Home

Displaying Category 'Recensie'

27 nov 2020
Posted by Menno, and filed under Bowie, Film, Recensie

Ok, ik keek zojuist Stardust. De Bowie biopic van de dappere regisseur Gabriel Range en Johnny Flynn als David Bowie. Believe the hype: de film is inderdaad slecht.

Wat gaat er mis? Om te beginnen dat er geen toestemming is van erven Bowie om zijn muziek te gebruiken. Dus ze gebruiken ripoffs, nummers die iets weg hebben van. En als “Bowie” zingt in de film, “zingt” hij covers. Twee keer Jacques Brel (Amsterdam en My Death) en een keer The Yardbirds (I Wish You Would). En alsof dat niet al triest genoeg is, is het ook nog eens niet om aan te horen. Ik las dat het echt Flynn is die probeert te zingen, maar het is echt slecht.

Flynns Bowie ziet er niet uit. Waar de Freddy Mercury van Rami Malek er nog enigszins mee wegkomt, is dit om te janken. Een gebit vol rotte tanden, de verschillende ogen en lang blond haar worden teniet gedaan door het vierkante hoofd en te gespierde lijf van Flynn. En dat overdreven Britse accent…Het is het allemaal niet.

De film speelt zich af tijdens de korte tournee in Amerika na de release van The Man Who Sold The World. Bowie gaat op pad met een geflopte manager om hem beroemd te maken. Alles mislukt en Bowie wordt weggezet als een slome langharige verwijfde sukkel in een jurk, die constant aan het mimen is. Hij maakt domme opmerkingen, lacht zijn grapjes verlegen weg en er komt werkelijk niks zinnigs uit zijn mond.

Bowie heeft het moeilijk met zijn halfbroer Terry (in de film zijn broer) die in een gekkenhuis zit en hij vreest dat hij ook gek wordt. Dat wordt tot in den treure herhaald en gevisualiseerd door flashbacks en hallucinante visioenen. De film begint zelfs met een droom van Bowie dat hij als fucking astronaut in de hal van het gekkenhuis staat. Dit alles in een eerbetoon aan Kubricks 2001: A Space Odyssey. Draag mij maar weg.


De film volgt verder het geijkte biopic-pad: popster heeft moeite zijn muziek aan de man te brengen, gaat door een dal, ziet het niet meer zitten, wil het opgeven, doet drugs, maar heeft ineens een ingeving en breekt door. In het geval van onze grote vriend waren het een tweetal eureka-momenten: iemand noemt de naam Stardust (die van The Legendary Stardust Cowboy) en iemand zegt dat hij iemand anders anders moet zijn. En op die momenten zie je Flynn kijken van: hmmmmmm…wacht eens even…….HIJ HEEFT GELIJK!


Bowie gaat ook op bezoek bij Warhol. Gaat ‘ie ook weer mimen. Angie zit er ook in. Met een Engels accent. En Marc Bolan. En de Spiders. Alles wat je denkt dat er in zit, zit erin. En dat allemaal zonder één noot van Bowie’s muziek. het is om te huilen.


Om alles nog even af te toppen: de film sluit af met Bowie die My Death speelt. Jeweetwel, de bekende opname van Ziggy in 1973. (“In front of that door there is… me me me me!). Die beelden, dat nummer zijn mij zo dierbaar. Dat is zo ongelofelijk kwetsbaar, gevoelig, zo mooi. Het kan mij nog altijd zeer ontroeren. En juist dát nummer wordt nagespeeld. Zelfde lage camerastandpunt, de close-up. de make-up. Alleen Flynn zingt het. Ik ging dood. My death.

Het is echt zeer ernstig deze film. Het is een doodzonde.

6 jul 2011
Posted by Menno, and filed under Recensie, Strip

Het komt niet vaak voor dat ik omver word geblazen door een stripboek. Sterker: de laatste keer was bij deel 1 The Walking Dead uit 2003. Afgelopen week gebeurde het me eindelijk weer toen ik de graphic novel van Hervé Bourhis in handen kreeg. Hij schreef en tekende de opkomst en ondergang van The Beatles in Het kleine boek van de Beatles.

Een vierkant formaat met in het midden een gat, alsof het een elpee is, zo ziet het boek eruit. Op de cover de vier koppen van de fab four maal vier. De inhoud is na eerste bladersessie indrukwekkend. 168 Pagina’s zwart wit pagina’s met hier en daar een kleurenprentje. Maar vooral veel tekst. Niet zo vreemd want Bourhis neemt het complete verhaal van niet alleen de Beatles, maar ook de solocarrières van de vier leden onder de loep. Van 1940 tot en met 2009. Dat is 69 jaar Beatles in één bundel. Het ‘kleine’ in de titel mag wel met een slagje om de arm genomen worden.

Fan/liefhebber
Bourhis is een illustrator, wonende en werkende in Bordeaux en naast zijn werk voor verschillende bladen groot Beatles liefhebber. Dat moet ook wel als je zo’n uitgebreid boek vult. De tekeningen in Het kleine boek van de Beatles zijn voornamelijk nagetekende foto’s, albumhoezen en filmstills. Op deze manier is er geen enkele foto te bekennen in het boek. Zelfs de elpees van de Beatles, McCartney, Starr, Harrison en Lennon die Bourhis behandelt zijn met zijn vlotte maar duidelijke tekenstijl vastgelegd.

Voor de Beatles leek, waar ik onder viel, is de graphic novel misschien nog wel interessanter dan voor de fan. Die weet tenslotte veel, zo niet alles al. In mijn geval las het weg als een jongensboek. Ik kende natuurlijk wel de muziek van de Beatles en ik wist wie de leden waren en een beetje wat ze uitgevroten hebben, maar daar hield het wel zo’n beetje bij op. Dat de vier jongen muzikanten bijvoorbeeld officieel als de Beatles bestonden van 1960 tot 1970 was nieuw voor me. Bizar om te beseffen dat toen de jongens stopten met de band, ze allemaal pas eind twintig waren. En dan heb je al in een van de grootste en invloedrijkste band van de wereld gezeten.

Gedetailleerd
Bourhis beschrijft in Het kleine boek van de Beatles elk detail, elk album, elke scheet van elke Beatle. Alles is er in terug te vinden, keurig gerangschikt op jaar. Hij is fan, maar laat zijn eigen mening goed doorschemeren, wat het een persoonlijk relaas maakt. Het is zijn versie van het Beatles verhaal. En zoals met elke biografie is ‘ie nooit af. Zo kon Bourhis, die in zijn boek tot 2010 ging, niet meer documenteren dat McCartney in 2011 weer gaat trouwen en een nieuw album uitbrengt. Wellicht voor latere edities.

Laten we er even doorheen bladeren.

Lees dit muzikale boek dat Uitgeverij Oog & Blik nu ook in Nederland uitgaf. Ik ga The Beatles weer opzetten.

21 jun 2010
Posted by Menno, and filed under Film, Recensie

Dat ondergetekende een groot fan is van Richard (Donnie Darko) Kelly’s nieuwste rolprent The Box is, moge geen geheim zijn. Ik schreef al eerder een uitgebreide lofzang op de film uit 2009 in dit artikel op Eeuwig Weekend. Deze week is The Box in Nederland in verschillende versies op dvd en blu-ray verschenen. Dat verdient een nadere inspectie.

Ikzelf vond de limited edition blu-ray gisteren op de deurmat. Een prachtig vormgegeven doos (hoe toepasselijk) die ook nog eens genummerd is.

Ik kan er kort over zijn: een editie die de film eer toe doet. The Box is niets minder dan een meesterwerk en het verdient enkel een verpakking als deze. Haarscherp beeld in 16:9 widescreen [2.40:1] formaat kijkt meer dan prima weg. Voor de volledigheid: The Box verschijnt ook als “gewone” blu-ray (zonder extra’s) en uiteraard ook als standaard en limited edition dvd.

Bonus
De extra’s op deze schijf (want dat is toch wat je wilt als liefhebber) vallen echter tegen. Zo had ik heel graag een commentaartrack gehoord waarin Kelly uit de doeken doet waarom hij tot zijn soms vergezochte ideeën kwam. Tenslotte is het geen doorsnee film en bij tijd en wijlen zelfs zo abstract als een schilderij van Mondriaan. Juist op die momenten had een uitleg of commentaar van de regisseur wenselijk geweest.

Geen commentaartrack dus. Wél aanwezig is de volledige Twilight Zone aflevering ‘Button, Button’ (1986), de eerste verfilming van het korte verhaal van Richard Matheson. Zeer welkom! Maar eigenlijk is dat de enige waardevolle extra die op deze schijf te vinden is. Okee, het is heel interessant om Richard Matheson zelf te horen praten over zijn verhaal, maar 5 minuten is wel heel karig. En wat de ouders van Kelly vinden van het feit dat de hoofdrolspelers op hen zijn gebaseerd is leuk, maar voegt weinig toe. Wat dan weer wel interessant is zijn de drie video’s over de totstandkoming van de visuele effecten. Maar ook hier geldt: te kort. Drie filmpjes van samen 5 minuten is echt te weinig. Smacht enkel naar meer.

Rest nog één extraatje en dat zijn de zgn. ‘music video prequels’. Deze drie video’s getiteld ‘Exhibit A, B en C’ tonen beelden van het hoofdkantoor van NASA, een tv-uitzending en de Lunar landing research facility. En dit vergezeld door de (overigens mooie) soundtrack. Niet heel boeiend en de echte fan had de video’s allang gezien via een verborgen link op de officiële website.

Het internet
Maar goed. Een kniesoor. De film is perfect vereeuwigd op deze schijf en die extra’s, ach, daar hebben we internet dan weer voor. Zoals bijvoorbeeld het uitgebreide interview op firstshowing.net. Hier zien we Alex Billington in gesprek met Richard Kelly over The Box. Het eerste deel bevat geen spoilers, het tweede deel wel:

Ook een aanrader is deze video, waarin Kelly, Cameron Diaz en James Marsden uitgebreid aan woord komen over de film. De opnames zijn van Empire en gemaakt op de laatste ComicCon in San Diego.

Enfin. The Box. Een unieke film. Gaat dat zien, bijvoorbeeld op deze blu-ray.

The Box is sinds 15 juni verkrijgbaar in twee verschillende edities, op blu-ray en dvd.

22 mrt 2010
Posted by Menno, and filed under Recensie, Theater

Onlangs verscheen een aantal shows van de Britse komiek Eddie Izzard op DVD. Dat kon Eeuwig Weekend natuurlijk niet ongezien aan haar neus voorbij laten gaan. We scoorden een tweetal schijven in de hoop een vermakelijke avond te hebben. Geslaagd? Jepzeker!

Izzard is  naast zijn stand-up comedy werk ook bekend als acteur. Je zou hem kunnen kennen van films als Velvet Goldmine, Valkyrie en Ocean’s Twelve en Thirteen. Wellicht gaat het belletje nog harder rinkelen als ik zeg dat hij die ene cabaretier is die graag in vrouwenkleren en make-up ten tonele verschijnt. Zoals tijdens zijn show Dress to Kill, één van de DVD’s die ik bekeek.

Travestiet of niet (overigens noemt hij zichzelf een ‘actie-travestiet, ‘mannelijke tomboy’  of ‘mannelijke lesbienne’), de man is verschrikkelijk grappig. Niet voor niets bestempelde John Cleese himself Izzard als de “verloren Python”. En daar valt wat voor te zeggen. De humor is snel, Brits, scherp, hard, flauw, vulgair en grappig. Erg grappig. Kijk maar:

Bovenstaand fragment komt van Dress to Kill (1998). Zonder twijfel een stuk leuker dan de andere show die ik zag, Stripped (2009), alwaar Izzard -met compleet ander uiterlijk- nog even grappig uit de hoek komt maar met minder scherpe randen.

Ach, eigenlijk valt er weinig te zeggen over deze shows. Kijk ze. Je zult er geen spijt van krijgen. Overigens tourt Izzard nog steeds met Stripped, momenteel door Canada. Mocht je daar niet heen gaan de komende maanden, scoor de schijven dan gewoon even!

Deze dan nog even. Eddie over het verschil tussen Engelse en Amerikaanse films:

8 feb 2010
Posted by Menno, and filed under Recensie, TeeVee

Forbrydelsen op z’n Deens. The Killing op z’n Engels. De Misdaad op z’n Hollandsch. Maakt ook allemaal niet uit. Het is een tv-serie die je bij de kladden grijpt en je niet meer loslaat. 20 Afleveringen lang, 20 uren aaneen. Uiteraard niet in ons kikkerlandje op de teevee te zien, dus je moet naar de winkel -al dan niet digitaal- om jouw exemplaar te scoren. Want geloof me. Dit wil je zien.


Wat is dat dan allemaal wel niet, The Killing?
Wel, Forbrydelsen is een misdaad/politieserie waarin een moord op een 19-jarig blond meisje, Nanna Birk Larsen, centraal staat. Net als in Twin Peaks, want ook hier begint de reeks met de vondst van haar levenloze lichaam. Rechercheur Sarah Lund bijt zich vast in de zaak, samen met haar opvolgster Jan Meyer. De serie volgt verder de ouders van het meisje en de politicus Troels Hartmann die in een politieke strijd verwikkeld zit om het burgermeesterschap. Helaas voor hem lijkt de moordzaak rechtsreeks naar hem en zijn campagneteam te leiden.


Links Laura Palmer uit Twin Peaks en rechts Nanna Birk Larsen uit The Killing.
Beiden onder de groene zoden.

Maar wat maakt de serie dan zo bijzonder?
Veel. Ik zal je vier redenen geven.

1. Plottwists
Zoals het een echte whodunit beaamd, zit ook The Killing vol plottwists. Sta je de ene aflevering nog 100% achter een persoon, een uur later verdenk je ‘m van brute moord en verkrachting. Net zo makkelijk. Niemand is te vertrouwen, dat kun je wel stellen. Cluedo op z’n Deens. Met een snufje 24. Een prachtig intelligent en gelaagd scenario.


Politieke tegenstanders, met rechts Hartmann

2. Sfeer
The Killing ziet er zeer sfeervol uit. De reeks is in kleur maar zwart-wit zou ook niet misstaan. Buiten is het vaak donker, maar altijd somber. De personages lachen ook amper. Niet zo vreemd gezien de kou (het is november) en de ernst van de zaak. Het draagt in positieve zin bij aan de trieste beleving en look en feel van de serie. Kopenhagen op z’n grijst.

3. Karakters
Misschien wel het grootste pluspunt van de serie. Elk karakter is tot in de kleinste details uitgewerkt en als kijker identificeer je je zonder problemen met ze allemaal. Heel bijzonder dat een serie zo uitgebreid aandacht besteedt aan het rouwproces van ouders en hoe ze pogen het leven weer op te pakken. In 20 uur heb je daar dan ook wel de tijd voor. De traan wordt afgewisseld met een lach na het horen van de dialogen tussen de rechercheurs Lund en Meyer. Twee tegenpolen van jewelste. Werkt altjid!


De vader van Nanna Birk Larsen

4. Het is niet Amerikaans
Een verademing om eens niet de gelikte Amerikaanse koppen met strakke witte tanden te zien, maar échte mensen met échte gevoelens. Geen bordkartonnen karakters maar mensen met oprechte gevoelens. Ook de vertelwijze is niet-Amerikaans, maar eh Deens. Verwacht onverwachte wendingen! Oh, en Deens is best een mooi taal. Zeker intrigerend.

En zo zijn er nog wel meer redenen, hoor. De muziek is bijvoorbeeld ook om te snijden:

[audio:http://downol.dr.dk/download/dr1/Forbrydelsen2/assets/download/mp3/ringetone_slutmusik.mp3]
(hier te downloaden)

Maar bovenstaande redenen springen eruit. Ga ‘m kijken. Ervaar de avonturen van de nicotinekauwgomkauwende Lund in haar eeuwige wollen truien in dit eerste seizoen van The Killing. Een tweede reeks wordt op het moment uitgezonden in Denemarken.

The Killing is verkrijgbaar in een 5 disc dvd-box en is bijvoorbeeld op de site van De Volkskrant te bestellen

11 dec 2009
Posted by Menno, and filed under Film, Persoonlijk, Recensie

Het is gebeurd. Gister heb ik The Box gezien, de derde film van Richard Kelly, de boy wonder die in 2001 de cultklassieker Donnie Darko maakte. Niet alleen een wereldwijd bejubeld meesterwerkje, ook mijn persoonlijke filmfavoriet tot nu toe. Na de flop en immense tegenvaller Southland Tales uit 2006, kwam in 2009 dan eindelijk The Box uit. En deze had alles mee om weer net zo intrigerend te zijn als Donnie. Je begrijpt dat ik dan ook een tikkie nerveus was toen de film aanving.

The Box

Een film van Richard Kelly is nooit zomaar een film. Ze zijn gelaagd en intelligent en zetten je aan het denken. Zo ook The Box. De film is gebaseerd op het 6 pagina’s tellende verhaal Button, Button van Richard Matheson, die in 1986 reeds werd verfilmd voor televisie als episode van de Twilight Zone reeks. Bij de meeste mensen gaat er dan wel een belletje rinkelen. De plot verhaalt over een stel, Norma en Arthur, in financiële crisis die op een dag een pakketje zonder afzender op hun stoep zien liggen. Het blijkt een doos te zijn met daarop een knop. De bezorger, Arligton Steward, die die middag langs komt, laat Norma weten dat als ze de knop indrukt er twee dingen gebeuren: iemand op de wereld die ze niet kent zal sterven én ze ontvangt 1 miljoen dollar, belastingvrij. En dan begint het dilemma. Kun je de last dragen een moord op je geweten te hebben? Valt dat te compenseren met 1 miljoen dollar?

The Twilight Zone, episode Button, ButtonDe Twilight Zone aflevering, die overigens in zijn geheel online te bekijken is, eindigt met de vrouw die op de knop drukt en een tweede bezoek van meneer Steward die het stel het geld overhandigt, de doos weer meeneemt en hen verlaat met de woorden: “The button unit will be reprogrammed and offered to someone else, with the same terms and conditions. I can assure you it will be offered to someone whom you don’t know”. Het moge duidelijk zijn dat het stel zich nu realiseert dat zij wel eens de volgende kunnen zijn die sterven.

In The Box gebeurt grotendeels hetzelfde (hier speelt ook de zoon een rol), maar dan zijn we pas een half uur verder en sluit akte 1 af. Aktes 2 en 3 gaan vervolgens over de consequenties van de daad en het “verhaal” achter deze vreemde meneer Steward. Geloof me als ik zeg dat de film goed is. Erg goed. Maar dat moet je zelf ervaren. Ik ga nu wel wat zaken uit de doeken doen en proberen uit te leggen WAAROM The Box zo goed is, maar niet zonder eerst te waarschuwen voor spoilers. Komt ‘ie:

VANAF HIER SPOILERS!
Lees niet verder als je de film nog wilt zien en verrast wilt worden!

Arlington Steward (Frank Langella) in The BoxJa? Alles veilig? Mooi, dan kunnen we verder. Wat kunnen we maken van Kelly’s versie van The Box?
In elk geval kunnen we de optie wegstrepen dat Steward een ziek, moordend mannetje is die graag speelt met de gevoelens en gewetens van mensen, een aanname die open blijft na het zien van de Twilight Zone aflevering. In Kelly’s versie is hij niemand minder dan de dood. Het is zo simpel als dat. En al die dozen met knoppen staan voor niets anders dan het einde van de wereld. Denk er eens over na: als iedereen maar op een knop gaat drukken en iemand anders vermoord, enkel om er zelf financieel beter van te worden, dan is het einde van het menselijk ras snel in zicht.

De hel, dat zijn de anderen
Het ligt er, als je er op let, zelfs erg dik bovenop. De film zit namelijk vol met verwijzingen naar dit scenario. Belangrijk is Jean-Paul Sartre, de Franse schrijver die in 1944 het existentialistische toneelstuk No Exit schreef. Hierin stelt hij: ‘L’enfer, c’est les autres’, ofwel ‘De hel, dat zijn de anderen’. In dit toneelstuk zien we drie mensen die voor altijd opgesloten zitten in een kamer (de hel), met enkel een gesloten deur. Stuk voor stuk martelen ze elkaar door het ophalen van pijnlijke herinneringen, zonden en wensen. The Box verwijst hier een aantal keer naar: De vrouw van het stel, onderwijzeres Norma, behandelt No Exit tijdens een college, samen met haar man Arthur bezoeken ze het toneelstuk en later staat op hun beslagen autoruit geschreven: ‘no exit’. De hel, dat zijn de anderen. Maar wie zijn dan de anderen? En wat heeft meneer Steward/de dood ermee te maken? Alles.

No exit

Arlington Steward was namelijk een oud-collega van Arthur bij NASA. Hij werd ooit door de bliksem getroffen (hij mist zijn kaak, een pretty creepy beeld, zoals je hierboven kunt zien) en kan sindsdien communiceren met “hen die de bliksem beheren”. De ‘anderen’ in de film zijn dan ook de mensen om Norma en Arthur heen, die zich ineens vreemd gedragen. Ze krijgen bloedneuzen en zielloze uitdrukkingen. Het zijn de “employers” van meneer Steward, zoals hij ze noemt. Sja, wat we hier van moeten maken, ik weet het niet. Misschien kunnen we stellen dat het buitenaardse wezens zijn die via meneer Steward de mensen controleren. De doos met de knop is een test om te kijken hoe ver de mens gaat.

Een employer in The Box

Ah, daar zijn de portals weer!
Net als in Donnie Darko hebben we ook in The Box weer te maken met het fenomeen reizen in ruimte en tijd middels ‘portals’. Het lijkt een fascinatie van Richard Kelly te zijn. Op een gegeven moment in de film -de doodenge scène in de bibliotheek- zien we Arthur geconfronteerd worden met drie portalen, gevisualiseerd als drie eh…zwevende deuren van water. Slechts één leidt naar verlossing. Eerdere hints in de film leerden hem dat nummer twee om wat voor vage redenen de juiste keuze was, dus hij gaat voor portal nummer twee en stapt in het water. Het volgende moment zien we Arthur boven zijn vrouw hangen in hun slaapkamer. Hij letterlijk in het water. Een paar seconden later valt hij naar beneden, samen met de duizenden liters water. De vraag is nu: was het de juiste keuze of niet?

Water in The Box

Het kan niet anders dan dat dit een religieuze betekenis heeft. Arthur is gedoopt en heeft een glimp van het hiernamaals gezien. En de dame die hem de portalen liet zien laat er ook geen onduidelijkheid over bestaan. Als dit geen referentie is naar Da Vinci’s Laatste Avondmaal…

Portalen in The Box
Ter vergelijking: (zie de drie ramen op de achtergrond)

We zijn gedoemd, of niet?
Het valt niet te ontkennen dat Kelly het idee van Button, Button heeft aangegrepen om het verhaal te vertellen van de gedoemde mensheid. We zijn ten prooi gevallen aan hebberigheid en moord (door op de knop te drukken) en er is geen uitweg meer (no exit). De hel, dat zijn de anderen. Kelly waarschuwt, wat nog eens wordt benadrukt tegen het einde als Steward Sartre weer citeert:  “Er zijn twee manieren om de kamer te betreden: vrij en niet vrij. De keuze is aan ons”.

The Teleporting ManIs de theorie dat geld de bron van al het kwaad is, dan de enige conclusie die we uit The Box kunnen trekken? Wat dacht je van de theorie dat de vrouw het grootste kwaad is op deze aarde? Tenslotte was het Norma, een vrouw, die op de knop drukte en daarmee uit hebberigheid een moord verantwoordde. En was het niet de vader die zijn zoontje Walter redt door zijn vrouw dood te schieten en zijn zoon te behoeden de rest van zijn leven in stilte en duisternis te leven? Juist. Walter leest in de film ook een comic, getiteld ‘The Teleporting Man’; papa wordt ook geteleporteerd en redt zijn zoon. Een superheld!

Het is echter aannemelijker dat Kelly de aard van de mens wil blootleggen. Hij wil kijken of de mens echt zo rot is als dit doemscenario vertelt. Waarom wordt er bijvoorbeeld veel aandacht besteed aan de misvormde voet van Norma, dat een resultaat is van een foutje met een röntgenapparaat? Een antwoord lijkt te liggen in de HREM, de handleiding die Arthur in zijn handen krijgt ergens halverwege de film. HREM staat voor ‘Human Resource Exploitation Manual’ en het boekje toont de werking van de doos, de employers, de tests en de portalen. In de wetenschap staat HREM voor ‘High Resolution Electron Microscopy’ wat inhoudt dat de techniek gebruikt kan worden om via hogere resolutie röntgenstraling een verfijning van een model te verkrijgen. In deze context kun je zeggen dat het experiment met de doos de absolute kern van de mens bloot wil leggen. Door de mens heen kijken om te testen wat hij zal doen als er een doos met een knop voor hem staat.

HREM

Enfin. Zo zit de film vol met aanwijzingen, links, suggesties en knipoogjes. En wat betekent dit schilderij bijvoorbeeld? Van wie is het? Wat wordt er afgebeeld?

Schilderij in The Box

Ach, en zo is alles ook weer te ontnuchteren en te verklaren door het citaat van Arthur C. Clarke dat in de film opgelezen wordt: “Any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic”. Niet te onderscheiden van pure magie dus. Sja.

Ga de film zien. Echt. Al is het alleen maar om het prachtige production design: de film speelt zich af in 1976 en dat is tot in de puntjes verzorgd. Hulde! En dan heb ik het nog niet eens gehad over de soundtrack. Die is geschreven door Win Butler, Regine Chassagne en Owen Pallet, drie leden van de Canadese band The Arcade Fire.  Een prachtige score die af en toe het niveau van The Shining soundtrack evenaart. Brrr, eng en schitterend tegelijk! En over The Shining gesproken: de sfeer uit die film komt erg dichtbij in The Box. Stanley Kubrick moet een grote inspiratiebron zijn geweest. Net als Alfred Hitchcock en David Lynch. Aan dat rijtje kan wat mij betreft nu definitief ook Richard Kelly worden toegevoegd.

The Box verschijnt als het goed is op 4 februari 2010 in de bioscoop hier in Nederland, maar dat is nog maar afwachten. Kijk ook even op de website van The Box, die net zo intrigerend is als de film. En meer antwoorden vind je wellicht ook op de bijbehorende site www.youaretheexperiment.com. Overigens heb ik veel gehad aan de interpretaties van Nelson Carvajal op zijn blog en het discussieforum op IMDB.

9 nov 2009
Posted by Menno, and filed under Film, Recensie

Exact twintig jaar geleden werd de Berlijnse Muur opengebroken en viel het communisme. De bouw van deze door Oost Duitsers ‘anti-fascistische berschermwal’ gedoopte muur, een absoluut dieptepunt in de menselijke omgang, werd een absoluut hoogtepunt, toen deze 28 jaar later weer neer werd gehaald. Het is bijna niet meer te bevatten dat een buurland van ons slechts twee decennia geleden nog gescheiden werd door een muur.  Een letterlijke  muur. En dat 40.000 duizenden mensen gepoogd hebben te vluchten van oost naar west, 75.000 mensen hiervoor vervolgd werden en 1300 mensen de dood vonden tijdens deze acties.

De val van de muurOnmenselijk. En toch is het gebeurd. Nog altijd lees ik vol ongeloof de verhalen uit deze tijd en met open mond kijk ik naar films en documentaires die hierover verhalen. De meest recente documentaire die ik zag heet De val van de muur. Een uitgave van ZDF-enterprises. De dubbel-dvd laat aan de hand van historisch beeldmateriaal, interviews en betrokkenen en vooral in prachtige computeranimaties de opkomst en val van de muur zien.

Over hoe men in 1961 uit pure wanhoop besluit Berlijn in tweeën te delen en hoe de Westerse wereld daar op reageert. Hoe Oost-Duitsers gescheiden worden van familie en vrienden in West-Duitsland en hoe zij alsmaar vernuftigere manieren vinden om in het westen te komen. De documentaire vertelt verhalen van door wanhoop gedreven mensen die tunnels graven onder de muur om maar in het westen te geraken. Of via een touw en katrol van een huis in oost naar een huis in west glijden. Of nog gekker: via een zelfgemaakte luchtballon. Of windsurfend via Denemarken naar de BRD. En natuurlijk “gewoon” over de muur klimmen, wat vrijwel zéker je reinste zelfmoord is.

Muur

Te bizar allemaal. En dat in een tijd ná de Tweede Wereldoorlog. Het was niet eens oorlog! Hoewel dat ook weer niet helemaal waar is. De Koude Oorlog heerste natuurlijk. Ook dit komt uitgebreid aan bod in De val van de muur. En nogmaals: het wordt prachtig geïllustreerd door de animaties die duidelijk maken waar de muur exact liep en hoe deze alsmaar beter werd beveiligd. Een absolute meerwaarde van deze documentaire.

GorbatsjovDVD 1 behandelt de opkomst en DVD 2 de val van de muur. En vanzelfsprekend is deel 2 het meest opbeurend wanneer er wordt uitgeweid over de dag in november 1989 als Günter Schabowski zich tijdens een persconferentie verspreekt en meldt dat de mensen “per direct” vrij mogen reizen van oost naar west. Dit moest “morgen” zijn. Binnen drie uur werden de checkpoints overspoelt met mensen en was het hek van de dam. De autoriteiten in de DDR hadden absolute controle verloren en totale hysterie ontsproot zich onder de bevolking van de twee Duitslanden. De muur ging eraan!

Kapot!

De documentaire De val van de muur smaakt naar meer. Met z’n 102 minuten is het veel te kort. Gelukkig zijn er boeken vol geschreven over de periode en zijn er films en tv-series te over.

De val van de muur ligt nu in de winkel. Op de website bij de documentaire kun je al een zeer fraaie animatie zien en veel meer informatie.

xfactor
xfactor
 
xfactor
Dit is de webstek van Menno Kooistra. Alles wat zich binnen de digitale muren van Mennomail.nl afspeelt is beveiligd door deze jongen: ©.