Zit al weken heel erg diep in de nieuwe Twin Peaks reeks. Zeker na de ongelofelijke 8e aflevering. Twin Peaks: The Return is elke week een verrassing van jewelste. Het is zo goed, zo vernieuwend, zo verfrissend, zo bizar. Zoiets heb je niet meer gezien sinds…Twin Peaks in 1990.

Kyle MacLachlan in Twin Peaks. Foto: Suzanne Tenner/SHOWTIME

Wat me vooral aantrekt is dat je er zo over gaat nadenken. Het houdt het me al weken bezig. Wat heb ik nou allemaal gezien? Wat bedoelde mede-schrijver en regisseur David Lynch hier nu mee? Elke seconde is zo doordacht. Alles heeft een betekenis, een diepere laag. Maar wát! En dat is de kracht van Twin Peaks. Los van het feit dat alles eruit ziet als een schilderij.

Dat laatste inspireerde me tot het maken van een video-essay. Het viel me op dat een aantal shots in Twin Peaks, maar ook in eerder werk van Lynch wel eens op Edward Hopper schilderijen geïnspireerd konden zijn. Onderzoek bracht meer aan het licht en leerde me dat David Lynch ook groot fan is van de expressionistische schilder Francis Bacon. Hieronder mijn essay.

Een dag na posten werd het opgepikt op Reddit, Filmmaker Magazine, No Film School en nog wat sites. Heel tof. De teller staat nu op 5.298 (Youtube) en 2.156 (Vimeo) views.

Carel Struycken en Joy Nash in Twin Peaks. Foto: Suzanne Tenner/SHOWTIME

Los hiervan bleef ik nadenken over de vraag wat er toch zo goed is aan de reeks. Wat is het aan Twin Peaks dat zo vernieuwend is, zo anders dan al die series die we zielloos binchen. Wat wil Lynch, naast het “verhaal” van Twin Peaks, zeggen? Ik denk dat RagnarRox in onderstaande video de essentie te pakken heeft hier. Van Twin Peaks, Lynch én de glazen kooi uit de eerste twee episodes. Die kooi, die glass box verbeeldt meer dan we aanvankelijk denken. Het is de tv van nu. En wij staren er naar, als zombies. Weer heeft Lynch het door.

Man, man, man, wat een genie is het toch.