|
2 sep 2008
|
In den beginne was er een koelkast. Zo’n enorm ding dat vooral heel dik was en waarvan de antenne steeds scheef stond. Het moet 1997 geweest zijn. Mijn eerste mobieltje. Prepaid. Wekelijks opgewaardeerd met 10 euro via een telefoonkaart. Later kon het ook via de Rabofoon. Gekkenhuis.
Mijn tweede én derde GSM waren hetzelfde. Merk was onbekend, maar mijn provider, Libertel (later Vodafone, waar ik sindsdien altijd trouw aan ben gebleven) had er met hele grote letters LIBERTEL op gezet. Volgens mij heb ik er nog wel één liggen ergens. Libertel IZI. Sja, wat zal ik zeggen. Het belde.
Mijn vierde telefoon was heel erg klein. Een Sony Ericsson. Gewéldig ding. Begin van een hechte Menno-Sony Ericsson relatie. Wat een vooruitgang was dat. Kon bellen als de beste. Gadgetfreak en verrader als ik was werd dit fraaie mobieltje na een jaartje toch weer vervangen door een uitklaptelefoon van Motorola. Zo’n hippe smartphone met Windows Mobile erop. Wat een vreselijk ding was dat. Liep alleen maar vast. En in het buitenland kreeg ik van 1 sms’je wel 100 kopietjes. Blij dat ik na een jaar weer een nieuwe uit mocht zoeken van Vodafone.
Het werd de Sony Ericsson T610 (ja, we zijn bij het punt waar ik de modellen nog kan herinneren). Erg modern voor die tijd. Ik heb het over midden 2003. Iedereen op de televisie had er een. Dus was ‘ie cool. Zat zelfs een camera op. Klein, donker en korrelig, maar dat had ook wel wat kunstzinnigs.
Na twee jaar, want zo lang duurde mijn abonnement, koos ik voor een van de opvolgers van de T610, de Sony Ericsson k800i. Een top GSM. Batterij gaat wel 4 tot 5 dagen mee en de camerafunctie (3,2 MP) is subliem. Met een beetje pijn in mijn hart zie ik het einde van mijn abonnementsperiode alweer tegemoet. Tijd voor een nieuwe.
En dat, beste lezer, brengt me tot het plaatsen van onderstaand filmpje want ik denk dat ik de opvolger heb gevonden. Jawel. Het heeft lang geduurd want ik heb me goed ingelezen en gekeken. De iPhone kwam natuurlijk voorbij, maar ook de HTC Diamond Touch én Pro, de Samsung i900 Omnia en de Blackberry Bold. Maar ik denk dat ze voor mij niet kunnen tippen aan deze nieuwe Sony Ericsson Xperia X1 die -volgens de laatste berichten- in oktober op de markt komt.
Cool huh? Essentieel voor mij in elk geval zijn een goeie camera, prettig belgemak en ja, toch echt wel Google maps, want ik ben ongelooflijk slecht in het vinden van straten.
Ik denk dat ik het wel zeker weet. Xperia X1, kom maarrrrr. Tenzij jij me nog kunt omlullen?
|
Tags:
|
|
16 apr 2008
|
Zojuist op het AFFF Diary of the Dead (2007) gezien. De vijfde zombiefilm van Romero na Night of the Living Dead (1968), Dawn of the Dead (1978), Day of the Dead (1985) en Land of the Dead (2005). Niet te verwarren met Return of the Living Dead 1 (1985), Return of the Living Dead 2 (1993), Return of the Living Dead 3 (1993), Return of the Living Dead: Necropolis (2005) en Return of the Living Dead: Rave to the Grave (2005). En al helemaal niet met de remakes Night of the Living Dead (1990), Night of the Living Dead 3D (2006), Dawn of the Dead (2004) en Day of the Dead (2008)!
Laat je ook niet misleiden door Isle of the Dead (1945), City of the Dead (1960), Creature of the Walking Dead (1965), House of the Living Dead (1971), Garden of the Dead (1974), Evil Dead (1981), Evil Dead II (1987), Island of the Dead (2000), Prison of the Dead (2000), Legion of the dead (2001), Children of the Living Dead (2001), House of the Dead (2003), Museum of the Dead (2004), Shaun of the Dead (2004), House of the Dead II (2005), Night of the Dead: Leben Tot (2006), Dorm of the Dead (2006), Poultrygeist: Night of the Chicken Dead (2006), Flight of the Living Dead, ook bekend als Plane Dead (2007), Rise of the Dead (2007), Forrest of the Dead (2007) en Dance of the dead (2008).
Zelfs niet door Night of the Dawn of the Son of the Bride of the Return of the Terror (1991) en diens opvolger Night of the Day of the Dawn of the Son of the Bride of the Return of the Revenge of the Terror of the Attack of the Evil, Mutant, Hellbound, Flesh-Eating Subhumanoid Zombified Living Dead, Part 3 (2005).
En met Orgy of the Dead (1965) en Nudist Colony of the Dead (1991) heeft het al helemaal niets te doen.
Ik vond ‘m niet zo origineel.
|
Tags:
|
|
11 apr 2008
|
Gister ving voor de 24e maal het leukste filmfestival van het jaar aan: het Amsterdam Fantastic Film Festival. En voor het eerst sinds 2003 was ik niet bij de opening. Tijdgebrek. Zojuist las ik dat oprichter en sinds vorig jaar ex-festivaldirecteur Jan Doense niet alleen in het zonnetje werd gezet, maar tevens werd geridderd in de orde van Oranje-Nassau! Doe maar luxe! Maar zeer terecht, want Mr. Horror heeft sinds de eerste ‘Weekend of Terror’ heel wat bereikt. “Toch wel bijzonder dat je in dit land geridderd kan worden door 20 jaar horrorfilms te vertonen” liet eregast Tim Burton weten.
Aanraders
Het festival duurt dit jaar twee hele weken en heeft een reeks veelbelovende titels op het programma. Zo kijk ik erg uit naar openingsfilm ‘The Fall’ (2007, Tarsem Singh), ‘Sukiyaki Western Django’ (2007, Takashi Miike), ‘The Ruins’ (2008, Carter Smith), slotfilm ‘Doomsday’ (2008, Neil Marshall) en uiteraard George A. Romero’s ‘Diary of the Dead’ (2007), waar ik al eerder over schreef.
Eerder zag ik al de hilarische over-the-top horror ‘Hatchet’ (2006, Adam Green), het doodenge ‘[REC]’ (2007, en de zomcom ‘Fido’ (2006, Andrew Currie), welke ik stuk voor stuk ten zeerste aanraad.
Helaas kan ik er dit jaar niet zo fanatiek aanwezig zijn als voorgaande jaren (ik nam er twee maal zelfs vakantie voor op), maar ik zal het festival zeker een bezoeken. Want zeg nou zelf, beschrijvingen als deze wil je toch niet missen:
– een vrouw met zeven clitorissen die enkel bevredigd kan worden door iemand met eenzelfde soort anatomisch defect – ‘Bad Biology’ (2008, Frank Henenlotter)
– een absurdistisch bloedbad veroorzaakt door een Japans schoolmeisje met een mitrailleur als onderarm – ‘Machine Girl’ (2008, Noboru Iguchi)
– een buitenaards wezen als juffrouw die de leerlingen van klas 6b terroriseert – ‘The Substitute’ (2007, Ole Bornedal)
Precies! Naar Tuschinski dus. Het kan nog tot 20 april!
Still uit ‘Machine Girl’
Cultura
Overigens was Jan Doense gister op het NPS themakanaal Cultura te gast, samen met striptekenaar Jeroen Funke als zombie. Kijk hier (klik op Cultura Film III 14) voor de interessante aflevering en let vooral even op het exemplaar van mijn eigen Bloeddorst (het exemplaar dat ik vorig jaar aan Jan overhandigde?) dat pontificaal op de tafel ligt én door de zombie nog even onder de aandacht wordt gebracht. Thanks Jeroen!
|
Tags:
|
|
29 mrt 2008
|
Laatst een mooie film gezien! Okee, het is een spel, maar dat is te weinig eer. Een interactieve film dan: Half-Life 2!
Terwijl ik dit typ giert de adrenaline nog door mijn lijf als resultaat van het laatste uurtje Half-Lifen. Aan alle leuke dingen des levens komt een einde en zo ook aan Half-Life 2, de computergame die een aantal maanden geleden in een speciale box uitkwam voor de X-Box 360, PC en Playstation 3, de zogenaamde Orange Box. In deze oranje doos het spel Half-Life 2, diens opvolger Episode 1 en het gloedjenieuwe Episode 2. Als bonus tref je in de box de losstaande spel Portal aan en de multi-player Team Fortress 2. Maar het gaat natuurlijk om de instant klassieker Half-Life 2 en de twee vervolgen.
Half-Life
Jaren geleden speelde ik het allereerste deel eens, Half-Life. Een geinig SF/horror-spel, die vooral lekker wegspeelt en een indrukwekkend scenario voorlegt: wetenschapper Gordon Freeman moet zien te overleven in een ondergronds laboratorium waar een teleport experiment nogal uit de hand loopt. Dit eerste deel en de vervolgen zijn vooral uniek door het ontbreken van de ‘cutscenes’, de filmpjes die je doorgaans tussen de interactieve sequensen in voorgeschoteld krijgt, waarin iets wordt uitgelegd of een spectaculairs getoond wordt. Deze scènes zijn er natuurlijk wel, maar het is niet zo dat je achterover kunt leunen en een filmpje kunt kijken; interactie is vereist. Half-Life is, zoals gezegd, één grote interactieve film, inclusief deze ‘scripted sequences’. Deel 2 gaat verder waar deel 1 nogal verontrustend eindigt.
Hoofdrolspelers in Half-Life 2: Gordon Freeman en Alyx Vance
Spel in film. Film in spel
Half-Life 2, sja, dat is gewoon een ervaring op zich. Geloof me als ik zeg dat het er niet alleen verpletterend en zeer realistisch uitziet, het verhaal is erg origineel en uitermate spannend. De film raast met zijn urenlange speelduur (ik deed er een paar weken over) voorbij, compleet met scherpe dialogen (doordrenkt van fijne zwarte humor), inventieve karakters, prachtige ruimteschepen, monsters, robots, gebouwen en omgevingen. En jij zit er letterlijk midden in en moet zien te overleven en verder te komen, puzzels en obstakels oplossend en uit de weg ruimend. Ook brute gevechtscènes ontbreken niet, die soms ook behoorlijk bloederig zijn. Grootste pluspunt aan dit spel vind ik de gameplay en het spanningselement. As je door donkere gangen loopt met slechts een pistool en een zaklamp in je handen, wetende dat er elk moment soldaten of aliens om de hoek kunnen komen, breekt het zweet je uit en schrik je je het leplazerus.
Ja, er kan ook weer op honderden zombies geschoten worden. I love it!
Invloeden
Het spel doet denken aan Orwell’s ‘1984’, als de hoofdpersoon Freeman (jij dus) per trein arriveert in de verontrustende politiestaat City 17, met op elke straathoek een ‘Civil Protection officer’ en een groot telescherm met de prekende ‘Big Brother’. De mens is onderworpen aan een vijandig alienras (Combines) en heeft totaal geen rechten meer. Freeman sluit zich aan bij een rebellenbeweging en beleeft duizelingwekkende avonturen met als einddoel het bolwerk van de Combines te vernietigen.
De gecontroleerde stad City 17
Dit is kortgezegd de plot, maar het gaat natuurlijk veel dieper met subplotjes en verhaallijnen die losstaan van dit verhaal. Qua graphics ziet Half-Life 2 er top-of-the-bill uit. Vooral op de pc is het beeld superscherp en loopt ’t vloeiend over het scherm. De personages zijn erg realistisch en soms vergeet je dat je naar een computeranimatie zit te kijken.
Alyx
Zoals in elk spel tegenwoordig kan vrouwelijk schoon niet ontbreken (zie dit artikeltje) en in Half-Life 2 moet Alyx Vance de mannelijke hormonen aanzwengelen. Ze vecht aan Gordon’s zijde tegen de onderdrukkers en aliens en is niet op haar mondje gevallen. Ze plaatst rake opmerkingen, flirt met Gordon (“Good thing you’ve got your hazard suit on. This stuff’s nasty. Got room for two in there?”) en zorgt op onverwachte momenten voor komische oneliners (‘A Combine zombie. Zombie Combine. That’s, that’s like a… ah… a Zombine! Right? Heh’).
Alyx
Wat kan ik nog meer zeggen. Half-Life 2 (en de vervolgen) is een ervaring op zich. Het hoort thuis is het rijtje Blade Runner, 1984, War of the Worlds, Dawn of the Dead en meer van dat soort SF- en horrorklassiekers. Het is een ijzersterke film waar je zelf in speelt. IMDB geeft het niet voor niets een 9.2!
|
Tags:
|
|
11 mrt 2008
|
Teken een sexy zombieverpleegster die je een spuitje gaat geven, was de opdracht die ik voor getalenteerd (manga-)tekenaar Mike Kok en mijzelf in gedachten had. Zo geschiedde.
Ach ja.
|
Tags:
|
|
3 mrt 2008
|
Laatst ‘The Ring‘ (1998, Hideo Nakata) weer eens gezien. De Japanse. Blijft een doodenge film!
In 2006 leverde het onderstaand stripje op.
|
Tags:
|
|
18 feb 2008
|
Wel eens het interieur van je woning in de spiegel bekeken? Ziet er behoorlijk anders uit en het biedt een nieuwe, afwijkende blik op je eigen bekende wereld. Een nieuwe wereld die je ook kunt bezoeken als je je ogen sluit. Je eigen brein is tenslotte tot de meest bizarre fantasieën in staat. En mocht je ook daar geen inspiratie uit kunnen halen dan zijn er de drugs nog altijd.
Lewis Carroll (Charles Lutwidge Dodgson) was hier een meester in. LSD, de drug en vooral de gevolgen ervan, waarmee zijn bekendste verhaal, Alice in Wonderland, vaak wordt geassocieerd, was er nog niet in de tijd dat hij het schreef. Wel scheen de man last te hebben van zware migraine aanvallen en bijbehorende hallucinaties. Bewust of niet, het overbekende verhaal van Alice is sinds zijn verschijning in 1865 het ultieme verhaal over het vluchten naar een andere realiteit. Het boek, dat oorspronkelijk ‘Alice’s Adventures in Wonderland’ heet, en diens opvolger, Through the Looking-Glass (1871), zijn wereldberoemde meesterwerken en staan aan de basis van de populaire cultuur in de moderne westerse maatschappij. Zonder Alice geen Matrix films van de Wachowski broers, ‘I Am the Walrus’ van The Beatles, de spannende verhaallijn in Lost of schilderijen van Salvador Dali.
Illustratie van John Tenniel uit Alice’s Adventures in Wonderland
Het Alice-verhaal van Carroll is gebaseerd op een écht meisje die Alice Lidell heette. De schrijver maakte op een middag een boottocht met de 10-jarige Alice en twee andere meisjes (toen kon dat nog) aan wie hij een verhaaltje vertelde om de tijd te doden. De meisjes vonden het prachtig en Carroll schreef het allemaal op. Het boek werd later voorzien van de onsterfelijke en nog immer schitterende illustraties van John Tenniel. Vanaf het begin werd Alice een immens succes. Het vervolg (letterlijk een spiegelbeeld van het eerste deel) verkocht zelfs nog beter. Inmiddels is het verhaal in 125 talen vertaald en bestaan er over de honderd verschillende edities van het boek, die vaak bestaan uit een bundeling van de twee verhalen. Carroll is na Shakespeare de meest geciteerde auteur.
Disney’s Alice
In 1951 verscheen de Disney-animatie Alice in Wonderland. De film maakte van Alice het knappe blonde meisje in blauwe jurk met wit schort, zoals velen haar nog altijd zien en gaf in feite het startschot voor Alice als cultureel icoon en het verhaal (met elementen uit beide boeken) fungeerde als fundament voor alle mogelijke uitingen in de media, zoals muziek, schilderkunst, opera, toneel, games, ballet, televisie en film. En dit terwijl de animatiefilm eigenlijk oude koek was. Het verhaal was reeds drie maal eerder verfilmd, in 1903, 1933 en 1951.
Acht maal Alice in een verfilming. Van links naar rechts, van boven naar onder:
1903, 1933, 1951, 1972, 1976, 1985, 1988, 1991
Alice als cultureel icoon
Vanaf 1951 ging het hard met het kleine meisje. Net als in het verhaal groeide haar status als kool. Na de Disney verfilming volgden niet minder dan tien films gebaseerd op Carrolls boeken. Noemenswaardig zijn de soft-pornografische musical verfilming uit 1976, de versie uit 1985 met Sammy Davis Jr. als rups (caterpillar) en de 1988 versie van de Tsjechische animator Jan Svankmajer. In de hoogtijdagen van de flowerpower komt de Amerikaanse band Jefferson Airplane met het nummer ‘White Rabbit’ (1967) waarin niet alleen Alice bij naam wordt genoemd, maar ook de dormouse, de caterpillar, the Red Queen en the White Knight. Het nummer is een ode aan Carrolls verhaal, maar ook een sneer naar de moeders die lieflijk voorlezen uit Alice die van alles inneemt dat haar voorkomen en visie beïnvloed en dan verbaasd zijn dat hun kinderen later ook naar geestverruimende middelen grijpen. Het lied dat overduidelijk over drugsgebruik gaat, kwam probleemloos door de censuur van de radio. Feed your head!
MP3: Jefferson Airplane – White Rabbit
[audio:http://www.mennomail.nl/audio/Jefferson_Airplane_White_Rabbit.mp3]
Down the rabbit-hole
Witte konijntjes met haast, de rabbit-hole, het malle theeclubje, de pijprokende rups, de walrus en de timmerman, de spiegel als entree, het oplossen van raadsels en puzzels, het levende kaartenspel en schaakspel, de egg-man. De invloed van Alice in Wonderland is onherroepelijk en onvermijdbaar aanwezig in alle facetten van onze samenleving. Het vormt de basis voor ontelbaar veel films, muziek en literatuur. Het is simpelweg overal en begint zo langzamerhand de bijbelse referenties naar de kroon te steken. Alice als concurrent voor Jezus; het moet niet gekker worden.
Als er honderden, zo niet duizenden werken op je boeken zijn geïnspireerd, er een syndroom naar jouw creatie is vernoemd, filosofen Alice’s woorden citeren, het ‘lolita-complex’ terug is te voeren naar Alice en ‘down the rabbit-hole’ een ingeburgerde term is geworden voor heroïne in je ader spuiten, ja, dan heb je wel een indruk achtergelaten.
Hihi: KES
Er wordt vaak beweerd dat Caroll zelf een fervent opiumgebruiker was, wat wellicht zijn vreemde fantasieën verklaard. Maar zoals gezegd kunnen het ook zijn migraine aanvallen zijn geweest. Ook worden er vraagtekens gezet bij zijn fascinatie voor kinderen. Het ging zelfs zo ver dat hij graag naaktfoto’s van kleine meisjes maakte. Daar kwam wijlen Wacko Jacko niet mee weg. Hoe dan ook, om een verhaal als Alice te schrijven moet je ook wel een beetje een verdraaide geest hebben. Carroll stond in elk geval bekend als groot liefhebber van surrealisme en het onderbewuste. Eén iemand moet de eerste zijn en dat wordt hem in grote dank afgenomen.
Invloeden
Want zonder Alice geen Matrix (1999) waarin Neo het witte konijn volgt, net als Donnie Darko (2001) overigens. Die valt ook in slaap voordat hij achter een man in konijnenpak aansjokt. En wat dacht je van ‘Lost’, waarvan de vierde aflevering van seizoen 1 zelfs ‘White Rabbit’ heet en de laatste van het derde seizoen ‘Through the Looking-Glass’. De eerste Resident Evil film (2002) is zelfs helemaal gebaseerd op Alice. Niet voor niets draagt de hoofdpersoon haar naam, wordt het T-virus getest op een wit konijn, bieden spiegels de toegang tot een ondergronds lab, kijkt een personage telkens op zijn horloge (net als het konijn) en heet de grote vijand ‘Red Queen’ die Alice aanspoort om iemand te onthoofden (“off with her head!”). En zo zijn er meer films die Alice als basis hebben: Labyrinth (1986), Spirited Away (2001), Mirrormask (2005), Pan’s Labyrinth (2006) gaan allemaal over een jong meisje in een fantasiewereld die puzzels moet oplossen en/of opdrachten uitvoeren.
Sarah in Muppetland. Jennifer Connelly en David Bowie in ‘Labyrinth’.
In de popmuziek zijn Alice’s invloeden ook ontelbaar. Beatle John Lennon was een groot fan van het verhaal en baseerde ‘I Am the Walrus’ (1967) er op. Het was ook niet toevallig dat hij later in New York vlakbij Central Park ging wonen waar bronzen beelden van talloze Alice-karakters staan.
Alice in Central Park
Ook staat Carroll op de cover van het album ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ (1967). Het is ook niet moeilijk te gissen waar de band Alice in Chains hun naam vandaan heeft. Marilyn Manson noemde een van zijn albums ‘Eat me, drink me’ (2007) naar de cake en drank die Alice inneemt en is bezig met een film gebaseerd op het leven van Lewis Carroll (klikkerdeklik). En laten we vooral Tom Waits niet vergeten, die een heel album opnam, Alice (2002), met nummers voor een toneelbewerking van Alice. De mooiste videoclip geïnspireerd op Alice is toch wel die van Tom Petty: ‘Don’t come around here no more’ (1982), welke een doodenge ’tea-party’ laat zien:
In 2000 verscheen een computergame getiteld American McGee’s Alice, een horrorvariant op het Alice verhaal, welke in de pijplijn zit voor een filmvariant. Een prachtig stripboek is Alice in Sunderland van Bryan Talbot en de Franse tekenaar Gotlib verstripte het verhaal ook, waarin hij Barbarella (1968) vermengt met Alice. Barbaralice werd nogal een erotisch getint verhaal. Enfin, ik kan nog wel even doorgaan. Een overzicht van Alice in de media is hier te vinden.
Vlnr. promotie-illustratie voor American McGee’s Alice, een volwassen Alice
wordt bruut genomen door de onzichtbare kat in Gotlib’s Barbaralice, cover van Alice in Sunderland
Alice als cultureel fenomeen
Hoe je het ook wendt of keert, Alice is alom geïntrigeerd in alle culturele facetten van onze maatschappij. Het verhaal van Lewis Carroll en de tientallen karakters, citaten en symboliek is gewoon goed geworden en niet meer weg te denken in onze westerse manier van denken. Het is al zo ver dat als je een wit konijn in een film ziet, je automatisch een link legt met het Alice verhaal, waardoor de tekst een diepere betekenis krijgt. Net als verwijzingen naar het het oude en nieuwe testament alom aanwezig zijn in onze samenleving (jeetje = verbastering van Jezus), wordt ook Alice je onbewust door de strot gedrukt. Daarom pleit ik ervoor dat het basisonderwijs, naast bijbelstudie, ook Alice-studie doceert op school. Op z’n minst is het verplichte kost voor een kleuter. Alice als nieuwe messias. Dat zie ik Harry Mullisch nog niet bereiken.
Tot slot een fraaie link naar het originele handgeschreven én geïllustreerde Alice boek van Lewis Carroll himself.
Trailer Alice in Wonderland (2010)
Het was een tijd niet duidelijk of Tim Burtons Alice in Wonderland in Nederland in de bioscoop te zien zal zijn. Inmiddels hebben alle bioscopen hun boycot opgegeven en draait de film vanaf 10 maart.
Dit artikel schreef ik op 18 februari 2008 op deze site en op 25 februari 2010 als bijgewerkte versie voor Eeuwig Weekend. Beide versies zijn nu up-to-date
|
Tags:
|
