Home
20 dec 2018
Posted by Menno, and filed under Film, TeeVee

Traditioneel weer effe een eindejaarslijstje.

2018
Heel veel in 2018 uitgekomen films zag ik niet in 2018, maar van de 2018 films die ik wel zag:

1. You were never really here
2. Hereditary
3. Suspiria
4. Under the silver lake
5. Roma
6. Revenge
7. I, Tonya
8. Annihilation
9. A Quiet Place
10. Upgrade

ywnrt

Ook qua series zag ik te weinig, en te weinig goeds. Wat nog altijd erg sterk is is Better Call Saul (S4) en ook Kidding vond ik mooi. Maar met kop en schouders stak The Haunting of Hill House erboven uit. Voor VPRO Cinema schreef ik dit:

Regisseur Mike Flanagan had al wat krediet opgebouwd met zijn prima horrorfilms Oculus (2013), Hush (2016) en de Stephen King-verfilming Gerald’s Game (2017), maar met deze bewerking van de gelijknamige roman van Shirley Jackson zet hij zichzelf definitief op de kaart. De serie is niet alleen doodeng (godzijdank zonder voorspelbare schrikmomenten), maar neemt ook uitgebreid de tijd om de personages te confronteren met een griezelig spookhuis, trauma’s én elkaar. Tel daar een zeer inventieve cinematografie bovenop (aflevering zes bestaat uit een aantal indrukwekkende long takes) en als bonus een stuk of vijftig verstopte geesten (verzamel ze allemaal!), en je hebt een van de beste series van het jaar. Dat onze eigen Michiel Huisman een van de hoofdrollen vertolkt, is extra leuk.

The Haunting of Hill House

21 nov 2018
Posted by Menno, and filed under Family guy, Muziek

Nog een Michael Jackson anekdote dan. 

Toen ik 7 jaar was kwam Michael Jacksons ‘Thriller’ uit. Ik weet nog heel goed dat ik schijtersbenauwd was van de 13 minuten durende videoclip, geregisseerd door John -The Blues Brothers- Landis. Wacko Jacko veranderd hierin in een weerwolf (op dezelfde manier als in de film ‘An American Werewolf in London’ – doodeng dus) en in een zombie.

Een vriend van mijn oudere broer maakte me wekenlang doodsbang door alleen al het nummer te zingen.
Later kwam het goed en durfde ik te kijken. Helemaal fantastisch vond ik het. Heb op mijn 16e nog een keer de videocassette gekocht met de making of (tip!).

Toen mijn zoon ook 7 was, was hij ook een groot Michael Jackson fan (nog steeds trouwens). Hij vond al zijn snelle nummers helemaal te gek en keek graag naar zijn clips, zijn dansmoves imiterend. Echter, Thriller mocht ‘ie nooit zien van mij. Mijn eigen traumaatje kwam steeds naar boven. Tot ik ‘m maar eens opzette…

Samen kijken, met de hand op de spatiebalk mocht het echt te eng worden. Maar Dylan lachte erom. Het was TOTAAL niet eng. Hij was al zoveel gewend van de zombies in Minecraft, van Plants versus Zombies en al die tientallen films en series die hij zag. “DANSZOMBIES!”. Hij vond het fantastisch.

Achteraf was mijn angst voor niets, want wat ziet het er lullig uit (zie bijvoorbeeld de studiolampen in beeld op 6’27”). Maar destijds was dit de creepy shit. Inmiddels lachen we erom. Dylan zeker.

De clip blijft overigens geweldig:

21 nov 2018
Posted by Menno, and filed under Family guy, Muziek

Mind blown-moment van de dag. Het De Mirandabad, door mij op hilarische wijze altijd het ‘De Het Een Mirandabad’ genoemd, is de locatie waar onze zoon zwemles volgt. Leuk zwembad in de mooie Rivierenbuurt. Dylan vindt het daar fantastisch. Vooral het golfslagbad.

Hij is overigens ook groot fan van Michael Jackson. Sterker: hij kan de moonwalk en een groot aantal danspasjes van de ster. En wat schetst mijn verbazing zojuist? Niemand minder dan Wacko Jacko heeft het De Mirandabad geopend in 1979! Echt! Met de Jackson 5.

wackojacko1

En Peppi en Kokkie. Logisch.

wacko jacko2

Daar waar hij wekelijks zwemt deed Michael zijn danspasjes. Bizar!

Hier meer info.

3 okt 2018
Posted by Menno, and filed under Film, Kunst, Reizen

Een paar dagen Londen in mijn uppie om The Clock in Tate Modern te bezoeken. Uiteraard snoepte ik dan ook de National Gallery en V&A mee.

Dag 1, woensdag 23 september 2018

Na een bloody krappe zit in de EasyJet naar Londen Luton keurig aangekomen om 12 uur in het hartje van de hoofdstad, het uurtje terug in de tijd meegesnoept.

Begon de dag met een stevige lunch in de National Gallery om deze hierna grondig te bezoeken. Stendhal-syndroom galore zeg. Great Scott! Stond eindelijk oog in oog met de bekende Michelangelo’s, Turners, Vermeers, Ingres’ en Rubens’. Zag eindelijk De liggende Venus die in de spiegel tuurt van Velázquez en het portret van Giovanni Arnolfini en zijn vrouw van Jan van Eyck.
Hoogtepunten waren er volop, waaronder een aantal adembenemend mooie canvassen waarin met licht getoverd wordt.

londen1

Na de Gallery toog ik naar Berwick Street voor de verplichte platenzaken en Gosh Comics.

Mijn hotel ligt in Peckham, een erg chille buurt met veel leuke tentjes en restaurantjes. Hier viel in gelijk in slaap om na een snelle hap de indiebios Peckhamplex (elke film 5 pond!) te bezoeken. Ik zag King of Thieves, een slim vertelde Britse heistfilm met (my name is) Michael Caine. Dikke aanrader; de ruim twee uren vliegen voorbij.

peckhamplex

Teruggelopen en zes keer bedelaars en drugsdealers (no thanks mate) van me af moeten beuken en na 22.000 stappen mijn bed weer in te duiken. Morgen eindelijk The Clock in Tate zien!

Dag 2, maandag 24 september 2018

Vandaag stond helemaal in het teken van de 24-uurs mashup The Clock van Christian Marclay.
Ik begon de (zonnige) dag met fikse wandeling naar Tate Modern om daar te genieten van een stevig English Breakfast. Er stond geen rij bij The Clock en ik kon gelijk in een van de 50 IKEA driezitsbanken ploffen. Drie uur lang heb ik gefascineerd gekeken naar de filmscènes die vloeiend in elkaar overliepen en elke minuut keurig in beeld brachten. En ook al wordt er geen verhaal verteld, ik bleef geboeid kijken naar het grote scherm.

tate2

Na de rest van het museum ook te hebben doorkruist (Veel! Veel vaag ook!) schoof ik om 18:30 uur aan bij een Artist Talk van Christian Marclay en een teveel erachter zoekende journaliste. Hier leerde ik veel. Bijvoorbeeld dat Marclay geen vlotte prater is en dat hij -teleurstellend- geen grote filmfreak is, maar vooral beeld- en geluidskunstenaar. De talk ging voornamelijk over het fenomeen tijd en de vorm waarin hij dit heeft gegoten. Hij werd een beetje zeurderig en mopperig over hoe mensen zoveel op hun mobiel leven en de tijd toch eens los moeten laten. Hij schoot zelfs uit de bocht door te beweren dat film een uitstervend medium is.

tate3

Wat ik wél heb geleerd over het maakproces van dit project is dat hij er drie jaar aan gewerkt heeft en samen met twee (of drie?) assistenten clips heeft verzameld. Voornamelijk van dvd’s, geleend van videotheken die (weer klagend) allemaal verdwenen zijn. Ook verkreeg hij films illegaal, zei hij ietwat beschaamd, hoewel hij de rechtenkwesties zelf flexibel bekijkt. Hij bezit de rechten van alle clips natuurlijk niet maar laat het vallen onder Fair Use. Echter, en dat vind ik dan weer jammer, je mag zijn film niet thuis bezitten. Je móet naar een screening in een museum. Het is niet zijn materiaal maar hij beslist. Zo zegt hij dat het geluid en de overgave in de donkere ruimte heel belangrijk zijn en dat het anders niet werkt. Snap ik, maar er zit natuurlijk ook een financiële reden achter; hij boert er inmiddels lekker van.

Over het montageproces ging het niet dus vroeg ik dat maar. Hij maakte geen spreadsheets met films en tijdcodes, zoals ik met mijn hotelkamers en hij wilde er ook geen gesammtkunstwerk of crowdfundingsproject van maken. De clips gingen direct op de timelines van -toen nog- FCP7 (een AM en een PM timeline) en zo vulde hij ze langzaam.
De meeste moeite had ‘ie met het vinden van de late nachtelijke minuten en vulde die dus veel op met droomsequenties.

Enfin. Een jaloersmakend project, dat uitstekend is uitgevoerd, al vind ik een aantal opvattingen van de beste man bedenkelijk. Zit wel barstensvol nieuwe ideeën voor mijn hotelkamerproject!!

Dag 2, maandag 24 september 2018

Laatste dagje die waarop ik asociaal uit- en bijsliep en besteedde met een bezoek aan het prachtige V&A Museum. Ook weer gratis (waarom zijn musea in Nederland niet gratis?) en wederom indrukwekkend. Ik bezocht er ook een tijdelijke expositie over Games en liep er een uur of drie rond.
Ik maakte nog een wandeling door Hyde Park om daarna de metro te pakken naar St. Pancras station. Voor de terugreis had ik besloten de trein te nemen. Drie uren relaxed videootjes kijken en lezen en ik was weer in Mokum.

22 sep 2018
Posted by Menno, and filed under Film, Video

Zoals wellicht bekend ben ik twee jaar geleden begonnen met het verzamelen van hotelkamernummers. Die in films en tv-series om precies te zijn. En om te beginnen eerst maar eens tot en met 1000. Waarom? Om de ultieme film mashup te maken. En omdat ik een beetje gestoord ben.

Mashups maak ik al sinds 2013. Over elk mogelijk onderwerp. Zo kwamen telefoonboeken voorbij, en dozen. Of robots, kleding, power women, psycho women, psycho men, seances, badderende vrouwen en clowns. En nu dus hotelkamernummers.

En ik wil er niet tien, of vijftig. Of 500. Nee, ik wil er 1000. En dan ook zonder er één te missen.
Dat is een flinke klus. Ik ben er dan ook al twee jaar mee bezig. Destijds weidde De Volkskrant er nog een artikel aan.

Uiteindelijk is het mijn doel om er een avondvullende mashup van te maken. In elk geval een met 1000 film- en seriefragmenten. En als dat niet ambitieus genoeg is wil ik er ook een interactieve website van maken.

Mijn collega Hugo Hoes interviewde me heirover en dat leverde dit erg leuke artikel op.

Ik heb een trailer voor het project gemaakt waarin alvast 40 kamernummers voorbijkomen.

EN bij deze nog eens de oproep: zie je een kamernummer in een film of tv-serie: geef het door via Twitter of mijn website: www.voordefilm/numberswanted

16 mei 2018
Posted by Menno, and filed under Reizen

Waar V., K. en ik voorheen altijd naar Berlijn en Barcelona gingen, besloten we nu om een korte tour door Duitsland en Oostenrijk te maken. Mijn gloedjenieuwe bolide en milieusticker vertrokken we maandag 9 mei naar onze eerste locatie: Ulsenheim, iets onder het midden van Duitsland.

Een verslag vooral voor mezelf, maar wellicht leuk voor jou.

Woensdag 9 mei: Amsterdam – Ulsenheim
Deze rit duurde zes uur en ivm Hemelvaart werden dat er acht. En het was erg warm. Gelukkig hadden we airco en lol in de auto, werd het landschap steeds heuvelachtiger en kwamen we in een superleuk hotelletje aan: Landgasthof Zum Schwarzen Adler, met een ruim appartement en superontbijt. Die avond aten we in pizzeria Calabria in Uffenheim.

Auto op de Marktplatz in Uffenheim

Auto op de Marktplatz in Uffenheim

Donderdag 10 mei: Neurenberg
Na het superontbijt reden we in een uur naar Neurenberg. Hier bezochten we in een brandend hete zon het Zeppelinfeld en de Zeppelintribune waar de NSDAP voor en tijdens de oorlog grote partijbijeenkomsten organiseerden. Hitler sprak hier een massa toe van 320.000 man. Ook zagen we de Kongresshalle, een nazi-congrescentrum met plaats voor 50.000 mensen. Erg indrukwekkend.

Zeppelintribune in Neurenberg

Zeppelintribune in Neurenberg

Na een wandeling rond het mooie recreatiegebied Dutzenteich moesten we schuilen voor stortregen in een tent waar we schnitzel aten, wat geen straf was. We poogden nog even de St. Lorenz kerk in Neurenberg te bezoeken maar die sloot zijn deuren om 16:00 uur (wij kwamen een kwartier later). We besloten een wandeling in een glooiend bos te maken en sloegen een lading bier in bij het enige tankstation dat open was op Hemelvaartsdag. In het hotelrestaurant aten we, jawel, schnitzel met aardappelen en asperges. Bier in ons appartement en naar bed.

Vrijdag 11 mei: Neurenberg – Salzburg
Weer zo’n goddelijk Duits ontbijt en op naar de tweede overnachtigslocatie: Salzburg. We reden zo’n vijf uur, incl. stops en aankoop van een Autobahnvignet voor Oostenrijk. De heuvels werden bergen en de bergen werden gigantisch. Sneeuw op de toppen. Dat werk. Het huisje dat we hier hadden was paradijselijk. Zeer riant, in een geweldig bergachtig landschap en supermooi weer. Een droomlocatie.

Na aankomst wandelden we drie kwartier naar het meer dat ons bij reservering al aantrok, de Fuschlsee. Hier liepen we door Sound of Music-achtige heides en dalen om te crashen op de steiger aan dit fotogenieke water. K. ging zwemmen en ik twijfelde. Maar uiteraard zou je hier spijt krijgen dus ook ik dook erin. Het was goddelijk. Teruglopen, pizza en slapen als een roos in de Alpen.

Steiger in Salzburg

Steiger in Salzburg

Zaterdag 12 mei: Berchtesgaden
Het ontbijt bestond deze ochtend uit slappe oploskoffie en fruitreepjes bij de DM. Want we reden al vroeg naar Berchtesgaden, het überDuitse dorpje in de bergen. Even wennen aan de steile wegen en vooral de afdalingen die de remmen van mijn auto deed gloeien (en stinken). Ook hier weer een snikhete dag en een lekkere brunch tussen de lederhosendragende locals.

We gingen hier naar het Kehlsteinhaus (Eagle’s Nest), het vakantiehuisje van Hitler op 1835 meter hoogte. Helaas waren de tunnels in de berg gesloten, maar konden we met een bus 800 meter omhoog rijden. Het laatste stukje was met de luxe gouden lift die op verzoek van Hitler gebouwd was. Het uitzicht bovenop de berg is waanzinnig. Hier moet je geen hoogtevrees hebben en niet bang zijn over grote stukken ijs en vlak langs enorme dieptes te lopen. Een zeer indrukwekkend bezoek.

Uitzicht vanaf 1835 meter

Uitzicht vanaf 1835 meter

De terugweg besloten we niet per bus, maar per voet te doen. Weer had ik twijfels en weer liet ik me overhalen. En weer had ik er achteraf geen spijt van, al was het een hell of a walk. 800 Meter op steile dalende wegen lopen tussen de sneeuw en met een (korte) hoosbui. We deden er twee uur en een kwartier over. Uiteraard spierpijn, maar het was een superervaring.

Helemaal gesloopt dronken en aten we wat (schnitzel) in een leuke tent aan het overweldigende Köningssee Ache. ’s Avonds konden we niets meer en keken als zombies naar het Songfestival op de treurbuis. I’m not your toy.

Zondag 13 mei: Salzburg – Kamp-Bornhofen
Een rijdag. Zeven uur stond in de planning, maar het werden er tien. We moesten een flink stuk overbruggen en dit was deel 1. Veel files en wegvernauwingen. Geen pretje. Gelukkig was het laatste stuk heel mooi, langs de Rijn, met een geinige overtocht per veer. Het hotel dat we hier hadden gereserveerd moet het meest depressieve hotel ooit zijn. Hotel Im Rheintal. Bij aankomst was er niemand op straat, niemand in het hotel. De pinautomaat weigerde en alles in de hotelkamer was plastic fantastic, met gladde nepzijden dekbedovertrekken, plastic bloemetjes, piepschuimen plafondplaten en polyester badhanddoeken. De bedden waren te zacht en we lagen met zijn drieën in 12 vierkante meter.

Moe en hongerig trokken we om 21:30 uur het dorp in, waar alles, echt alles gesloten was. Wat open was, mondde uit op een teleurstelling, want keuken dicht. Tot overmaat van ramp, bij ontdekking van een nog zeer open uitziend café, rende ik in mijn enthousiasme naar binnen toen bleek dat de glazen deur dicht was. De Menno-afdruk was nog lang op het raam te zien. Ik lachte het weg en droop af.
Met uitzicht op een nacht zonder eten, kwamen we een laatste kroeg tegen die nog open was. Helaas ook hier een dichte keuken, maar wonder boven wonder. De lieve kleine barvrouw zei dat ze nog wel wat in elkaar kon flansen: schnitzel met aardappelen en asperges met hollandaise-saus! OMG. De avond werd samen met de halve liters één groot feest. Hotel-Restaurant Jägerhof. Toptent!

Schnitzel!

Schnitzel!

Maandag 14 mei: Kamp-Bornhofen – Amsterdam
De nacht verliep wonderwel uitstekend, ondanks slechte bedden en kleine ruimte. Het bier uit Jägerhof en oordopjes hielpen. Het ontbijt in dit troosteloze hotel was exact wat je ervan verwachtte. Oude broodjes, lauwe plakjes worst, slappe kaas, slappe koffie, yoghurt nog in verpakking. Snel weg. In vier uren reden we naar Amsterdam, met als tussenstop het Eis-Atelier in Bad Honnef aan de Rijn.

Een supertrip, die te kort was. Volgende keer langer op één plek en minder reistijd. Lessons learned.

21 jan 2018
Posted by Menno, and filed under Overpeinzing

Daar gaan we.

Antwoord 1
Van links naar rechts zag je hier: Glenn Medeiros (1947), Billy Warlock (1961), Ralph Macchio (1961), Nick Kamen (1962) en John Stamos (1963). Het goede antwoord was dus Billy en Ralph!

Antwoord 2
Dit was een clown uit It (2017) die je een paar seconden zag. Hoogstwaarschijnlijk was het Pennywise de clown die alleen de kinderen kunnen zien. Dit was echter niet het goede antwoord. De clown heeft namelijk een zelfde clownspak aan als Pogo the Clown, aka Killer Clown, aka John Wayne Gacy, de seriemoordenaar.

John Wayne Gacy

Antwoord 3
Er ligt een lege hoes van hetPlaystation 2 spel Singstar 80’s.

Antwoord 4
Ze kijken naar Abdij in het bos / Abtei im Eichwald / Abbey among Oak Trees (1809-1810) (iets in die trant is goed) van Caspar David Friedrich.

Antwoord 5
Deze had niemand fout. Nou ja, één iemand. Het was natuurlijk Oasis met het album (What’s the Story) Morning Glory.

Oasis

Antwoord 6
Was moeilijk. I know. Maar ik was deze week bezig met een video-essay over de nieuwe film I, Tonya (2017), over Tonya Harding. Op de foto zien we hier Nancy Kerrigan, Tonya’s rivaal die zojuist snoeihard op haar knie is geslagen. Ze schreeuwt hier: “WHY?!!”.

Antwoord 7
Niemand minder dan John Cleese.

Antwoord 8
Geen Donald Trump, geen Alec Baldwin, geen George Bush Sr. maar George Bush Jr.

Bush

Antwoord 9
Shane McGowan werd met kerst 60 jaar.

Antwoord 10
Dit is een plaatje uit het briljante Van Nul tot Nu van Thom Roep en tekenaar Co Loerakker.

Antwoord 11
Dit was Danny de Munk die zich zo verdomd alleen voelt en zingt.

De winnaars
Met 9 punten op 1: René Glas. Van harte, je hebt een MennoKwis Joker!
En op 2, met 8 punten: Daan.
Gezamenlijk op 3, met 7 punten: David, Onno, Moviedromy en Laurens.

De bijgewerkte Hall of Fame.

Tags:
xfactor
xfactor
 
xfactor
Dit is de webstek van Menno Kooistra. Alles wat zich binnen de digitale muren van Mennomail.nl afspeelt is beveiligd door deze jongen: ©.