|
16 mei 2018
|
Posted by Menno, and filed under Reizen
|
Waar V., K. en ik voorheen altijd naar Berlijn en Barcelona gingen, besloten we nu om een korte tour door Duitsland en Oostenrijk te maken. Mijn gloedjenieuwe bolide en milieusticker vertrokken we maandag 9 mei naar onze eerste locatie: Ulsenheim, iets onder het midden van Duitsland.
Een verslag vooral voor mezelf, maar wellicht leuk voor jou.
Woensdag 9 mei: Amsterdam – Ulsenheim
Deze rit duurde zes uur en ivm Hemelvaart werden dat er acht. En het was erg warm. Gelukkig hadden we airco en lol in de auto, werd het landschap steeds heuvelachtiger en kwamen we in een superleuk hotelletje aan: Landgasthof Zum Schwarzen Adler, met een ruim appartement en superontbijt. Die avond aten we in pizzeria Calabria in Uffenheim.
Auto op de Marktplatz in Uffenheim
Donderdag 10 mei: Neurenberg
Na het superontbijt reden we in een uur naar Neurenberg. Hier bezochten we in een brandend hete zon het Zeppelinfeld en de Zeppelintribune waar de NSDAP voor en tijdens de oorlog grote partijbijeenkomsten organiseerden. Hitler sprak hier een massa toe van 320.000 man. Ook zagen we de Kongresshalle, een nazi-congrescentrum met plaats voor 50.000 mensen. Erg indrukwekkend.
Zeppelintribune in Neurenberg
Na een wandeling rond het mooie recreatiegebied Dutzenteich moesten we schuilen voor stortregen in een tent waar we schnitzel aten, wat geen straf was. We poogden nog even de St. Lorenz kerk in Neurenberg te bezoeken maar die sloot zijn deuren om 16:00 uur (wij kwamen een kwartier later). We besloten een wandeling in een glooiend bos te maken en sloegen een lading bier in bij het enige tankstation dat open was op Hemelvaartsdag. In het hotelrestaurant aten we, jawel, schnitzel met aardappelen en asperges. Bier in ons appartement en naar bed.
Vrijdag 11 mei: Neurenberg – Salzburg
Weer zo’n goddelijk Duits ontbijt en op naar de tweede overnachtigslocatie: Salzburg. We reden zo’n vijf uur, incl. stops en aankoop van een Autobahnvignet voor Oostenrijk. De heuvels werden bergen en de bergen werden gigantisch. Sneeuw op de toppen. Dat werk. Het huisje dat we hier hadden was paradijselijk. Zeer riant, in een geweldig bergachtig landschap en supermooi weer. Een droomlocatie.
Na aankomst wandelden we drie kwartier naar het meer dat ons bij reservering al aantrok, de Fuschlsee. Hier liepen we door Sound of Music-achtige heides en dalen om te crashen op de steiger aan dit fotogenieke water. K. ging zwemmen en ik twijfelde. Maar uiteraard zou je hier spijt krijgen dus ook ik dook erin. Het was goddelijk. Teruglopen, pizza en slapen als een roos in de Alpen.
Steiger in Salzburg
Zaterdag 12 mei: Berchtesgaden
Het ontbijt bestond deze ochtend uit slappe oploskoffie en fruitreepjes bij de DM. Want we reden al vroeg naar Berchtesgaden, het überDuitse dorpje in de bergen. Even wennen aan de steile wegen en vooral de afdalingen die de remmen van mijn auto deed gloeien (en stinken). Ook hier weer een snikhete dag en een lekkere brunch tussen de lederhosendragende locals.
We gingen hier naar het Kehlsteinhaus (Eagle’s Nest), het vakantiehuisje van Hitler op 1835 meter hoogte. Helaas waren de tunnels in de berg gesloten, maar konden we met een bus 800 meter omhoog rijden. Het laatste stukje was met de luxe gouden lift die op verzoek van Hitler gebouwd was. Het uitzicht bovenop de berg is waanzinnig. Hier moet je geen hoogtevrees hebben en niet bang zijn over grote stukken ijs en vlak langs enorme dieptes te lopen. Een zeer indrukwekkend bezoek.
Uitzicht vanaf 1835 meter
De terugweg besloten we niet per bus, maar per voet te doen. Weer had ik twijfels en weer liet ik me overhalen. En weer had ik er achteraf geen spijt van, al was het een hell of a walk. 800 Meter op steile dalende wegen lopen tussen de sneeuw en met een (korte) hoosbui. We deden er twee uur en een kwartier over. Uiteraard spierpijn, maar het was een superervaring.
Helemaal gesloopt dronken en aten we wat (schnitzel) in een leuke tent aan het overweldigende Köningssee Ache. ’s Avonds konden we niets meer en keken als zombies naar het Songfestival op de treurbuis. I’m not your toy.
Zondag 13 mei: Salzburg – Kamp-Bornhofen
Een rijdag. Zeven uur stond in de planning, maar het werden er tien. We moesten een flink stuk overbruggen en dit was deel 1. Veel files en wegvernauwingen. Geen pretje. Gelukkig was het laatste stuk heel mooi, langs de Rijn, met een geinige overtocht per veer. Het hotel dat we hier hadden gereserveerd moet het meest depressieve hotel ooit zijn. Hotel Im Rheintal. Bij aankomst was er niemand op straat, niemand in het hotel. De pinautomaat weigerde en alles in de hotelkamer was plastic fantastic, met gladde nepzijden dekbedovertrekken, plastic bloemetjes, piepschuimen plafondplaten en polyester badhanddoeken. De bedden waren te zacht en we lagen met zijn drieën in 12 vierkante meter.
Moe en hongerig trokken we om 21:30 uur het dorp in, waar alles, echt alles gesloten was. Wat open was, mondde uit op een teleurstelling, want keuken dicht. Tot overmaat van ramp, bij ontdekking van een nog zeer open uitziend café, rende ik in mijn enthousiasme naar binnen toen bleek dat de glazen deur dicht was. De Menno-afdruk was nog lang op het raam te zien. Ik lachte het weg en droop af.
Met uitzicht op een nacht zonder eten, kwamen we een laatste kroeg tegen die nog open was. Helaas ook hier een dichte keuken, maar wonder boven wonder. De lieve kleine barvrouw zei dat ze nog wel wat in elkaar kon flansen: schnitzel met aardappelen en asperges met hollandaise-saus! OMG. De avond werd samen met de halve liters één groot feest. Hotel-Restaurant Jägerhof. Toptent!
Schnitzel!
Maandag 14 mei: Kamp-Bornhofen – Amsterdam
De nacht verliep wonderwel uitstekend, ondanks slechte bedden en kleine ruimte. Het bier uit Jägerhof en oordopjes hielpen. Het ontbijt in dit troosteloze hotel was exact wat je ervan verwachtte. Oude broodjes, lauwe plakjes worst, slappe kaas, slappe koffie, yoghurt nog in verpakking. Snel weg. In vier uren reden we naar Amsterdam, met als tussenstop het Eis-Atelier in Bad Honnef aan de Rijn.
Een supertrip, die te kort was. Volgende keer langer op één plek en minder reistijd. Lessons learned.
|
Tags: Auto, Berchtesgaden, Berlijnverslag, Duitsland, Hitler, Hotel, Oostenrijk, Roadtrip, Salzburg, Schnitzel
|
|
25 jul 2015
|
Aangezien ik nogal vol ben van Berlijn (ik vierde er de afgelopen twee jaar vier keer vakantie – in augustus weer; ach, ik zeg het gewoon, het is de mooiste stad van de wereld) en ik mensen graag wil wijzen op de mooie (minder toeristische) plekken van en om de stad, schreib ich deze post. Het is uiteraard ook een leuk reisverslag voor mezelf. Maar geloof me, deze zaken wil je ook met eigen ogen zien. Enfin, een overzicht.
Meer:
Berlijntrip 1: mei 2013 | Berlijntrip 2: oktober 2013
Berlijntrip 3: mei 2014 | Berlijntrip 4: oktober 2014
Niet mijn eerste trip naar Berlijn, dat was in 2006, maar wel mijn eerste niet-toeristische trip. Nou is er natuurlijk niets mis met toeristisch, want er is zo ontzettend veel te zien in Berlijn, maar ronddwalen door Berlijn met een inwoner van de stad en een Berlijnofiel is toch anders. Toch wil ik even snel de absolute must-sees noemen die ik in 2006 zag: Potzdammer Platz, het Holocaust monument, Der Reichstag, Slot Charlottenberg, Jüdisches Museum, Checkpoint Charlie, East Side Gallery en KaDeWe.
Berlijntrip 1
21 mei – 25 mei 2013
Dan nu het verslag van Berlijntrip 1, die begon in de wijk Schönenberg waar ik 21 mei per auto aankwam. Hier woont vriend K. en ik hier logeerde ik. Om de hoek bezocht ik het wonderschone kerhofje Alter St.-Matthäus Kirchhof, waar o.a. de gebroeders Grimm liggen. Maar ook de familie Bier (giechel).
Niet helemaal eerlijk deze foto: want deze is genomen in oktober 2013, toen de herfstkleuren er van af spatte.
Uiteraard bezocht ik ook Haubtstrasse 155, het appartement waar Bowie met Iggy Pop woonde van 1976 tot 1979 en hij de zijn Berlijn trilogie opnam. In de Hansa Studio’s dus.
Muurwandeling
Op Potzdammer Platz, het voormalige niemandsland, bezocht ik het zwaar indrukwekkende informatiecentrum onder het Holocaust Monument. Hier ontmoette ik vriend V. Wat ik fascinerend blijf vinden, élke keer weer, is de nog altijd aanwezige Muur in de stad. Ook al is ‘ie er al meer dan 25 jaar niet meer. Waar de muur stond is een lijn kinderkopjes neergelegd. Bizar om te zien. Waar deze lijn niet loopt zijn vaak overgangspunten geplaatst.
V. verzorgde een Muurwandeling voor beginners. Deze begon bij Wilhelmstraße, bij de Führerbunker, waar sinds 1988 vrolijk nieuwbouwwoningen op gebouwd werden. Lijkt me geen gezellige plek om te wonen.
Next stop: de nazistische architectuur van het Ministerie van Financiën, voorheen het ministerie van Luchtvaart van Göring. Met thans een indrukwekkende socialistische muurprent. Om de hoek van het afschuwwekkende Topography des Terrors. Geenszins vrolijkmakend, maar een verplicht en indrukwekkend bezoek.
Stukje muur bij Topography des Terrors
Met de bus naar Mitte, naar de Bernauer Straße, waar de muur voor zoveel verdriet heeft gezorgd. Hier staat tegenwoordig een immens monument dat je middels een uitkijktoren, resten van de muur en een informatiecentrum heel goed laat zien hoe de mensen en de huizen tussen 1961 en 1963 systematisch werden weggewerkt om plek te maken voor de muur. Ook hier een bijzonder museumpje.
Bernauerstrasse, met nog een intact gelaten stuk muur, wachttoren en “niemandsland”
Kreuzberg
De volgende dag: ontbijten in het uiterst relaxte punkkraakholcafe Bateau Ivre in Kreuzberg. Een van de twee lekkerste ontbijtplekken van Berlijn (de andere volgt later!).
Bateau Ivre
Daarna maakten V en ik (en B. die inmiddels was aangeschoven) een wandeling langs de Spree door het geweldige Kreuzberg, waar we van West naar Oost liepen. Op weg naar het Sowjetisches Ehrenmal in Treptower Park, een gigantisch monument in een gigantisch park. De gedenkplaats werd gebouwd in opdracht van de Sovjetbezettingsmacht om de soldaten uit het Rode Leger, die waren gestorven in WOII te eren en te herdenken.
Waarom moet ik hier altijd aan The Neverending Story denken?
We liepen door parken en bossen en kwamen uit bij een Biergarten (Zenner) aan de Spree. Hier was ook het Spreepark. Een indrukwekkend oud verlaten pretpark uit de DDR-tijd. Achter hekken (en waakhonden te horen op de achtergrond), dus het bleef deze keer bij kijken van achter het hek, maar bij een later bezoek zouden we ín het park gaan kijken.
Toen liepen we een flink stuk door het treurige oost-Berlijn, waar de tijd stil heeft gestaan. Oude DDR buurten en flats. Zeer de moeite waard.
Inmiddels flauw van de honger kochten we ons blut in een evenzo treurige supermakrt en stapten op de metro richting Tempelhof, het immense park dat voorheen een luchthaven was. Hier veel vliegers, skaters, afstandbestuurbare autootjes, segways en genietende Berlijners. Een te gekke plek, waar we nog vaak zouden terugkeren. Hier ook een BBQ tent met heerlijke bieren en biologische vleesgerechten en een geweldige zonsondergang.
Volgende ochtend bezochten we de Alexanderplatz in het voormalige oost-Berlijn, waar de altijd aanwezige Berliner Fernsehrturm nu wel erg dichtbij was. Hier erg mooi: de Neptunus fontein en de Karl Marx en Friedrich Engels beelden. Een wandeling door buurt volgde, o.a. over de Liebknechtbrücke. Hier zijn ze flink aan het bouwen. We liepen langs de Berliner Dom, het Altes Museum, het Roter Radhaus en over het Museum Insel. Veel mooie gebouwen met de nog altijd aanwezige kogelgaten uit de oorlog hier en natuurlijk veel indrukwekkende musea. V. bezocht het Deutches Historisches Museum en ik de Alte National Galerie, oprecht zeer indrukwekkend! Koffie bij een pittoresk pleintje nabij de Nikolaiviertel.
Altes Museum, waarvoor Hitler graag speechte
Karl Marx Allee
Hadden we nog puf over? Welja. We liepen over de ganse Karl Marx Allee. En die is lang! Maar ongelofelijk, wat was dat de moeite waard. De flats hier, de geschiedenis, de verlaten bioscopen, oude bordreclames, muurschilderingen, Marx standbeelden en authentieke DDR cafeetjes (zoals het Cafe Sybille dat we bezochten en tevens is ingericht als oud museumpje)!
Karl Marx Allee, waar vangnetten de afbrokkelende tegels moeten opvangen
Eten deden we ’s avonds in Kreuzberg, bij het Jamaicaanse fusionrestaurant Rosacaleta. Zeer spicy, maar extreem lekker en een fantastische sfeer.
De volgende dag reed ik weer naar huis, maar niet voordat ik het Brücke Museum bezocht. Het museum waar het schilderij ‘Roquairol’ van rich Heckel hangt, jeweetwel, waar Bowie’s “Heroes”albumhoes op gebaseerd is (en Iggy Pops The Idiot).
Roquairol
Volgende trip: 18 – 21 oktober 2013
Meer:
Berlijntrip 1: mei 2013 | Berlijntrip 2: oktober 2013
Berlijntrip 3: mei 2014 | Berlijntrip 4: oktober 2014
|
24 aug 2009
|
Donderdag komt eindelijk de nieuwe Quentin Tarantino in de bios. Inglourious Basterds heet zijn nieuwste rolprent. Net als zijn vorige project, Grindhouse, is de film een eerbetoon aan en knipoog naar ouwe filmglorie. Sterker: Inglourious Basterds is een remake van een Italiaanse film uit 1978. Maar ook Kill Bill was één groot eerbetoon aan de (Aziatische vecht)film. En Pulp Fiction en Jackie Brown laten ook voldoende filmreferenties zien. Quentin Tarantino is een kenner. Een filmfreak. Een absolute liefhebber van alles wat film is. En juist daarom is een nieuw product van Tarantino een bijzondere ervaring in de meest positieve zin des woords. Elke keer weer.
Ook Inglourious Basterds laat het beste van de regisseur zien. Geloof me, het is er weer één, hoor! Een echte Tarantino. Met mooie vrouwen, extreem geweld, zwarte humor, ellenlange dialogen, spectaculaire cinematografie en natuurlijk een uitstekende soundtrack. Bovendien mogen we hier getuige zijn van gedetailleerde slachtpartijen van nazi’s. Ook lekker.
Good vs bad. You decide wie is wie!
Wat een cast
Tarantino heeft een sublieme cast bij elkaar gesprokkeld. Ongetwijfeld staan de acteurs in de rij om in een film van de man te mogen spelen, maar Tarantino pakt alleen de allerbesten. Ook daar heeft hij een oog voor. Zo zien we naast Brad Pitt in de hilarische rol van chef moffenkiller, de prima acteur/regisseur Eli Roth en de altijd prettige Daniel Brühl, jeweetwel, dat joch uit het Duitse kassucces Good Bye Lenin!. De vrouwelijke rollen worden uiterst vakkundig vertolkt door de stuk voor stuk mooie Diane Kruger en Mélanie Laurent. Vooral de laatste spettert van het scherm qua schoonheid, vrouwelijkheid en absolute coolness.
Mélanie Laurent als de Joodse Shosanna Dreyfus
De show wordt echter gestolen door Kolonel Hans Landa, gespeeld door de relatief onbekende Christoph Waltz. Deze Oostenrijkse acteur zet hier een überfoute nazi-officier neer waar je potverdrie bijna sympathie voor krijgt. Het is een aandoenlijk mannetje die met z’n quasi homofiele trekjes de lachers op zijn hand heeft. Een genot om naar te kijken.
Kleine rolletjes zijn er ook voor Mike “Austin Powers” Myers, Martin Wuttke als een griezelige Adolf Hitler en Samuel L. Jackson als verteller (zonder credits overigens).
Veel dialoog
Inglorious Basterds is een remake van Quel maledetto treno blindato, ofwel Inglourious Bastards (let op de letter a!). Nou ja, Tarantino liet zich echter eerder inspireren door de film. Vooral het idee sprak hem wel aan. Lekker Duitsers de pan in hakken. Het verhaal stelt dan ook niet veel voor. Alles is overdreven stereotiep en absoluut over-the-top. De karakters zijn, zoals in alle Tarantino films, bordkartonnen personages in een geromantiseerd jongetjesavontuur. Met z’n ruim twee-en-een-half uur wordt er vooral tijd genomen voor dialogen. Tarantino’s vorige film, Death Proof, spande de kroon qua lange dialogen, maar Inglourious Basterds kan er ook wat van. Zo begint de film met de ster van de film, Kolonel Hans Landa, die een bezoek brengt aan een Franse man die ervan verdacht wordt onderdak te bieden aan Joden. Het gesprek tussen deze twee heren duurt met gemak een minuut of 25. En nergens wordt het saai. Da’s knap!
Wat de mannen doen met de nazi’s is overigens niet altijd geschikt voor tere zieltjes
He did it again. Die gekke Tarantino. Inglourious Basterds is een absolute must-see. Ga ‘m wel in de bios zien, want daar komt ‘ie het best tot zijn recht. Lees: mooie beelden, brute explosies en indrukwekkende muziek (filmmuziek uit andere films overigens). Op teevee en op het net zul je wel doodgegooid worden met trailers en promotie voor deze film, dus ik eindig mijn verkooppraatje met een fragment uit Friday Night with Jonathan Ross waar Tarantino te gast was. Een interessant interview met deze spraakwaterval (en een leuk Ross-grapje om 7’09”).
Inglourious Basterds draait vanaf donderdag in de bioscoop.
P.S. Check ook dit artikel op NRC.nl, waar de citaten van Tarantino keurig op een rijtje staan. Razend interessant!
