|
16 mei 2012
|
Posted by Menno, and filed under Literatuur, Persoonlijk
|
2 juni is het VPRO Boeken Festival in de Nes in Amsterdam. In aanloop naar dit festival komen op de interne pagina van de VPRO medewerkers aan het woord over boeken en schrijvers. Vandaag was het mijn beurt. Tevens exclusief op Mennomail.nl!
Menno Kooistra, webbeheerder VPRO Digitaal en striptekenaar.
Wat is je favoriete boek en waarom is dit je favoriete boek?
Dat zijn er veel. Het meeste indruk hebben 1984 en Cristianne F: Wir Kinder vom Bahnhof Zoo en Ik, Jan Cremer gemaakt.Ik ben vooral een fervent lezer van graphic novels, of beter: stripboeken, want het zijn natuurlijk gewoon strips. En dan niet de Astrixen en Lucky Lukes, maar een boek als Blankets van Craig Thompson. Een aangrijpend autobiografisch verhaal over een ontluikende eerste liefde in het winterse landschap van Wisconsin. Ook is de uitgebreide reeks The Walking Dead zeer mooi, over een groepje overlevers in een wereld vol levende doden. Inmiddels ook verfilmd als tv-serie, maar die haalt bij lange na niet de spanning en survivalhorror van de strip en vertelt ook een ander verhaal. En de meesterverteller en tekenaar Peter Pontiac heeft de beste graphic novel van ons land gemaakt: Kraut, een open brief aan zijn overleden vader die “fout” was in de oorlog. Toch, als ik één boek moet kiezen is dat 1984. Heb ‘m denk ik zo’n vijf keer gelezen. De verontrustende visionaire vertelling van Orwell is zo scherp en zo ongelofelijk boeiend en leest heerlijk weg.
Van welk boek heb je spijt dat je het opengeslagen hebt?
Ik heb veel boeken opengeslagen die tegenvielen. Dan ga ik gewoon niet verder. Het leven is kort genoeg en er is teveel. NEXT dus.
Welke zin uit een boek vind je de mooiste of is je het meest bijgebleven?
Een lekker optimistisch stukje uit 1984:
“We shall abolish the orgasm. Our neurologists are at work upon it now. There will be no loyalty, except loyalty towards the Party. There will be no love, except the love of Big Brother. There will be no laughter, except the laugh of triumph over a defeated enemy. There will be no art, no literature, no science. When we are omnipotent there will be no need of science. There will be no distinction between beauty and ugliness. There will be no curiosity, no enjoyment of the process of life. All competing pleasures will be destroyed. But always—do not forget this Winston—always there will be the intoxication of power, constantly increasing and constantly growing subtler. Always, at every moment, there will be the thrill of victory, the sensation of trampling on an enemy who is helpless. If you want a picture of the future, imagine a boot stamping on a human face—forever.”
Met welke schrijver zou je 24 uur opgesloten kunnen/willen zitten in één ruimte?
Met veel Nederlandse striptekende jeugdhelden ben ik inmiddels bevriend sinds het uitbrengen van mijn eigen stripbundel Bloeddorst in 2007, waarin meer dan dertig tekenaars en scenaristen een kort horrorverhaal publiceerden. Dat was dancing with the big boys en een mooie ervaring. Die “wens” is dus inmiddels vervuld. Misschien is een avondje borrelen met Cristiane F wel interessant; heb genoeg vragen aan haar.
Als ik zelf een boek zou schrijven zou het gaan over…
Een horrorstripbundel. Maar dat heb ik al gedaan. Ben momenteel bezig met het tekenen, samenstellen en bouwen van een iPad app voor Bloeddorst, samen met vrienden. Daarnaast wil ik een groot koffietafelboek uitbrengen met daarin alle getekende albumhoezen van David Bowie en de (deels fictieve) totstandkoming daarvan verstript.
|
12 mrt 2009
|
Posted by Menno, and filed under Audio, Literatuur
|
Tjielp, tjielp! Boeken vliegen ons om de oren deze week. Complete bossen zijn er gekapt om de mensheid, bij wie deze week de interesse voor het lezen weer is opgewekt, te kunnen voorzien. En dat terwijl het een stuk milieuvriendelijker kan. Digitaal bijvoorbeeld. Nee, niet via e-books want die tak schiet nog niet op. Ik heb het over het luisterboek. Ik luíster sinds een half jaartje naar boeken in plaats van dat ik ze lees en voorlopig hoef ik niet anders. Wacht, ik leg het uit met wat voorbeelden.
Sinds ik een tijd geleden voor deze site het luisterboek van Dimitri Verhulst, Godverdomse dagen op een godverdomse bol (2008), recenseerde, heb ik de smaak te pakken. Verhulst heeft, naast het feit dat het een geweldige schrijver is, zo’n prettige vertelstem dat ik aan mijn iPod was gekluisterd. Na het geheel twee keer te hebben afgeluisterd ben ik overgestapt naar diens voorganger, Mevrouw Verona daalt de heuvel af (2006). Alwéér een voltreffer, zij het een stuk droeviger, maar nog immer met de bekende Verhulst-humor. Hierin het verhaal van de oude mevrouw Verona, gek op honden (en vooral andersom), die op een dag haar huis op de heuvel in het Belgische dorpje Oucwègne verlaat en afdaalt in de wetenschap dat het de laatste keer is. Beneden aangekomen gaat ze op een bankje zitten, klaar om te sterven. De schrijver laat nog eenmaal haar leven voorbij komen middels anekdotes en herinneringen. Moment, ik zoek even een mooi stukje voor je op.
Ah ja, hier een ontroerende vertelling van slechts 2 minuten waarin meneer Koekenbakker, de man van mevrouw Verona, op zijn sterfbed ligt en afscheid neemt. Pfff, dit is toch je reinste kippevelliteratuur?
[audio:http://www.eeuwigweekend.nl/audio/Mevrouw_Verona.mp3]Stemmige stem
Wat een stem hè? Essentieel voor de luisterervaring. Want daar waar Dimitri Verhulst met zijn stem een meerwaarde biedt aan de luisterversie van het boek, stelt bijvoorbeeld Tommy Wieringa teleur. Ook hij leest zijn eigen roman voor. Joe Speedboot (2005), zijn doorbraak en nu al klassieker, is als luisterboek een ramp. Wieringa heeft haast en raffelt de zinnen af, punten en komma’s negerend. En dat terwijl zijn monotome stem al niet prettig is om naar te luisteren. Jammer.
Nee, neem dan Midas Dekkers. Sowieso een geweldige schrijver, maar ook hij kan voorlezen als een grote. Het luisterboek Het Beest (2007), een verzameling radiocolumns over sja, beesten, maar toch voornamelijk de mens, is subliem. Zo komt de huiskat voorbij, de brontosaurus, de kloothommel, het bananenvliegje en zelfs het lam Gods.
Misschien wel het mooist vond ik het kerstverhaal over de grijze roodstaart. Een zeer mooi (maar zielig) verhaal van 5 minuten:
[audio:http://www.eeuwigweekend.nl/audio/Midas_Dekkers_Degrijzeroodstaart.mp3]Spiegelogie
Nog één dan! Meesterverteller pur sang. Willem de Ridder! Een genot om naar te luisteren. Maakt niet uit wat hij zegt. Niet voor niets verkoopt de Melkweg al jaren uit als De Ridder elke eerste dinsdag van de maand een oeroud sprookje komt vertellen. Jong en oud hangt aan zijn lippen. Ik heb zijn Handboek Spiegelogie beluisterd, de Spiegelogie CD. Hierop een relaxte stem die uiteenzet wat dat nou precies is, dat Spiegelogie. De Ridder zit in het zonnetje omringt door bijenkorven en miljoenen zoemende bijen voor de microfoon en praat. Hierna volgen een aantal oefeningen en een heuse Spiegelogie rap. Ach ja, waarom niet.
Gun je ogen eens wat rust na al dat leesgeweld. Je oren nemen het wel over!
Deze bijdrage maakte deel uit van de Boekenweek op Eeuwig Weekend.
|
12 feb 2009
|
Posted by Menno, and filed under Film, Literatuur
|
“His name was Jason. And today is his birthday”
Ah lachuh, morgen is het weer vrijdag de 13e. De ultieme ongeluksdag voor hen die daarin geloven. Ikzelf ga samen met mijn zwarte kat onder ladders door richting de bios, alwaar de remake van Friday the 13th draait. Op deze donderdag de 12e gaat ‘ie al in première, 29 jaar na de release van het origineel. Hieronder geen recensie van deze horrorfilm, maar veel leuker: een terugblik naar hoe het allemaal begon, daar in Camp Crystal Lake. Terug naar Jason Voorhees, de doorbraak van regisseur Sean S. Cunningham en een van de eerste rollen van Kevin Bacon. Friday the 13th uit 1980 is een klassieker van jewelste, maar is dat terecht? Hell yeah!
In het kielzog van het succes van die andere horrorklassieker, Halloween (1978), nestelde Sean S. Cunningham zich in de regisseurstoel om het scenario van Victor Miller te verfilmen. Met enkel wat suffe kinderfilms op zijn cv ging hij het bloederige avontuur tegemoet, tezamen met een handjevol kersverse en tot dan toe onbekende acteurs. Het was een sprong in het diepe, maar hij kwam al snel uitermate succesvol boven water.
De kids in Friday the 13th, met tweede van links Kevin Bacon en helemaal rechts Harry Crosby, zoon van Bing.
Friday the 13th begint in 1956 in het bungalowpark Camp Crystal Lake alwaar een groepje brave tieners Haleluja-liedjes zingen bij het haardvuur. Als een stout stelletje besluit een potje te rollebollen wordt hun onderonsje bruut verstoord door een persoon met een mes. Net als in Halloween vanuit de eerste persoon gefilmd, kijken en smeken de slachtoffers in de camera.
‘We weren’t doing anything! We were just messing about!’
Gouden horrorformule
Begeleid door het karakteristieke ‘K K K Cha cha cha’-deuntje en de filmtitel die op ons af komt en het “tv scherm” in scherven slaat, is de toon gezet. Er wordt geschakeld naar ‘present day’ en de hoofdrolspelers die op weg zijn naar het kamp (ofwel: hun dood). Zoals zo vaak in horrorfilms ná Friday the 13th hebben we ook hier te maken met een bijna clichématige formule: groepje (mooie) jongeren, vrij van ouderlijk gezag, gaan lol hebben in een bosrijke omgeving (denk Evil Dead, Cabin Fever, etc.). De groep heeft altijd een zelfde samenstelling: een dom blondje, een wijze gozer, een all American hero, een verstandig meisje en een mallerd. Ook kan de dorpsgek niet ontbreken die het groepje waarschuwt vooral níet naar de plek des onheils te gaan. Doen ze lekker toch en uiteraard gaan ze er allemaal één voor één aan. Dat wordt dus genieten geblazen.
Ralph, de dorpsgek. ‘You’re going to Camp Blood, ain’t ya? You never come back again. It’s got a deathcurse!’
Volwassene/autoriteit vs jeugd/baldadigheid. Klassiek!
Wat kan er nog meer niet ontbreken in een horror? Seks natuurlijk. En hoewel het blote tieten gehalte in Friday the 13th teleurstellend spaarzaam is (men moest toch door de strenge filmkeuring heen), bevat ook deze film een passionele vrijpartij, die -sja, sorry zo gaat dat nu eenmaal- duur betaald moet worden. Geen van beiden overleeft het.
Dat was Kevin…
…en dat was Marcie
Moordoriginaliteit
Je ziet het, met de spectaculaire kills zit het wel snor. Verantwoordelijk hiervoor is een van de grootste horrorcoryfeeën Tom Savini, die eerder bloederige make-up smeerde op de zombies van George Romero in Dawn of the Dead (1978) en later ook de doden tot leven wekte in Day of the Dead (1985). Gek genoeg zijn het in deze eerste Friday niet de slasherpartijen waar de film het angstelement vandaan haalt, maar de traagheid en de intense spanningsopbouw. Waar de verdere Fridays elkaar deel na deel pogen te verslaan qua moordoriginaliteit, is het hier -zeker dertig jaar later- nogal tam. En dat is nu juist het enge. Want is het niet zo dat een schrikmoment des te harder aankomt als je eerst minutenlang zit te kijken naar hoe iemand een kopje koffie zet? In Friday gebeurt het en werkt het.
Twee minuten kijken naar iemand die een olielamp aansteekt. Hoe vaak zie je dat nog in films van nu?
Waar is Jason?
Friday the 13th is natuurlijk bekend geworden door Jason Voorhees, de moordmachine die net als Freddy Krueger (Nightmare on Elmstreet) en Michael Myers (Halloween) tot iconische hoogten is gestegen. Jason, de emotieloze killer met hockeymasker siert ook alle posters van de nieuwe Friday the 13th. Maar, en dat weten veel mensen niet, in het origineel is er helemaal geen Jason te bekennen (nou ja, héél even). En van het hockeymasker is zelfs in het tweede deel nog geen spoor te bekennen. Pas in deel 3 van de reeks vindt Jason zijn favoriete gezichtsbedekking. Verantwoordelijk voor de moorden in het origineel is dan ook niet Jason. En hoewel je een oen van jewelste bent als je Friday the 13th nog nooit gezien hebt, zal zal ik verder niets verklappen. Ik ben echter wel benieuwd naar hoe ze het ontbreken van Jason in de remake hebben opgelost. Naar het schijnt is de film dan ook niet een remake van deel 1, maar zijn de eerste drie delen in één film gepropt! Ik houd mijn hart vast.
Voor wie is ze dan wél op de vlucht?
2009
Onschuldige tieners, spetterende kills, seks, een doodenge soundtrack en een subliem en verrassend einde. Friday the 13th heeft het allemaal en was één van de eersten. Alleen daarom al is de film belangrijk voor alle horrorfilms na 1980. De film sloeg zo aan bij het publiek dat het een jaar later al een vervolg kreeg. En nog een jaar later kwam het derde deel. En zo ging dat door tot 1986. Daarna kwamen de vervolgen met steeds langere tussenpozen. De originaliteit raakt op een gegeven moment wel op natuurlijk. Het tiende deel, waarin we Jason in de toekomst zien moorden (waarom niet?), is alweer uit 2001. En in deeltje 11 zien we Jason het opnemen tegen Freddy Krueger. Welja. En nu dus de remake. Part 12, als het ware. Helemaal gemoderniseerd en opgevuld met de huidige generatie mooie tieners. Gelukkig komen ze allemaal nog op dezelfde manier aan hun einde. Ik kijk er naar uit. De trailer is in elk geval veelbelovend.
Friday the 13th de remake draait vanaf vandaag in de bioscoop.
|
13 okt 2008
|
Al het begin is moeilijk. Kijk maar. ’t Kruipt uit het water zonder om te zien. ’t Zou nog een laatste blik kunnen werpen op de oceanen, heimwee voelen uit eerbied, maar dat doet het niet. ’t Heeft er namelijk genoeg van te moeten kruipen over de zandbodems der wateren. ’t Schijt nog een laatste keer hevig in de zee.
En voila. De toon is gezet. De eerste woorden uit de jongste pennenvrucht van Dimitri Verhulst. Het relaas heet Godverdomse dagen op een godverdomse bol. Ook al een titel die er niet omheen draait. Hierin beschrijft hij de geschiedenis der mensheid vanaf het jaar 0 tot nu. En it ain’t pretty. De mens is rot. Tot op het bot. Lees vooral verder als je deze conclusie nog niet zelf had getrokken.
Vanaf moment één dat de mens -in het boek consequent als ’t aangeduid, alsof het over een andere diersoort gaat- uit het water kruipt gaat het mis. ’t Gaat namelijk op twee benen lopen en ’t verliest haar. En in zijn kop zit behalve snot ook een brein. En dat is precies wat er aan hem scheelt. ’t Kan beslissingen nemen. En ’t wil neuken. En om deze twee zaken in de praktijk te brengen gaat ’t over lijken. ’t Kan prima voor zichzelf zorgen en dat gaat immer ten koste van anderen.
Verleden zonder hoop
De Vlaam Dimitri Verhulst (1972) heeft met Godverdomse dagen op een godverdomse bol (voor het gemak even GDOEGB) een gifzwart schrijven afgeleverd. In minder dan tweehonderd pagina’s komt onze ganse geschiedenis aan bod. Van de oertijd tot de middeleeuwen, van de ene veldslag tot de andere wereldoorlog (hoewel de tijdsperiodes nimmer bij naam worden genoemd). De mens kwam, zag en overwon en maakte ondertussen alles en iedereen kapot, maar vooral zichzelf. Verhulst is een cynicus pur sang en omschrijft deze historie met een vlijmscherpe pen en snoeiharde bewoording. Hoop is vervlogen. Het bloed, de pus en de gruwelijkheid druipt van de bladzijden af. En niet alleen kan hij dit op een schitterende manier verwoorden, hij kan het ook subliem voorlezen. Wat een geluk dat van GDOEGB naast een gebonden versie ook een luisterboek is verschenen.
De volgende twee voorleesminuutjes wil ik je dan ook niet onthouden. Verhulst over de armen en de zieken die “vogelen met demonen”. De mens weet er wel raad mee.
[audio:http://www.eeuwigweekend.nl/audio/dimitriverhulstbezetenen.mp3]En zo gaat het nog uren door. Ook de komst van de pest en de daarop volgende uitroeiing van de “reuen en teven” (mannen en vrouwen) weet Verhulst tot in detail op papier én cd te zetten.
Verhulst de verteller
Zoals je hoort kan Verhulst uitermate boeiend voorlezen. Het luisterboek van GDOEGB duurt 5 cd’s lang, wat zo’n 5 en een half uur beslaat. Een zeer bijzondere uitgave dus, deze audio-versie. Een aanwinst zelfs, want Verhulst voegt met zijn felle articulatie en nonchalante vertelwijze (in charmant Belgisch) een extra dimensie toe aan het betoog over de hel der mensheid. Je hangt werkelijk aan zijn lippen. Een interessante ontwikkeling overigens, dat luisterboek. Zeker als de auteur het voorlezen zelf voor zijn rekening neemt. Wat dat betreft zou er van elk boek een lees- en een luisterversie moeten uitkomen. Hoewel, urenlang naar Arnon Grunberg luisteren gaat te ver. Een unieke schrijver, maar zeker géén Dimitri Verhulst. Luister maar. Over oorlogsvoering:
Een feest
Het moge duidelijk zijn. Je hebt hier te maken met een groot bewonderaar van de schrijver én voorlezer Dimitri Verhulst en zijn Godverdomse dagen op een godverdomse bol. De luisterversie is een feest voor het oor, hoewel ik nu eigenlijk ook het boek wil bezitten. Gewoon, voor het vlugge nalezen van een hoofdstukje zo nu en dan. Het is, ondanks de grove aanpak en de inhoud die de mens als een door en door slecht en allesvernietigend wezen neerzet, een vermakelijk boek. Zwartgalligheid op z’n leukst. En de liefde voor taal spat er van af. Het is pure poëzie wat Verhulst uit zijn pen beukt. Nog wat negatiefs? Jawel, waarom 5 cd’s uitbrengen als het ook op één cd kan in MP3 vorm. Nu moest ik 5 cd’s rippen en op mijn MP3 speler zetten. Maar goed, de mens kan niet alles goed doen.
Dimitri Verhulst – Godverdomse dagen op een godverdomse bol
Uitgeverij Contact
Luisterboek: ISBN: 9789025429768
Gebonden versie: ISBN: 9789025429539
|
18 sep 2008
|
Jezus Christus! Paul Verhoeven heeft een boek geschreven! Over Jezus van Nazaret. Niet geheel ontoevallig dat dit boek dan ook Jezus van Nazaret heet. Paul Verhoeven een boek geschreven? Filmregisseur Paul Verhoeven? Jep. Nou ja, samen met schrijver en Verhoeven-biograaf Rob van Scheers. De redenen hiervoor zijn talrijk. Niet alleen is Verhoeven geobsedeerd door de verhalen over Jezus (hij heeft een studie van 20 jaar achter de rug), hij wilde er ook een film over maken. Helaas durfde geen filmmaatschappij de Jezus-theorieën van Verhoeven de onverbeterlijke provocateur aan. En in de nabije toekomst zal dat ook niet gebeuren. Dan maar een boek.
En wat voor boek. Neerlands beste regisseur komt met behoorlijk boute uitspraken over Jezus. Zo zou Maria helemaal niet onbevlekt ontvangen zijn, maar wellicht verkracht zijn door een Romeinse soldaat. Ook waren de twaalf discipelen helemaal niet aanwezig bij de arrestatie van Jezus, die volgens Verhoeven in de ogen van de Romeinen niets minder was dan een geradicaliseerde terrorist.
Uitspraken die verkeerd kunnen vallen in christelijke kringen. Laat dat maar aan Paul Verhoeven over. Maar laten we eerlijk zijn. De beweringen, aannames en theorieën in Jezus van Nazaret vallen in het niet bij eerdere films, boeken, cartoons, muziek en andere media over de Koning der Joden. Om nog maar te zwijgen over de vele internetpagina’s die gevuld zijn met blasfemie en parodie. Allah- en Mohammed-bashing is er niets bij. Een top 10.
10. T-shirts met provocerende teksten en beelden
Voorbeelden van Foulmouthshirts en Tshirt-Orgy.
9. Jezus beeldjes en action figures
Naast het bekende Jezus beeld in de film Dogma, zijn deze wel veelzeggend.
Te koop via We Are Fishermen.
8. Nozzman’s strip Jezus Christus
Hier te zien op de cover van zijn tweede boekje.
7. Robert Long met ‘Jezus Redt’
Nu gingen veel liedjes van Robert Long over zijn afkeer tegen het geloof, maar deze spreekt boekdelen.
Jezus redt, Jezus redt, alle mensen opgelet.
Jezus redt, Jezus redt, enkel door het gebed.
6. The greatest action story ever told
Terminator in Jezus’ tijd. MADtv parodie.
5. Loljesus.com
Een website vol. Deze wilde ik je niet onthouden.
4. Cartoons van Jeroom
Het Belgische blad HUMO durfde het aan ze allemaal te plaatsen. De cartoons van tekenaar Jeroom. Zoals deze.
3. Life of Brian
Dè ultieme Jezus parodie van Monty Python uit 1979, met het onvergetelijke ‘Always look on the bright side of life’, gezongen en gefloten door Eric Idle. De film werd verbannen in Noorwegen.
2. The Da Vinci Code
In het boek van Dan Brown (en later de film) wordt beweerd dat niemand minder dan Maria Magdalena op het beroemde schilderij van Leonardo Da Vinci te zien is. Niet alleen zit ze naast hem, ze waren ook getrouwd en kregen kids. That’s gotta hurt.
1. Jesus Christ The Musical
Dit moet ook hard zijn aangekomen bij de zwaargelovigen. Jezus als gay vrolijk door de straten van L.A.
Het filmpje van de Argentijnse Javier Prato werd één van de best bekeken video’s op You Tube.
Enzovoorts, enzovoorts…
Natuurlijk, ik ben er nog heel veel vergeten. I dare you, I double dare you om jouw vindingen en tips in de reacties te gooien.
