|
26 dec 2021
|
Posted by Menno, and filed under Kunst
|
Een voordeel van de pandemie en thuiszittende kunsthistorici is dat ik nu webinars kan volgen, te weten Kunstgeschiedenis en Symboliek in de kunst. 16 Lessen/32 uren tezamen en ongelofelijk interessant. Gister werd deze gravure van Albrecht Dürer behandeld die nogal indruk op me maakte. Ook best wel kerstig toch? Past wel op deze dag.
Voor zij die het niet kennen: het heet ‘Melencolia I’ en is gemaakt in 1514, zie het jaartal bijvoorbeeld grappig verstopt in het magische vierkant en natuurlijk rechtsonder op de prent. Het is gemaakt tijdens de Renaissance en is het ultieme voorbeeld van de Homo Universalis, de mens die al zijn/haar faculteiten en vaardigheden ontwikkelt, dus bijvoorbeeld een goed ontwikkeld atletisch lichaam, maar ook een scherp verstand en bekwaamheden op veel gebieden, met name in de kunsten.
We zien hier een vrouw met vleugels. Het is geen engel maar meer bedoeld als allegorisch personage. Ze kijkt nogal verveeld of melancholisch zoals de titel reeds verklapt. Melancholie werd in die tijd gelijkgesteld aan genialiteit. Dus zwartgallige, teneergeslagen, bijna cynische mensen staan in de kunst vanaf die tijd staan dus vaak symbool voor intellectualiteit.
Dat is ook de reden dat de hond afgebeeld wordt als mager enuitgemergeld. Zo’n beest voeden heeft zo’n geniale figuur toch helemaal geen tijd voor? Verder zien we allemaal gereedschap op de grond liggen die ongebruikt zijn, waarmee de kunstenaar een statement wil maken over de zeven vrije kunsten, waar toendertijd schilderkunst nog niet onder viel. Wat daar wel onder viel was o.a. meetkunde, rekenkunde en grammatica, wat we dan ook volop om de dame heen zien: een passer, een zandloper, een magisch vierkant en de polyeder, een veelvlak of afgeknotte driehoekige trapezoëder. En als je goed kijkt is er en portret in deze polyeder te ontwaren. Een zelfportret van Dürer? Gaat deze prent stiekem over hemzelf?
Er is nog zoveel meer te zien, zoals sleutels (macht), een geldzakje (rijkdom), een engeltje (of putto) en felle lichtbron, wat wellicht een komeet is (die in 1471 zichtbaar geweest moet zijn).
Enfin, fascinerende materie vind ik. Ga ik nu even verder in De School van Athene duiken. Fijne kerstdagen!
|
7 jul 2017
|
Posted by Menno, and filed under Kunst
|
Begin dit jaar was ik op bezoek in het hoofdstedelijke Rembrandthuis voor de tentoonstelling van de Brit Glenn Brown (1966).
Ongelofelijk indrukwekkend.
Wat hij doet is grote olieverfschilderijen en tekeningen maken die geïnspireerd zijn door de oude meesters (in dit geval Rembrandt natuurlijk). Hij geeft er zijn eigen draai aan en vooral zijn sierlijke swieberige lijntjes zijn kenmerkend. En zijn werk is heftig, confronterend, bijna shockerend.
De namen die de stukken hebben gekregen zijn ook interessant. Vaak verwijzingen naar popsongs of andere moderne culturele uitingen. Hier een aantal persoonlijke hoogtepunten met ook wat close-ups.
Hier de man zelf aan het woord:
De tekst van Het Rembrandthuis:
Van 27 januari tot en met 23 april 2017 presenteert Museum Het Rembrandthuis het werk van de hedendaagse Britse kunstenaar Glenn Brown (1966) in de tentoonstelling Glenn Brown – Rembrandt: After Life. Brown is internationaal vermaard om zijn intrigerende en confronterende werk, veelal op groot formaat en geïnspireerd op het werk van oude meesters, waaronder Rembrandt. Brown eigent zich het werk van Rembrandt en zijn tijdgenoten op een meedogenloze en brutale manier toe. Speciaal voor de tentoonstelling maakt hij nieuw werk (schilderijen, tekeningen én etsen) dat voor het eerst getoond zal worden.
Hoewel het Rembrandthuis zich al langer richt op het tonen van Rembrandts invloed op andere kunstenaars, slaat het museum met deze tentoonstelling een nieuwe richting in. Nog niet eerder was er in het Rembrandthuis een tentoonstelling te zien van een buitenlandse kunstenaar met de internationale statuur van Glenn Brown. Samen met kunstenaars als Damien Hirst en Tracey Emin nam Brown deel aan de tentoonstelling Sensation in de Royal Academy of Arts in Londen in 1997. Hij geldt als één van de belangrijkste YBA’s (Young British Artist). Zijn werk geniet brede erkenning en was dit jaar te zien in drie solotentoonstellingen in de Verenigde Staten en Frankrijk.
|
4 jul 2017
|
Posted by Menno, and filed under Kunst
|
Mijn favoriete schilderij van Salvador Dalí, vraag je?
Daar hoef ik niet lang over na te denken en ga direct voor ‘Dream Caused by the Flight of a Bee around a Pomegranate a Second Before Awakening’ ofwel ‘Dream Caused by the Flight of a Bee’ uit 1944 toen hij in Amerika woonde.
Dream Caused by the Flight of a Bee around a Pomegranate a Second Before Awakening
Voor mij het ultieme Dali-schilderij omdat er alles inzit wat hij zo ongelofelijk mooi op doek kan zetten. De symboliek spat van het canvas en het geheel is en lust voor het oog.
Check de appel naast de mooie blote dame. Dit staat voor vruchtbaarheid en wederopstanding, net als de druppels water. Is de dame Venus? Het lijkt wel erg op de geboorte van Venus van Alexandre Cabanel:
De geboorte van Venus van Alexandre Cabanel
Zie ook de schaduw van de appel (een hartje). De bij, symbool voor maagdelijkheid, zie je daar ook. De olifant met obelisk (gebaseerd op een beeld van Bernini) met lange poten heeft me altijd gefascineerd. En de enge beesten en het geweer? Zijn dat de engelen op het doek van Cabanel? De bijenprik die de droom abrupt tot een einde brengt?
|
2 jul 2017
|
Zit al weken heel erg diep in de nieuwe Twin Peaks reeks. Zeker na de ongelofelijke 8e aflevering. Twin Peaks: The Return is elke week een verrassing van jewelste. Het is zo goed, zo vernieuwend, zo verfrissend, zo bizar. Zoiets heb je niet meer gezien sinds…Twin Peaks in 1990.
Kyle MacLachlan in Twin Peaks. Foto: Suzanne Tenner/SHOWTIME
Wat me vooral aantrekt is dat je er zo over gaat nadenken. Het houdt het me al weken bezig. Wat heb ik nou allemaal gezien? Wat bedoelde mede-schrijver en regisseur David Lynch hier nu mee? Elke seconde is zo doordacht. Alles heeft een betekenis, een diepere laag. Maar wát! En dat is de kracht van Twin Peaks. Los van het feit dat alles eruit ziet als een schilderij.
Dat laatste inspireerde me tot het maken van een video-essay. Het viel me op dat een aantal shots in Twin Peaks, maar ook in eerder werk van Lynch wel eens op Edward Hopper schilderijen geïnspireerd konden zijn. Onderzoek bracht meer aan het licht en leerde me dat David Lynch ook groot fan is van de expressionistische schilder Francis Bacon. Hieronder mijn essay.
Een dag na posten werd het opgepikt op Reddit, Filmmaker Magazine, No Film School en nog wat sites. Heel tof. De teller staat nu op 5.298 (Youtube) en 2.156 (Vimeo) views.
Carel Struycken en Joy Nash in Twin Peaks. Foto: Suzanne Tenner/SHOWTIME
Los hiervan bleef ik nadenken over de vraag wat er toch zo goed is aan de reeks. Wat is het aan Twin Peaks dat zo vernieuwend is, zo anders dan al die series die we zielloos binchen. Wat wil Lynch, naast het “verhaal” van Twin Peaks, zeggen? Ik denk dat RagnarRox in onderstaande video de essentie te pakken heeft hier. Van Twin Peaks, Lynch én de glazen kooi uit de eerste twee episodes. Die kooi, die glass box verbeeldt meer dan we aanvankelijk denken. Het is de tv van nu. En wij staren er naar, als zombies. Weer heeft Lynch het door.
Man, man, man, wat een genie is het toch.
|
18 mei 2012
|
Mijn eega en ik bezochten van 7 tot 12 mei 2012 Antwerpen en Parijs voor intensieve museumbezoeken. Zo waren we in de Kathedraal in Antwerpen voor een expositie van Rubens, het Palais de Tokyo in Parijs, het Musée d’Orsay, het Pantheon en het Louvre.
Een verslag, voorzien van commentaar van Aukje en Menno.
|
6 nov 2008
|
Posted by Menno, and filed under Kunst
|
Tijd voor deel 2 van de rubriek EW-Expo. Zagen we in de voorgaande aflevering fotografe Karin nog voorbij flitsen, vandaag is het podium voor een schilder: Raymond de Bois.
De autodidact Raymond de Bois experimenteert graag met verschillende verftechnieken zoals olieverf, acryl en aquarel. De serie die in deze EW-Expo centraal staat is uitgevoerd in aquarel en Oost-Indische inkt en is gebaseerd op oude prentenboektekeningen. Het zijn snapshots van een zwerfhond in diverse situaties. Vooral op papier gezet omdat hij graag de mogelijkheden van aquarel wilde onderzoeken, wat niet makkelijk is en door veel oefening eigen gemaakt moet worden. Bij aquarel moet de penseelstreek immers meteen raak zijn omdat de kleuren direct in het papier vloeien.
Inmiddels is Raymond weer afgestapt van de aquarel en teruggekeerd naar zijn oude liefde: de olieverf. Momenteel is hij bezig met een serie van 12 olieverfschilderijen. De Bois: “Deze nieuwe serie moet een enigszins magisch realistische indruk geven en ze zijn geïnspireerd op de schilderijen van Carel Willink, een schilder die ik al sinds mijn jeugd bewonder. Willink maakte tot op hoge leeftijd nog prachtige, ietwat vervreemde, schilderijen. Mijn volgende serie schilderijen geven ook een magisch realistische indruk maar schromen abstracte elementen niet”.
Wellicht voor een volgende EW-Expo? Voor nu 12 met veel liefde vervaardigde prentenboekillustraties. Met trots gepresenteerd door en op Eeuwig Weekend!
