|
1 aug 2012
|
Posted by Menno, and filed under Montage, Persoonlijk
|
Van zondag 15 tot en met woensdag 25 juli was yours truly in Frankrijk. Een roadtripje in mijn uppie. Gans alleen, zonder gezin of vrienden. Had ik zin in. Waarom ook niet. Leven is kort en omstandigheden hielden me niet tegen. Dus daar ging ik, stapeltje kleren en toilettas in de achterbak, zwemgerei op de achterbank en iPhone op het voorruit geplakt om alles vast te leggen. De onbekende zon der Atlantische Franse kust tegemoet.
Dag 1: Amsterdam – Escalles
De eerste dag was even doortuffen. Ik vertrok om 15 uur in de stromende regen en reed in één ruk door naar Escalles, een dorpje valk voor Wissant, waar eega en ik vorig jaar en dagje bivakkeerden. Afscheid van lieve vriendin en zoontje viel me zwaar. De regen en Robert Long’s ‘Afscheid’ door de speakers hielp daar ook niet bij. Een schattig hotelkamertje zonder douche in Escalles en de prachtige witte kliffen op het strand om de hoek maakten veel goed.
Dag 2: Escalles – Fécamp
De volgende ochtend reed ik 64 kilometer naar de valse chic van het toeristische plaatsje Le Touquet-Paris-Plage. Helaas was het weer zo slecht dat ik weinig van de mooie brede stranden heb kunnen zien. Het telefoontje van het hotel in Escalles mistte ik daardoor ook. Het bleek dat ik mijn bril in de kamer had laten liggen, kwam ik later achter toen ik mijn mail checkte. Weer teruggereden dus, ditmaal via een tolweg. Daarna doorgekard naar Saint Valéry-en-Caux, een geinig havenstadje vlakbij Fécamp, de stad waar ik mijn tweede nacht doorbracht. Ongetwijfeld speelde het weer ook mee, maar deze stad vond ik, ondanks prachtige ligging, oud, vies en triest. Ze stonk ook.
Lees verder… »
|
28 sep 2009
|
Onlangs bracht het label Encore de films van cultregisseur Jean Rollin opnieuw uit op dvd. Zijn veelal erotisch getinte films uit de jaren ’60 en ’70 zijn in een geheel nieuw jasje gestoken, compleet met hypermoderne dvd-hoes en flitsend dvd-menuutje. Behoorlijk misleidend, want de niets vermoedende koper/huurder van deze beelddragers die denkt een nieuwe horrorfilm te gaan zien, komt bedrogen uit. De films van Rollin zijn namelijk ouderwets, zwijgzaam, tergend traag en soms zelfs uitermate saai. De liefhebber van Rollin zal echter dolblij zijn, want de oude films zijn opgepoetst en zien er picobello uit. Ondergetekende neigt meer naar de laatste categorie.
De twee covers zoals ze er nu uitzien
Ik zag twee van de nieuw uitgebrachte schijven, La Vampire Nue (1968) en Les Raisins de la mort (1978). Beiden voorzien van enkel de Engelse titel, want ook dat verkoopt beter natuurlijk. Afgezien van deze verkooptrucjes blijven The Nude Vampire en Grapes of Death gelukkig helemaal wat ze zijn: creatieve, artistieke en vooral bizarre hersenschimmen van deze Franse regisseur, die inmiddels 71 jaar is.
The Nude Vampire
The Nude Vampire is Rollins tweede speelfilm. Net als zijn voorganger, Le Viol du Vampire, handelt ook deze film over vampieren, Rollins stokpaard. Een man komt op het spoor van een bizarre sekte die zelfmoord verheerlijkt en het bloed van de overledenen voedt aan een meisje dat alle kenmerken van een vampier vertoont. Weinig dialoog, een beetje bloot (dat is in zijn latere films wel anders), maar bovenal mooie beelden. Rollin tovert hier met kleur en decor. Poëtisch tot en met en daardoor ook zeer moeilijk te volgen. Misschien is vaag een beter woord.
The Nude Vampire
Grapes of Death
Hoe anders is Grapes of Death, die een Rollin aan het werk laat zien die tien jaar meer regie-ervaring heeft. Nog altijd vaag en zwaar leunend op de omgeving en mise-en-scènes, maar al een stuk toegankelijker. Waar The Nude Vampire vaak als de eerste Franse vampierenfilm wordt bestempeld, wordt deze film wel de eerste gore-film van Frankrijk genoemd. Sja. Zou kunnen. Er zitten dan ook wel wat ranzige scenes in. Echter, voor de verandering geen vampieren ditmaal, maar “zombies”. Het is ditmaal een gevaarlijk verdelgingsmiddel dat de plaatselijke wijngaard heeft vergiftigd en de bevolking in een soort van levenloze allesvernietigende wezens heeft veranderd.
Grapes of Death, met rechts Rollins huidige vrouw en ex-pornoster Brigitte Lahaie
Geen ijzersterke verhalen dus, in de films van Jean Rollin. Geeft verder niets. Ze kijken prima weg op voorwaarde dat je je bril van 2009 afzet en bewust een flinke stap terug in de tijd neemt. Je moet tevens niet vies zijn van bloed, bloot en abstractie. Ik ben dat absoluut niet, sterker: ik smul ervan, maar ik had moeite met beide films. Ze zijn me iets te onbestemd en wazig. Geef mij maar een Virgin Among the Living Dead (Christina, princesse de l’érotisme), die Rollin in 1973 samen met Jesus Franco maakte. Oók vaag, maar ontzettend sfeervol. Gelukkig zijn er nog genoeg films van de man uit te proberen.
The Nude Vampire, Grapes of Death en nog 11 films van Jean Rollin liggen geheel opgepoetst en wel sinds kort in de winkel.
|
4 sep 2009
|
“Na BB komt CC”, zei Brigitte Bardot ooit, waarmee de CC op Claudia Cardinale slaat. BB als sekssymbool van de jaren ’50, CC die van de jaren ’60. In de western Les Pétroleuses (Christian-Jaque, 1971) zijn de twee stoten in één film te zien. Deze week is de film in verbazingwekkend goeie kwaliteit verkrijgbaar op dvd.
Laat ik er niet omheen draaien. Les Pétroleuses wekte in eerste instantie mijn aandacht na het horen van diens twee hooofdrolspeelsters Bardot en Cardinale. Want hoe vaak komt het voor dat de twee heetste dames van de jaren ’50 en ’60 samen in één film spelen? In deze Frans, Spaans, Italiaans en Britse co-productie uit 1971 staan ze voor het eerst en het laatst tegenover elkaar.
Les Pétroleuses (ook bekend als Petrolium girls) is een westernparodie die draait om de ‘wanted’ Louise (BB), die samen met vier dames een outlawbende vormt. Na een overval op een trein (heel cliché maar zo ging dat toen, lezertjes) vindt ze een document dat haar eigenaar maakt van een ranch. Echter, Maria (CC) en haar vier broers willen exact hetzelfde. En laten zij nu ook een boevenbende vormen. De strijd om de ranch, macht, olie en de plaatselijke sheriff (een erg leuke rol van Michael J. Pollard) kan beginnen.
De film is erg luchtig. Een niets-aan-de-hand-comedy met de nodige slapstickhumor. Het verhaal heeft weinig om het lijf. Les Pétroleuses lijkt dan ook vooral voor en om de twee hoofdrolspeelsters geschreven te zijn. Gelukkig stellen BB en CC qua acteerprestaties dan ook niet teleur, hoewel de show absoluut wordt gestolen door Cardinale.
Desondanks kijkt de film prima weg en zijn de 95 minuten om voordat je het door hebt. Het is qua alles een authentieke spaghettiwestern, inclusief de dronken cowboys in de stoffige saloon, de nichterige barber, pistolenduels, klapdeurtjes en prachtig weidse landschappen. Het verschil zit ‘m in deze film in de aandacht die uitging naar de kostuums. Het is één grote modeshow die de dames en heren in beeld brengen. En het moet gezegd, het ziet er dan ook erg goed uit. Les Pétroleuses verschilt ook van andere westerns in de wijze waarop de man wordt afgeschilderd: dom, onhandig en onbelangrijk. Het is de vrouw die de broek aan heeft en de scepter zwaait. Ook wel eens lekker.
Les Pétroleuses was voor de toen 38-jarige Brigitte Bardot de twee na laatste film die ze maakte. Twee jaar later stopte ze met acteren om uit de spotlight te stappen en zich fulltime in te zetten voor de rechten van dieren. De 33-jarige Claudia Cardinale stond definitief op de kaart na rollen in klassiekers als 81/2 (Federico Fellini, 1963) en Once upon a time in the West (Sergio Leone, 1968).
Het is geen meesterwerk en zeker niet de beste western, maar Les Pétroleuses is absoluut het kijken waard. En voor diegenen die in Once upon a time in the West al verliefd waren op Claudia Cardinale: ze is hier bijkans nóg mooier. Zucht.
Claudia zingt en danst zelfs in de film!
Les Pétroleuses ligt in de uitgave van Lumière sinds maandag in de winkel.
|
24 aug 2009
|
Donderdag komt eindelijk de nieuwe Quentin Tarantino in de bios. Inglourious Basterds heet zijn nieuwste rolprent. Net als zijn vorige project, Grindhouse, is de film een eerbetoon aan en knipoog naar ouwe filmglorie. Sterker: Inglourious Basterds is een remake van een Italiaanse film uit 1978. Maar ook Kill Bill was één groot eerbetoon aan de (Aziatische vecht)film. En Pulp Fiction en Jackie Brown laten ook voldoende filmreferenties zien. Quentin Tarantino is een kenner. Een filmfreak. Een absolute liefhebber van alles wat film is. En juist daarom is een nieuw product van Tarantino een bijzondere ervaring in de meest positieve zin des woords. Elke keer weer.
Ook Inglourious Basterds laat het beste van de regisseur zien. Geloof me, het is er weer één, hoor! Een echte Tarantino. Met mooie vrouwen, extreem geweld, zwarte humor, ellenlange dialogen, spectaculaire cinematografie en natuurlijk een uitstekende soundtrack. Bovendien mogen we hier getuige zijn van gedetailleerde slachtpartijen van nazi’s. Ook lekker.
Good vs bad. You decide wie is wie!
Wat een cast
Tarantino heeft een sublieme cast bij elkaar gesprokkeld. Ongetwijfeld staan de acteurs in de rij om in een film van de man te mogen spelen, maar Tarantino pakt alleen de allerbesten. Ook daar heeft hij een oog voor. Zo zien we naast Brad Pitt in de hilarische rol van chef moffenkiller, de prima acteur/regisseur Eli Roth en de altijd prettige Daniel Brühl, jeweetwel, dat joch uit het Duitse kassucces Good Bye Lenin!. De vrouwelijke rollen worden uiterst vakkundig vertolkt door de stuk voor stuk mooie Diane Kruger en Mélanie Laurent. Vooral de laatste spettert van het scherm qua schoonheid, vrouwelijkheid en absolute coolness.
Mélanie Laurent als de Joodse Shosanna Dreyfus
De show wordt echter gestolen door Kolonel Hans Landa, gespeeld door de relatief onbekende Christoph Waltz. Deze Oostenrijkse acteur zet hier een überfoute nazi-officier neer waar je potverdrie bijna sympathie voor krijgt. Het is een aandoenlijk mannetje die met z’n quasi homofiele trekjes de lachers op zijn hand heeft. Een genot om naar te kijken.
Kleine rolletjes zijn er ook voor Mike “Austin Powers” Myers, Martin Wuttke als een griezelige Adolf Hitler en Samuel L. Jackson als verteller (zonder credits overigens).
Veel dialoog
Inglorious Basterds is een remake van Quel maledetto treno blindato, ofwel Inglourious Bastards (let op de letter a!). Nou ja, Tarantino liet zich echter eerder inspireren door de film. Vooral het idee sprak hem wel aan. Lekker Duitsers de pan in hakken. Het verhaal stelt dan ook niet veel voor. Alles is overdreven stereotiep en absoluut over-the-top. De karakters zijn, zoals in alle Tarantino films, bordkartonnen personages in een geromantiseerd jongetjesavontuur. Met z’n ruim twee-en-een-half uur wordt er vooral tijd genomen voor dialogen. Tarantino’s vorige film, Death Proof, spande de kroon qua lange dialogen, maar Inglourious Basterds kan er ook wat van. Zo begint de film met de ster van de film, Kolonel Hans Landa, die een bezoek brengt aan een Franse man die ervan verdacht wordt onderdak te bieden aan Joden. Het gesprek tussen deze twee heren duurt met gemak een minuut of 25. En nergens wordt het saai. Da’s knap!
Wat de mannen doen met de nazi’s is overigens niet altijd geschikt voor tere zieltjes
He did it again. Die gekke Tarantino. Inglourious Basterds is een absolute must-see. Ga ‘m wel in de bios zien, want daar komt ‘ie het best tot zijn recht. Lees: mooie beelden, brute explosies en indrukwekkende muziek (filmmuziek uit andere films overigens). Op teevee en op het net zul je wel doodgegooid worden met trailers en promotie voor deze film, dus ik eindig mijn verkooppraatje met een fragment uit Friday Night with Jonathan Ross waar Tarantino te gast was. Een interessant interview met deze spraakwaterval (en een leuk Ross-grapje om 7’09”).
Inglourious Basterds draait vanaf donderdag in de bioscoop.
P.S. Check ook dit artikel op NRC.nl, waar de citaten van Tarantino keurig op een rijtje staan. Razend interessant!
