Gister was het mei. Vandaag ook, maar gister was het zondag. Een zondag in mei moet zonnig en zomers zijn. Ook al is het lente. Dat hoort gewoon. Helaas was het gister koud en herfstig. En lagen er geen bladeren op de koude straatstenen, maar bergen vuilnis. Het passeert. Ondergetekende toog met zijn eega en baby de straat op op zoek naar iets zonnigs. Vrolijks. Warms. Liefdevols. Iets meis.

Weinig warmte hier

Deze filmposter van Zwartboek is er ook niet vrolijker op geworden (wel cool overigens).

Hier dan! Twee tortelduifjes op de hoek Sarphatipark- Eerste Jan Steenstraat? Nope. Mannetjes die elkaar de kleine hersenpan inpikken.

Dan het park maar in. De rommel en stank achterlatend.

Met je geliefde op een bankje zitten? Vergeet het maar. Zwaar bewaakt. Zonder brood geen toegang.

De hoop bijna opgevend stuitten we op een morsig tiepje met zakken broodkruimels die wel toegang kreeg tot een bankje. We stonden erbij en keken ernaar toen een dappere moeder eend en haar enige nog levende kindje vochten voor hun leven tussen tientallen lompe duiven die alsmaar de stukjes brood voor hun snavels wegkaapten. De man streek over zijn hart en beroerde de onze toen hij speciaal voor de kleine rakker een flink stuk brood reserveerde en ervoor zorgde dat hij alleen kon toehappen.

Liefde gevonden!
En zo werd Amsterdam op een kille stinkende meizondag toch nog warm.