|
23 apr 2009
|
Posted by Menno, and filed under Actualiteit, Film
|
Tussen alle horror op het Imagine festival door kwam mij gisteravond echte horror ter oren. Martin Bril overleden. 49 Jaar. Slokdarmkanker. En dat vlak na zijn Rokjesdag, dat dit jaar een stuk vroeger plaatsvond. Gelukkig heeft de man wel alles uit het leven gehaald. Een schrale troost. Toch schrijf ik met een redelijk gevoel van zinloosheid onderstaand verslag van het Imagine festival dag zoveel. Ook al niet om vrolijk van te worden.
Want langzaam aan begin ik de moed te verliezen. Worden er dan echt geen goede horrors meer gemaakt? Vier stuks heb ik er weer gezien. Allevier ruk. Saai, clichematig, inspiratieloos of te vaag. Zoek ik nu de verkeerde films uit of is het aanbod dit jaar zo slecht? Moet ik de progammeurs fronzend aankijken? Ik weet het even niet.
Wat ik zag?
Autopsy (Adam Gierasch, VS 2008)
Groepje jongeren feest (gaap) en stapt lazerus in de auto. Rijdt een man aan (gaap gaap) en wordt in ambulance vervoert naar ziekenhuis voor checkup. Maar ojee, het blijkt een nepziekenhuis te zijn, waar een gekke dokter experimenteert met organen en nieuw vlees nodig heeft (zzzzzzzzzzzzz). Vul de rest maar in. Alles zit er in om het geheel boring as hell te maken. En de mooie jongedame die het verstandigst is overleeft alles. God, wat slecht.
Wijze dame en malle dokter
Strange Girls (Rona Mark, VS 2008)
Low-budget filmpje over een tweeling die zichzelf ontslaat uit het psychyatrisch centrum (jahoor, kan gewoon) en op zichzelf gaat wonen. De meisjes houden zich voor als zwijgzaam contactgestoord stel, maar als ze alleen zijn praten ze voluit en genieten van het leven, al schrijvend en zo nu en dan moordend. Maar oei, de seksuele gevoelens borrelen op en de eens zo innig aan elkaar gehechte tweeling raakt meer en meer van elkaar gedistantieerd, wat uiteraard ernstige gevolgen heeft tegen het einde van de film. Boooooring.
Van dat werk
The Children (Tom Shankland, GB 2008)
Hier keek ik oprecht naar uit. Een veelbelovende Britse rolprent over een knus kerstig samenkomen van twee gezinnen en hun vijf jonge kids. Maar in de bossen rondom het huis heerst een virus dat voor kinderen nogal besmettelijk is. De lieve spruitjes veranderen dan ook stuk voor stuk in emotieloze killers. Een fraai geschoten film die met z’n spannende opbouw en gebruik van de juiste soundtrack bleef boeien tot ongeveer de helft van de speelduur. Daarna stortte alles in als een smaakloze plumpudding en werden alle mogelijke cliché’s boven tafel gehaald, inclusief verdomd irritante vrouwen die alleen maar schreeuwen en hijgen. Ik had meerdere malen doorspoelneigingen. Helaas hebben bioscoopfilms geen afstandbediening. Had veel meer in kunnen zitten.
De tagline van The Children is wél goed: ‘You brought them into this world. Now… They will take you out’
Chemical Wedding (Julian Doyle, GB 2008)
Deze film beschreef Michael Minneboo reeds op deze site. Ik zag ‘m ook, maar ben het niet geheel eens met zijn redelijk positieve recensie. Hoewel deze film (overigens geen 100% horror, maar meer een fantasy/horror/thriller/sci-fi) me het meest aansprak van de vier, miste Chemical Wedding nét dat element wat de aandacht vasthoudt. Het verhaal is namelijk leuk, het uitgangspunt prima, het eerbetoon aan Aleister Crowley okay en de personages in orde. En toch was het een verdraaid lange zit. Zou het liggen aan het feit dat de film erg donker is? Of het scenario rommelig? Ik weet het niet. Als ik er aan terug denk herinner ik me een vermakelijke film. Maar dat had ik niet toen ik in zaal 4 van Tuschinski zat. Lijkt me geen goed teken.
Immersed in Crowley’s uniform of imagery (David Bowie – Quicksand)
Je leest het. Nog altijd niet dé ultieme film gezien. Ja, Let the right one in. Maar die zag ik reeds eerder. Als die niet de publieksprijs wint dan heb ik definitief de hoop op goeie smaak van het Amsterdamse fantasiepubliek verloren. Oja, The Good, the Bad, the Weird, die was ook erg goed. Maar twee films vind ik te mager. Dat kan beter. Gelukkig heb ik nog drie dagen te gaan. En ik ben een optimist.
Deze post maakt deel uit van de Imagine Special op Eeuwig Weekend
|
21 apr 2009
|
Het Imagine festival is een fantastisch festival (ha ha). Niet voor niets dat we hier op Eeuwig Weekend ruim baan maken voor deze filmdagen. Het biedt de kans om eindelijk eens kwalitatieve genrefilms op het grote scherm te bezichtigen in het gezelschap van enkel mede liefhebbers. Het is ook een genot om nu eens niet mainstream Hollywood horror voorgeschoteld te krijgen, want laten we eerlijk zijn: het laatste decennium is er geen écht verrassende horrorfilm uit de States gekomen. Neen. Hiervoor vestigen we onze hoop op Spanje, Japan, Zuid-Korea, Frankrijk en zelfs op de Scandinavische landen, die het de laatste jaren erg goed doen.
Dat gezegd hebbende moet me ook even van het hart dat het qua reservering en kaartverkoop elk jaar weer een puinhoop is. Vandaag voor de derde maal meegemaakt dat mijn perspas niet klaar lag, ondanks toezeggingen. Ook mijn online reserveringen waren niet doorgekomen, ondanks bevestigingen. Maar goed. Dit is snoeihard mierenneuken. Incidentjes die alweer vergeten zijn. Daarvoor draag ik dit sympathieke festival een te groot hart toe. Het is een evenement waar ik elk jaar weer naar toe leef.
Gisteren was mijn eerste dag bioscoophangen en ik zag op deze zonnige lentedag twee films. Geen horrors overigens. Ik zal de films per stuk van een persoonlijk verslagje voorzien. Wellicht heb je er iets aan als je weer eens als een zombie in de videotheek struint en niets kunt vinden. In de reguliere bioscoop zul je het merendeel van deze films niet aantreffen, spijtig genoeg. Daar draait de Hollywood meuk.
The Good, the Bad, the Weird
Deze Zuid-Koreaanse verrassing was de openingsfilm van het festival. De naam verraadt dat deze film leentjebuur heeft gedaan bij de grootmeester van de Western, Sergio Leone. The Good, the Bad, the Weird is dan ook een western (of moet ik zeggen eastern) van het meest stereotyperende soort en één grote hommage aan de spaghettiwesterns van Leone. Noem het een spaghettiwestern on speed, want hey, dit zijn Aziaten! En verdraaid, die weten wel van wanten met guns, cowboys, enorme zandvlaktes en kills. Laat staan inventieve camerashots, een moddertje vette soundtrack en denderende special effects. Deze film wil je zien, geloof me. Dit is een rollercoaster ride van 130 minuten die vanaf minuut 1 boeit.
Regisseur Ji-woon Kim maakte eerder het horrordrama A Tale of Two Sisters (2003), een trage griezelfilm die onlangs als The Uninvited (2009) werd geremaked door het ongeïnspireerde Hollywood . Het origineel van Kim deed mij niet zoveel, maar dat heeft hij met The Good, the Bad, the Weird ruimschoots goedgemaakt. Vooral “the Weird”, Kang-ho Song steelt de show. Hem kun je kennen van die andere Zuid-Koreaanse big budget rolprent The Host (2003). Ook al zo vet dat je er kroketten in kunt bakken. Gaat The Good, the Bad, the Weird zien, mensen. Je krijgt er geen spijt van!
Lesbian Vampire Killers
Dit was de verrassingsfilm, zoals Imagine dat noemt. De sneak preview, zoals je wilt. Een traditie die het festival hooghoudt. Af en toe pakt dit goed uit en kopen ze een crowdpleaser aan, zoals Bubba Ho-tep (2002) en Shaun of the Dead (2004), maar soms slaan ze de plank ook mis, zoals The Invincible (2007). Wat een rukfilm was dat. En dat terwijl het origineel goed was. Zweeds natuurlijk, ik zei het toch? Gister was het dus het Britse Lesbian Vampire Killers (2009) van Phil Claydon. Verhaal: oude (lesbische) vampierenvloek komt tot leven, juist op een plek waar veel mooie dames zijn en twee geile jongens. Uiteraard een knipoog naar de talrijke goede foute B-films uit de jaren ’70.
Maar Claydon heeft er geen serieuze film van gemaakt. Lesbian Vampire Killers is een komedie. Tenminste, dat wil het zijn. In werkelijkheid is het oninteressante, puberale, slechte onzin. Waar Shaun of the Dead er wel in slaagde humor en horror te combineren, faalt Lesbian Vampire Killers faliekant. Slechte grappen maken over tieten en neuken en dit vervolgens niet laten zien is saai. Bij gebrek aan een goed scenario mochten de personages ter compensatie lekker veel ‘fuck’ zeggen, maar dat maakte het alleen nog maar pijnlijker. Zelfs de kills waren slaapverwekkend. Werkelijk niets is leuk aan deze film, behalve de titel. Hoewel die onrecht doet aan klassiekers als Vampiros Lesbos (1971). Bah!
Morgen meer!
Deze post maakt deel uit van de Imagine Special op Eeuwig Weekend
|
12 feb 2009
|
Posted by Menno, and filed under Film, Literatuur
|
“His name was Jason. And today is his birthday”
Ah lachuh, morgen is het weer vrijdag de 13e. De ultieme ongeluksdag voor hen die daarin geloven. Ikzelf ga samen met mijn zwarte kat onder ladders door richting de bios, alwaar de remake van Friday the 13th draait. Op deze donderdag de 12e gaat ‘ie al in première, 29 jaar na de release van het origineel. Hieronder geen recensie van deze horrorfilm, maar veel leuker: een terugblik naar hoe het allemaal begon, daar in Camp Crystal Lake. Terug naar Jason Voorhees, de doorbraak van regisseur Sean S. Cunningham en een van de eerste rollen van Kevin Bacon. Friday the 13th uit 1980 is een klassieker van jewelste, maar is dat terecht? Hell yeah!
In het kielzog van het succes van die andere horrorklassieker, Halloween (1978), nestelde Sean S. Cunningham zich in de regisseurstoel om het scenario van Victor Miller te verfilmen. Met enkel wat suffe kinderfilms op zijn cv ging hij het bloederige avontuur tegemoet, tezamen met een handjevol kersverse en tot dan toe onbekende acteurs. Het was een sprong in het diepe, maar hij kwam al snel uitermate succesvol boven water.
De kids in Friday the 13th, met tweede van links Kevin Bacon en helemaal rechts Harry Crosby, zoon van Bing.
Friday the 13th begint in 1956 in het bungalowpark Camp Crystal Lake alwaar een groepje brave tieners Haleluja-liedjes zingen bij het haardvuur. Als een stout stelletje besluit een potje te rollebollen wordt hun onderonsje bruut verstoord door een persoon met een mes. Net als in Halloween vanuit de eerste persoon gefilmd, kijken en smeken de slachtoffers in de camera.
‘We weren’t doing anything! We were just messing about!’
Gouden horrorformule
Begeleid door het karakteristieke ‘K K K Cha cha cha’-deuntje en de filmtitel die op ons af komt en het “tv scherm” in scherven slaat, is de toon gezet. Er wordt geschakeld naar ‘present day’ en de hoofdrolspelers die op weg zijn naar het kamp (ofwel: hun dood). Zoals zo vaak in horrorfilms ná Friday the 13th hebben we ook hier te maken met een bijna clichématige formule: groepje (mooie) jongeren, vrij van ouderlijk gezag, gaan lol hebben in een bosrijke omgeving (denk Evil Dead, Cabin Fever, etc.). De groep heeft altijd een zelfde samenstelling: een dom blondje, een wijze gozer, een all American hero, een verstandig meisje en een mallerd. Ook kan de dorpsgek niet ontbreken die het groepje waarschuwt vooral níet naar de plek des onheils te gaan. Doen ze lekker toch en uiteraard gaan ze er allemaal één voor één aan. Dat wordt dus genieten geblazen.
Ralph, de dorpsgek. ‘You’re going to Camp Blood, ain’t ya? You never come back again. It’s got a deathcurse!’
Volwassene/autoriteit vs jeugd/baldadigheid. Klassiek!
Wat kan er nog meer niet ontbreken in een horror? Seks natuurlijk. En hoewel het blote tieten gehalte in Friday the 13th teleurstellend spaarzaam is (men moest toch door de strenge filmkeuring heen), bevat ook deze film een passionele vrijpartij, die -sja, sorry zo gaat dat nu eenmaal- duur betaald moet worden. Geen van beiden overleeft het.
Dat was Kevin…
…en dat was Marcie
Moordoriginaliteit
Je ziet het, met de spectaculaire kills zit het wel snor. Verantwoordelijk hiervoor is een van de grootste horrorcoryfeeën Tom Savini, die eerder bloederige make-up smeerde op de zombies van George Romero in Dawn of the Dead (1978) en later ook de doden tot leven wekte in Day of the Dead (1985). Gek genoeg zijn het in deze eerste Friday niet de slasherpartijen waar de film het angstelement vandaan haalt, maar de traagheid en de intense spanningsopbouw. Waar de verdere Fridays elkaar deel na deel pogen te verslaan qua moordoriginaliteit, is het hier -zeker dertig jaar later- nogal tam. En dat is nu juist het enge. Want is het niet zo dat een schrikmoment des te harder aankomt als je eerst minutenlang zit te kijken naar hoe iemand een kopje koffie zet? In Friday gebeurt het en werkt het.
Twee minuten kijken naar iemand die een olielamp aansteekt. Hoe vaak zie je dat nog in films van nu?
Waar is Jason?
Friday the 13th is natuurlijk bekend geworden door Jason Voorhees, de moordmachine die net als Freddy Krueger (Nightmare on Elmstreet) en Michael Myers (Halloween) tot iconische hoogten is gestegen. Jason, de emotieloze killer met hockeymasker siert ook alle posters van de nieuwe Friday the 13th. Maar, en dat weten veel mensen niet, in het origineel is er helemaal geen Jason te bekennen (nou ja, héél even). En van het hockeymasker is zelfs in het tweede deel nog geen spoor te bekennen. Pas in deel 3 van de reeks vindt Jason zijn favoriete gezichtsbedekking. Verantwoordelijk voor de moorden in het origineel is dan ook niet Jason. En hoewel je een oen van jewelste bent als je Friday the 13th nog nooit gezien hebt, zal zal ik verder niets verklappen. Ik ben echter wel benieuwd naar hoe ze het ontbreken van Jason in de remake hebben opgelost. Naar het schijnt is de film dan ook niet een remake van deel 1, maar zijn de eerste drie delen in één film gepropt! Ik houd mijn hart vast.
Voor wie is ze dan wél op de vlucht?
2009
Onschuldige tieners, spetterende kills, seks, een doodenge soundtrack en een subliem en verrassend einde. Friday the 13th heeft het allemaal en was één van de eersten. Alleen daarom al is de film belangrijk voor alle horrorfilms na 1980. De film sloeg zo aan bij het publiek dat het een jaar later al een vervolg kreeg. En nog een jaar later kwam het derde deel. En zo ging dat door tot 1986. Daarna kwamen de vervolgen met steeds langere tussenpozen. De originaliteit raakt op een gegeven moment wel op natuurlijk. Het tiende deel, waarin we Jason in de toekomst zien moorden (waarom niet?), is alweer uit 2001. En in deeltje 11 zien we Jason het opnemen tegen Freddy Krueger. Welja. En nu dus de remake. Part 12, als het ware. Helemaal gemoderniseerd en opgevuld met de huidige generatie mooie tieners. Gelukkig komen ze allemaal nog op dezelfde manier aan hun einde. Ik kijk er naar uit. De trailer is in elk geval veelbelovend.
Friday the 13th de remake draait vanaf vandaag in de bioscoop.
|
17 dec 2008
|
Posted by Menno, and filed under Horror
|
Vanaf vandaag ligt de fraaie special edition dvd-box van Day of the Dead in de winkel. Niet de George A. Romero klassieker, maar de remake van Steve Miner uit 2008. Moderne zombies dus. Gezellig met de feestdagen. Nee, het is geen goede film. Wel een vermakelijke, met Mena Suvari in hoofdrol, jeweetwel, de blonde stoot die in American Beauty het hoofd van Kevin Spacey op hol brengt. De actrice heeft sowieso een verrassende back catalogue met naast de drie American Pie films, een flink aantal horrors waarvan Trauma (2004, Marc Evans) en Stuck (2007, Stuart Gordon) er het meest uitspringen. En nu dus Day of the Dead, die verder helegaar niks met het origineel te maken heeft.
Met de verpakking van Day of the Dead 2008 zit het wél goed (check de pop-up!)
Het gaat lekker met het zombiegenre. Een aantal weken geleden schreef ik nog over het spel Left 4 Dead, terwijl deel 9 van de immens populaire stripserie The Walking Dead alweer is verschenen. De ene zombiefilm na de ander komt de laatste jaren uit en zelfs de meester der zombiefilms zelf – Romero – is na zijn vijfde zombiefilm Diary of the Dead van het vorige jaar bezig met een zesde (werktitel: Island of the Dead). Hoog tijd dus om de balans op te maken en met een top 10 ultimate zombiefilms op de proppen te komen. Past ook wel in de decembermaand vol eindlijstjes. Eens kijken of de remake van Day of the Dead op een vermelding kan rekenen.
N.B. Om het een beetje leuk te houden laat ik de Romero-trilogie (Night of the Living Dead (1968), Dawn of the Dead (1978) en Day of the Dead (1985) uit het lijstje. Die zouden namelijk respectievelijk om nummers 2, 1 en 3 zijn geëindigd. Een pré-Romero-trilogie lijstje dus. Here it goes.
10. Return of the Living Dead (1985, Dan O’Bannon)
Braaaaains! Een klassiekertje. Lekkere jaren ’80 sfeer in deze semi-grappige zombieprent. Een van de weinige films waar de zombies ook kunnen praten. Onderstaand fragment, dat eindigt met een Shakespeariaanse quote, geeft een indruk van het niveau. Eating brains makes the pain go away.
9. Undead (2003, Michael & Peter Spierig)
Sympathieke op en top Australische kleine film. Een vissersdorpje krijgt te maken met neerstortende meteorieten waardoor alle inwoners in levende doden veranderen. Klassiek zombie versus groepje overlevers verhaal, maar met de juiste zwarte humor en voldoende enge momenten en fraaie effecten.
De juiste gun om een zombie tot zwijgen te brengen
8. Flight of the Living Dead (aka Plane Dead) (2007, Scott Thomas)
Na het succes van Snakes on a Plane kon een zombievariant niet uitblijven in een tijd waarin het zombiegenre herleeft. De titel (ik kan me voorstellen dat ze het moeilijk hadden met de keuze, want beiden zijn meesterlijk) verraadt het al: de zombie-uitbraak vindt hier plaats in een vliegtuig. En it ain’t nice hier hoog in de lucht waar vluchten onmogelijk is. Extra spooky dus. Wederom een komische insteek (wat is dat toch steeds), maar al met al een zeer vermakelijke film.
De film heeft leuke vondsten, zoals de tandeloze zombie-oma en de paraplu in een zombie. En dan uitklappen. Ach ja.
Meelevende stewardessen
7. Dellamorte Dellamore (Cemetary Man) (1994, Michele Soavi)
Een aangename verrassing toen ik deze film voor het eerst zag. Fransesco Dellamorte heeft een nachttaak aan het voor de tweede maal doden van de overledenen die uit de grond komen kruipen. Heel bizar en heel sfeervol, deze Italiaanse film. Alles zit erin: horror, romantiek, seks, humor, zombies, maar bovenal mooie beelden. Op het kerkhof en in de film.
Dat bedoel ik!
6. Virgin Among the Living Dead (Christina, princesse de l’erotisme) (1973, Jesus Franco & Jean Rollin)
Ja, ik heb er een zwak voor: mooie jaren ’70 dames die de hele film naakt rondlopen in een totaal plotloos verhaal. En als er dan ook nog een horror-element in zit, ben ik je man. Welnu, bij de Italiaan Jesus Franco zit je wat dat betreft wel snor. Deze film inspireerde me overigens tot het stripverhaal ‘Nadine tussen de dolende zielen’ dat ik voor de bundel Bloeddorst maakte. Een behoorlijke flutfilm, maar man o man, wat een heerlijke sfeer daar in dat huisje in het bos midden in de zomer. Oja, de zombies duiken pas helemaal aan het eind op. In een droom. Maar een kniesoor die daar over klaagt.
Alleen de poster al!
5. Resident Evil: Extinction (2007, Russell Mulcahy)
Naar mijn mening de meest spetterende van de Resident Evil films. Deel drie dus. Gooi Day of the Dead en The Birds in een blender, strooi er een snufje Alice in Wonderland en een wolkje Through the Looking Glass door en mix het doorelkaar. Giet de pap in een kom en roer er een flinke dosis Mad Max en Alien: Ressurection doorheen en maak het af met een kopje The Walking Dead. Need I say more? Kijk:
4. The Evil Dead (1981, Sam Raimi)
Nou, dat is pas een enge film! Ik zag deze rolprent voor het eerst gansch alleen na middernacht in het pikkedonker in een vreemd huis. Ideale omstandigheid dus om je flink het leplazerus te schrikken en peentjes te zweten. Waar delen 2 en 3 het op de komische toer gooien, houdt Evil Dead deel 1 het eng, mysterieus en griezelig. En hoe amateuristisch de effecten ook zijn, het komt allemaal over. Er valt over te twisten of we hier te maken hebben met zombies (’t zijn eigenlijk demonen), maar alla. Evil Dead bevat tevens de meest freaky 5 minuten ever qua cameravoering en visuele uitvoering van hoofdrolspeler Ash z’n mentale toestand. Blijft recht overeind staan deze film!
Hij wordt helemaal gek, die Ash
3. 28 Weeks Later (2007, Juan Carlos Fresnadillo)
Ja, mijn voorkeur gaat uit naar het tweede deel, hoewel 28 Days Later ook zeer, zeer de moeite waard is. 28 Weeks Later laat meer zombies (geïnfecteerden) zien. Het concentreert zich meer op de opbouw van Londen na de invasie uit deel 1 en hoe het daarna wéér grandioos misgaat. Een stad in totale chaos met sprintende zombies. En ook een verademing: geen humor hier. Pure angst, paniek, horror. Doodeng.
Bekijk hier de openingsscène:
2. Dawn of the Dead (2004, Zack Snyder)
Deze film bracht het allemaal weer op gang, de zombie madness. Dawn of the Dead bewees dat het zombiegenre nog lang niet dood was (haha, woordspeling) en blies nieuw leven in de levende doden. Want na 28 Days Later in 2002 was dit wéér een film waarin de zombies niet strompelden, maar renden. In mijn optiek enger. Dawn of the Dead bewees daarnaast zelfs dat een remake van een Romero-klassieker kan slagen (overigens als enige tot op heden). De openingsscène is uniek, zoals ik ook al eens eerder op Eeuwig Weekend beschreef en de film is een rollercoaster ride aan vluchtpogingen, rennende zobies, explosies en actie, maar ook het menselijke aspect wordt perfect behandeld.
Woops!
1. [REC] (2007, Jaume Balagueró & Paco Plaza)
2007 was een mooi zombiejaar, want ook de nummer 1 in deze lijst kwam uit 2007. Zombiemeester Romero bracht in hetzelfde jaar een soortgelijk concept in zijn Diary of the Dead, waarin de filmbeelden bestaan uit het opgenomen videomateriaal van de hoofdrolspelers. Het Spaanse [REC] doet precies dat, maar steekt met kop en schouders uit boven de film van de uitvinder van het genre. Een verslaggeefster en haar cameraman maken een reportage over de lokale brandweer en volgen hen na een telefoontje van een paniekerige vrouw die opgesloten zit in haar appartement. Aangekomen in het pand blijkt er al snel meer aan de hand te zijn. Het is de manier waarop het geheel in beeld wordt gebracht dat je haren recht overeind gaan staan. De schokkerige camerabeelden, de duisternis, de totale paniek en natuurlijk iets met zombies. Brr!
Ook de teaser is briljant:
Tot zover dit hersenhapje. Wil ik nog wel even een aantal titels noemen in de categorie honoroble mentions. Want Zombie Strippers is toch best een leuke film. En ook Planet Terror is erg goed. En natuurlijk is Shaun of the Dead een super zombiefilm, maar omdat het iets teveel comedy is, past ‘ie niet in mijn rijtje.
Geen vermelding dus voor de remake van Day of the dead.
Dit artikel verscheen eerder op EeuwigWeekend.nl
|
4 dec 2008
|
Nog een Sinterklaaskadootje nodig voor je neefje die niet vies is van zombies afknallen? En je hebt er 49,99 euro voor over? Ja zeg, ga nu niet zeggen dat dat duur is. Het blijkt namelijk dat Nederland, jij dus, massaal spelcomputers kado doet met Sinterklaas en die zijn toch al gauw zo’n 200 à 300 eurootjes. Maar goed, zombies dus.
Left 4 Dead is een kakelvers spel van Valve, de makers van Half-Life. De verhaallijn is mager, maar in dit geval ook niet belangrijk. Je bent één van de vier overlevers in een verder geheel door levende doden overheerste stad. De zombie apocalyps is een feit. Met een tweetal vuurwapens en als je geluk hebt een health-pack en molotov cocktail moet je je levend door de levels heen worstelen. En afhankelijk van de moeilijkheidsgraad is dat niet altijd even makkelijk.
De zombies, of eigenlijk: geïnfecteerden, voldoen in deze game geheel aan de laatste trend en rennen zich de longen uit het lijf (als ze die nog hebben) in plaats van het old-school strompelen, zoals we gewend zijn van de Romero-zombie. Niet alleen is dat een stuk angstaanjagender, je moet ook zeer rap reageren, daar ze elk moment vanuit de bosjes of een schaduwrijke hoek kunnen springen. Wegrennen is geen optie, want reken maar dat ze je inhalen. Komt nog eens bij dat ze vaak in groepen aanvallen. Je hebt al gauw een zombietje of 30 om je heen. Je mitrailleur legen is de enige remedie.
Screenshot uit Left 4 Dead, met de vier hoofdrolspelers
Samen staan we sterk
Left 4 Dead valt alleen te spelen, maar komt beter tot zijn recht in de multi-user stand. Online dus, met mede zombieslachters uit de hele wereld. Je kiest je personage (Bill, Francis, Zoey of Louis) en gaat loos. Het leuke aan dit spel is dat samenwerken essentieel is. In je uppie vooruit rennen is niet aan de orde, want je wordt geheid te pakken genomen door een van de vijf ‘speciale zombies’. Zo zijn er behoorlijk gemuteerde monsters met speciale krachten in het spel die je kunnen onderkotsen, grijpen met een meterslange tong of je simpelweg keihard in elkaar slaan. Uit deze situaties kun je alleen gered worden door je medespelers, die de geïnfecteerden afknallen en je overeind helpen. Zij hebben op hun beurt jouw hulp weer nodig. En dat is gelijk de charme van Left 4 Dead: het in teamverband van a naar b zien te komen.
Eén van de levels
Persoonlijk ben ik een sucker voor alles waar zombies in voor komen. Ik verslind de Walking Dead en andere zombie-stripboeken, kijk films als 28 Days Later, Return of the Living Dead, Dawn en Day of the Dead tot in den treure, dus met een game vol zombies zit je al snel goed bij mij. Helaas heb ik die vorige grote zombiegame, Dead Rising, nooit kunnen spelen aangezien ik geen Xbox 360 bezit, maar dat kleine PC spelletje Land of the Dead: Road to Fiddler’s Green wel. Veel vergelijkingsmateriaal heb ik dus niet, maar ik kan wel constateren dat Left 4 Dead met vlag en vaandel geslaagd is.
Director
Door de interactiviteit -je kunt tijdens het spelen met je teamgenoten chatten en zelfs praten- en de hoge 
spanningsgraad is het een genot dit spel te spelen. De graphics zijn niet top of the bill, maar zien er nog prima uit. De gameplay is heerlijk en de hoofden van de zombies spatten schitterend uiteen. En als je het zat bent om onschuldige levenloze zielen neer te blaffen, dan is er altijd nog de optie om in de dode huid van de speciale zombies te kruipen en de vier overlevers klein te krijgen in een 8-persoon ‘versus’-spel. Hoe ziek wil je het hebben?
Waar het spel helemaal in uitblinkt is de dynamische aanpak van dramatiek en persoonlijke aanpassingen. Dit systeem, ‘The Director’ genaamd, zorgt ervoor dat het spel zich geheel aan jouw speelwijze, gezondheid, status, vaardigheid en locatie aanpast. Op deze wijze is elk spel weer persoonlijk en intens. Het zorgt tevens voor de juiste muziek op het juiste moment (zie ook de ‘emotiemuziek’ in het spel Need for Speed, dat ik eerder op dit weblog besprak) en passende visuele effecten en opmerkingen van je medespelers. Valve zelf noemt dit ‘procedural narrative’. Erg leuk!
Gezellig
Valve heeft een puik spel afgeleverd dat het lange wachten (werd aangekondigd in 2005) meer dan waard is geweest. Ik hoop echter wel dat er snel nieuwe velden bij komen, al dan niet door de spelers zelf gebouwd, want ik kan me voorstellen dat het snel gaat vervelen, wéér dat vliegveld, wéér dat bos. Aan de andere kant: geen spel is hetzelfde aangezien alles afhangt van je samengestelde team en de hoeveelheid zombies (moeilijkheidsgraad). Daarbij word je beloond als je bepaalde doelen (in totaal 51) hebt gehaald. Werkt altijd!
Kopen, dat spel. Doe het dan gewoon voor jezelf.
Bekijk hieronder de introductiefilm.
Left 4 Dead ligt sinds 21 november in de winkel voor de PC en Xbox 360.
|
30 okt 2008
|
Posted by Menno, and filed under Horror
|
Een overzicht van de meest enge filmscènes. En dat in tien stappen. Pff, ga er maar eens aan zitten. Er zijn zo ontzettend veel films die schokkende, doodenge of verontrustende scènes bevatten. En écht niet alleen horrors en thrillers. De film is tenslotte al 113 jaar oud. Daar zitten ontelbare creepy fragmenten tussen. Van Nosferatu tot Dr. Caligari en van The Haunting tot Village of the Damned.
Ik heb uiteindelijk gekozen voor een selectie recente films, waarvan de oudste uit 1973. En uiteraard ben ik klassiekers vergeten, fragmenten waarvan ik zelf niet eens snap dat ze niet in dit rijtje staan. Ik denk aan de ‘Zelda’-scène in Pet Sematary, of de kakkerlakken-scène in Creepshow. Of het freaky einde van The Blair Witch Project! Maar goed. Denk die er dan maar bij op de halve plaatsen.
Here it goes. De scènes die het meeste kippenvel oproepen. Heerlijk!
10. Dawn of the Dead (2004, Zack Snyder)
Ja, de remake van de zombie-klassieker van George A. Romero. Het bracht een hele nieuwe impuls aan de zombiefilm, deze film van Snyder. Want hier strompelen de levende doden niet, maar rennen als gekken. En of zombies überhaupt kunnen rennen of niet doet nu niet terzake. Het is fokking eng als zo’n monster op je af komt rennen met maar één doel: jou aan stukken scheuren. Helemaal als ze dat in grote getalen doen. Wat dat betreft had hier ook een scene uit 28 Days Later of 28 Weeks Later kunnen staan, waar de “geïnfecteerden” ook hardlopen. Ik kies voor Dawn omdat de eerste minuten van de film mij zowat omver bliezen. Ongelooflijk sterk en doodeng!
Ik kon de scène niet embedden op deze pagina, maar hieronder de veelzeggende trailer. Het begin kun je hier wel zien.
9. Twin Peaks: Fire Walk With Me (1992, David Lynch)
Sowieso bizar en angstaanjagend, deze film die de laatste tien dagen van Laura Palmer laat zien. Een trip in het gestoorde brein van David Lynch vol tè idiote gebeurtenissen. Ik vind onderstaande scène misschien wel de engste. Laura ontdekt wie Bob is. Brrr!
8. The Evil Dead (1981, Sam Raimi)
De doden worden tot leven gewekt door een spreuk uit een bandrecorder, openbaar gemaakt door cult-held Ash (Bruce Campbell). The Evil Dead is een amateurfilm met zo veel liefde en enthousiasme gemaakt dat ‘ie werkt op alle vlakken. In deze scène is Shelly bezeten door een demon en begint te zweven. Blijft spooky!
Zap even naar 10 minuut 50!
7. The Eye (Gin Gwai) (2002, Oxide Pang Chun & Danny Pang)
Dat de Aziaten goed zijn in het maken van doodenge films weten we wel, sinds de komst van J-Horror, waarvan The Ring het bekendste voorbeeld is. Bijna allemaal geremaked door de onoriginele Amerikanen. The Eye-reeks moet je absoluut in de originele versies kijken! Hieronder zie je waarom
6. Trainspotting (1996, Danny Boyle)
Nee, geen horror, deze Schotse film over heroïnegebruik, maar in zekere zin ook weer wel. De scène hieronder toont Renton tijdens een zwaar afkickproces. Over bad trips gesproken. Let op je kippenvel als de baby komt!
5. Ringu (1998, Hideo Nakata) / The Ring (2002, Gore Verbinski)
Zijn ze weer, die Jappen! Ringu was, zoals hierboven vermeld een van de eerst Aziatische horrorfilms die in het Westen zeer populair werd. Geestachtige meisjes met lange zwarte haren en vingers zonder nagels (zie ook The Grudge) scoorden goed. In Ringu en de Amerikaanse variant The Ring kruipt deze jongedame uit een tv-toestel. Toen ik dit de eerste keer zag in de Japanse versie schrok ik me helemaal te pletter. Achteraf vind ik de Hollywood versie beter. Ze staan beiden hieronder.
4. [REC] (2007, Jaume Balagueró & Paco Plaza)
Nog niet gezien? Als je van horror houdt is dit dè absolute verrassing van de laatste jaren. Deze Spaanse film borduurt verder op de documentairestijl van The Blair Witch Project en de recente opleving van het zombiegenre, maar geeft daar een zeer originele draai aan. Dood- en doodeng! De hele film! Maar specifiek het einde, welke hieronder staat. Let dus op: SPOILER!!!!! Niet kijken als je de film nog wilt zien!
3. It (1990, Tommy Lee Wallace)
Eigenlijk is het “gewoon” een tv-film, deze verfilming van een Stephen King-boek. En toegegeven, met z’n ruim drie uur duurt ‘ie echt te lang, maar wat zit de film vol met gruwelijke goeie scènes! Hierna keek iedereen anders naar clowns. In deze scène gaat Beverly terug naar haar ouderlijk huis. Er woont nu een oud dametje. Of niet?
2. The Shining (1980, Stanley Kubrick)
Naast het feit dat deze film een persoonlijke all-time favorite is, is het natuurlijk ondenkbaar The Shining (alweer een Stephen King verfilming!) niet in een lijstje als deze op te nemen. Als er één film is die tientallen verschrikkelijk griezelige scènes bevat is het deze wel. Ik heb er één uitgekozen die wellicht het engst is. De scene met de tweelingzusjes in de gang. Terwijl ik het typ gaan mijn haren weer rechtop staan!
1. The Exorcist (1973, William Friedkin)
Nog zo’n klassieker. Ik durf zelfs te beweren dat deze duivelsfilm de allerengste film ooit is. Het op waarheid gebaseerde verhaal, het bezeten meisje Regan, de nachtmerrie opwekkende soundtrack, die stem van de duivel! Lang heb ik deze film niet durven kijken. Ik geloof dat ik ‘m pas ergens in 1992 voor het eerst zag. Sindsdien was ik verknocht. Net als de nummer 2 in deze lijst barst The Exorcist van de creepy scènes. Denk alleen al aan de bezeten Regan die haar hoofd 180 graden draait. In 2000 kwam een nieuwe versie uit, met als ondertitel The version you’ve never seen. Verbeterd beeld en geluid, maar belangrijker: nieuwe scènes! Hieronder een fragment die op de 2000-versie verscheen, de beruchte “spiderwalk-scene”. Heel kort, een seconde of 10, maar zo verschrikkelijk eng. Een terechte nummer 1!
Tot zover. Ben ik films vergeten? Gooi het in de reacties hieronder!
Deze bijdrage maakt deel uit van de Horror 4-daagse van Eeuwig Weekend.
Kijk hier voor meer verontrustends!
|
24 jun 2007
|
Kan iemand mij vertellen waarom films in de herhaling gaan? Wat kan in godesnaam de reden zijn waarom klassiekers een remake krijgen? En ga me niet vertellen dat geld in het laatje de enige reden is, hoewel me dat niet zou verbazen.
Ik wilde hier al langer over schrijven, maar zojuist is de druppel gevallen die de ergernisemmer deed overlopen. Ik ben net klaar met The Warriors uit 1979 van Walter Hill. Verschrikkelijk mooie film. Prachtig op alle fronten. Op IMDB scoort-ie ook goed met een 7.4 en de trivia-lijst is terecht lang. Een meesterwerkje pur sang. Niets meer aan doen. Maar nee hoor, wat zie ik ook op de site? Er komt een remake. In 2008. Why de fuk een remake? Geef mij nogmaals één goeie reden?
“Warriors, come out to playyyyyy”
Ik ben van mening dat je met je gattekrabbers van een film af moet blijven. Ik schreef het al eerder over The Blob en ik zeg het nu weer. Deze films zijn gemaakt met bakken bloed, zweet en tranen en zijn in veel gevallen een meesterwerk, zo niet een levenswerk, zeker in de ogen van de regisseur, schrijver of crew. Mensen hebben weken, maanden, jaren aan een script gewerkt, gevolgd door productie en afwerking. Zo’n rolprent bestaat zoals-ie is in diens plaats en context en daarmee basta. Klaar. En dan kan het een crapfilm zijn of juist een superflick, BLIJF ER VAN AF!
En kom niet aan met ‘ja maar, het is een interpretatie van de regisseur’. Sodemieter op. Bedenk zelf wat origineels. De tranen schieten me in de ogen als ik zie dat The Warriors geremaked wordt. Ik begin als een kind te huilen als ik aangekondigd zie dat ook ‘Don’t Look Now’, ‘Evil Dead’, ‘The Thing’ en ‘Scanners’ een remake krijgen. En ik ben ontroostbaar als ik lees dat ook deze films een remake krijgen: ‘Hellraiser’, ‘The Boys from Brazil’, ‘The Birds’, ‘Halloween’, ‘The Last House on the Left’, ‘Escape from New York’ en ‘Straw Dogs’. En dan zwijg ik nog over de stroom Japanse spookfilms die de afgelopen jaren verhollywood zijn (‘The Ring 1 en 2’, ‘The Grudge 1 en 2’, ‘ Dark Water’ en straks ‘Shutter‘). Ongelofelijk.
Ook deze sterke film wordt verhollywood
Wat scheelt er aan de originele versies? Hoe kun je de klassieke scenes uit The Warriors evenaren? De oneliners en de personages? Daar valt nimmer aan te tippen! En ik begrijp nog het argument als je een film ietwat wilt aanpassen aan de huidige tijd. Een oudje oppimpen als het ware. Maar heeft dat gewerkt? Laten we eerlijk zijn en ‘The Omen‘ (2006) en ‘Psycho‘ (1998) als geflopt verklaren. Ja, ook ‘The Texas Chainsaw Massacre’ (2003) en ‘House of Wax’ (2005) stelden niets voor. Artistiek gezien. Ja, wel bij de kassa en dat is tenslotte wat telt. It all makes perfect sense, expressed in dollars and cents (R. Waters).
Ik kan nog wel even doorgaan met titels noemen van waardeloze remakes, nutteloze interpretaties en wellicht redelijk geslaagde ‘gebaseerd-opjes’, feit blijft dat men niet origineel bezig is. Zou de koek op zijn? Is het een trent ouwe films te moderniseren? Zijn er niet meer genoeg goede schrijvers? Of een betere vraag: Is het iets van de laatste jaren of is het altijd al zo geweest? Ben in elk geval wel benieuwd wat jij een goede remake vond.
Update: het is weer raak!
