|
26 mei 2021
|
Posted by Menno, and filed under Bowie
|
Sinds mijn veertigste verjaardag vergelijk ik op de socials af en toe waar David Bowie was toen hij dezelfde leeftijd bereikte. Voor de leuk. Een overzichtje, dat ik af en toe bijwerk.
2016: We werden 40.
De meneer links is ene David Robert Jones en rechts ben ik. Beiden gekiekt op ons 40e levensjaar. Meneer Jones bereikte dit vierde decennium in 1988 en was toen reeds Ziggy Stardust, Aladdin Sane en The Thin White Duke geweest. Hij bracht 16 iconische studioalbums uit, was bezig met zijn zevende wereldtournee, speelde in filmklassiekers als The Men Who Fell to Earth, The Hunger en Labyrinth en was rockgod, sekssymbool, rolmodel, vernieuwer, bevrijder, grensverlegger en frigging DAVID BOWIE! En ik? Ik was dat niet allemaal…
Maar wel dankbaar dat ik in goede gezondheid leef en elke dag geniet van het leven. Ik zeg: doe mij nog 40 van deze jaren! Tenslotte: 40 is het nieuwe 30!
2018: We bereikten de 42.
De meneer links is ene David Robert Jones. In het midden de cover van de eerste plaat van Tin Machine. Toen hij na de immense theatrale wereldtournee The Glass Spider en zijn giga-succesvolle commerciële jaren ’80 avonturen weer lekker alternatief en low-key wilde zijn. Hij werd “gewoon” één van de vier bandleden van Tin Machine, samen met Reeves Gabrels, Hunt en Tony Sales. Natuurlijk was het “de band van Bowie”, maar zo werd het allemaal zeker niet gepresenteerd. Optredens vonden plaats in kleine venues (die uitbulkten) en iedereen in Tin Machine was gelijkwaardig.
Het eerste (uitstekende) studioalbum kwam uit op 22 mei 1989. Een maand later deed de band Paradiso aan, op 24 juni 1989. Bowie was 42 jaar.
De meneer rechts is Menno Kooistra, genomen op de eerste minuut van zijn 42e levensjaar, luisterend naar Tin Machine. De plaat die hij voor het eerst hoorde op op zijn 13e, via een geleende LP van de bieb.
‘My life’s a roll, Go go go, And it’s amazing’.
2021: De respectabele leeftijd van 45 is aangetikt.
Links zie je weer David. Hier is hij net 45 geworden. Net als ik. Voor hem was het 8 januari 1992. Vier maanden daarvoor kwam het tweede studioalbum uit van zijn back-to-basics bandje Tin Machine. In 1990 kondigde hij aan zijn oude nummers nooit meer te willen spelen en vierde dat het hele jaar met een Greatest Hits tournee (‘Sound & Vision’). Vlak voor en na zijn 45e verjaardag tourde hij weer met Tin Machine de wereld rond met hun ‘It’s My Life’ tournee en niet snel na zijn verjaardagsfeestje stopte hij met de band. De laatste keer dat hij met de boys speelde was op 17 februari 1992 in Tokio.
Bowie ging zich weer focussen op een nieuwe soloplaat, na het slappe Never Let Me Down uit 1987 en twee Tin Machine albums (en een live album dat op 2 juli verscheen). Maar voordat ‘Black Tie White Noise’ in 1993 uitkwam, trad hij in april 1992 nog even op tijdens het Freddy Mercury Tribute, trakteerde hij zichzelf op een nieuw stel tanden en trouwde vier dagen later in het geniep met Iman, met wie hij de rest van zijn leven zou slijten en in 2000 een tweede kind kreeg.
Menno Kooistra, hier rechts afgebeeld, viert het begin van zijn 45e levensjaar middenin een coronacrisis en zonder een spetterend feestje, maar gezegend met een gezond en gelukkig leven met vele dierbaren om hem heen.
Menno: “It’s My Life!”
2022: We werden 46
Mr. Jones links, Mr. Kooistra rechts. De foto’s tonen de rechterhelft van ons gezicht, gespiegeld en aan elkaar geplakt (foto Bowie: Nick Knight)
Beiden zijn hier 46. Links in 1993 en die ander vandaag.
Bowie was op zijn 46e vers getrouwd, en had zijn rock ’n’ roll hobbybandje Tin Machine uiteen laten spatten om zich weer volledig op nieuw solowerk te focussen.
Een paar maanden voor zijn verjaardag op 8 januari bracht hij zijn eerste nieuwe werkje uit: ‘Real Cool World’, een inmiddels vergeten title track voor het zwakke Brad Pitt/Kim Basinger debacle ‘Cool World’. Maar hij heeft ook een compleet nieuw album opgenomen, dat in april ’93 zou uitkomen: ‘Black Tie White Noise’. Samen met Let’s Dance producer Nile Rodgers. Oud-Spiders Mike Garson en Mick Ronson en ook Lester Bowie mochten een mopje meespelen. Met Jump They Say scoort Bowie eindelijk weer eens een aardige hit. De foto op de cover is uit dezelfde shoot als bovenstaande kiek.
Spannender is het album dat hij hierna uitbrengt, ook in 1993: ‘The Buddha of Suburbia’. Een bijna compleet instrumentaal album, waarvan enkel de title track in de gelijknamige BBC serie verscheen. Een van Bowie’s persoonlijke favorieten van zichzelf en een redelijk obscuur en ondergewaardeerd album. Bowie zou hierna gaan werken aan het uitstekende, door Brian Eno geproduceerde, conceptalbum ‘1. Outside’, maar dat is voor later.
Ikzelf heb bovenstaande niet gedaan, maar doe dan weer andere dingen. Ben wel uitermate gelukkig met mijn leven. Op de dag af 46 jaar.
2023: Zevenenveertig
Op de foto zijn we beiden 47, hij in 1994, ik over een uur.
Voor Bowie stond het jaar na zijn verjaardag op 8 januari vooral in het teken van zijn 20e studioalbum ‘1: Outside’. Hij bedacht het idee van de dood als kunstwerk voor de plaat en het werd een concept-album over een detective die een kunstmoord op een meisje van 14 moet oplossen.
Het opnameproces begon in maart 1994 en duurde tot november. Omdat de plaat nogal weird was en alles behalve commercieel, nam hij in begin 1995, op verzoek van de platenstudio, nog wat conventionele tracks op voor het album, zoals ‘Thru These Architects Eyes’, ‘No Control’ en ‘Strangers When We meet’. In september kwam de plaat uit.
Ik weet nog goed dat ik na het ietwat tegenvallende ‘Black Tie White Noise’ zeer blij was met 1: Outside. Voor mij sprongen ‘The Voyeur of Utter Destruction’ en ‘The Motel’ er toen uit en ik heb nog jarenlang op Nieuwjaarsdag om 00:01 uur ‘Hallo Spaceboy’ gedraaid, op max volume. Inmiddels, 28 jaar later, ben ik meer van ‘I’m Deranged’ en ‘A Small Plot of Land’.
Net als Bowie in ’94 ben ik ook meer dan ooit met kunst bezig en de “Outsider art”, waar Bowie naar verwijst in de titel, spreekt me ook erg aan. De Outsider-art tentoonstelling in Het Museum van de Geest begin dit jaar was het meest inspirerende dat ik in lange tijd zag. Wat dit jaar voor me in petto heeft weet ik nog niet, maar wat mij betreft is het kunstzinniger en meer outside dan ooit.
Now
Not tomorrow
Yesterday
Not tomorrow
It happens today
It happens outside
The music is outside
It’s happening outside
The music is outside
It’s happening
|
Tags: jarig
|
|
27 nov 2020
|
Ok, ik keek zojuist Stardust. De Bowie biopic van de dappere regisseur Gabriel Range en Johnny Flynn als David Bowie. Believe the hype: de film is inderdaad slecht.
Wat gaat er mis? Om te beginnen dat er geen toestemming is van erven Bowie om zijn muziek te gebruiken. Dus ze gebruiken ripoffs, nummers die iets weg hebben van. En als “Bowie” zingt in de film, “zingt” hij covers. Twee keer Jacques Brel (Amsterdam en My Death) en een keer The Yardbirds (I Wish You Would). En alsof dat niet al triest genoeg is, is het ook nog eens niet om aan te horen. Ik las dat het echt Flynn is die probeert te zingen, maar het is echt slecht.
Flynns Bowie ziet er niet uit. Waar de Freddy Mercury van Rami Malek er nog enigszins mee wegkomt, is dit om te janken. Een gebit vol rotte tanden, de verschillende ogen en lang blond haar worden teniet gedaan door het vierkante hoofd en te gespierde lijf van Flynn. En dat overdreven Britse accent…Het is het allemaal niet.
De film speelt zich af tijdens de korte tournee in Amerika na de release van The Man Who Sold The World. Bowie gaat op pad met een geflopte manager om hem beroemd te maken. Alles mislukt en Bowie wordt weggezet als een slome langharige verwijfde sukkel in een jurk, die constant aan het mimen is. Hij maakt domme opmerkingen, lacht zijn grapjes verlegen weg en er komt werkelijk niks zinnigs uit zijn mond.
Bowie heeft het moeilijk met zijn halfbroer Terry (in de film zijn broer) die in een gekkenhuis zit en hij vreest dat hij ook gek wordt. Dat wordt tot in den treure herhaald en gevisualiseerd door flashbacks en hallucinante visioenen. De film begint zelfs met een droom van Bowie dat hij als fucking astronaut in de hal van het gekkenhuis staat. Dit alles in een eerbetoon aan Kubricks 2001: A Space Odyssey. Draag mij maar weg.
De film volgt verder het geijkte biopic-pad: popster heeft moeite zijn muziek aan de man te brengen, gaat door een dal, ziet het niet meer zitten, wil het opgeven, doet drugs, maar heeft ineens een ingeving en breekt door. In het geval van onze grote vriend waren het een tweetal eureka-momenten: iemand noemt de naam Stardust (die van The Legendary Stardust Cowboy) en iemand zegt dat hij iemand anders anders moet zijn. En op die momenten zie je Flynn kijken van: hmmmmmm…wacht eens even…….HIJ HEEFT GELIJK!
Bowie gaat ook op bezoek bij Warhol. Gaat ‘ie ook weer mimen. Angie zit er ook in. Met een Engels accent. En Marc Bolan. En de Spiders. Alles wat je denkt dat er in zit, zit erin. En dat allemaal zonder één noot van Bowie’s muziek. het is om te huilen.
Om alles nog even af te toppen: de film sluit af met Bowie die My Death speelt. Jeweetwel, de bekende opname van Ziggy in 1973. (“In front of that door there is… me me me me!). Die beelden, dat nummer zijn mij zo dierbaar. Dat is zo ongelofelijk kwetsbaar, gevoelig, zo mooi. Het kan mij nog altijd zeer ontroeren. En juist dát nummer wordt nagespeeld. Zelfde lage camerastandpunt, de close-up. de make-up. Alleen Flynn zingt het. Ik ging dood. My death.
Het is echt zeer ernstig deze film. Het is een doodzonde.
|
8 mrt 2020
|
In de rubriek EEN STILL OMDAT IK HET WIL vandaag de serie High Fidelity, die net als de film uit 2000 gebaseerd is op het boek van Nick Hornby.
Alleen ditmaal is Rob van het vrouwelijke geslacht (Robyn) en wordt gespeeld door de geweldige Zoë Kravitz, inderdaad dochter van Lenny en Lisa Bonet. Moeder Lisa speelde destijds de love interest van Rob in de film.
Anyway, hier zien we Robyn filosoferen over Bowie’s Modern Love die in haar geval haar mixtape opent, of in de huidige tijd: playlist. Later zie je haar discussiëren over Blackstar.
Hele fijne serie en een zeer geslaagde transfer naar het multiculturele New York van nu.
|
16 mrt 2019
|
Zeven jaar geleden vroeg ik Sander Kerkhof of hij 40 van mijn favoriete Bowie nummers tot een lange megamix wilde smeden. Het werd een geweldige 12-minuten durende mashup die ik vervolgens voorzag van beeld. Fragmenten uit videoclips, live optredens, interviews, promo’s. Alles in het good old FCP7. De video, “Bowie” gedoopt, ging in november 2012 online en werd gewaardeerd, maar scoorde niet gek veel views.
Toen kwam 8 januari 2013 en trakteerde de jarige Bowie ons op een nieuwe single: ‘Where Are We Now’. Zomaar, out of the blue, na tien jaar radiostilte. Ik besloot de mashup up te daten met wat beelden uit de videoclip.
Weinig gebeurde, tot 19 februari 2013. David Bowie himself had onze mashup op zijn site geplaatst met de legendarische woorden “This is cool!”. Visualiseer nu zo’n steeds sneller oplopende teller. Dat was wat er gebeurde. De views stroomden binnen. En niet snel daarna ook de telefoontjes. Het Parool, NPO Radio 1, 3voor12, NOS, De Standaard, NRC, NPO Radio 2. Allemaal besteedden ze aandacht aan de video. Ik mocht overal mijn praatje doen. Crazy. Ik mocht van Sony de nieuwe plaat previewen, de video heeft in een uitverkochte Grote Zaal van Paradiso gespeeld en Bowie’s pianist Mike Garson was razend enthousiast. Maar het mooiste: de reacties waren hartverwarmend. Mensen bleken tot tranen toe geroerd door de muziek en de beelden. De video raakte iets. Dat bleef het doen, vooral na Bowie’s dood in 2016.
Deze clip zal me altijd zeer dierbaar blijven. Het opende deuren, het leverde fantastische klussen op en het liet me bijzondere nieuwe mensen kennen. “Bowie” bood me vele, vele kansen. Bovendien is mijn liefde voor montage hier pas écht begonnen!
Helaas was de video een half jaartje niet meer te zien, omdat mijn Vimeo-account verwijderd werd vanwege het schenden van muziekrechten. Balen, want de teller stond op de laatste dag op 92.000. Het was ook positief want ik wilde de video al sinds het overlijden van mijn held aanvullen en verbeteren. Een George Lucasje doen, als het ware. Dat is nu eindelijk gebeurd.
Sandeman heeft de audiotrack her en der verrijkt met nummers van Blackstar (2016) en ik heb nieuwe beelden toegevoegd en dingen waar ik me altijd al aan stoorde opgepoetst en verbeterd.
Veel meer views hoef ik niet, maar het is voor mij bijzonder genoeg dat de video nu eens en voor altijd definitief is. De video die zo veel voor me betekent.
|
4 dec 2017
|
Ik ben een groot liefhebber van de muziek van onze eigen Thomas Azier. Dat hij op zijn beurt een fan van Bowie is schuift hij niet onder stoelen of banken. Dit was gister:
En dit dan:
|
Tags: Spiegel, Thomas Azier
|
|
16 nov 2016
|
Posted by Menno, and filed under Bowie
|
Het gestreepte pak dat Bowie droeg tijdens de Station to Station-covershoot van fotograaf Steve Schapiro kwam meerdere malen terug in zijn carrière. Bowie deed niets voor niets dus dat moet een reden hebben. Yep.
De strepen, die hij zelf op broek en trui schilderde verwijzen naar astrale projectie of uittreding, een paranormaal verschijnsel waarbij het zogenaamde astraallichaam/ziel uit het lichaam zou treden. De ziel zou het lichaam verlaten en bewust door verschillende aardse en astrale dimensies ‘reizen’. De strepen zijn een soort touw gebonden om je lichaam, en helpt om makkelijker terug te keren van je reis.
Bowie, die niet onbekend was met het boeddhisme, was rond die tijd, naast coke, erg bezig was met occult symbolisme en kabbala. Het nummer Station to Station gaat dan ook over de reis door de kabbalistische levensboom (tree of life).
Hier zijn kustuum in 1976:
Tijdens de Glass Spider Tour in 1988:
En te slotte in zijn laatste videoclip, de zwanenzang ‘Lazarus’:
|
27 mei 2016
|
Posted by Menno, and filed under Bowie
|
What a guy.
“Never work for other people…always, always remember that the reason that you initially started working was that there was something inside yourself that you felt, that if you could manifest it in some way, you would understand more about yourself and how you co-exist with the rest of society…
I think it’s terribly dangerous for an artist to fulfill other people’s expectations. I think they generally produce their worst work when they do that.
And the other thing I would say is that if you feel safe in the area that you’re working in, you’re not working in the right area. Always go a little further into the water than you feel you’re capable of being in. Go a little bit out of your depth and when you don’t feel that you’re feet are quite touching the bottom, you’re just about in the right place to do something exciting.”
Overigens leer je dit pas later. Phew!
|
Tags:
|
