|
3 okt 2018
|
Een paar dagen Londen in mijn uppie om The Clock in Tate Modern te bezoeken. Uiteraard snoepte ik dan ook de National Gallery en V&A mee.
Dag 1, woensdag 23 september 2018
Na een bloody krappe zit in de EasyJet naar Londen Luton keurig aangekomen om 12 uur in het hartje van de hoofdstad, het uurtje terug in de tijd meegesnoept.
Begon de dag met een stevige lunch in de National Gallery om deze hierna grondig te bezoeken. Stendhal-syndroom galore zeg. Great Scott! Stond eindelijk oog in oog met de bekende Michelangelo’s, Turners, Vermeers, Ingres’ en Rubens’. Zag eindelijk De liggende Venus die in de spiegel tuurt van Velázquez en het portret van Giovanni Arnolfini en zijn vrouw van Jan van Eyck.
Hoogtepunten waren er volop, waaronder een aantal adembenemend mooie canvassen waarin met licht getoverd wordt.
Na de Gallery toog ik naar Berwick Street voor de verplichte platenzaken en Gosh Comics.
Mijn hotel ligt in Peckham, een erg chille buurt met veel leuke tentjes en restaurantjes. Hier viel in gelijk in slaap om na een snelle hap de indiebios Peckhamplex (elke film 5 pond!) te bezoeken. Ik zag King of Thieves, een slim vertelde Britse heistfilm met (my name is) Michael Caine. Dikke aanrader; de ruim twee uren vliegen voorbij.
Teruggelopen en zes keer bedelaars en drugsdealers (no thanks mate) van me af moeten beuken en na 22.000 stappen mijn bed weer in te duiken. Morgen eindelijk The Clock in Tate zien!
Dag 2, maandag 24 september 2018
Vandaag stond helemaal in het teken van de 24-uurs mashup The Clock van Christian Marclay.
Ik begon de (zonnige) dag met fikse wandeling naar Tate Modern om daar te genieten van een stevig English Breakfast. Er stond geen rij bij The Clock en ik kon gelijk in een van de 50 IKEA driezitsbanken ploffen. Drie uur lang heb ik gefascineerd gekeken naar de filmscènes die vloeiend in elkaar overliepen en elke minuut keurig in beeld brachten. En ook al wordt er geen verhaal verteld, ik bleef geboeid kijken naar het grote scherm.
Na de rest van het museum ook te hebben doorkruist (Veel! Veel vaag ook!) schoof ik om 18:30 uur aan bij een Artist Talk van Christian Marclay en een teveel erachter zoekende journaliste. Hier leerde ik veel. Bijvoorbeeld dat Marclay geen vlotte prater is en dat hij -teleurstellend- geen grote filmfreak is, maar vooral beeld- en geluidskunstenaar. De talk ging voornamelijk over het fenomeen tijd en de vorm waarin hij dit heeft gegoten. Hij werd een beetje zeurderig en mopperig over hoe mensen zoveel op hun mobiel leven en de tijd toch eens los moeten laten. Hij schoot zelfs uit de bocht door te beweren dat film een uitstervend medium is.
Wat ik wél heb geleerd over het maakproces van dit project is dat hij er drie jaar aan gewerkt heeft en samen met twee (of drie?) assistenten clips heeft verzameld. Voornamelijk van dvd’s, geleend van videotheken die (weer klagend) allemaal verdwenen zijn. Ook verkreeg hij films illegaal, zei hij ietwat beschaamd, hoewel hij de rechtenkwesties zelf flexibel bekijkt. Hij bezit de rechten van alle clips natuurlijk niet maar laat het vallen onder Fair Use. Echter, en dat vind ik dan weer jammer, je mag zijn film niet thuis bezitten. Je móet naar een screening in een museum. Het is niet zijn materiaal maar hij beslist. Zo zegt hij dat het geluid en de overgave in de donkere ruimte heel belangrijk zijn en dat het anders niet werkt. Snap ik, maar er zit natuurlijk ook een financiële reden achter; hij boert er inmiddels lekker van.
Over het montageproces ging het niet dus vroeg ik dat maar. Hij maakte geen spreadsheets met films en tijdcodes, zoals ik met mijn hotelkamers en hij wilde er ook geen gesammtkunstwerk of crowdfundingsproject van maken. De clips gingen direct op de timelines van -toen nog- FCP7 (een AM en een PM timeline) en zo vulde hij ze langzaam.
De meeste moeite had ‘ie met het vinden van de late nachtelijke minuten en vulde die dus veel op met droomsequenties.
Enfin. Een jaloersmakend project, dat uitstekend is uitgevoerd, al vind ik een aantal opvattingen van de beste man bedenkelijk. Zit wel barstensvol nieuwe ideeën voor mijn hotelkamerproject!!
Dag 2, maandag 24 september 2018
Laatste dagje die waarop ik asociaal uit- en bijsliep en besteedde met een bezoek aan het prachtige V&A Museum. Ook weer gratis (waarom zijn musea in Nederland niet gratis?) en wederom indrukwekkend. Ik bezocht er ook een tijdelijke expositie over Games en liep er een uur of drie rond.
Ik maakte nog een wandeling door Hyde Park om daarna de metro te pakken naar St. Pancras station. Voor de terugreis had ik besloten de trein te nemen. Drie uren relaxed videootjes kijken en lezen en ik was weer in Mokum.
|
15 mei 2013
|
Posted by Menno, and filed under Kunst
|
Na het Stedelijk Museum en Kröller Müller Museum met een bezoek van mij en mijn museumkaart te hebben vereerd, was het nu de beurt aan het Rijksmuseum. Ik durfde er sinds de heropening op 13 april 2013 niet heen te gaan, vrezend voor rijen tot ver op het Museumplein, maar niets daarvan. Een grauwe maandagochtend bleek het ideale moment voor een rustig bezoek aan ’s lands mooiste museum, want laat ik er niet omheen draaien: voor mij is het Rijksmuseum het allermooiste museum van Nederland. Qua gebouw én collectie.
Met museumkaart mag je in één keer doorlopen, langs de kaartverkoop (die vandaag overigens beduidend minder lang was dan de rij voor de garderobe). Ik ging uiteraard ook weer voor een audiotour, wat in het Rijks een multimediatour is; een iPod touch met uitleg bij de belangrijkste stukken in geluid en beeld. Zeer uitgebreid en -zo leerde ik later- ook gewoon beschikbaar als app. Scheelt je vijf euro, al is deze beduidend trager dan die in het museum.
Ik heb het Rijksmuseum voor de verbouwing, die tien jaar geleden aanving (zie hiervoor overigens de sublieme NTR documentairereeks ‘Het nieuwe Rijksmuseum‘ van Oeke Hoogendijk), één keer bezocht, ergens eind jaren ’90. Veel van het gebouw kan ik me er niet meer van herinneren, de kunst wel. Toen was De bedreigde zwaan van Jan Asselijn al favoriet. Nu ook weer (hij prijkt al maanden bovenin mijn website). Blijft indrukwekkend, ook vanochtend weer. Geweldig om weer herenigd te zijn met dit schilderij:
De bedreigde zwaan, Jan Asselijn, ca. 1650
Het Rijksmuseum is oprecht prachtig geworden. Veel is weer in oude glorie hersteld, zoals architect Pierre Cuypers het gebouwd had, inclusief de eregalerij en rijk versierde voorhal. De Nachtwacht-zaal is overdonderend en het belangrijkste schilderij (volgens het museum dan) is van zeer dichtbij te bezichtigen, in tegenstelling tot het kleine achter kogelvrij glas verborgen Mona Lisaatje in het Louvre. Bijna alles is overigens gewoon zonder glas en je kunt de penseelstreken geweldig goed zien. Iets dat in het Kröller Müller Museum wel anders is.
Het museum is keurig in tijdsperiodes opgedeeld en met de handige plattegrond en de multimediatour zijn een aantal uren genot gegarandeerd. Met museumkaart is het ook makkelijk om nog een keer langs te komen, want het Rijks schreeuwt erom. Enfin, wat hoogtepunten dan. Het zijn wat kiekjes met mijn telefoon, want de echte werken zijn tot in de kleinste details op je scherm te toveren via de eveneens sublieme website van het Rijksmuseum. Bekijk bijvoorbeeld eens deze George Hendrik Breitner: De Singelbrug bij de Paleisstraat in Amsterdam. Om je vingers bij af te likken. Digitaal, maar nog meer in het echt.
De voorhal maakte veel indruk op me. Ongelofelijk dat ‘ie nog in de jaren ’80 helemaal wit was gekalkt. De dikke laag is er weer vanaf gehaald om zo het oorspronkelijke ontwerp van Pierre Cuypers weer zichtbaar te maken. Daar waar het niet meer te restaureren was, is het gereproduceerd met verbluffend resultaat.
De prachtige voorhal
Deze oude biddende dame is van dichtbij zo gedetailleerd dat het net een foto is. Impressive!
Oude vrouw in gebed, bekend als ‘Het gebed zonder end’, Nicolaes Maes, ca. 1656
Het grootste schilderij van het museum, ‘De slag bij Waterloo’ van Pieneman is immens. Ruim 8 bij 5 meter groot. Je kunt er heel lang naar kijken en steeds weer nieuwe details in vinden.
De Slag bij Waterloo, Jan Willem Pieneman, 1824
Deze Breitner vind ik prachtig. Het is een van de twaalf schilderijen die Breitner van het meisje in de kimono maakte . Het zijn de houding, de jurk, de kleuren en misschien, stiekem, ook de gelijkenis met deze Bowie cover, of was dat toch een tekening van Dante Gabriel Rossetti?
Meisje in witte kimono, George Hendrik Breitner, 1894
In de documentaire van Oeke Hoogendijk krijgen deze twee poortwachters ruim aandacht, maar toen had ik de serie nog niet gezien. Gelijk maakten deze twee reusachtige houten beelden indruk op mij. Met de vajra, het stokkie in hun hand “verpletteren ze de onnozelheid”. De open en gesloten monden (“a” en “un”) symboliseren alle klanken en geschriften, ofwel kennis. Door die poort wil je wel lopen.
Twee tempelwachters, anoniem, ca. 1300 – ca. 1400
Maar er is teveel moois om op te noemen en af te beelden. Ook veel moderner werk. En indrukwekkend 20e eeuws werk. Op de site van het Rijks kun je je eigen favorieten samenstellen. Hier de mijne.
Maar je moet gewoon echt zelf gaan.
|
17 apr 2013
|
Posted by Menno, and filed under Kunst
|
Kröller en Müller
Vanmiddag was ik in het Kröller-Müller Museum in Otterlo. Hieronder mijn persoonlijke hoogtepunten van een bijzonder museum met een aardige collectie.
Niet alles sprak me aan en in de beeldentuin waren slechts enkele objecten die me raakten, maar er waren genoeg parels, zie onder. Wel wat puntjes: het gebouw is te lelijk voor woorden en het is heel jammer dat alle schilderijen achter glas zitten. Niet alleen is dat slechter voor de verf, ook weerspiegelt het als een malloot. Ze doen dit puur om de schilderijen te beschermen tegen vingers en messen, wat goed is, maar fraai is het niet. De topstukken zijn wel voorzien van speciaal niet reflecterend glas, maar de rest niet want dat is onbetaalbaar. Begrijpelijk, maar jammer.
De audiotour was wel heel uitgebreid en interessant, hoewel ik wel bij meer schilderijen een praatje had willen horen. En de speciaal door Nico Dijkshoorn ingesproken teksten bij sommige schilderijen waren vreselijk. Ik heb er twee proberen te beluisteren, maar direct weer weggeklikt.
Enfin, foto’s willen we zien.
Mijn persoonlijke topstuk van het gansche museum, deze van Charley Toorop, waar het museum heel veel stukken van heeft hangen. Ik vind de stijl van Toorop erg lekker. Felle scherpe kleuren en altijd die ogen die eruit springen. Deze clown heet Bumbo en is creepy. Stephen King’s IT is er niets bij. Hij staat hier voor de ruïnes van een platgebombardeerd Rotterdam. Begrijpelijke sipheid dus. Voor Toorop symboliseerde de clown de bourgeoisie die door de oorlog hevig door elkaar was gerammeld.
Clown voor ruïnes van Rotterdam
Charley Toorop
1940 – 1941
|
10 apr 2013
|
Posted by Menno, and filed under Kunst
|
Museumkaart gekocht en gelijk het vernieuwde hoofdstedelijke Stedelijk Museum bezocht. Mooi gebouw, goeie relaxte sfeer en de kunst is intrigerend. Niet alles prikkelt het oog, maar bijna altijd de geest.
Mijn persoonlijke hoogtepunten.
Zelfportret Stanley Spencer
|
18 mei 2012
|
Mijn eega en ik bezochten van 7 tot 12 mei 2012 Antwerpen en Parijs voor intensieve museumbezoeken. Zo waren we in de Kathedraal in Antwerpen voor een expositie van Rubens, het Palais de Tokyo in Parijs, het Musée d’Orsay, het Pantheon en het Louvre.
Een verslag, voorzien van commentaar van Aukje en Menno.
