Ezellijken

Het hoofdstedelijke Filmmuseum (is er überhaupt een ander filmmuseum in Holland?) heeft van 8 mei t/m 25 juni een Luis Bunuel retrospectief geprogrammeerd. Het is dit jaar namelijk 25 jaar geleden dat deze vreemde Spaanse vogel kassiewijle ging.

Ik heb slechts twee films van de man gezien: ‘L’age d’or’ (1930) en natuurlijk ‘Un chien andalou’ (1929). En de laatste heeft heel veel indruk op mij gemaakt. Een vagere film heb ik ook nimmer meer gezien. Bunuel toont ons mieren die uit een hand komen kruipen, een vrouw die wordt overreden, twee piano’s met daarop rottende ezellijken (raar woord), Salvador Dali (die ook meeschreef) als priester en natuurlijk de befaamde scene waarin een vrouwenoog doormidden wordt gesneden met een scheermes (in werkelijkheid het oog van een koe). En het een heeft absoluut geen verband met het ander. Heerlijke film!

Un chien andalou kan met zijn 16 minuutjes best wel eens aan de wieg hebben gestaan van de moderne videoclip. Het was in ieder geval een eerste poging om surrealisme op film vast te leggen. De impact is vandaag de dag nog net zo intens als toen. Iets wat David Bowie ook door had en zijn tournee in 1976 opende met deze film. Vooral de oogscène zorgde voor veel tumult. En dat doet het nu nog steeds. In 1989 schreven The Pixies het, al net zo bizarre nummer ‘Debaser‘, die ook over deze film gaat:

got me a movie
i want you to know
slicing up eyeballs
i want you to know
girlie so groovy
i want you to know
don’t know about you
but i am un chien andalusia
wanna grow
up to be
be a debaser, debaser

Voor diegenen die niet kunnen wachten de film (die overigens opnieuw gerestaureerd is) in het Filmmuseum te zien, hij staat hier in zijn geheel online.

Goeie film of niet? Argumentuuh graag!