Home

Displaying Tag 'Horror'

20 dec 2018
Posted by Menno, and filed under Film, TeeVee

Traditioneel weer effe een eindejaarslijstje.

2018
Heel veel in 2018 uitgekomen films zag ik niet in 2018, maar van de 2018 films die ik wel zag:

1. You were never really here
2. Hereditary
3. Suspiria
4. Under the silver lake
5. Roma
6. Revenge
7. I, Tonya
8. Annihilation
9. A Quiet Place
10. Upgrade

ywnrt

Ook qua series zag ik te weinig, en te weinig goeds. Wat nog altijd erg sterk is is Better Call Saul (S4) en ook Kidding vond ik mooi. Maar met kop en schouders stak The Haunting of Hill House erboven uit. Voor VPRO Cinema schreef ik dit:

Regisseur Mike Flanagan had al wat krediet opgebouwd met zijn prima horrorfilms Oculus (2013), Hush (2016) en de Stephen King-verfilming Gerald’s Game (2017), maar met deze bewerking van de gelijknamige roman van Shirley Jackson zet hij zichzelf definitief op de kaart. De serie is niet alleen doodeng (godzijdank zonder voorspelbare schrikmomenten), maar neemt ook uitgebreid de tijd om de personages te confronteren met een griezelig spookhuis, trauma’s én elkaar. Tel daar een zeer inventieve cinematografie bovenop (aflevering zes bestaat uit een aantal indrukwekkende long takes) en als bonus een stuk of vijftig verstopte geesten (verzamel ze allemaal!), en je hebt een van de beste series van het jaar. Dat onze eigen Michiel Huisman een van de hoofdrollen vertolkt, is extra leuk.

The Haunting of Hill House

8 nov 2010
Posted by Menno, and filed under Horror

Vrouwen. Veel vrouwen. Naakt en nat, genietend van een welverdiend warm en rustgevend bad. Maar niet voor lang. Want ze gaan eraan. Allemaal! Eeuwig Weekend presenteert het langverwachte ultieme filmoverzicht van vrouwen-in-horrorfilms-die-een-badsessie-niet-overleven. Maak je borsten maar nat!

Je kent ze wel, de filmscènes waarin een personage een badkamerkastje opendoet om een potje pillen te pakken en bij het sluiten wordt geconfronteerd met de reflectie van een moordenaar/geest/monster. Hoe cliché wil je het hebben? Niks an. Dat kennen we nu wel. Triljoen maal interessanter is de badscène in de horrorfilm. Altijd verrassend in zijn voorspelbaarheid. Het ultieme rustmoment voor de dame in kwestie. Lekker de boel de boel laten en het warme met eucalyptusolie verrijkte water je nakende lichaam laten verwennen. De camera langzaam langs de badrand glijdend en de glimmende naaktheid in al zijn kwetsbaarheid filmend, vergezeld door een muziekje die langzaam maar zeker op een verdacht noodlottige climax afstevent.

Enfin. Die scènes. Heerlijk. Elk filmgenre bevat ze, maar vooral de thriller en de horror zijn interessant. Tenslotte moet de badende dame eraan. Of in elk geval zicht te pletter schrikken. In onderstaand overzicht de ultieme top 10. Hét overzicht der overzichten. Maar Eeuwig Weekend zou Eeuwig Weekend niet zijn als eerst niet alle mogelijke scènes de revue passeren. Ondergetekende zag ze dan ook allemaal. En dat zijn er wat. Om de boel nog enigszins af te bakenen stellen we een viertal regels op.

1. De scene moet een naakte dame bevatten die in bad zit of op het punt staat
2. Geen douchesessie (à la Psycho)
3. De dame schrikt, raakt gewond of overleeft de badsessie niet
4. De scene is afkomstig uit een horror- of thrillerfilm. Geen tv-serie

There. En dan kunnen we vanzelf al een aantal films wegstrepen. Bijvoorbeeld de beste horrorfilm ooit gemaakt, The Shining, met de  naakte jongedame in hotelkamer 217. Die is echter al dood, want: geest. Michelle Pfeiffer in het retespannende What Lies Beneath telt ook niet mee, want ze heeft haar kleren nog aan. Net als de dame met zeven orgasmes in Bad Biology. We moeten streng zijn. Weg ook met de jolige badscènes uit Pretty Woman en Short Circuit. En how about Dexter? Seizoen 4 begint met een bloederige badscène en nou ja, laat ik niet teveel verklappen. Maar helaas: het is een tv-serie. Dingt niet mee.

Datzelfde geldt voor de series Smalville en Supernatural, die ik toch even wil noemen vanwege te gekke scenes. In Smallville (aflevering ‘Leech’) wordt een dame (niemand minder dan Kelly Brooke) in bad door het water naar beneden gesleurd en in aflevering 3 van seizoen 1 van Supernatural, enfin, gaat het ook niet helemaal lekker.

Maar welke films maken dan wel kans op een plek in de top 10? Laten we beginnen.

Nummer 10: Saturday the 14th (1984)
Een film met als tagline “Just when you thought it was safe to look at the calendar again” kan al niet meer stuk. Deze horrorcomedy parodieert vanzelfsprekend de succesvolle Friday the 13th reeks en heeft een badscène die zo corny is, dat het een plek in de Top 10 verdient. Let vooral ook op het preutse badschuim dat precies op de voorgevel van de dame blijft plakken als ze uit het water opschrikt. Jaws: eat this.

Nummer 9: The Entity (1981)
Even serieus nu, want deze film is “supposedly based on true events”. Jawel. De hoofdpersoon uit deze film wordt geslagen en verkracht door een onzichtbare entiteit. Dat lijkt me lastig. De scene in de badkamer waar Barbara uit bad wordt getrokken en vervolgens te grazen wordt genomen ziet er dan ook behoorlijk nasty uit. In de trailer vanaf 01’03”:

Nummer 8: Body Snatchers (1993)
Uiteraard lang niet zo goed als de eerste remake uit 1978, bevat Body Snatchers van Abel Ferrara een behoorlijk creepy badscène waarin de jonge Marti in slaap valt in de badkuip (nooit doen!) en volgens de bekende regels van de Body Snatchers gekloond wordt. Haar dubbelganger plonst vanuit het plafond op haar neer in bad, wat Marti uiteraard wakker schudt. Niet zo slim van de buitenaardse wezens.

Nummer 7: Children of the Corn: Revelation (2001)
Het kostte de makers 7 delen om een fatsoenlijke badscène te eh, zaaien. Dat is wel de meest toepasselijke omschrijving:

Nummer 6: Shivers (1975)
De David Cronenberg film waarop Slither haar badscène liet inspireren. Vrouw in bad wordt gepenetreerd door een slijmerig wormpje, dat uit het badkuipputje komt gekropen. Verrassend, edoch logisch in dit fragment is het schuimloze water, anders was de worm namelijk niet te zien. Ach ja, details.
Bekijk de Slither variatie hier.

Nummer 5: Mirrors (2008)
Ja, dit moet wel een va de meest ranzige en brute killings ever zijn in een horrorfilm. De dame in kwestie heeft een evil spiegelbeeld die haar doen en laten kan overnemen. Zodoende zorgt kwade dame dat goede dame haar kaken zover uit elkaar trekt tot het scheurt. Een rood bloedbad is het resultaat. Kijken op eigen risico. Totaal niet sexy.

Nummer 4: Cabin Fever (2002)
Nu wordt het spannend. Nummer 4 is er dan ook weer één die iedereen ranzig vindt. Niet de nakende dame in kwestie, maar wel hoe ze haar benen scheert. Je moet namelijk weten dat deze film handelt over een vleesetend virus die ook de badende dame te grazen heeft genomen. Terwijl ze haar been scheert schraapt ze ook haar vel mee. Enfin. Geen pretje om te zien, laat staan om te horen. Daarom enkel een foto. Ik ben de kwaadste niet.

Nummer 3: Nightmare on Elm Street (1984)
Zou eigenlijk op één moeten staan. Deze badscène kent iedereen namelijk. Toch zijn de nummers twee en één belangrijker, maar dat zometeen. Eerst Nancy. Die is (ook alweer) in slaap gevallen in bad en tussen haar benen vanuit het badschuim verschijnt de hand met messen van Freddy Krueger. “One two, Freddy’s coming fo you”. Je kent de rest.

Nummer 2: Stigmata (1999)
Verslaat Nancy uit Elm Street met verve vanwege de prachtige opnames en sfeer. Bekijk het fragment maar, waarin Patricia Arquette haar eerste stigmata-verschijnselen ervaart (de wonden van Jezus Christus). Sexy onderwateropnames die nogal verontrustend worden. Helaas is het fragment niet te embedden, dus je moet even een uitstapje maken naar YouTube. Tot zo, voor nummer 1!

Nummer 1: Jack Frost (1997)
The world’s most pissed off snowcone! Had je niet verwacht he? Dit is goehoed! Zo over-the-top krijg je ze niet vaak. Jack Frost is een boze sneeuwman. Zelfs in een warm dampend bad duikt hij op. Wat hij vervolgens doet met het arme slachtoffer is niet zo vriendelijk. Overigens niet te verwarren met de gelijknamige familiefilm uit 1998.Kijk en huiver (voor de ongeduldigen: de actie begint op 02’14”):

There you have it. “Maar wacht eens!”, hoor ik je denken. “Waar is Slaughter High in dit rijtje? Of The Toolbox Murders? Of Sheitan, Ghost Son, Bride of Chucky of Carrie?” Ja, er zijn meer films met ass-kicking badscènes. Heel veel meer. Laat de titels dan ook vooral achter in de reacties. Maar weet je, soms moet je keuzes maken. Het is net het echte leven. Ik hoop dat ik je hiermee in elk geval een aantal minuten heb vermaakt.

Nu ga ik in bad.

P.S. Hier mijn lijst op IMDB.

20 apr 2010
Posted by Menno, and filed under Horror

Vol goede moed fietste ondergetekende afgelopen zaterdagavond richting de befaamde Night of Terror, die in het kader van het 26e Imagine Fantastic Film Festival (voorheen AFFF) plaatsvond. Vanaf 00:30 uur zouden hier vier brute horrorfilms vertoond worden onder luid commentaar van het aanwezige publiek. Een kolfje naar mijn hand! Een verslag.

Locatie van dit horrorfestijn was uiteraard bioscoop Tuschinski, waar het al gehuisvest was toen het nog Weekend of Terror heette in de jaren 80. De massa griezelfilmfans die voor de nog gesloten deuren van de bioscoop stonden, draaide zich warm op voorbijrijdende trams (“TRAMHOERRRRRRR”) en ME busjes (The A-Team deuntje). Hè, gezellig.
Met de tickets in de pocket konden we, na een voor lange vertraging zorgende securitycheck bij de ingang, plaatsnemen op het eerste balkon. De perfecte spot, want hier krijg je geen wc-rollen en popcorn op je harses. Het introductiepraatje van initiator Jan ‘Mr. Horror’ Doense was onhoorbaar door de HOERRRRRR- en HOMOOOOOOOO-koren die hem ten deel vielen. Dat we zouden aanvangen met de Spaanse zombiefilm [Rec 2] kon ik nog net uit het kabaal opmaken.

[REC 2] is -duh- het vervolg op [REC], het verrassende kleine meesterwerkje dat in 2007 het wereldwijde horrorpubliek meer dan tevree stelde. En dat ondanks de magere plot: in een appartementencomplex in Barcelona heerst een vreemd virus en wordt daarom hermetisch afgesloten. Het virus blijkt nogal agressief en verandert de geïnfecteerden, een aantal seconden nasterven, in bloeddorstige zombies. En dan is er stront aan de knikker. In deel 1 wordt het geheel op film gezet door een journaliste en haar cameraman die een tv-reportage over de locale brandweer maken en in deel 2 zijn het de camerahelmen van de mobiele eenheid die alles vastleggen.
Helaas verliest dit tweede deel halverwege z’n geloofwaardigheid, terwijl het de weg vrijbaant voor nog een vervolg. Jammer.

Het was mijn ontmaagding wat Night of Terror betreft en hoewel ik op geschreeuw en gegooi voorbereid was, moest ik even wennen. Ongelooflijk, wat een teringherrie. Vier films lang was het geen seconde stil. Elke vrouw is een HOERRRRRRR, elke man is een HOMOOOO, elk busje of klusje krijgt het A-Team deuntje voor z’n kiezen en iedereen moet zijn of haar broek uit, tieten laten zien of neuken. Ik besef dat dit nogal ordinair en platvloers overkomt. En dat is het ook. Maar wat is het leuk!

Een voorbeeld. Hieronder 2 minuten uit de tweede film, The Crazies. Krijg je een indruk:

Knus hè?

Overigens wijkt het verhaal van The Crazies niet gek veel af van [Rec 2], want ook in deze remake van George A. Romero’s klassieker uit 1973 wordt de bevolking van een stadje besmet. Via het drinkwater raakt men geïnfecteerd en gaat men crazy doen, inclusief moordneigingen. Geen slechte film hoor, maar wel erg Hollywood. Lekker veilig allemaal en volgens de bekende clichématige verhaallijntjes. Desondanks een vermakelijke rit en mooie effecten.

Dan is het tijd voor de Scream Queen competitie. Wie kan het meest overtuigend het volgende simuleren: schrik-schreeuw-sterf. Een paar matige pogingen volgden van dappere dames die zich niet van de kaart moesten laten brengen door de oorverdovende hoertirades. Geinig maar tam. Nu weer snel naar de films.

Film drie, het is inmiddels rond vijven, is er wederom één in het zombiegenre (wat bof ik toch): La Horde. Da’s Frans voor de horde. En ja, dat slaat op zombies. Heel veel zombies. Een prima horror die begint als stevige actie-thriller waarin een groepje smerissen wraak willen nemen op een groepje criminelen. Als het virus zijn intrede doet zijn ze geneigd hun vete opzij te zetten en samen te vechten tegen de ondoden. Snoeiharde film waarin het brute geweld de hoofdrol speelt. De zombies zien er pico bello uit en ondanks het flinterdunne verhaal kijkt de film heerlijk weg.

Hierna haakten veel mensen af. De zon scheen al weer vrolijk en men was schor en moe. Ik niet natuurlijk en ga all the way voor de slotfilm: Vampire Girl vs Frankenstein Girl.

Japanse Troma. Mijn god, wat een vage film. Fout fouter foutst en dat had ook wel wat. Na een uur uur had ik genoeg van het rondspuitende bloed, de Japanse giechelmeisjes en slechte special effects en was blij dat ‘ie was afgelopen. Via de vluchtroute werden we naar buiten geloodst (over half uurtje begon de eerste kindervoorstelling alweer) en kregen een promo dvd mee met daarop twee afleveringen van de horror tv-serie Fear Itself. Zal mij benieuwen.

Dat was het. Als een zombie sleepte ik mezelf naar mijn tweewieler en trapte mezelf langs allemaal hoeren en homo’s naar huis. Een unieke ervaring rijker en een uiterst vermakelijke nacht achter de rug. Dit is absoluut een aanrader en count me in voor volgend jaar.

Het Imagine festival speelt nog tot en met 24 april in Kriterion, Amsterdam

28 okt 2009
Posted by Menno, and filed under Actualiteit, Film, Horror

Pf, de originaliteit is weer eens ver te zoeken in Hollywood.
Hieronder de trailer voor de remake van het briljante A Nightmare on Elm Street (Wes Craven, 1984). Ik kan wel janken.

Enne…dit is evenzo erg. De posters van de tv-serie True Blood en de recente horrordraak Jennifer’s Body. Diepe diepe zucht.

bloed

Dit stukkie is overigens een vervolg op dit stukkie, waar ik me ook al opwond over dit trieste fenomeen…

23 okt 2009
Posted by Menno, and filed under Horror

‘See the movie everyone’s talking about!’ schreeuwt de website van de film Paranormal Activity. Jeweetwel, die film met die uitstekende promotiecampagne. Wanneer ik voor het eerst van deze horror hoorde weet ik niet, maar het greep mijn aandacht om het niet meer los te laten en alleen maar aan te wakkeren. Gisteren kon ik ‘m eindelijk zien. Deze “engste film aller tijden”.

Paranormal Activity

Wie had kunnen denken dat na de ongelofelijk goeie promotiecampagne van The Blair Witch Project (1999) er een film zou komen die net zo eng is en op dezelfde sluwe manier aan de man gebracht wordt. Paranormal Activity , geregisseerd en geschreven door Oren Peli, dateert alweer uit 2007 maar zou sinds september dit jaar in de Amerikaanse bioscopen gaan draaien na lovende recensies en campagnes om de film groots uit te brengen. Tenminste…dat is de boodschap die inmiddels wereldwijd van mond tot mond gecommuniceerd wordt. De natte droom van elk PR mens (en filmmaker).

Wat is dat Paranormal Activity dan allemaal wel niet?
Paranormal Activity castWel, Paranormal Activity gaat over een jong stel, Micah en Katie, die net een fraai huis hebben betrokken een nette Amerikaanse wijk. Katie hoort sinds een tijdje vreemde geluiden in het huis en manlief besluit een videocamera aan te schaffen en eventuele bewijzen van een entiteit in huis op tape vast te leggen. De film beslaat een kleine drie weken en toont de beelden die het stel op camera schoot. Hieronder ook nachtelijke opnames van Katie en Micah in hun slaapkamer en niet te plaatsen geluiden en zaken in beeld. Creepy stuff dus.

Ongelofelijk vernuftig, deze film, die overigens niet meer gekost zou hebben dan 11.000 dollar en inmiddels een opbrengst ver in de miljoenen  heeft opgeleverd. Een simpel verhaal met een gigantisch resultaat. Want van de special effects, het acteerwerk of de cinematografische hoogstandjes moet de film het niet hebben. Het is puur de kunst van het weglaten, inventief gebruik van de geluidsband, griezelige nachtopnames  en de uitermate trage, spanningsopbouwende manier van vertellen.

Paranormal Activity Katie

In de traditie van de oude The Haunting (1963), The Blair Witch Project en meer recentelijk [REC] (2007), laat Paranormal Activity weinig zien, maar moet de kijker alles invullen. Enge geluidjes hier en een vage schaduw daar is alles wat nodig is om je de stuipen op het lijf te jagen. En dat is knap.

Is Paranormal Activity dan geslaagd? Een volmondige JA! Alleen al om de vakkundige viral, de 100% geslaagde hype die gecreëerd is. Daarnaast is de film an sich zeer de moeite waard. Nagelbijtend spannend vanaf minuut 1 en bij vlagen zelfs doodeng. Naar mijn persoonlijke smaak is het einde ietwat zwakker, maar dat is allang weer vergeten. Deze film is uniek. Nu al!

Bekijk hieronder de trailer die voor het grootste deel heeft gezorgd voor de hype:

Paranormal Activity draait waarschijnlijk vanaf 26 november in de bioscoop.

28 sep 2009
Posted by Menno, and filed under Film, Recensie

Onlangs bracht het label Encore de films van cultregisseur Jean Rollin opnieuw uit op dvd. Zijn veelal erotisch getinte films uit de jaren ’60 en ’70 zijn  in een geheel nieuw jasje gestoken, compleet met hypermoderne dvd-hoes en flitsend dvd-menuutje. Behoorlijk misleidend, want de niets vermoedende koper/huurder van deze beelddragers die denkt een nieuwe horrorfilm te gaan zien, komt bedrogen uit. De films van Rollin zijn namelijk ouderwets, zwijgzaam, tergend traag en soms zelfs uitermate saai. De liefhebber van Rollin zal echter dolblij zijn, want de oude films zijn opgepoetst en zien er picobello uit. Ondergetekende neigt meer naar de laatste categorie.

De twee Jean Rollin covers
De twee covers zoals ze er nu uitzien

Ik zag twee van de nieuw uitgebrachte schijven, La Vampire Nue (1968) en Les Raisins de la mort (1978). Beiden voorzien van enkel de Engelse titel, want ook dat verkoopt beter natuurlijk. Afgezien van deze verkooptrucjes blijven The Nude Vampire en Grapes of Death gelukkig helemaal wat ze zijn: creatieve, artistieke en vooral bizarre hersenschimmen van deze Franse regisseur, die inmiddels 71 jaar is.

The Nude Vampire
The Nude Vampire is Rollins tweede speelfilm. Net als zijn voorganger, Le Viol du Vampire, handelt ook deze film over vampieren, Rollins stokpaard. Een man komt op het spoor van een bizarre sekte die zelfmoord verheerlijkt en het bloed van de overledenen voedt aan een meisje dat alle kenmerken van een vampier vertoont. Weinig dialoog, een beetje bloot (dat is in zijn latere films wel anders), maar bovenal mooie beelden. Rollin tovert hier met kleur en decor. Poëtisch tot en met en daardoor ook zeer moeilijk te volgen. Misschien is vaag een beter woord.

NudeVampireStill
The Nude Vampire

Grapes of Death
Hoe anders is Grapes of Death, die een Rollin aan het werk laat zien die tien jaar meer regie-ervaring heeft. Nog altijd vaag en zwaar leunend op de omgeving en mise-en-scènes, maar al een stuk toegankelijker. Waar The Nude Vampire vaak als de eerste Franse vampierenfilm wordt bestempeld, wordt deze film wel de eerste gore-film van Frankrijk genoemd. Sja. Zou kunnen. Er zitten dan ook wel wat ranzige scenes in. Echter, voor de verandering geen vampieren ditmaal, maar “zombies”. Het is ditmaal een gevaarlijk verdelgingsmiddel dat de plaatselijke wijngaard heeft vergiftigd en de bevolking in een soort van levenloze allesvernietigende wezens heeft veranderd.

raisins-de-la-mort
Grapes of Death, met rechts Rollins huidige vrouw en ex-pornoster Brigitte Lahaie

frontrollinGeen ijzersterke verhalen dus, in de films van Jean Rollin. Geeft verder niets. Ze kijken prima weg op voorwaarde dat je je bril van 2009 afzet en bewust een flinke stap terug in de tijd neemt. Je moet tevens niet vies zijn van bloed, bloot en abstractie. Ik ben dat absoluut niet, sterker: ik smul ervan, maar ik had moeite met beide films. Ze zijn me iets te onbestemd en wazig. Geef mij maar een Virgin Among the Living Dead (Christina, princesse de l’érotisme), die Rollin in 1973 samen met Jesus Franco maakte. Oók vaag, maar ontzettend sfeervol. Gelukkig zijn er nog genoeg films van de man uit te proberen.

The Nude Vampire, Grapes of Death en nog 11 films van Jean Rollin liggen geheel opgepoetst en wel sinds kort in de winkel.

22 jun 2009
Posted by Menno, and filed under Games, Persoonlijk, Recensie

Begin deze maand kwam de computergame Prototype uit. Fijn, dacht ik, want de trailer zag er goed uit. Tevens had ik net F.E.A.R 2 uitgespeeld, een game die een paar maanden eerder uitkwam (ja, ik ben een trage speler). Prototype is, net als F.E.A.R 2 een horror actie avontuur en zieke horrorfreak als ik ben wrijf ik in mijn handen bij dit soort releases. Maar is ‘ie ook echt eng? Is het wat?

PrototypePrototype speelt zich af op Manhattan, waar een virus uitbreekt dat mensen in allesvernietigende monsters veranderd. Jij speelt Alex die nogal vreemde krachten heeft. Zo kan hij het lichaam incluis gedachten en geheugen van zijn vermoorde slachtoffers overnemen, tegen gebouwen oplopen, metershoge sprongen maken en errug hard rennen. Ook kan hij een immens zwaard als hand tevoorschijn toveren. En nu maar achterhalen hoe hij aan deze krachten komt. Wat houden de overheid en het leger achter?

Wil ik het echt weten?

Neen. Het interesseert me niet. Ik wil namelijk lekker springen door The Big Apple en zoveel mogelijk mensen vermorzelen met mijn special powers. De filmpjes die stapje voor stapje uit proberen te leggen wat er allemaal met je gebeurd is en waar dit virus in hemelsnaam vandaan komt sla ik over. Kan ik weer door de stad vliegen, want de wereld van Prototype is een zogenaamde sandbox wereld; je kunt overal heen waar je wilt. Zin om midden op Times Square een paar auto’s de lucht in te mieteren? Dan doe je dat! Tegen het Empire State Building op rennen? Kan hoor. Ook leuk: politieagentje pesten. Alles kan en mag. Net als in Grand Theft Auto IV dus (zie mijn eerdere post daarover).

PrototypeThat’s gotta hurt

Maar eerlijk gezegd houdt de lol daar ook op. Want als je aan een opdracht begint wordt het retemoeilijk. Je moet met tienduizend dingen rekening houden en constant blijven bewegen anders wordt je of in elkaar getimmerd door een boosaardige muppet of kapotgeschoten door soldaten. De pc-versie (die ik speel) vereist bijna het complete toetsenbord om acties voor elkaar te krijgen en duurt wel heel lang om onder de knie te krijgen. Met andere woorden: ik ben steeds binnen een paar minuten dood. Kan ik weer opnieuw beginnen. Wéér from scratch. En dat gaat vervelen. Helemaal frustrerend dat je pas meer en betere special powers krijgt als je opdrachten correct afrondt. Ik blijf dus lang steken met een minimum aan speciale krachten en dan is de lol aan het vliegen en springen door de vrije sandbox-wereld er al snel af.

PrototypeAchter je!

Wordt een en ander dan goedgemaakt door goeie scares of nagelbijtende scènes? Neu. Waar het spelen van F.E.A.R 2 en vooral Dead Space (zie de recensie van EW’er Gerard Sombroek) hier en daar ware hartverzakkingen oplevert door het hoofdpersonage door donkere gangen te laten lopen met de wetenschap dat er elk moment een of andere creep kan verschijnen, is Prototype vrij vlak en gewoontjes. Tuurlijk, je hebt monsters achter je kont zitten en half New York bestaat uit geïnfecteerde freaks, maar echt eng wil het niet worden.

Niks an dus? Nou, voor mij is Prototype het niet, nee. Echter, ik speelde het spel op de pc. Ik kan me heel goed voorstellen dat Prototype op de Playstation 3 of XBox 360 uitstekend werkt. Tevens wil ik ook wel even kwijt dat het spel er prachtig uit ziet. De open wereld van Manhattan is zeer gedetailleerd en elk stukje, van stoeptegel tot het dak van het Chrysler Building, is een lust voor het oog. En je kunt wel erg coole moves uitvoeren als Alex.

Helaas red je het daarmee niet. Ik houd het bij de trailer die -nogmaals- zeer de moeite waard is. Kijk maar:

Prototype ligt nu in de winkel.

xfactor
xfactor
 
xfactor
Dit is de webstek van Menno Kooistra. Alles wat zich binnen de digitale muren van Mennomail.nl afspeelt is beveiligd door deze jongen: ©.