13/02/2007 Wolfmother - Paradiso, Amsterdam Nederland
Leuk om deze jongens eens live te zien en getuige te mogen zijn van het virtuoze gitaarspel dat Wolfmother zo karakteriseert. Een heerlijke trip terug naar de jaren '70 rock als Led Zeppelin en Black Sabbath. Had het echter na een nummer of vijf wel weer gehad. Cijfer: 6
Wolfmother - Foto: ik
05/04/2007 The Shins - Paradiso, Amsterdam Nederland Goed. Lekker. Vertrouwd. Fijn.
Cijfer: 7
Shins vanaf het balkon - Foto: ik
19/04/2007 Maximo Park - Melkweg, Amsterdam Nederland Nummertje 3 alweer. En nog steeds is Maximo Park boeiend. De nieuwe cd klinkt lekker en qua live performance gaat het nog altijd prima. De zanger is charismatisch en draagt de show, met als komische sidekick de troetsenist die als een robot op de synthesizer ramt. Lekker concert.
Cijfer: 7,5
Maximo Park applying some pressure - Foto: ik
25/04/2007 Roger Waters - Sportpaleis, Antwerpen België Roger Waters is nog altijd boos. Nog steeds vindt hij het essentieel om zijn nummers ten gehore te brengen en zijn boodschap te verspreiden. Dus klonken deze avond naast de bekende solo- en Floydklassiekers ook enkele prachtnummers van ‘The Wall’, maar nu met een andere lading. ‘Does anybody here remember Vera Lynn?’ en ‘Bring the boys back home’ waren rechtstreeks naar de ‘jongens in Irak’ gericht. En dat hij het niet eens is met de politiek van ene meneer G.W. Bush, schuift Waters ook niet onder de duizenden stoelen en banken die het Sportpaleis rijk is. De teksten op het inmens grote varken dat ineens boven de hoofden van het publiek zweefde logen er ook niet om: ‘Stop Bush now!’ en ‘Fear builds walls’. Waters speelde deze avond integraal het Pink Floyd album ‘Dark side of the Moon’, maar voor mij waren de ‘Wall’-nummers, samen met het nog immer ijzersterke en kippenvel opwekkende nummer ‘Perfect Sense’
Een politiek verantwoord avondje dus, maar bovenal een muzikaal spektakel. Waters was in topvorm en had een dijk van een begeleidingsband bij zich, met hierin o.a. zijn zoon Harry en niemand minder dan Snowy White op gitaar. En zoals te verwachten was het voor het oog ook een feest met vliegende varkens, ruimtemannen, een enorm beeldscherm met begeleidende filmpjes en de bekende vloeistofprojecties en natuurlijk een flitsende lasershow.
Cijfer: 9
Pigs - Foto: ik
18/07/2007 Steve Vai - Melkweg, Amsterdam Nederland Mijn gezelschap grapte dat Steve Vai alvast één fan had, wijzende naar de ventilator die voor mr. Vai stond en zijn lange haren op Hans Klok-achtige manier liet wapperen. Een mannetje is het wel, die Steve, met zijn zijn ventilator, glinsterende kledij en gladde praatjes. Dikke 'en terecht' zeg ik dan, want het is nu eenmaal een gitaargrootheid. Vanavond was 'ie weer even alleen (samen met Joe Satriani vormt hij het gitaarproject G3), maar met een ijzersterke begeleidingsband, inclusief twee violisten. Ze zetten een gelikte show neer, waar alles perfect verliep. Het klonk goed en misschien is dat ook wel een beetje mijn kritiekpunt. Het is allemaal goed. En dat is het. Spannend is het in elk geval niet. Je weet wat je krijgt bij mr. Vai en dat is een heleboel gitaarsolo's. Dus tevreden ging ik weer naar huis. Nog wel even een speciale vermelding voor de hartverscheurende versie van 'For the love of god', want die was (wederom, zie 2004) ongelofelijk mooi. Cijfer: 7,5
Hele duidelijke foto van mr. Vai - Foto: ik
13/09/2007 The Police - Amsterdam ArenA, Amsterdam Nederland Ik had een zitplaats ditmaal, tijdens het concert in de Arena. Na 21 jaar speelden ze weer saampjes: The Police. Sting, Stewart Copeland en Andy Summers. Officieel nooit uit elkaar geweest, maar sinds 1986, na ruzies elk gescheiden wegen ingeslagen.
The Police dus. Ik had er wel zin in. Maar eerst nog even tanden opelkaar en drie kwartiertjes luisteren naar de enorme echo’ende bak herrie die voorprogramma Fiction Plane (met zoontjelief van Sting op bas en zang) voortbracht. Wat een teringherrie.
Gelukkig klonk het geluid van The Police wat beter, maar de Arena blijft de meest vreselijke plek om een concert te geven.
Het trio begon lekker met ‘Message in a bottle’ en liet zien en horen dat het sound niets had ingeboet. Wat een strot heeft meneer Sting. Drummer Copeland ging zichtbaar enthousiast los en gitarist Summers zette functionele slagjes neer.
Ik kon me echter niet aan gevoel onttrekken dat drummer Copeland en Sting hun ruzie hadden bijgelegd. Er was nul contact met elkaar en ik kreeg de indruk dat de mannen de nummers wel met lol, maar ook als een soort verplichting afwerkten. Vriend H. liet me weten dat The Police nooit het grote geld heeft binnengehaald in de periode dat ze samen waren. Sting begin pas te cachen toen zijn solo-carriere begon. Zou deze reünietour er zijn om het pensioen van Copeland en Summers veilig te stellen? Hoe dan ook, het is ze gegund.
ijzonder concert. Werd echter geen één keer warm van binnen. En de Arena heeft het definitief verbruikt.
Cijfer: 6,5
Sting en co - Foto: Robert Smit
15/09/2007 Alan Parsons Project - Paradiso, Amsterdam Nederland Alsof de tweelingbroer van Demis Roussos het podium op kwam lopen. Wat een imposante man zeg, mister Alan Parsons. Alles is lang aan hem: hijzelf, zijn haar, zijn baard, en zijn rode leren jas. Na het concert van de ‘ouwe mannen’ van The Police afgelopen donderdag, stond ik vanavond tussen de veertigers en vijftigers in het hoofdstedelijke Paradiso, bij The Alan Parsons Project.
Toen het eerste nummer begon vreesde ik heel even even een avond lang naar ’synthesizers greatest’ te moeten luisteren, maar o, wat had ik het mis. Er stonden zes topmusicanten op het podium, die om en om, naast hun instrument ook de zang voor hun rekening namen. Anderhalf uur retestrak, perfect geluid en ijzersterke, kippenvel opwekkende songs. En het plezier spatte er van af. Van de mannen van The Alan Parsons Project zelf en zeker ook in het publiek. Zo kan het ook.
En ja, tijdens Old and Wise had ook ik een brokje in de keel. Wat een prachtig nummer blijft dat toch.
Cijfer: 8,5
In het midden: Alan Parsons - Foto: ik
28/09/2007 Wir Sind Helden - Paradiso, Amsterdam Nederland Een onverwacht feestje in de Grote Zaal van Paradiso. Het Duitse Wir Sind Helden kende ik enkel van de heerlijke cd 'Vor hier an blind' uit 2005 en de vorige keer, in april 2006, liep ik ze mis (was notabene in Berlijn), dus een bezoekje aan dit vrolijke groepje was een must. Het begon al gelijk lekker met een paar stevige hits van "mijn" album, waarbij het publiek vooraan zelfs begon te pogo'en en crowdsurfen. Dit werd vanaf toen overigens alleen nog maar heftiger. Wir Sind Helden, met de lieve en stoere chick Judith Holofernes als frontwoman verloren deze avond af en toe mijn aandacht als er weer een (voor mij) onbekend en langzaam liedje werd ingezet, maar maakte dat helemaal goed met knallers (met vrolijke blazerssectie) als 'Wenn es passiert' en 'Nur ein Wort'. Cijfer: 7,5
Een waar feestje van Judith und co. - Foto: ik
02/10/2007 David Sylvian - Rai, Amsterdam Nederland Gaap. Niet alleen de congreszaal van het koude Rai gebouw (wie is er dood?) drukte een zuurstof aan de lucht onttrekkende sfeer op de avond, ook meneer Sylvian was doodvermoeiend slaapverwekkend. Okee, het moet gezegd, de muzikanten zijn stuk voor stuk goed en Sylvian heeft een prachtige stem, maar ik had het bij de cd moeten laten. Live voegt ex-Japan zanger Sylvian niets toe. Niet qua performance (iedereen bleef het gehele concert lang op één plek zitten; de bassist en saxofonist waren de enige twee mensen in de hele zaal die stonden), niet qua lichtbeelden op de achtergrond en niet qua muziek. Helaas volgden er nog twee toegiften. En hij speelde niet eens het prachtige 'Nightporter'. Gaap. Cijfer: 4
Boring - Foto: ik
04/12/2007 Saybia - Paradiso, Amsterdam Nederland Nummertje vijf. En ik wilde helemaal niet! Collega's echter wel en ik ging mee. Heb er geen spijt van, maar voegde niks toe in mijn leven. Wel leuk om de band al vanaf 2002 live te volgen.
Cijfer: 6
Saybia te Paradiso - Foto: ik
06/12/2007 Billy Ocean - Paradiso, Amsterdam Nederland Billy Ocean, de hitmachine uit de jaren ‘80. Na een radiostilte van weet ik veel hoeveel jaar is de man terug. Dat moest ik meemaken! Het druiperige ‘Suddenly’ op herhaling. Evenals de klassiekers ‘When the going gets tough’ en ‘Get out of my dreams’. Mijn all time favorite was altijd ‘Loverboy’. Gewoon een cool nummer. Komt ook door die vette science fiction clip. Beetje als de kroegscène in Star Wars (IV). Sja, wat zal ik zeggen. Het was leuk om Billy eens live te zien, maar muzikaal kon het me niet boeien. De nummers zijn lang en eentonig. Het ene reggae-uitstapje was wel weer leuk. De band speelde gewoon goed, maar op een gegeven moment verlies ik mijn aandacht. Pas toen de bekende hits langskwamen, had ook ik écht lol. Maar Billy is ook niet gek en stelde dit tot het eind uit. En dan, hoppa, ook gelijk alle vier achter elkaar: 'Suddenly', 'Loverboy', 'When the going gets tough' en 'Get out of my dreams'.
Cijfer: 7
