|
22 jun 2009
|
Begin deze maand kwam de computergame Prototype uit. Fijn, dacht ik, want de trailer zag er goed uit. Tevens had ik net F.E.A.R 2 uitgespeeld, een game die een paar maanden eerder uitkwam (ja, ik ben een trage speler). Prototype is, net als F.E.A.R 2 een horror actie avontuur en zieke horrorfreak als ik ben wrijf ik in mijn handen bij dit soort releases. Maar is ‘ie ook echt eng? Is het wat?
Prototype speelt zich af op Manhattan, waar een virus uitbreekt dat mensen in allesvernietigende monsters veranderd. Jij speelt Alex die nogal vreemde krachten heeft. Zo kan hij het lichaam incluis gedachten en geheugen van zijn vermoorde slachtoffers overnemen, tegen gebouwen oplopen, metershoge sprongen maken en errug hard rennen. Ook kan hij een immens zwaard als hand tevoorschijn toveren. En nu maar achterhalen hoe hij aan deze krachten komt. Wat houden de overheid en het leger achter?
Wil ik het echt weten?
Neen. Het interesseert me niet. Ik wil namelijk lekker springen door The Big Apple en zoveel mogelijk mensen vermorzelen met mijn special powers. De filmpjes die stapje voor stapje uit proberen te leggen wat er allemaal met je gebeurd is en waar dit virus in hemelsnaam vandaan komt sla ik over. Kan ik weer door de stad vliegen, want de wereld van Prototype is een zogenaamde sandbox wereld; je kunt overal heen waar je wilt. Zin om midden op Times Square een paar auto’s de lucht in te mieteren? Dan doe je dat! Tegen het Empire State Building op rennen? Kan hoor. Ook leuk: politieagentje pesten. Alles kan en mag. Net als in Grand Theft Auto IV dus (zie mijn eerdere post daarover).
That’s gotta hurt
Maar eerlijk gezegd houdt de lol daar ook op. Want als je aan een opdracht begint wordt het retemoeilijk. Je moet met tienduizend dingen rekening houden en constant blijven bewegen anders wordt je of in elkaar getimmerd door een boosaardige muppet of kapotgeschoten door soldaten. De pc-versie (die ik speel) vereist bijna het complete toetsenbord om acties voor elkaar te krijgen en duurt wel heel lang om onder de knie te krijgen. Met andere woorden: ik ben steeds binnen een paar minuten dood. Kan ik weer opnieuw beginnen. Wéér from scratch. En dat gaat vervelen. Helemaal frustrerend dat je pas meer en betere special powers krijgt als je opdrachten correct afrondt. Ik blijf dus lang steken met een minimum aan speciale krachten en dan is de lol aan het vliegen en springen door de vrije sandbox-wereld er al snel af.
Achter je!
Wordt een en ander dan goedgemaakt door goeie scares of nagelbijtende scènes? Neu. Waar het spelen van F.E.A.R 2 en vooral Dead Space (zie de recensie van EW’er Gerard Sombroek) hier en daar ware hartverzakkingen oplevert door het hoofdpersonage door donkere gangen te laten lopen met de wetenschap dat er elk moment een of andere creep kan verschijnen, is Prototype vrij vlak en gewoontjes. Tuurlijk, je hebt monsters achter je kont zitten en half New York bestaat uit geïnfecteerde freaks, maar echt eng wil het niet worden.
Niks an dus? Nou, voor mij is Prototype het niet, nee. Echter, ik speelde het spel op de pc. Ik kan me heel goed voorstellen dat Prototype op de Playstation 3 of XBox 360 uitstekend werkt. Tevens wil ik ook wel even kwijt dat het spel er prachtig uit ziet. De open wereld van Manhattan is zeer gedetailleerd en elk stukje, van stoeptegel tot het dak van het Chrysler Building, is een lust voor het oog. En je kunt wel erg coole moves uitvoeren als Alex.
Helaas red je het daarmee niet. Ik houd het bij de trailer die -nogmaals- zeer de moeite waard is. Kijk maar:
Prototype ligt nu in de winkel.
|
2 feb 2009
|
Posted by Menno, and filed under Games
|
De PC-versie van het Rockstar spel GTA IV (Grand Theft Auto IV) is alweder twee maanden uit (7 maanden eerder verscheen ‘ie exclusief voor de XBox 360 en de PS3). Sinds die tijd speel ik het spel bijna dagelijks en nog altijd verveelt het niet. Hoe kan dat toch? Wat heeft GTA IV wat een ander spel niet heeft? Waarom heb ik een FallOut 3, een F.E.A.R. en zelfs een Lara Croftje na maximaal een week of drie alweer uitgespeeld? Wacht, laat het me je vertellen.
Grand Theft Auto is een serie computergames die op het eerste gezicht weinig om het lijf heeft. Het hoofdpersonage jat auto’s, vermoordt mensen en voert criminele klusjes uit. Dat is sinds deel 1 al aan de orde en ook GTA IV (eigenlijk het elfde deel, don’t ask) verschilt daarin niet. Echter, waar deze laatste aflevering in uitblinkt is de uitvoering, want die is om je vingers bij af te likken. GTA IV, moet je weten, is een complete wereld met alles er op en er aan waar alles kan. Liberty City, waar alles plaatsvindt, is een complete replica van New York. En dat hebben ze zo ontzettend goed gedaan dat alleen het rondrijden in een gestolen auto al voldoende genoegdoening oplevert. En dat is ook wat ik de afgelopen twee maanden gedaan heb.
Liberty City, met de stadsdelen Alderney, Algonquin, Boha, Dukes en Broker
Okee, ik voer af en toe wat opdrachten uit (drive by shooting, dealers koppie kleiner maken, bendeleider elimineren, dat soort grappen), maar dat is bijzaak. Wandelen, rijden, varen en vliegen door Liberty City is het absolute hoogtepunt van het spel. Vooral als je wel eens in New York bent geweest is het een feest van herkenning. Als de koudbloedige en tegelijk sympathieke Oosteuropese Nico Bellic rijd je in deze gigantische wereld die Manhattan, The Bronx, Brooklyn en Queens moet voorstellen. Uiteraard is de stad op kleinere schaal gebouwd, maar nog altijd immens.
Toerist die alles kan
Al twee maanden ben ik voornamelijk toerist in een gestolen auto en rijd ik keurig langs alle trekpleisters die het echte New York te bieden heeft. Even door Times Square scheuren, een rondje Central Park doen, helikoptertje vliegen langs de Empire State Building en langs het strand van Coney Island wandelen, het kan allemaal en het is er allemaal. In GTA IV heet het voorgaande alleen Star Junction, Middle Park, Rotterdam Tower en Pretpark. En het bekende MetLife gebouw heet hier Getalife.
Manhattan Bridge vs Algonquin Bridge
Times Square vs Star Junction
Battery Park
Via deze Flickr Gallery van Matthew Johnston kun je meer foto’s bekijken van New York vs Liberty City.
Naast al deze gelijkenissen is het rondstruinen in Liberty City een unieke ervaring. Vooral omdat alles kan en mag. Zo is elk hoekje in de stad te bezoeken, kun je elke bar, disco, hoerentent, kroeg, restaurant, stand-up comedy tent en bowling arena met een bezoekje vereren en iedereen op straat aanspreken. Net als in het echte leven. Al zal je daar niet zo snel mensen omver duwen of zonder pardon op ze inslaan of een pistool op ze richten. In GTA IV wel. En dat is héérlijk! Staat iemands hoofd je niet aan? Hoppakee, sla ‘m in elkaar. Wil jij die sportwagen hebben? Sleur de bestuurder uit de auto en rijd weg. Je mag ‘m ook doodschieten, net zo makkelijk. En als je dan door de straten snelt, beuk dan ook even op een ieder in die voor je wagen loopt. Het kan allemaal. Let er wel op dat je je auto niet te veel schade berokkend en de politie niets ziet, hoewel een achtervolging door de cops ook genieten geblazen is. Vliegen in een helikopter is misschien wel het leukst. Tijdens mijn twee tripjes naar het echte New York is het hier nooit van gekomen, maar in GTA IV sleur je gewoon de piloot uit zijn stoel en bestuur je de helikopter zelf. Het levert prachtige plaatjes op.
GTA IV advertentie boven een Keith Haring schildering op Houston Street. Deze foto schoot ik in Manhattan in 2008. De stad hing vol met gigantische billboards.
Iggy Pop
Waar ik me ook steeds weer over verbaas is de levensechte weergave van het weer in Liberty City. De zonsondergang levert prachtige oranje luchten op en lange schaduwen. En als het regent glinsteren de wegen en is het ook moeilijk om je auto in toom te houden. Ook de mist is erg sfeervol. En daar rijd je dan, in je splinternieuwe Mercedes, met je eigen geselecteerde mp3’s door de speakers en keuze uit een stuk of twintig radiostations, die per genre worden gevuld met de grootste artiesten. Zo wordt ‘Liberty Rock Radio’ gehost door niemand minder dan Iggy Pop, die helemaal losgaat en de commerciele platenbonzen voor alles uitmaakt wat God verboden heeft. Hij draait naast zijn eigen muziek ook David Bowie, Genesis, The Smashing Pumpkins, ELO, Stevie Nicks, Thin Lizzy en The Who. Via de officiële site kun je alle stations beluisteren. Vooral de commercials zijn erg grappig.
Trailer GTA IV
Windeieren
GTA IV is inmiddels al zo’n tien miljoen keer over de toonbank gegaan, wat de makers geen windeieren heeft gelegd. Reken ook maar uit als 1 spel rond de 60 euro kost. En hoewel ik over de pc-versie wel een aantal opmerkingen heb, vind ik het dit bedrag meer dan waard. Let er wel op dat je een gigantische bak moet hebben met de nieuwste videokaart en flink wat geheugen want anders loopt het spel niet. Tevens is het aanmelden en opstarten van het spel best een gedoe met al z’n aanmeldschermen, inloggegevens en laadtijd. Voor liefhebbers van New York is dit verplichte kost. Voor fanatieke en ervaren gamers zal het wat teleurstellen aangezien vooral het touren door de stad de grootste attractie is.
Het spel komt in een fraaie kartonnen verpakking met een uitgebreide survivalguide en tourist guide, met alle trekpleisters uitgelicht. Tevens zit er een uitvouwbare plattegrond in die zeker van pas kan komen. Ik denk dat dit spel nog wel een paar jaartjes meekan. GTA IV is oprecht ultiem in alle opzichten.
GTA IV is verkrijgbaar voor 49,95 (PC)
of 64,99 (XBox 360 en Playstation 3)
|
1 jan 2009
|
Posted by Menno, and filed under Games
|
Het ultieme online games-magazine Gamespot heeft onlangs een graphics comparison tussen de drie belangrijkste spelplatforms uitgevoerd. In goed Nederlandsch: een vergelijking der grafische prestaties tussen de Playstation 3, XBox 360 en de PC. Strijd der giganten, concurrentenbash. Heerlijk.
De meeste spellen komen namelijk uit (zij het met contractueel voorrang voor de één dan wel de ander) op alle platforms. Logisch, anders lopen de spelletjesmakers essentiële doelgroepen -lees: bakken met geld- mis. Want het is nu eenmaal zo dat een hardcore Playstationer géén XBox 360 wil. En een PC gamer weigert een game console aan te schaffen. De Paus bidt nu eenmaal ook niet naar Allah. In het geval van de PC gamer kan ik hem of haar alleen maar gelijk geven. Want van alle spellen die Gamespot testte leveren de PC versies de beste grafische beelden op.
Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik als overtuigd PC gamer wél een Playstation heb (een PS2, dat dan weer wel), want sommige spellen schreeuwen nu eenmaal om een controller in je hand (racen bijvoorbeeld), maar over het algemeen ben ik een fanatiek aanhanger van het goeie ouwe toetsenbord onder je linkerhand en de vertrouwde muis (liefst met extra knopjes – zo’n nerd ben ik dan ook wel weer) in de rechter. Het speelt gewoon soepeler, je hebt meer controle over het spel, je zit er dichter op (minimaal 30 a 40 centimeter van het scherm, oftewel mega groot widescreen High Definition beeld) en je hebt een arsenaal aan knopjes tot je beschikking (de a t/m z om er maar eens 26 te noemen).
Maar het grootste argument om PC Jehova te worden zijn toch wel de graphics. En dat blijkt wel weer uit de test van gamespot.
De site vergeleek een viertal games: Fallout 3, Dead Space, GTA IV en Call of Duty: World at War. De meest recente zware jongens en allevier uitgebracht op de drie platforms. Tot vier maal toe won de PC. Hieronder bijvoorbeeld de kwaliteit van het scherm bij het spel Dead Space (overigens eerder door Gerard Sombroek besproken voor Eeuwig Weekend):
Van boven naar onder: PC, XBox 360 en Playstation 3.
Meer voorbeelden op de site van Gamespot.
C:Kanttekening
Okee, okee. Ik zal er niet omheen draaien. Dat de PC ‘master’ is, heeft wel een aantal spreekwoordelijke voeten in aarde. Om bovenstaande games, die nogal zwaar zijn, te kunnen spelen op je eigenste personal computer dien je wel te beschikken over de laatste videokaart en een processor en intern geheugen. Je kunt de games anders niet spelen. As simple as that. Ze schokken anders nogal of duren eeuwen om te laden. Dat is nogal een groot nadeel want op deze manier wordt een pc drie keer zo duur als een Playstation of XBox. Komt bij dat je de inhoud van je PC na een jaar alweer moet vervangen want de nieuwste games vereisen immer meer van je systeem.
Dit probleem is geen kleintje. Sterker: het is de reden dat meer en meer mensen overstappen op de andere consoles (laat ik ook zeker de Wii niet vergeten, maar dat heeft vooral redenen van fysieke aard). En in de wandelgangen hoorde ik men zelfs al fluisteren dat de PC als gameplatform zijn langste tijd gehad heeft. Want afgezien van de kostbare aanschaffen is het ook nog eens een heel gedoe om de spellen te beveiligen tegen illegale praktijken; het aan de praat krijgen van een spel als GTA IV met al zijn aanmeldschermen en vereiste serienummers en accounts duurt hierdoor al gauw zo’n 10 minuten. Gedoe! Kan sneller en beter en ook daar scoren de PS3 en XBox 360 hoger. Niet voor niets heeft Microsoft de XBox ontwikkeld; die gehaaide Bill Gates had ook wel door dat Windows en games niet lang meer samen konden gaan.
For the time being
Maar tot die tijd blijven de spellen uitkomen op deze drie platforms. En zolang ik mijn computer heb gevuld met de nieuwste hardware ben ik pro PC games. En om dit heuglijke feit én deze eerste dag van het nieuwe jaar feestelijk te ondersteunen, wijs ik je op de uitverkoop van distributieplatform en game community Steam, die op alle spellen 10 tot 75% korting geeft. Dus ook op boven genoemde titels Fallout 3, GTA IV en een eerder door mij gerecenseerde Left 4 Dead! Let vooral ook even op de koopjes Portal (3,74 euro) en Bioshock (5 euro). Let op: actie geldt tot morgen!
|
4 dec 2008
|
Nog een Sinterklaaskadootje nodig voor je neefje die niet vies is van zombies afknallen? En je hebt er 49,99 euro voor over? Ja zeg, ga nu niet zeggen dat dat duur is. Het blijkt namelijk dat Nederland, jij dus, massaal spelcomputers kado doet met Sinterklaas en die zijn toch al gauw zo’n 200 à 300 eurootjes. Maar goed, zombies dus.
Left 4 Dead is een kakelvers spel van Valve, de makers van Half-Life. De verhaallijn is mager, maar in dit geval ook niet belangrijk. Je bent één van de vier overlevers in een verder geheel door levende doden overheerste stad. De zombie apocalyps is een feit. Met een tweetal vuurwapens en als je geluk hebt een health-pack en molotov cocktail moet je je levend door de levels heen worstelen. En afhankelijk van de moeilijkheidsgraad is dat niet altijd even makkelijk.
De zombies, of eigenlijk: geïnfecteerden, voldoen in deze game geheel aan de laatste trend en rennen zich de longen uit het lijf (als ze die nog hebben) in plaats van het old-school strompelen, zoals we gewend zijn van de Romero-zombie. Niet alleen is dat een stuk angstaanjagender, je moet ook zeer rap reageren, daar ze elk moment vanuit de bosjes of een schaduwrijke hoek kunnen springen. Wegrennen is geen optie, want reken maar dat ze je inhalen. Komt nog eens bij dat ze vaak in groepen aanvallen. Je hebt al gauw een zombietje of 30 om je heen. Je mitrailleur legen is de enige remedie.
Screenshot uit Left 4 Dead, met de vier hoofdrolspelers
Samen staan we sterk
Left 4 Dead valt alleen te spelen, maar komt beter tot zijn recht in de multi-user stand. Online dus, met mede zombieslachters uit de hele wereld. Je kiest je personage (Bill, Francis, Zoey of Louis) en gaat loos. Het leuke aan dit spel is dat samenwerken essentieel is. In je uppie vooruit rennen is niet aan de orde, want je wordt geheid te pakken genomen door een van de vijf ‘speciale zombies’. Zo zijn er behoorlijk gemuteerde monsters met speciale krachten in het spel die je kunnen onderkotsen, grijpen met een meterslange tong of je simpelweg keihard in elkaar slaan. Uit deze situaties kun je alleen gered worden door je medespelers, die de geïnfecteerden afknallen en je overeind helpen. Zij hebben op hun beurt jouw hulp weer nodig. En dat is gelijk de charme van Left 4 Dead: het in teamverband van a naar b zien te komen.
Eén van de levels
Persoonlijk ben ik een sucker voor alles waar zombies in voor komen. Ik verslind de Walking Dead en andere zombie-stripboeken, kijk films als 28 Days Later, Return of the Living Dead, Dawn en Day of the Dead tot in den treure, dus met een game vol zombies zit je al snel goed bij mij. Helaas heb ik die vorige grote zombiegame, Dead Rising, nooit kunnen spelen aangezien ik geen Xbox 360 bezit, maar dat kleine PC spelletje Land of the Dead: Road to Fiddler’s Green wel. Veel vergelijkingsmateriaal heb ik dus niet, maar ik kan wel constateren dat Left 4 Dead met vlag en vaandel geslaagd is.
Director
Door de interactiviteit -je kunt tijdens het spelen met je teamgenoten chatten en zelfs praten- en de hoge 
spanningsgraad is het een genot dit spel te spelen. De graphics zijn niet top of the bill, maar zien er nog prima uit. De gameplay is heerlijk en de hoofden van de zombies spatten schitterend uiteen. En als je het zat bent om onschuldige levenloze zielen neer te blaffen, dan is er altijd nog de optie om in de dode huid van de speciale zombies te kruipen en de vier overlevers klein te krijgen in een 8-persoon ‘versus’-spel. Hoe ziek wil je het hebben?
Waar het spel helemaal in uitblinkt is de dynamische aanpak van dramatiek en persoonlijke aanpassingen. Dit systeem, ‘The Director’ genaamd, zorgt ervoor dat het spel zich geheel aan jouw speelwijze, gezondheid, status, vaardigheid en locatie aanpast. Op deze wijze is elk spel weer persoonlijk en intens. Het zorgt tevens voor de juiste muziek op het juiste moment (zie ook de ‘emotiemuziek’ in het spel Need for Speed, dat ik eerder op dit weblog besprak) en passende visuele effecten en opmerkingen van je medespelers. Valve zelf noemt dit ‘procedural narrative’. Erg leuk!
Gezellig
Valve heeft een puik spel afgeleverd dat het lange wachten (werd aangekondigd in 2005) meer dan waard is geweest. Ik hoop echter wel dat er snel nieuwe velden bij komen, al dan niet door de spelers zelf gebouwd, want ik kan me voorstellen dat het snel gaat vervelen, wéér dat vliegveld, wéér dat bos. Aan de andere kant: geen spel is hetzelfde aangezien alles afhangt van je samengestelde team en de hoeveelheid zombies (moeilijkheidsgraad). Daarbij word je beloond als je bepaalde doelen (in totaal 51) hebt gehaald. Werkt altijd!
Kopen, dat spel. Doe het dan gewoon voor jezelf.
Bekijk hieronder de introductiefilm.
Left 4 Dead ligt sinds 21 november in de winkel voor de PC en Xbox 360.
|
22 nov 2008
|
Dit weekend Max Payne gezien. Nee, het is geen goeie film. En dat zal ik hieronder beargumenteren. Deze verfilming van het te gekke spel is wél sfeervol. Maar come on, Mark Wahlberg als Max Payne? Sowieso, Mark Wahlberg als acteur…
Zoete wraak
Max Payne, het spel kwam in 2001 uit en is van de makers die ons later Grand Theft Auto zouden brengen, Rockstar Games. Veel geweld en gescheld dus. In deze third-person-shooter ben je Max, een cop bij de NYPD. Drie jaar geleden werden zijn vrouw en baby bruut vermoord door een groep mannen die nogal strak stonden van een toen nog onbekende drug. Max gaat undercover om de daders te kunnen grijpen, maar wordt ontdekt. Als zijn collega en beste vriend ook nog wordt vermoord en hij als hoofdverdachte wordt aangewezen is de jacht op Max Payne begonnen. Nu zitten de bad guys én de politie hem op de hielen. Max, op zijn beurt, zweert maar één ding: bittere wraak op de mensen die zijn dierbaren hebben vermoord en leven ontnomen.
Oh, ik ben Mona Sax nog vergeten, want een beetje verhaal introduceert ook een vrouwelijke held. De (uiteraard) beeldschone Mona helpt Max in zijn zoektocht naar de moordenaars. Dit is in een notendop het verhaal achter Max Payne. De plot van de film verschilt niet veel.
|
Tags:
|
|
17 nov 2008
|
Dit weekend Max Payne gezien. Nee, het is geen goeie film. En dat zal ik hieronder beargumenteren. Deze verfilming van het te gekke spel is wél sfeervol. Maar come on, Mark Wahlberg als Max Payne? Sowieso, Mark Wahlberg als acteur…
Zoete wraak
Max Payne, het spel kwam in 2001 uit en is van de makers die ons later Grand Theft Auto zouden brengen, Rockstar Games. Veel geweld en gescheld dus. In deze third-person-shooter ben je Max, een cop bij de NYPD. Drie jaar geleden werden zijn vrouw en baby bruut vermoord door een groep mannen die nogal strak stonden van een toen nog onbekende drug. Max gaat undercover om de daders te kunnen grijpen, maar wordt ontdekt. Als zijn collega en beste vriend ook nog wordt vermoord en hij als hoofdverdachte wordt aangewezen is de jacht op Max Payne begonnen. Nu zitten de bad guys én de politie hem op de hielen. Max, op zijn beurt, zweert maar één ding: bittere wraak op de mensen die zijn dierbaren hebben vermoord en leven ontnomen.
Oh, ik ben Mona Sax nog vergeten, want een beetje verhaal introduceert ook een vrouwelijke held. De (uiteraard) beeldschone Mona helpt Max in zijn zoektocht naar de moordenaars. Dit is in een notendop het verhaal achter Max Payne. De plot van de film verschilt niet veel.
Troosteloos New York
Een recht toe-recht aan wraakverhaal dus. Op zich niets mis mee. Het spel speelde destijds in elk geval heerlijk weg. De besturing is prettig en je hebt een flink arsenaal aan wapens tot je beschikking. Alles en iedereen is bruut aan flarden te schieten. En dat kan zelfs in slow-motion, want de game leunt hevig op de bullettime effecten van The Matrix-films. Hoe cool! Maar het grootste pluspunt van het spel is wel de sfeer. New York is koud en grijs en het regent of sneeuwt er altijd. Om depressief van te worden. De monotone, teneergeslagen voice-over van Max loodst je door de levels, begeleid door melancholische vioolmuziek. Al met al doet het aan als een film-noir waarin de detective Max (en de femme fatale in de vorm van Mona) een zaak moet uitzoeken.
Het tweede deel, Max Payne: The Fall of Max Payne, die in 2003 uitkwam, is bijkans nóg sfeervoller.
In het spel Max Payne worden de levels ingeleid door stripverhalen met voice-over’s.
En dat is nu precies waar de verfilming geslaagd is. Afdeling Camera, Licht maar vooral Production Design hebben subliem werk geleverd. Max Payne, de film ziet er prachtig uit. Nimmer ervoor zag New York er zo koud, nat, contrastrijk en triest uit. De stad is verrot en de onderwereld heerst. Dit gezegd hebbende kan ik overgaan tot het met de grond gelijk maken van de rest.
Gaap
Want nee, Max Payne is slaapverwekkend. De karakters zijn ronduit oninteressant en het merendeel vervult zelfs een overbodige rol. De cliché’s druipen van het scherm en de dialogen zijn voorspelbaar en getuigen van weinig creativiteit. Het popje Mila Kunis werd gecast als Mona Sax en hoewel het geen straf is om naar haar te kijken is de keuze voor juist háár als Mona onbegrijpelijk. Ze lijkt niet op de Mona in het spel, die a) ouder b) wijzer c) grappiger en d) stoerder is. Deze Mona valt om als je blaast. Maar geen enkele beslissing was zo foutief als het casten van Mark Wahlberg als Max Payne.
Mark Wahlberg. Marky Mark, ken je ‘m nog? Met z’n ‘Good Vibrations’. Deze mislukte Vanilla Ice begon zijn carrière notabene bij The New Kids on the Block (net als z’n broertje Donnie)! I rest my case. En na zijn Funky Bunch avontuur ging hij de filmwereld vervuilen met zijn aanwezigheid. Noem één film waarin Mark Wahlberg van het scherm schittert. Eén! Nee, ik kom er ook niet op. Ja, misschien Boogie Nights, maar dat lag vooral aan de grootte van z’n pik.
Nee, ik heb het niet met deze levenloze acteur. Marky Mark kan maar één rol spelen en dat is die van Marky Mark. Zonder emotie en mimiek. Als Max Payne faalt hij faliekant. Want game-Max had nog ironie. En een sympathieker hoofd. Film-Max heeft niets van de game-Max. Ja, zijn leren jasje komt overeen.
Zapmoment
Maar het is niet alleen Mark’s schuld dat Max Payne mislukt is. Ook de regisseur krijgt straf. En de scenarist, die er een oninteressante, trippy drugsfilm met slappe actiescènes van maakte. Want kijk voor de gein eens naar twee andere wraakfilms die recentelijk uitkwamen: Shoot ‘em up! (2007, Michael Davis) en Taken (2008, Pierre Morel). Clive Owen, die in de eerste film boos is en als een idioot in de rondte schiet is duizend maal beter als Max Payne. Of Liam Neesson die zijn dochtertje redt uit de vrouwenhandel. Die man was pas overtuigend! Zo kan het ook, mensen.
Mijn tip: vermijd Max Payne, de film. Spendeer je gewonnen tijd met een aanrader van jewelste: Shoot ‘em up! en scoor als je de kans krijgt het spel Max Payne (of deel 2). Die zullen wel in de aanbieding gaan nu.
Voor de eigenwijzen:
Max Payne draait nu nog in de bioscoop.
|
11 sep 2008
|
Posted by Menno, and filed under Games
|
Nog twee maandjes wachten en we kunnen weer compleet loos gaan op het geil…eh grafisch aantrekkelijkste karakter in de gamewereld: Lara Croft. Begin november verschijnt namelijk het achtste deel in de Tomb Raider cyclus: Tomb Raider: Underworld. Verwacht geen spectaculaire wijzigingen in de wereld van Lara. Het is weer als vanouds op balken balanceren, in touwen klimmen, op palen springen, door blankstaande tempels zwemmen, bloeddorstige haaien kapotschieten en puzzels oplossen. Is dat saai? Niet met Lara.
Tomb Raider vierde in 2006 haar tiende verjaardag. Het eerste spelletje (waarvan de jubileum uitgave Tomb Raider: Anniversary een remake is) zag in 1996 het levenslicht en maakte de gamenerds wereldwijd gek. Tomb Raider is een third person shooter, ofwel je ziet het personage waarmee je speelt constant, in tegenstelling tot een first person shooter, waar je de omgeving vanuit het personage ziet (met in je handen een wapen). Niet alleen was deze 3d-game vol spannende Indiana Jones-achtige avonturen grafisch interessant, het bevatte een slimme, lenige, rondborstige hoofdpersoon in de vorm van Lara Croft.
De Tom Raider serie is met zijn 30 miljoen+ verkochte spellen een immens succes (het was in de begintijden voor Playstation dé goudmijn) en laten we eerlijk zijn, dat ligt echt niet alleen aan de gameplay. Lara Croft is dé reden dat al die mannen in de rij stonden en staan om hun handen om de controller te wurmen en Lara de meest spannende poses te laten aannemen. Hoe houterig en pixelig de eerste paar Tomb Raider-delen er ook uitzien, Lara was lekker. Ze werd geïdealiseerd en bereikte al snel iconische hoogten. Lara-fansites schoten als paddestoelen uit de grond en de digi-babe sierde covers van magazines wereldwijd. Zelfs de jongens van U2 gaven het virtuele personage een optreden op gigantische videowalls tijdens hun Popmart-tour.
Diana-Maria, een Deutsche Lara Croft look-a-like, nummertje 7346764535472
Eigenlijk een meesterlijke zet. Net zoals het VHS-systeem, dat in de jaren ’80 de strijd won van Betamax, enkel en alleen omdat het wél pornofilms op de banden wilde zetten. Katjing! Sex sells. En dat terwijl Betamax kwalitatief beter was! Het spel Tomb Raider verkoopt als een tierelier, enkel en alleen omdat er een schaars geklede stoot in rondloopt met tieten waar Vanessa en Dolly Parton een puntje aan kunnen zuigen en een wespentaille waar Maya de Bij een moord voor zou doen. Het is een interessant fenomeen. Lara Croft als eerste interactieve seksbom. Onvermijdelijk natuurlijk dat Hollywood meelifte op het succes van de serie, maar vooral Lara Croft. In 2001 en 2003, was het aan Angelina Jolie de taak om de natte droom van elke game-nerd te verwezelijken op het witte doek. En de films waren net zo plat als de games. Maar Angelina overtuigde.
Angelina als Lara
Na de eerste drie Tom Raiders spellen begon het succes te dalen. Okee, Core Design, het verantwoordelijke softwarebedrijf, had Lara, maar andere games werden in de loop der jaren grafisch steeds geavanceerder, waar de techniek van Tomb Raider bleef stilstaan. Tevens borduurde het spel voort op hetzelfde concept. En sja, in andere games lopen ook digi-babes rond. Die makers zijn ook niet gek. Pas sinds de komst van de laatste twee games, Anniversary en Legend (en nieuwe gamemakers Crystal Dynamics), kan Tomb Raider weer meepraten op het grafische gebied. De spellen zijn weer up-to-date en verkopen zelfs weer goed. Ook Lara is flink gelift en verbouwd. En dat krijg je in ook weer in Underworld all the way voor je kiezen.
Lara toen en nu
Met de rechterjoystick van de controller bedien je de virtuele camera die om Lara heen zweeft. Van links naar rechts, van boven naar beneden. Dichtbij en veraf. Lara in volle glorie. En als dat nog niet genoeg is, laten de bouwers van Crystal Dynamics met zwetende handjes, kwijl in de mondhoeken en bobbels in de broeken Lara lekker vaak in het water springen. Want dan is Lara nat en glinstert ze zo lekker. Haar hemd is nog net niet doorschijnend.
Maar zoals te verwachten met de combinatie jongens en nerds: de eerste ‘nude patches’ kwamen al snel op de markt. Een scriptje dat Lara van alle kledij ontdoet en haar salto’s, koprollen en driedubbele vlaflips laat doen in haar Eva-kostuum. Nude Raider, zoals dat heet. Absoluut illegaal, volgens de makers en wie betrapt wordt van het beschikbaar stellen van deze patches kan zelfs gesued worden. Het zal me overigens niets verbazen als Tomb Raider zelf deze patch in de wereld heeft gebracht.
Speciaal voor jou heb ik ook een plaatje van Lara in Nude Raider. De perverts onder ons moeten maar zelf maar verder gaan googelen.
Waarom ik Tom Raider eigenlijk zo leuk vind? Euh..om het archeologische aspect natuurlijk!
Tomb Raider: Underworld ligt vanaf november in de winkel.
