|
16 mrt 2019
|
Zeven jaar geleden vroeg ik Sander Kerkhof of hij 40 van mijn favoriete Bowie nummers tot een lange megamix wilde smeden. Het werd een geweldige 12-minuten durende mashup die ik vervolgens voorzag van beeld. Fragmenten uit videoclips, live optredens, interviews, promo’s. Alles in het good old FCP7. De video, “Bowie” gedoopt, ging in november 2012 online en werd gewaardeerd, maar scoorde niet gek veel views.
Toen kwam 8 januari 2013 en trakteerde de jarige Bowie ons op een nieuwe single: ‘Where Are We Now’. Zomaar, out of the blue, na tien jaar radiostilte. Ik besloot de mashup up te daten met wat beelden uit de videoclip.
Weinig gebeurde, tot 19 februari 2013. David Bowie himself had onze mashup op zijn site geplaatst met de legendarische woorden “This is cool!”. Visualiseer nu zo’n steeds sneller oplopende teller. Dat was wat er gebeurde. De views stroomden binnen. En niet snel daarna ook de telefoontjes. Het Parool, NPO Radio 1, 3voor12, NOS, De Standaard, NRC, NPO Radio 2. Allemaal besteedden ze aandacht aan de video. Ik mocht overal mijn praatje doen. Crazy. Ik mocht van Sony de nieuwe plaat previewen, de video heeft in een uitverkochte Grote Zaal van Paradiso gespeeld en Bowie’s pianist Mike Garson was razend enthousiast. Maar het mooiste: de reacties waren hartverwarmend. Mensen bleken tot tranen toe geroerd door de muziek en de beelden. De video raakte iets. Dat bleef het doen, vooral na Bowie’s dood in 2016.
Deze clip zal me altijd zeer dierbaar blijven. Het opende deuren, het leverde fantastische klussen op en het liet me bijzondere nieuwe mensen kennen. “Bowie” bood me vele, vele kansen. Bovendien is mijn liefde voor montage hier pas écht begonnen!
Helaas was de video een half jaartje niet meer te zien, omdat mijn Vimeo-account verwijderd werd vanwege het schenden van muziekrechten. Balen, want de teller stond op de laatste dag op 92.000. Het was ook positief want ik wilde de video al sinds het overlijden van mijn held aanvullen en verbeteren. Een George Lucasje doen, als het ware. Dat is nu eindelijk gebeurd.
Sandeman heeft de audiotrack her en der verrijkt met nummers van Blackstar (2016) en ik heb nieuwe beelden toegevoegd en dingen waar ik me altijd al aan stoorde opgepoetst en verbeterd.
Veel meer views hoef ik niet, maar het is voor mij bijzonder genoeg dat de video nu eens en voor altijd definitief is. De video die zo veel voor me betekent.
|
22 sep 2018
|
Zoals wellicht bekend ben ik twee jaar geleden begonnen met het verzamelen van hotelkamernummers. Die in films en tv-series om precies te zijn. En om te beginnen eerst maar eens tot en met 1000. Waarom? Om de ultieme film mashup te maken. En omdat ik een beetje gestoord ben.
Mashups maak ik al sinds 2013. Over elk mogelijk onderwerp. Zo kwamen telefoonboeken voorbij, en dozen. Of robots, kleding, power women, psycho women, psycho men, seances, badderende vrouwen en clowns. En nu dus hotelkamernummers.
En ik wil er niet tien, of vijftig. Of 500. Nee, ik wil er 1000. En dan ook zonder er één te missen.
Dat is een flinke klus. Ik ben er dan ook al twee jaar mee bezig. Destijds weidde De Volkskrant er nog een artikel aan.
Uiteindelijk is het mijn doel om er een avondvullende mashup van te maken. In elk geval een met 1000 film- en seriefragmenten. En als dat niet ambitieus genoeg is wil ik er ook een interactieve website van maken.
Mijn collega Hugo Hoes interviewde me heirover en dat leverde dit erg leuke artikel op.
Ik heb een trailer voor het project gemaakt waarin alvast 40 kamernummers voorbijkomen.
EN bij deze nog eens de oproep: zie je een kamernummer in een film of tv-serie: geef het door via Twitter of mijn website: www.voordefilm/numberswanted
|
18 jun 2017
|
Posted by Menno, and filed under Persoonlijk, Portfolio
|
Eerst kwam Tonio van Vugt op bezoek. We praatten een uur over mijn werk als mashupper en editor van video-essay’s voor VoorDeFilm.
Een maand later kwam Pim Top bij me thuis voor een aantal foto’s.
Een week later lag de nieuwe MacFan op de deurmat.
Met 4 pagina’s over mashup artist Menno Kooistra, yo! (oh, en ik kom uit 1976, niet 1967 :))
MacFan nr. 131 ligt nu in de winkel.
Menno mashup. Foto: Pim Top
Mijn editplek. Foto: Pim Top
|
9 okt 2016
|
Woohoo! Gister beleefde ik mijn debuut op televisie als maker! Voor ‘De kunst van het maken‘, een talkshow n.a.v. het verdwijnen van het Mediafonds, mocht ik een tweetal video’s maken. Het zijn mashups geworden van een selectie wat het Mediafonds de afgelopen 28 jaar heeft voortgebracht en de nacht na de uitzending werd uitgezonden.
Natuurlijk is het doodzonde het Mediafonds dankzij kabinet Rutte II is wegbezuinigd en twijfelachtig dat het nu verder gaat als ‘NPO Fonds’, maar dat is nu de realiteit waarin we leven.
Hier en hieronder is de uitzending terug te zien, in online SD NPO-kwaliteit (ik zit op minuut 26 en 53):
Uiteraard kijken weinig mensen naar dit soort programma’s (want laat en kunstzinnig), wat een blik op de site van Kijkonderzoek bevestigd: 65.000 “views” slechts. De nachtuitzending met enkel hoge kwaliteitsfilms nog minder: 28.000. Nu heb ik sowieso weinig vertrouwen in het meetproces van de kijkcijfers, maar het geeft een aardige indicatie.
Maar je naam in beeld zien blijft kicken:
|
4 nov 2015
|
Deze week legde ik de laatste hand aan een mashup die ik voor voor VPRO Cinema maakte, een supercut van alle films die het nummer Space Oddity van David Bowie gebruikten. Zowel als soundtrack op de achtergrond of het nummer zelf te zingen of mee te zingen.
Deze klassieke song (Bowie’s eerste grote hit) schreef Bowie in 1969 na de eerste maanlanding en nadat hij Kubrick’s meesterwerk ‘2001: A Space Odyssey’ zag, in 1968. Bowie’s track leent zich ook uitstekend voor film, zo blijkt, aangezien de tekst op vele manieren te interpreteren is: Het is een lied over afscheid nemen, een existentieel kinderliedje, een lied over drugs, een lied over de dood, over isolatie. Over de angst eindeloos te zweven door de ruimte en alle communicatie te verliezen met sja, je thuisfront, je fundament, de aarde.
Het is tevens Bowie’s eerste personage, Major Tom, later gevolgd door Ziggy Stardust, Aladdin Sane, Halloween Jack, The Thin White Duke, Nathan Adler.
Het leek me leuk om eens op te schrijven hoe een mashup als deze tot stand kwam. Maar eerst de video zelf:
Aanvankelijk was het een Facebook chatgesprek met collega en wandelende filmencyclopedie Theodoor Steen dat me op het idee bracht deze montage te maken. Het viel ons op dat Bowie’s nummer zo vaak gebruikt werd in films en Theodoor begon een flink aantal op te sommen. Ik verzamelde de dagen erop meer titels en zorgde dat ik de films zelf op een harde schijf kreeg.
En dan begint de pret. Het monteren zelf. Ik zweer al jaren bij Final Cut Pro X, na een tijdlang enkel FCP 7 te hebben gebruikt. Helaas werd deze versie niet meer ondersteund door Apple en kwamen ze met een radicaal andere variant, de “opvolger” nummer X. Het was even wennen, maar na een aantal goeie updates wil ik niet meer anders. Nu moet ik zeggen dat ik FCPX nog steeds op z’n FCP7’s hanteer, dat wil zeggen: ik gebruik de timelinebalk niet en plaats video boven deze balk en het geluid eronder. Ouderwets en wellicht omslachtig, maar voor mij werkt het.
Het is een kwestie van de videoclip van Space Oddity (de latere versie uit 1973) op de tijdlijn leggen en vervolgens de puzzel langzaam vullen. ‘The Secret Life of Walther Mitty’ was de eerste film die het gat mocht vullen. Kirsten Wiigs versie is zo prachtig en delicaat, die wilde ik veel gebruiken. Haar versie van Space Oddity is dan ook constant te horen (zolang ze het nummer zingt in de film). Next up was Chris Hadfield, de astronaut die zijn eigen versie van het nummer opnam tijdens zijn verblijf in het International Space Station. Ok, geen film, maar wel met een briljante clip met de mooiste beelden. Die heb ik dan ook veelvuldig gebruikt:
En dan is het verder puzzelen. Fragmentjes van Friends hier, Bird People daar en clipjes versnellen of vertragen. En uiteraard wilde ik de prachtige scene uit Bertolucci’s ‘Io e te’ ook gebruiken. Hier zat de Italiaanse versie van Space Oddity onder, Ragazzo Solo, Ragazza Sola, die Bowie in 1969 opnam. Het dansende stel zingt het ook luidkeels mee. Daar moest dus een nieuwe audiolaag onder. Alleen zou het dan wel heel rommelig worden voor de oren. En toen herinnerde ik me ineens de jubileum-app van Space Oddity die een aantal jaar geleden uitkwam. Hierin kon je je eigen mix maken van het nummer door de verschillende tracks harder of zachter te schakelen. Als ik die zes tracks nu eens in mijn timeline kon leggen, dan zou ik controle hebben over elk instrument en elke stem.
Marcel de Groot, mede Bowiefanaat, hielp me aan de tracks en als een ware Tony Visconti zat ik nu achter de knoppen van Space Oddity. Hier Bowie’s vocals weg, daar de tweede stem harder. De drums en baslijn naar het linker kanaal en de bekende stylophone mag daar wat harder. Het loste ook gelijk het probleem op van dubbele stemmen en verschillende toonhoogtes, hoewel het hier en daar nog aan de valse kant is al een acteur zijn of haar stukje zingt, maar dat vond ik juist wel charmant.
Uiteindelijk is de puzzel af (het kostte me vier dagen) en kan ‘ie online. Meestal voel je wel of je een “hit” te pakken hebt en bij deze video was dat het geval, net als bij die andere Bowie mashups die ik maakte, “Bowie” (59.000 views op Vimeo) en Ode to Vinyl (12.000 views op Vimeo). De video werd goed opgepakt inderdaad. Na vier dagen staat de teller op Youtube op een bescheiden 1.600 en is de video op Facebook 10.000 keer afgespeeld. Ik verwacht dat deze aantallen nog zullen groeien, zeker op Vimeo. Het is afwachten tot het massaal wereldwijd gedeeld wordt.
Enfin, bij deze een kijkje in de keuken. Misschien vond je het interessant. Ik ben heel benieuwd hoe jij denkt over FCPX. En wat je van de video vindt natuurlijk. Laat het weten!
Tot de volgende mashup!
