ontdekken.
The Missing
Dan de films.
1. 20.000 Days on Earth (2014)
Een documentaire, voor een groot deel in scene gezet, over de vijftigste verjaardag van Nick Cave. Een dag uit zijn leven. Geweldige muziek gedurende het schrijfproces, de opnamestudio en het podium. Intelligente man, mooie verhalen en prachtig geschoten beelden.
20.000 Days on Earth
2. Under the Skin (2014)
Vaag as hell, maar zo mooi geschoten en de film heeft zo’n bijzondere vage intrigerende sfeer. Dat Scarlett Johanssen als alien in een mensenpak ontzettend sexy is helpt ook. Maar de boodschap van de film is bijzonderder.
3. The Wolf of Wall Street (2014)
Scorsese zoals een Scorsese moet zijn. Het beste van zijn beste werk, op herhaling. Het is geen Taxi Driver of Goodfellas, maar misstaat zeker niet naast deze klassiekers. Mooi verteld en geacteerd door DiCaprio.
4. Sunset Boulevard (1955)
Het mooie van het filmproject VoorDeFilm, dat ik dit jaar ben gestart, is dat ik veel klassiekers moet (her)kijken voor de montage. Sunset Blvd is er zo’n een. Een ongelofelijk sterk meesterwerk en alweer bijna zestig jaar oud. De hoofdrol van Gloria Swanson (Norma Desmond) is de rol van haar leven en memorabel als geen andere rol. Triest en prachtig.
5. Boyhood (2014)
De film die in bijna alle lijstjes op één eindigde. En terecht. Een film die een gezin letterlijk twaalf jaar volgt en daarbij ongelofelijk goed is, verdient niets meer dan dat. Boyhood kabbelt drie uren voort en tegelijkertijd is ‘ie voorbij voor je er erg in hebt. Dat is extreem knap.
6. The Straight Story (1999)
Nog zo’n film die ik keek voor een VoorDeFilm-inleiding. Ik had spijt ‘m nu pas gezien te hebben. Werd weggeblazen en zat anderhalf uur oprecht te genieten. Alles klopt. Intelligente en aangrijpende Lynch-vertelling.
7. Gravity (2013)
Indrukwekkend visueel spektakel. Helaas zag ik ‘m niet in de bios, maar dan nog kwam ‘ie goed over. De foetus en hergeboorte thema’s vond ik kicken.
8. Tim’s Vermeer (2013)
Docu over een uitvinder geobsedeerd door De Muziekles van Vermeer. Hij besluit het meesterwerk na te schilderen via een zelf verzonnen techniek. Hij doet er uiteindelijk vijf jaar over. Fascinerend, boeiend en leerzaam.
Tim’s Vermeer
9. Predestination (2014)
Kleine grote film die weinig aandacht kreeg, in Nederland in ieder geval. Maar het is een intelligente tijdreismindfuck. Verplicht meerdere keren kijken. Erg goed.
10. Deux Jours Une Nuit (2014)
De financiële crisis vertaald naar een doodgewoon Frans gezinnetje. Sterk drama dat ondanks het zware thema en de heftige beslissingen die (de geweldige) Marion Cotillard moet nemen, optimistisch van toon blijft. Maakte veel indruk.
Zeer eervolle vermeldingen voor Enemy (2013), Rewind This! (2013), Dawn of the Planet of the Apes (2014), Her (2014) en Maps to the Stars (2014).
Beste horror was natuurlijk The Babadook (2014) en de beste Nederlandse film was Doe Maar: Dit is Alles (2013)
Mijn hele 2014 lijst, op datum staat op Letterboxd.
|
Tags: Top 10
|
|
6 aug 2014
|
Een week geleden is mijn nieuwe project live gegaan: VoorDeFilm. Een videokanaal waarop filmexperts films inleiden. Explicateurs als het ware.
Ik miste een soortgelijk kanaal op het internet en het was me te vaak voorgekomen dat ik niet wist welke film ik nu weer moest kijken en snakte naar iemand die me in 5 minuten kon vertellen waar de film over gaat, wie de makers zijn en waarom ik ‘m moet gaan kijken.
En dat is exact wat ik dan maar zelf ben gaan doen. Het kanaal is donderdag 31 juli live gegaan met drie video’s. Elke week verschijnt er een nieuwe inleiding. De inleiders zijn allen extreme filmofielen en werken bijna allemaal in de Nederlandse filmwereld, zoals Rick de Gier, Jasper Tonnon, Hedwig van Driel, Luuk van Huet en Dana Linssen. Maar er doen ook journalisten, ontwerpers en schrijvers mee.
Zie hier bijvoorbeeld Phil van Tongeren over ‘The Brood’ van David Cronenberg:
Wat achtergrondinfo voor de liefhebber:
De opnames vinden plaats voor een vers aangeschaft greenscreen, zodat elke achtergrond achter de inleider geplaatst kan worden:
Geen groene kleding dragen!
Uiteraard gebruik ik hiervoor mijn Canon 70D DSLR op een König KN-TRIPOD110 statief:
Lees verder… »
