|
21 nov 2018
|
Posted by Menno, and filed under Family guy, Muziek
|
Nog een Michael Jackson anekdote dan.
Toen ik 7 jaar was kwam Michael Jacksons ‘Thriller’ uit. Ik weet nog heel goed dat ik schijtersbenauwd was van de 13 minuten durende videoclip, geregisseerd door John -The Blues Brothers- Landis. Wacko Jacko veranderd hierin in een weerwolf (op dezelfde manier als in de film ‘An American Werewolf in London’ – doodeng dus) en in een zombie.
Een vriend van mijn oudere broer maakte me wekenlang doodsbang door alleen al het nummer te zingen.
Later kwam het goed en durfde ik te kijken. Helemaal fantastisch vond ik het. Heb op mijn 16e nog een keer de videocassette gekocht met de making of (tip!).
Toen mijn zoon ook 7 was, was hij ook een groot Michael Jackson fan (nog steeds trouwens). Hij vond al zijn snelle nummers helemaal te gek en keek graag naar zijn clips, zijn dansmoves imiterend. Echter, Thriller mocht ‘ie nooit zien van mij. Mijn eigen traumaatje kwam steeds naar boven. Tot ik ‘m maar eens opzette…
Samen kijken, met de hand op de spatiebalk mocht het echt te eng worden. Maar Dylan lachte erom. Het was TOTAAL niet eng. Hij was al zoveel gewend van de zombies in Minecraft, van Plants versus Zombies en al die tientallen films en series die hij zag. “DANSZOMBIES!”. Hij vond het fantastisch.
Achteraf was mijn angst voor niets, want wat ziet het er lullig uit (zie bijvoorbeeld de studiolampen in beeld op 6’27”). Maar destijds was dit de creepy shit. Inmiddels lachen we erom. Dylan zeker.
De clip blijft overigens geweldig:
|
20 nov 2015
|
Het is bijna een traditie aan het worden. David Bowie brengt een nieuw nummer uit en ik moet het weer analyseren. Nu is dat ontleden en de boodschap achter elke tekst zoeken sowieso een tik van me, maar bij Bowie is het extra interessant.
Blackstar heet ‘ie. De nieuwe clip en titelnummer die gister uitkwam en waarvan het album op 8 januari 2016, Bowie’s verjaardag, verschijnt. De muziek is fantastisch! Nieuw en vreemd en verfrissend. De clip is fascinerend, to say the least. Naargeestig. Bowie weet wéér te verrassen en relevant te blijven. Ik wil mijn eerste indrukken even met je delen. Vul vooral aan in de comments!
We zien een zonsverduistering (black star! Black whole sun!) en een dode astronaut. Is het Major Tom? Kan het zijn dat Bowie er na zijn eerste hit Space Oddity (1969) weer naar verwijst? Na hem in 1980 in Ashes to Ashes (“We know Major Tom’s a junkie”) en in 1995 in Hallo Spaceboy ook al aanhaalde?
En is dit een knipoog naar Moon? De film van zoon Duncan? De smiley lijkt wel naar Gerty te verwijzen:
We gaan door. De dame met de staart (een huldra? (mooie vrouw van het bos met staart)? Huldra’s zouden mensen rustig kunnen laten slapen, als in: opium voor het volk. Is dat wat ze is? Of wellicht satan? Of een ordinaire link naar de tv-serie The Last Panthers die dit nummer gebruikt in diens leader?) opent zijn masker en treft een doodshoofd aan vol edelstenen (heeft dat hiermee te maken?):
Of is het Golgotha? De schedelplaats, net buiten de muren van het oude Jeruzalem? It makes sense, gezien de schedel.
Lees verder… »
|
5 sep 2013
|
The Red Rum Orchestra is een bandje van vriend Peter Moerenhout.
Ze namen onlangs een cover op van Bowie’s ‘I’m Deranged’ en samen maakten we onderstaande video erbij.
Niet vrolijkmakend maar ik vind de keuze van de YouTube-beelden icm de lyrics en de fantastische muziek goed werken.
The Red Rum Orchestra – I’m Deranged (Bowie cover) from Mennomail on Vimeo.
|
17 jul 2013
|
Ah, een nieuwe Bowie video van zijn album The Next Day. Nummer vier alweer na ‘Where are we now’, ‘The stars (are out tonight)’ en ‘The next day’.
Op het eerste gezicht een vrij eenvoudige clip, waarin we Bowie met gitaar in een verlaten en verlopen industrieterrein (deze locatie in Brooklyn) zien zitten en zingen. Maar Bowie zou Bowie niet zijn als de clip wat meer te vertellen heeft dan dat.
Valentine’s Day, geregisseerd door het duo Indrani en Markus Klinko, gaat niet over Valentijnsdag. Het is Bowie’s boze relaas over Amerika en diens vuurwapenwet. Valentine is een jongen als Columbine’s Eric Harris en Dylan Klebold die op een dag besluiten een halve highschool neer te maaien.
Valentine told me who’s to go
Feelings he’s treasured most of all
The teachers and the football star
We zien Bowie, die overigens geen geheim maakt van zijn leeftijd gezien de vele weinig verhullende close-ups, in het begin en het eind van de clip zijn gitaar omhoog houden, wat zonder twijfel een verwijzing is naar deze iconische foto van acteur Charlton Heston in dezelfde pose:
De conservatieve Heston was president van de National Rifle Association, de Amerikaanse belangenorganisatie die zich inzet voor het recht wapens te mogen dragen. Wapens die ook gebruikt kunnen worden door gekken op highschools.
De kleine rode gitaar die Bowie in zijn handen heeft symboliseert gedurende de clip een geweer. In de slow-motion en onscherpe shots in de clip kunnen we Bowie als een schutter met een gun zien.
Of minder subtiel:
De gitaar wordt ook een aantal malen getoond in extreme close-ups. De oplettende kijker zal zien dat er een kogel is gemonteerd in een snaar:
En de schaduw laat er ook weinig onduidelijkheid over zijn:
Wat ook opvalt is dat de blik van Bowie gedurende de clip steeds feller en dreigender wordt. Het gezicht van een killer:
It’s in his scrawny hand
It’s in his icy heart
It’s happening today
It’s in his scrawny hands
It’s in his icy heart
It’s happening today
En in dit shot mist enkel nog een shotgun:
Kogel in de muur:
Eén van de slachtoffers? Het rood van de gitaar als bloed?
Aan het einde van de clip lijkt het alsof er in de schaduw een enorme klauw a la Nosferatu over de schutter heenkomt. Zijn einde?
Een geweldig nummer en dito clip. Bowie did it again.
Bekijk ook mijn analyses van ‘Where are we now‘ en ‘The next day‘!
