Home

Displaying Tag 'Tieten'

29 jan 2012
Posted by Menno, and filed under Autobio Strip, Portfolio

Zo, dat was weer een tijd geleden.Hier een nieuwe aflevering van mijn autobio stripje!

En ik geef me helemaal bloot!
(Klik voor groter formaat)

Klik hier voor de eerste vier delen.

28 sep 2009
Posted by Menno, and filed under Film, Recensie

Onlangs bracht het label Encore de films van cultregisseur Jean Rollin opnieuw uit op dvd. Zijn veelal erotisch getinte films uit de jaren ’60 en ’70 zijn  in een geheel nieuw jasje gestoken, compleet met hypermoderne dvd-hoes en flitsend dvd-menuutje. Behoorlijk misleidend, want de niets vermoedende koper/huurder van deze beelddragers die denkt een nieuwe horrorfilm te gaan zien, komt bedrogen uit. De films van Rollin zijn namelijk ouderwets, zwijgzaam, tergend traag en soms zelfs uitermate saai. De liefhebber van Rollin zal echter dolblij zijn, want de oude films zijn opgepoetst en zien er picobello uit. Ondergetekende neigt meer naar de laatste categorie.

De twee Jean Rollin covers
De twee covers zoals ze er nu uitzien

Ik zag twee van de nieuw uitgebrachte schijven, La Vampire Nue (1968) en Les Raisins de la mort (1978). Beiden voorzien van enkel de Engelse titel, want ook dat verkoopt beter natuurlijk. Afgezien van deze verkooptrucjes blijven The Nude Vampire en Grapes of Death gelukkig helemaal wat ze zijn: creatieve, artistieke en vooral bizarre hersenschimmen van deze Franse regisseur, die inmiddels 71 jaar is.

The Nude Vampire
The Nude Vampire is Rollins tweede speelfilm. Net als zijn voorganger, Le Viol du Vampire, handelt ook deze film over vampieren, Rollins stokpaard. Een man komt op het spoor van een bizarre sekte die zelfmoord verheerlijkt en het bloed van de overledenen voedt aan een meisje dat alle kenmerken van een vampier vertoont. Weinig dialoog, een beetje bloot (dat is in zijn latere films wel anders), maar bovenal mooie beelden. Rollin tovert hier met kleur en decor. Poëtisch tot en met en daardoor ook zeer moeilijk te volgen. Misschien is vaag een beter woord.

NudeVampireStill
The Nude Vampire

Grapes of Death
Hoe anders is Grapes of Death, die een Rollin aan het werk laat zien die tien jaar meer regie-ervaring heeft. Nog altijd vaag en zwaar leunend op de omgeving en mise-en-scènes, maar al een stuk toegankelijker. Waar The Nude Vampire vaak als de eerste Franse vampierenfilm wordt bestempeld, wordt deze film wel de eerste gore-film van Frankrijk genoemd. Sja. Zou kunnen. Er zitten dan ook wel wat ranzige scenes in. Echter, voor de verandering geen vampieren ditmaal, maar “zombies”. Het is ditmaal een gevaarlijk verdelgingsmiddel dat de plaatselijke wijngaard heeft vergiftigd en de bevolking in een soort van levenloze allesvernietigende wezens heeft veranderd.

raisins-de-la-mort
Grapes of Death, met rechts Rollins huidige vrouw en ex-pornoster Brigitte Lahaie

frontrollinGeen ijzersterke verhalen dus, in de films van Jean Rollin. Geeft verder niets. Ze kijken prima weg op voorwaarde dat je je bril van 2009 afzet en bewust een flinke stap terug in de tijd neemt. Je moet tevens niet vies zijn van bloed, bloot en abstractie. Ik ben dat absoluut niet, sterker: ik smul ervan, maar ik had moeite met beide films. Ze zijn me iets te onbestemd en wazig. Geef mij maar een Virgin Among the Living Dead (Christina, princesse de l’érotisme), die Rollin in 1973 samen met Jesus Franco maakte. Oók vaag, maar ontzettend sfeervol. Gelukkig zijn er nog genoeg films van de man uit te proberen.

The Nude Vampire, Grapes of Death en nog 11 films van Jean Rollin liggen geheel opgepoetst en wel sinds kort in de winkel.

21 apr 2009
Posted by Menno, and filed under Film, Recensie

Het Imagine festival is een fantastisch festival (ha ha). Niet voor niets dat we hier op Eeuwig Weekend ruim baan maken voor deze filmdagen. Het biedt de kans om eindelijk eens kwalitatieve genrefilms op het grote scherm te bezichtigen in het gezelschap van enkel mede liefhebbers. Het is ook een genot om nu eens niet mainstream Hollywood horror voorgeschoteld te krijgen, want laten we eerlijk zijn: het laatste decennium is er geen écht verrassende horrorfilm uit de States gekomen. Neen. Hiervoor vestigen we onze hoop op Spanje, Japan, Zuid-Korea, Frankrijk en zelfs op de Scandinavische landen, die het de laatste jaren erg goed doen.

Imagine bannerDat gezegd hebbende moet me ook even van het hart dat het qua reservering en kaartverkoop elk jaar weer een puinhoop is. Vandaag voor de derde maal meegemaakt dat mijn perspas niet klaar lag, ondanks toezeggingen. Ook mijn online reserveringen waren niet doorgekomen, ondanks bevestigingen. Maar goed. Dit is snoeihard mierenneuken. Incidentjes die alweer vergeten zijn. Daarvoor draag ik dit sympathieke festival een te groot hart toe. Het is een evenement waar ik elk jaar weer naar toe leef.

Gisteren was mijn eerste dag bioscoophangen en ik zag op deze zonnige lentedag twee films. Geen horrors overigens. Ik zal de films per stuk van een persoonlijk verslagje voorzien. Wellicht heb je er iets aan als je weer eens als een zombie in de videotheek struint en niets kunt vinden. In de reguliere bioscoop zul je het merendeel van deze films niet aantreffen, spijtig genoeg. Daar draait de Hollywood meuk.

The Good, the Bad, the Weird
Deze Zuid-Koreaanse verrassing was de openingsfilm van het festival. De naam verraadt dat deze film leentjebuur heeft gedaan bij de grootmeester van de Western, Sergio Leone. The Good, the Bad, the Weird is dan ook een western (of moet ik zeggen eastern) van het meest stereotyperende soort en één grote hommage aan de spaghettiwesterns van Leone. Noem het een spaghettiwestern on speed, want hey, dit zijn Aziaten! En verdraaid, die weten wel van wanten met guns, cowboys, enorme zandvlaktes en kills. Laat staan inventieve camerashots, een moddertje vette soundtrack en denderende special effects. Deze film wil je zien, geloof me. Dit is een rollercoaster ride van 130 minuten die vanaf minuut 1 boeit.

The Good, the Bad, the Weird

Regisseur Ji-woon Kim maakte eerder het horrordrama A Tale of Two Sisters (2003), een trage griezelfilm die onlangs als The Uninvited (2009) werd geremaked door het ongeïnspireerde Hollywood . Het origineel van Kim deed mij niet zoveel, maar dat heeft hij met The Good, the Bad, the Weird ruimschoots goedgemaakt. Vooral “the Weird”, Kang-ho Song steelt de show. Hem kun je kennen van die andere Zuid-Koreaanse big budget rolprent The Host (2003). Ook al zo vet dat je er kroketten in kunt bakken. Gaat The Good, the Bad, the Weird zien, mensen. Je krijgt er geen spijt van!

Lesbian Vampire Killers
Dit was de verrassingsfilm, zoals Imagine dat noemt. De sneak preview, zoals je wilt. Een traditie die het festival hooghoudt. Af en toe pakt dit goed uit en kopen ze een crowdpleaser aan, zoals Bubba Ho-tep (2002) en Shaun of the Dead (2004), maar soms slaan ze de plank ook mis, zoals The Invincible (2007). Wat een rukfilm was dat. En dat terwijl het origineel goed was. Zweeds natuurlijk, ik zei het toch? Gister was het dus het Britse Lesbian Vampire Killers (2009) van Phil Claydon. Verhaal: oude (lesbische) vampierenvloek komt tot leven, juist op een plek waar veel mooie dames zijn en twee geile jongens. Uiteraard een knipoog naar de talrijke goede foute B-films uit de jaren ’70.

Lesbian Vampire Killers

Maar Claydon heeft er geen serieuze film van gemaakt. Lesbian Vampire Killers is een komedie. Tenminste, dat wil het zijn. In werkelijkheid is het oninteressante, puberale, slechte onzin. Waar Shaun of the Dead er wel in slaagde humor en horror te combineren, faalt Lesbian Vampire Killers faliekant. Slechte grappen maken over tieten en neuken en dit vervolgens niet laten zien is saai. Bij gebrek aan een goed scenario mochten de personages ter compensatie lekker veel ‘fuck’ zeggen, maar dat maakte het alleen nog maar pijnlijker. Zelfs de kills waren slaapverwekkend. Werkelijk niets is leuk aan deze film, behalve de titel. Hoewel die onrecht doet aan klassiekers als Vampiros Lesbos (1971). Bah!

Morgen meer!

Deze post maakt deel uit van de Imagine Special op Eeuwig Weekend

imagine25_fullbanner_468x60

8 jan 2009
Posted by Menno, and filed under Film

Zoals ik in mijn Zombiefilm Top 10 ook reeds aangaf (zie de nummer 6 positie: Virgin among the Living Dead) heb ik een zwak voor de jaren ’70 exploitatiefilm en voor een overgroot deel zijn schaars geklede dames daar verantwoordelijk voor. Er bestaan ontelbaar veel films (van de categorie A, B dan wel C) die naast prachtige sfeer, tijdsbeeld, muziek, cinematografie (razendsnel in- en uitzoomen) en thematiek tot de nok toe gevuld zijn met mooie dames die niet te beroerd zijn zich binnen een paar minuten van hun kledij te ontdoen. Ik ben er niet vies van. Daar ben ik heel eerlijk in. Daarom: aandacht voor een subgenre binnen de exploitatiefilm: de WIP film, oftewel Women in Prison films.

sadomaniaJa, ze bestaan echt. WIP films. Vrouwen achter de tralies. In de jaren ’70 en begin jaren ’80 werden ze aan de lopende band geleverd. Besnorde mannen met bobbels in hun broeken met wijde pijpen schreven het verhaal, stonden achter de camera en zaten op de regisseurstoel. En geloof me, die dames in de vrouwenvleugel hadden het niet makkelijk. Ze sliepen met z’n te velen in een te kleine cel met (als ze geluk hadden) enkel een ultra kort pyjamatopje aan. Ook de gevangenisbewaarders waren van het vrouwelijke geslacht en altijd lesbisch en sadistisch. En natuurlijk moesten de gevangenen wel heel vaak douchen onder toezicht.

Laten we de vereisten voor een goeie WIP film eens op een rijtje zetten:

– De gevangen zitten altijd onschuldig vast (enkele brute oudgedienden daargelaten)
– De gevangenisbewaardster is sadistisch en lesbisch
– De gevangenen moeten minstens één maal gezamenlijk douchen en/of bij aankomst schoongespoten worden
– De gevangenen moeten meerdere malen gemarteld worden (dit vaak tot plezier van de kijker omdat dit nooit overtuigend is)
– De gevangenen ontsnappen (vaak naakt)
– De celgenoten zijn vaak lesbisch en als het hoofdpersonage het niet is dan wordt ze het wel

Tralies

Ja, hiermee red je het wel zo’n beetje. Vaak kwamen de films ook uit Italië of Spanje. En de Duitsers, die konden er ook wat van. Er bestaan dan ook opvallend veel films die het nazisme en de WIP film combineren. En hoezeer de makers ook hun best doen om de WIP film verhaaltechnisch enigszins lekker te laten lopen, slagen ze er zelden in. Het is telkens wel verdacht snel dat er alweer dames aan elkaar zitten en in Eva-kostuum in beeld zijn. De WIP films worden ook wel omschreven als ultieme jongetjesavonturen. Een pervers sub-sub-subgenre binnen de pulp fictie. Kortom: heerlijke films dus! En écht niet alleen om het naakt. Nee, serieus.
Maar goed, genoeg gepraat. Beeld willen we zien. Enkele klassiekers voor jou geselecteerd.

Laten we dan maar beginnen met eerder genoemde Jesus Franco, die met Sadomania (1981) een ultieme WIP film aflevert. Heel veel bloot en een zeer gemene kampbewaardster.

sadomania2
Sadomania

Nog één van Franco: Ilsa, the Wicked Warden (1977, originele titel: Greta: Haus ohne Männer) is de WIP variant van de bekendere martelfilm Ilsa, She-Wolf of the SS. Heeft er verder niets mee te maken, behalve dan dat Ilsa hier ook wordt vertolkt door Dyanne Thorne. En Ilsa is sadistisch, lesbisch en heel gemeen.

Ilsa
Ilsa, the Wicked Warden

Bare Behind Bars (1980, Oswaldo de Oliveira) heeft het allemaal met als bonus een nymfomane verpleegster die graag met de gevangenen en fruit speelt. Oh, en let ook op de geweldige tagline ‘Behind bars no one can hear you scream!’.

bare
Bare Behind Bars

Ook interessant: Onze eigen Sylvia Kristel samen met Linda Exorcist Blair in Red Heat (1985, Robert Collector). ‘Unschuld in Ketten’, zoals de Duitse ondertitel luidt. Sja, wat zal ik zeggen. Ze kijkt ook niet heel vrolijk:

Red Heat
Red Heat

En dan nog even een aantal filmposters, want die zijn vaak nog mooier dan de films. Waarom worden ze niet meer zo gemaakt?

Fugitive Girls
Fugitive Girls
aka Five Loose Women (1974, Stephen C. Apostolof)

Barbed Wire Dolls
Barbed Wire Dolls
(1975, wéér Jesus Franco)

The Big Bird Cage
The Big Bird Cage
(1972, Jack Hill).
Met ruimte voor niet één, niet twee maar drie nietsonthullende taglines!

Veel meer, maar dan ook echt veel meer is te vinden op een aantal websites enkel en alleen gericht op dit genre. Neem eens een kijkje op The Encyclopedia of Women in Prison Films met o.a. een uitgebreid geïllustreerd overzicht van ‘wicket wardens’ of de WIP Bibliografie. Offeh deze site. Op het Cinema Extreme forum wordt overigens ook naar hartelust gediscussieerd over dit intrigerende subgenre. Een dankwoordje voor topicstarter en kenner ‘kinky queen’ is dan ook wel op z’n plaats.

Volgende keer: Nazisploitation. Wees vorbereitet!

11 sep 2008
Posted by Menno, and filed under Games

Nog twee maandjes wachten en we kunnen weer compleet loos gaan op het geil…eh grafisch aantrekkelijkste karakter in de gamewereld: Lara Croft. Begin november verschijnt namelijk het achtste deel in de Tomb Raider cyclus: Tomb Raider: Underworld. Verwacht geen spectaculaire wijzigingen in de wereld van Lara. Het is weer als vanouds op balken balanceren, in touwen klimmen, op palen springen, door blankstaande tempels zwemmen, bloeddorstige haaien kapotschieten en puzzels oplossen. Is dat saai? Niet met Lara.

Tomb Raider vierde in 2006 haar tiende verjaardag. Het eerste spelletje (waarvan de jubileum uitgave Tomb Raider: Anniversary een remake is) zag in 1996 het levenslicht en maakte de gamenerds wereldwijd gek. Tomb Raider is een third person shooter, ofwel je ziet het personage waarmee je speelt constant, in tegenstelling tot een first person shooter, waar je de omgeving vanuit het personage ziet (met in je handen een wapen). Niet alleen was deze 3d-game vol spannende Indiana Jones-achtige avonturen grafisch interessant, het bevatte een slimme, lenige, rondborstige hoofdpersoon in de vorm van Lara Croft.

De Tom Raider serie is met zijn 30 miljoen+ verkochte spellen een immens succes (het was in de begintijden voor Playstation dé goudmijn) en laten we eerlijk zijn, dat ligt echt niet alleen aan de gameplay. Lara Croft is dé reden dat al die mannen in de rij stonden en staan om hun handen om de controller te wurmen en Lara de meest spannende poses te laten aannemen. Hoe houterig en pixelig de eerste paar Tomb Raider-delen er ook uitzien, Lara was lekker. Ze werd geïdealiseerd en bereikte al snel iconische hoogten. Lara-fansites schoten als paddestoelen uit de grond en de digi-babe sierde covers van magazines wereldwijd. Zelfs de jongens van U2 gaven het virtuele personage een optreden op gigantische videowalls tijdens hun Popmart-tour.


Diana-Maria, een Deutsche Lara Croft look-a-like, nummertje 7346764535472

Eigenlijk een meesterlijke zet. Net zoals het VHS-systeem, dat in de jaren ’80 de strijd won van Betamax, enkel en alleen omdat het wél pornofilms op de banden wilde zetten. Katjing! Sex sells. En dat terwijl Betamax kwalitatief beter was! Het spel Tomb Raider verkoopt als een tierelier, enkel en alleen omdat er een schaars geklede stoot in rondloopt met tieten waar Vanessa en Dolly Parton een puntje aan kunnen zuigen en een wespentaille waar Maya de Bij een moord voor zou doen. Het is een interessant fenomeen. Lara Croft als eerste interactieve seksbom. Onvermijdelijk natuurlijk dat Hollywood meelifte op het succes van de serie, maar vooral Lara Croft. In 2001 en 2003, was het aan Angelina Jolie de taak om de natte droom van elke game-nerd te verwezelijken op het witte doek. En de films waren net zo plat als de games. Maar Angelina overtuigde.

Angelina als Lara

Na de eerste drie Tom Raiders spellen begon het succes te dalen. Okee, Core Design, het verantwoordelijke softwarebedrijf, had Lara, maar andere games werden in de loop der jaren grafisch steeds geavanceerder, waar de techniek van Tomb Raider bleef stilstaan. Tevens borduurde het spel voort op hetzelfde concept. En sja, in andere games lopen ook digi-babes rond. Die makers zijn ook niet gek. Pas sinds de komst van de laatste twee games, Anniversary en Legend (en nieuwe gamemakers Crystal Dynamics), kan Tomb Raider weer meepraten op het grafische gebied. De spellen zijn weer up-to-date en verkopen zelfs weer goed. Ook Lara is flink gelift en verbouwd. En dat krijg je in ook weer in Underworld all the way voor je kiezen.

Lara toen en nu

Met de rechterjoystick van de controller bedien je de virtuele camera die om Lara heen zweeft. Van links naar rechts, van boven naar beneden. Dichtbij en veraf. Lara in volle glorie. En als dat nog niet genoeg is, laten de bouwers van Crystal Dynamics met zwetende handjes, kwijl in de mondhoeken en bobbels in de broeken Lara lekker vaak in het water springen. Want dan is Lara nat en glinstert ze zo lekker. Haar hemd is nog net niet doorschijnend.
Maar zoals te verwachten met de combinatie jongens en nerds: de eerste ‘nude patches’ kwamen al snel op de markt. Een scriptje dat Lara van alle kledij ontdoet en haar salto’s, koprollen en driedubbele vlaflips laat doen in haar Eva-kostuum. Nude Raider, zoals dat heet. Absoluut illegaal, volgens de makers en wie betrapt wordt van het beschikbaar stellen van deze patches kan zelfs gesued worden. Het zal me overigens niets verbazen als Tomb Raider zelf deze patch in de wereld heeft gebracht.

Speciaal voor jou heb ik ook een plaatje van Lara in Nude Raider. De perverts onder ons moeten maar zelf maar verder gaan googelen.

Lara nude

Waarom ik Tom Raider eigenlijk zo leuk vind? Euh..om het archeologische aspect natuurlijk!

Tomb Raider: Underworld ligt vanaf november in de winkel.

xfactor
xfactor
 
xfactor
Dit is de webstek van Menno Kooistra. Alles wat zich binnen de digitale muren van Mennomail.nl afspeelt is beveiligd door deze jongen: ©.