|
28 sep 2009
|
Onlangs bracht het label Encore de films van cultregisseur Jean Rollin opnieuw uit op dvd. Zijn veelal erotisch getinte films uit de jaren ’60 en ’70 zijn in een geheel nieuw jasje gestoken, compleet met hypermoderne dvd-hoes en flitsend dvd-menuutje. Behoorlijk misleidend, want de niets vermoedende koper/huurder van deze beelddragers die denkt een nieuwe horrorfilm te gaan zien, komt bedrogen uit. De films van Rollin zijn namelijk ouderwets, zwijgzaam, tergend traag en soms zelfs uitermate saai. De liefhebber van Rollin zal echter dolblij zijn, want de oude films zijn opgepoetst en zien er picobello uit. Ondergetekende neigt meer naar de laatste categorie.
De twee covers zoals ze er nu uitzien
Ik zag twee van de nieuw uitgebrachte schijven, La Vampire Nue (1968) en Les Raisins de la mort (1978). Beiden voorzien van enkel de Engelse titel, want ook dat verkoopt beter natuurlijk. Afgezien van deze verkooptrucjes blijven The Nude Vampire en Grapes of Death gelukkig helemaal wat ze zijn: creatieve, artistieke en vooral bizarre hersenschimmen van deze Franse regisseur, die inmiddels 71 jaar is.
The Nude Vampire
The Nude Vampire is Rollins tweede speelfilm. Net als zijn voorganger, Le Viol du Vampire, handelt ook deze film over vampieren, Rollins stokpaard. Een man komt op het spoor van een bizarre sekte die zelfmoord verheerlijkt en het bloed van de overledenen voedt aan een meisje dat alle kenmerken van een vampier vertoont. Weinig dialoog, een beetje bloot (dat is in zijn latere films wel anders), maar bovenal mooie beelden. Rollin tovert hier met kleur en decor. Poëtisch tot en met en daardoor ook zeer moeilijk te volgen. Misschien is vaag een beter woord.
The Nude Vampire
Grapes of Death
Hoe anders is Grapes of Death, die een Rollin aan het werk laat zien die tien jaar meer regie-ervaring heeft. Nog altijd vaag en zwaar leunend op de omgeving en mise-en-scènes, maar al een stuk toegankelijker. Waar The Nude Vampire vaak als de eerste Franse vampierenfilm wordt bestempeld, wordt deze film wel de eerste gore-film van Frankrijk genoemd. Sja. Zou kunnen. Er zitten dan ook wel wat ranzige scenes in. Echter, voor de verandering geen vampieren ditmaal, maar “zombies”. Het is ditmaal een gevaarlijk verdelgingsmiddel dat de plaatselijke wijngaard heeft vergiftigd en de bevolking in een soort van levenloze allesvernietigende wezens heeft veranderd.
Grapes of Death, met rechts Rollins huidige vrouw en ex-pornoster Brigitte Lahaie
Geen ijzersterke verhalen dus, in de films van Jean Rollin. Geeft verder niets. Ze kijken prima weg op voorwaarde dat je je bril van 2009 afzet en bewust een flinke stap terug in de tijd neemt. Je moet tevens niet vies zijn van bloed, bloot en abstractie. Ik ben dat absoluut niet, sterker: ik smul ervan, maar ik had moeite met beide films. Ze zijn me iets te onbestemd en wazig. Geef mij maar een Virgin Among the Living Dead (Christina, princesse de l’érotisme), die Rollin in 1973 samen met Jesus Franco maakte. Oók vaag, maar ontzettend sfeervol. Gelukkig zijn er nog genoeg films van de man uit te proberen.
The Nude Vampire, Grapes of Death en nog 11 films van Jean Rollin liggen geheel opgepoetst en wel sinds kort in de winkel.
|
21 apr 2009
|
Het Imagine festival is een fantastisch festival (ha ha). Niet voor niets dat we hier op Eeuwig Weekend ruim baan maken voor deze filmdagen. Het biedt de kans om eindelijk eens kwalitatieve genrefilms op het grote scherm te bezichtigen in het gezelschap van enkel mede liefhebbers. Het is ook een genot om nu eens niet mainstream Hollywood horror voorgeschoteld te krijgen, want laten we eerlijk zijn: het laatste decennium is er geen écht verrassende horrorfilm uit de States gekomen. Neen. Hiervoor vestigen we onze hoop op Spanje, Japan, Zuid-Korea, Frankrijk en zelfs op de Scandinavische landen, die het de laatste jaren erg goed doen.
Dat gezegd hebbende moet me ook even van het hart dat het qua reservering en kaartverkoop elk jaar weer een puinhoop is. Vandaag voor de derde maal meegemaakt dat mijn perspas niet klaar lag, ondanks toezeggingen. Ook mijn online reserveringen waren niet doorgekomen, ondanks bevestigingen. Maar goed. Dit is snoeihard mierenneuken. Incidentjes die alweer vergeten zijn. Daarvoor draag ik dit sympathieke festival een te groot hart toe. Het is een evenement waar ik elk jaar weer naar toe leef.
Gisteren was mijn eerste dag bioscoophangen en ik zag op deze zonnige lentedag twee films. Geen horrors overigens. Ik zal de films per stuk van een persoonlijk verslagje voorzien. Wellicht heb je er iets aan als je weer eens als een zombie in de videotheek struint en niets kunt vinden. In de reguliere bioscoop zul je het merendeel van deze films niet aantreffen, spijtig genoeg. Daar draait de Hollywood meuk.
The Good, the Bad, the Weird
Deze Zuid-Koreaanse verrassing was de openingsfilm van het festival. De naam verraadt dat deze film leentjebuur heeft gedaan bij de grootmeester van de Western, Sergio Leone. The Good, the Bad, the Weird is dan ook een western (of moet ik zeggen eastern) van het meest stereotyperende soort en één grote hommage aan de spaghettiwesterns van Leone. Noem het een spaghettiwestern on speed, want hey, dit zijn Aziaten! En verdraaid, die weten wel van wanten met guns, cowboys, enorme zandvlaktes en kills. Laat staan inventieve camerashots, een moddertje vette soundtrack en denderende special effects. Deze film wil je zien, geloof me. Dit is een rollercoaster ride van 130 minuten die vanaf minuut 1 boeit.
Regisseur Ji-woon Kim maakte eerder het horrordrama A Tale of Two Sisters (2003), een trage griezelfilm die onlangs als The Uninvited (2009) werd geremaked door het ongeïnspireerde Hollywood . Het origineel van Kim deed mij niet zoveel, maar dat heeft hij met The Good, the Bad, the Weird ruimschoots goedgemaakt. Vooral “the Weird”, Kang-ho Song steelt de show. Hem kun je kennen van die andere Zuid-Koreaanse big budget rolprent The Host (2003). Ook al zo vet dat je er kroketten in kunt bakken. Gaat The Good, the Bad, the Weird zien, mensen. Je krijgt er geen spijt van!
Lesbian Vampire Killers
Dit was de verrassingsfilm, zoals Imagine dat noemt. De sneak preview, zoals je wilt. Een traditie die het festival hooghoudt. Af en toe pakt dit goed uit en kopen ze een crowdpleaser aan, zoals Bubba Ho-tep (2002) en Shaun of the Dead (2004), maar soms slaan ze de plank ook mis, zoals The Invincible (2007). Wat een rukfilm was dat. En dat terwijl het origineel goed was. Zweeds natuurlijk, ik zei het toch? Gister was het dus het Britse Lesbian Vampire Killers (2009) van Phil Claydon. Verhaal: oude (lesbische) vampierenvloek komt tot leven, juist op een plek waar veel mooie dames zijn en twee geile jongens. Uiteraard een knipoog naar de talrijke goede foute B-films uit de jaren ’70.
Maar Claydon heeft er geen serieuze film van gemaakt. Lesbian Vampire Killers is een komedie. Tenminste, dat wil het zijn. In werkelijkheid is het oninteressante, puberale, slechte onzin. Waar Shaun of the Dead er wel in slaagde humor en horror te combineren, faalt Lesbian Vampire Killers faliekant. Slechte grappen maken over tieten en neuken en dit vervolgens niet laten zien is saai. Bij gebrek aan een goed scenario mochten de personages ter compensatie lekker veel ‘fuck’ zeggen, maar dat maakte het alleen nog maar pijnlijker. Zelfs de kills waren slaapverwekkend. Werkelijk niets is leuk aan deze film, behalve de titel. Hoewel die onrecht doet aan klassiekers als Vampiros Lesbos (1971). Bah!
Morgen meer!
Deze post maakt deel uit van de Imagine Special op Eeuwig Weekend
