Home

Displaying Tag 'Amsterdam'

16 okt 2021
Posted by Menno, and filed under Persoonlijk

Van 1997 t/m 2001 werkte ik als kok in restaurant De Blauwe Hollander aan de Leidsekruisstraat te A’dam. Ik woonde ook jaren op 1-hoog. Een knusse Amsterdamse tent dat sinds 1979 bestond, waar je heerlijk Hollands eten kon bestellen: stamppotten, aardappelen, gehaktballen, snert, kapucijners, andijvie, maar ook goddelijke biefstukjes, lever, fricandeau, slavinken en schnitzels. Altijd bomvol en zeer gewild bij Amsterdammers en toeristen. Johannes van Dam gaf het een 9. Toptijd.

Toen de euro zijn intrede deed in 2002 verkocht de eigenaar het pand en stopte met het restaurant. Het werd overgenomen door twee blonde dames en werd ‘De Blonde Hollander’ gedoopt. De kaart veranderde naar meer eetcafé-mainstream eten en de inrichting ging van knus en kneuterig naar strak en sjiek. Dit flopte uiteraard en weer nieuwe eigenaars keerde alles weer terug naar hoe het was. Blond werd weer Blauw en het menu bestond weer uit echte Hollandse pot.

De Blauwe Hollander in 1998 en 2021.

Gister heb ik er weer gegeten. Hutspot met draadjesvlees. Het was oprecht heerlijk. Het zat ook weer stampvol en ik moet zeggen: prima sfeer. Sinds lange tijd ook weer afgesproken met vriend en medekok P. met wie ik jaren in de keuken stond en met wie ik me weer verbaasd heb hoe we destijds als broekies van 23 avond op avond een bomvolle tent voorzagen van eten. Fascinerend hoe 17:00 tot 22:00 uur gigastressvol was, maar gek genoeg ook supersmooth liep.

Enfin, ga er eens een keer langs.

Met de complimenten van de kok.

Lees ook: 12 Jaar Leidseplein. Een haat-liefde verhouding

15 mrt 2015
Posted by Menno, and filed under Foto, Overpeinzing

Gister weer een wandeling door mijn oude vertrouwde buurt gemaakt, de Pijp bij de Ferdinand Bol, waar ik negen jaar heb gewoond.
De aanblik van de vertrouwde panden van Cito en Moviecenter die nu geheel leeg staan stemmen droevig (zullen wel koffietenten worden), maar het geheel gerenommeerde yuppenkoophuis dat ooit mijn huurstek was wellicht nog meer.

There goes the neighbourhood.
(zei ik overigens ook al in 2009, kijk maar)

Cito heeft het (niet meer)

Cito heeft het (niet meer)

Movie Center, waar mijn filmcarrière in Amsterdam begon

Moviecenter, waar mijn filmcarrière in Amsterdam begon

Ouwe stek

Ouwe stekkie. Hier stonden toen ik er nog woonde al Holleeder-scooters rijen dik op de stoep

 

13 sep 2014
Posted by Menno, and filed under Kunst, Straatplaat

Wist je dat er een gratis toegankelijk openluchtmuseum te vinden is onder de Amsterdamsebrug in Amsterdam Oost?
Hier vind je muren en muren vol de gaafste graffiti en oprecht schitterende kunstwerken. De grauwe urban omgeving fleurt helemaal op door de felle kleuren en cartooneske prenten.
Een kleine impressie, maar ga vooral zelf kijken.

Het museum

Het museum

Uil

Uil

Monkey business

Monkey business

Overstekend wild

Overstekend wild

Reclaim the streets

Reclaim the streets

Work in progress

Work in progress

Als de prullenbakken vol zijn...

Als de prullenbakken vol zijn…

donovanspaanstra.com

donovanspaanstra.com

Halfpipe met zoon

Halfpipe met zoon

Amd we've just begun!

Amd we’ve just begun!

24 apr 2014
Posted by Menno, and filed under Bowie

Ronald Verhaegen is een Belgische muziekjournalist, die zichzelf als doel heeft gesteld in één jaar alles van Bowie te leren kennen. Kijk, dat zijn mensen naar mijn hart. Hij kwam naar Amsterdam voor een gesprekje en dat gesprek nam hij op. Luister maar!

Ronald: “Bowie voerde mij begin deze maand naar Amsterdam. Voor een babbel op een boot. Ik had afgesproken met Menno Kooistra, die ik ken van een paar zinnen op twitter, een avatar waarop hij Bowie imiteert en een facebookgroep over Bowie.
Een blonde man met zonnebril leunde tegen de reling van de boot toen ik aan kwam lopen, die zonnige zaterdagmiddag. Hij zag me.
“Hallo, ben jij… ja, gek dit. Nou, doe maar dan.”

15 mei 2013
Posted by Menno, and filed under Kunst

Na het Stedelijk Museum en Kröller Müller Museum met een bezoek van mij en mijn museumkaart te hebben vereerd, was het nu de beurt aan het Rijksmuseum. Ik durfde er sinds de heropening op 13 april 2013 niet heen te gaan, vrezend voor rijen tot ver op het Museumplein, maar niets daarvan. Een grauwe maandagochtend bleek het ideale moment voor een rustig bezoek aan ’s lands mooiste museum, want laat ik er niet omheen draaien: voor mij is het Rijksmuseum het allermooiste museum van Nederland. Qua gebouw én collectie.

RamenMet museumkaart mag je in één keer doorlopen, langs de kaartverkoop (die vandaag overigens beduidend minder lang was dan de rij voor de garderobe). Ik ging uiteraard ook weer voor een audiotour, wat in het Rijks een multimediatour is; een iPod touch met uitleg bij de belangrijkste stukken in geluid en beeld. Zeer uitgebreid en -zo leerde ik later- ook gewoon beschikbaar als app. Scheelt je vijf euro, al is deze beduidend trager dan die in het museum.

Ik heb het Rijksmuseum voor de verbouwing, die tien jaar geleden aanving (zie hiervoor overigens de sublieme NTR documentairereeks ‘Het nieuwe Rijksmuseum‘ van Oeke Hoogendijk), één keer bezocht, ergens eind jaren ’90. Veel van het gebouw kan ik me er niet meer van herinneren, de kunst wel. Toen was De bedreigde zwaan van Jan Asselijn al favoriet. Nu ook weer (hij prijkt al maanden bovenin mijn website). Blijft indrukwekkend, ook vanochtend weer. Geweldig om weer herenigd te zijn met dit schilderij:

De bedreigde zwaan, Jan Asselijn, ca. 1650

De bedreigde zwaan, Jan Asselijn, ca. 1650

Het Rijksmuseum is oprecht prachtig geworden. Veel is weer in oude glorie hersteld, zoals architect Pierre Cuypers het gebouwd had, inclusief de eregalerij en rijk versierde voorhal. De Nachtwacht-zaal is overdonderend en het belangrijkste schilderij (volgens het museum dan) is van zeer dichtbij te bezichtigen, in tegenstelling tot het kleine achter kogelvrij glas verborgen Mona Lisaatje in het Louvre. Bijna alles is overigens gewoon zonder glas en je kunt de penseelstreken geweldig goed zien. Iets dat in het Kröller Müller Museum wel anders is.

Het museum is keurig in tijdsperiodes opgedeeld en met de handige plattegrond en de multimediatour zijn een aantal uren genot gegarandeerd. Met museumkaart is het ook makkelijk om nog een keer langs te komen, want het Rijks schreeuwt erom. Enfin, wat hoogtepunten dan. Het zijn wat kiekjes met mijn telefoon, want de echte werken zijn tot in de kleinste details op je scherm te toveren via de eveneens sublieme website van het Rijksmuseum. Bekijk bijvoorbeeld eens deze George Hendrik Breitner: De Singelbrug bij de Paleisstraat in Amsterdam. Om je vingers bij af te likken. Digitaal, maar nog meer in het echt.

De voorhal maakte veel indruk op me. Ongelofelijk dat ‘ie nog in de jaren ’80 helemaal wit was gekalkt. De dikke laag is er weer vanaf gehaald om zo het oorspronkelijke ontwerp van Pierre Cuypers weer zichtbaar te maken. Daar waar het niet meer te restaureren was, is het gereproduceerd met verbluffend resultaat.

Hal

De prachtige voorhal

Deze oude biddende dame is van dichtbij zo gedetailleerd dat het net een foto is. Impressive!

Oude vrouw in gebed, bekend als ‘Het gebed zonder end’, Nicolaes Maes, ca. 1656

Oude vrouw in gebed, bekend als ‘Het gebed zonder end’, Nicolaes Maes, ca. 1656

Het grootste schilderij van het museum, ‘De slag bij Waterloo’ van Pieneman is immens. Ruim 8 bij 5 meter groot. Je kunt er heel lang naar kijken en steeds weer nieuwe details in vinden.

De Slag bij Waterloo, Jan Willem Pieneman, 1824

De Slag bij Waterloo, Jan Willem Pieneman, 1824

Deze Breitner vind ik prachtig. Het is een van de twaalf schilderijen die Breitner van het meisje in de kimono maakte . Het zijn de houding, de jurk, de kleuren en misschien, stiekem, ook de gelijkenis met deze Bowie cover, of was dat toch een tekening van Dante Gabriel Rossetti?

Meisje in witte kimono, George Hendrik Breitner, 1894

Meisje in witte kimono, George Hendrik Breitner, 1894

In de documentaire van Oeke Hoogendijk krijgen deze twee poortwachters ruim aandacht, maar toen had ik de serie nog  niet gezien. Gelijk maakten deze twee reusachtige houten beelden indruk op mij. Met de vajra, het stokkie in hun hand “verpletteren ze de onnozelheid”. De open en gesloten monden (“a” en “un”) symboliseren alle klanken en geschriften, ofwel kennis. Door die poort wil je wel lopen.

Twee tempelwachters, anoniem, ca. 1300 - ca. 1400

Twee tempelwachters, anoniem, ca. 1300 – ca. 1400

Maar er is teveel moois om op te noemen en af te beelden. Ook veel moderner werk. En indrukwekkend 20e eeuws werk. Op de site van het Rijks kun je je eigen favorieten samenstellen. Hier de mijne.
Maar je moet gewoon echt zelf gaan.

10 apr 2013
Posted by Menno, and filed under Kunst

Museumkaart gekocht en gelijk het vernieuwde hoofdstedelijke Stedelijk Museum bezocht. Mooi gebouw, goeie relaxte sfeer en de kunst is intrigerend. Niet alles prikkelt het oog, maar bijna altijd de geest.

Mijn persoonlijke hoogtepunten.

Zelfportret Stanley Spencer

Zelfportret Stanley Spencer

Lees verder… »

5 nov 2010
Posted by Menno, and filed under Horror, Portfolio, Zombies

Traditiegetrouw zat yours truly ook dit jaar weer met medehorrorcompaan en striptekenaar Maarten Janssens met Halloween in Fame. Voor de derde maal achtereen nodigde de grote muziek-, game- en filmwinkel in de Kalverstraat ons uit om tijdens dit horrorfeest zombieportretten te maken van de bezoekers.
Leuk voor de bezoeker, maar verschrikkelijk leuk voor de tekenaar, die helemaal los kan gaan met zijn stiften en dan vooral de rode.

Hieronder een sfeerimpressie van Michael Minneboo, die het begin vastlegde met de camera op zijn mobiele telefoon.

Later kwam ik meer op dreef en maakte ik dit soort prentjes.

Volgend jaar weer!

xfactor
xfactor
 
xfactor
Dit is de webstek van Menno Kooistra. Alles wat zich binnen de digitale muren van Mennomail.nl afspeelt is beveiligd door deze jongen: ©.