Dit weekend Max Payne gezien. Nee, het is geen goeie film. En dat zal ik hieronder beargumenteren. Deze verfilming van het te gekke spel is wél sfeervol. Maar come on, Mark Wahlberg als Max Payne? Sowieso, Mark Wahlberg als acteur…

Zoete wraak
Max Payne, het spel kwam in 2001 uit en is van de makers die ons later Grand Theft Auto zouden brengen, Rockstar Games. Veel geweld en gescheld dus. In deze third-person-shooter ben je Max, een cop bij de NYPD. Drie jaar geleden werden zijn vrouw en baby bruut vermoord door een groep mannen die nogal strak stonden van een toen nog onbekende drug. Max gaat undercover om de daders te kunnen grijpen, maar wordt ontdekt. Als zijn collega en beste vriend ook nog wordt vermoord en hij als hoofdverdachte wordt aangewezen is de jacht op Max Payne begonnen. Nu zitten de bad guys én de politie hem op de hielen. Max, op zijn beurt, zweert maar één ding: bittere wraak op de mensen die zijn dierbaren hebben vermoord en leven ontnomen.

Oh, ik ben Mona Sax nog vergeten, want een beetje verhaal introduceert ook een vrouwelijke held. De (uiteraard) beeldschone Mona helpt Max in zijn zoektocht naar de moordenaars. Dit is in een notendop het verhaal achter Max Payne. De plot van de film verschilt niet veel.

Troosteloos New York
Een recht toe-recht aan wraakverhaal dus. Op zich niets mis mee. Het spel speelde destijds in elk geval heerlijk weg. De besturing is prettig en je hebt een flink arsenaal aan wapens tot je beschikking. Alles en iedereen is bruut aan flarden te schieten. En dat kan zelfs in slow-motion, want de game leunt hevig op de bullettime effecten van The Matrix-films. Hoe cool! Maar het grootste pluspunt van het spel is wel de sfeer. New York is koud en grijs en het regent of sneeuwt er altijd. Om depressief van te worden. De monotone, teneergeslagen voice-over van Max loodst je door de levels, begeleid door melancholische vioolmuziek. Al met al doet het aan als een film-noir waarin de detective Max (en de femme fatale in de vorm van Mona) een zaak moet uitzoeken.
Het tweede deel, Max Payne: The Fall of Max Payne, die in 2003 uitkwam, is bijkans nóg sfeervoller.

In het spel Max Payne worden de levels ingeleid door stripverhalen met voice-over’s.

En dat is nu precies waar de verfilming geslaagd is. Afdeling Camera, Licht maar vooral Production Design hebben subliem werk geleverd. Max Payne, de film ziet er prachtig uit. Nimmer ervoor zag New York er zo koud, nat, contrastrijk en triest uit. De stad is verrot en de onderwereld heerst. Dit gezegd hebbende kan ik overgaan tot het met de grond gelijk maken van de rest.

Gaap
Want nee, Max Payne is slaapverwekkend. De karakters zijn ronduit oninteressant en het merendeel vervult zelfs een overbodige rol. De cliché’s druipen van het scherm en de dialogen zijn voorspelbaar en getuigen van weinig creativiteit. Het popje Mila Kunis werd gecast als Mona Sax en hoewel het geen straf is om naar haar te kijken is de keuze voor juist háár als Mona onbegrijpelijk. Ze lijkt niet op de Mona in het spel, die a) ouder b) wijzer c) grappiger en d) stoerder is. Deze Mona valt om als je blaast. Maar geen enkele beslissing was zo foutief als het casten van Mark Wahlberg als Max Payne.

Mark Wahlberg. Marky Mark, ken je ‘m nog? Met z’n ‘Good Vibrations’. Deze mislukte Vanilla Ice begon zijn carrière notabene bij The New Kids on the Block (net als z’n broertje Donnie)! I rest my case. En na zijn Funky Bunch avontuur ging hij de filmwereld vervuilen met zijn aanwezigheid. Noem één film waarin Mark Wahlberg van het scherm schittert. Eén! Nee, ik kom er ook niet op. Ja, misschien Boogie Nights, maar dat lag vooral aan de grootte van z’n pik.
Nee, ik heb het niet met deze levenloze acteur. Marky Mark kan maar één rol spelen en dat is die van Marky Mark. Zonder emotie en mimiek. Als Max Payne faalt hij faliekant. Want game-Max had nog ironie. En een sympathieker hoofd. Film-Max heeft niets van de game-Max. Ja, zijn leren jasje komt overeen.

Zapmoment

Maar het is niet alleen Mark’s schuld dat Max Payne mislukt is. Ook de regisseur krijgt straf. En de scenarist, die er een oninteressante, trippy drugsfilm met slappe actiescènes van maakte. Want kijk voor de gein eens naar twee andere wraakfilms die recentelijk uitkwamen: Shoot ‘em up! (2007, Michael Davis) en Taken (2008, Pierre Morel). Clive Owen, die in de eerste film boos is en als een idioot in de rondte schiet is duizend maal beter als Max Payne. Of Liam Neesson die zijn dochtertje redt uit de vrouwenhandel. Die man was pas overtuigend! Zo kan het ook, mensen.

Mijn tip: vermijd Max Payne, de film. Spendeer je gewonnen tijd met een aanrader van jewelste: Shoot ‘em up! en scoor als je de kans krijgt het spel Max Payne (of deel 2). Die zullen wel in de aanbieding gaan nu.

Voor de eigenwijzen:
Max Payne draait nu nog in de bioscoop.