|
20 apr 2010
|
Posted by Menno, and filed under Horror
|
Vol goede moed fietste ondergetekende afgelopen zaterdagavond richting de befaamde Night of Terror, die in het kader van het 26e Imagine Fantastic Film Festival (voorheen AFFF) plaatsvond. Vanaf 00:30 uur zouden hier vier brute horrorfilms vertoond worden onder luid commentaar van het aanwezige publiek. Een kolfje naar mijn hand! Een verslag.
Locatie van dit horrorfestijn was uiteraard bioscoop Tuschinski, waar het al gehuisvest was toen het nog Weekend of Terror heette in de jaren 80. De massa griezelfilmfans die voor de nog gesloten deuren van de bioscoop stonden, draaide zich warm op voorbijrijdende trams (“TRAMHOERRRRRRR”) en ME busjes (The A-Team deuntje). Hè, gezellig.
Met de tickets in de pocket konden we, na een voor lange vertraging zorgende securitycheck bij de ingang, plaatsnemen op het eerste balkon. De perfecte spot, want hier krijg je geen wc-rollen en popcorn op je harses. Het introductiepraatje van initiator Jan ‘Mr. Horror’ Doense was onhoorbaar door de HOERRRRRR- en HOMOOOOOOOO-koren die hem ten deel vielen. Dat we zouden aanvangen met de Spaanse zombiefilm [Rec 2] kon ik nog net uit het kabaal opmaken.
[REC 2] is -duh- het vervolg op [REC], het verrassende kleine meesterwerkje dat in 2007 het wereldwijde horrorpubliek meer dan tevree stelde. En dat ondanks de magere plot: in een appartementencomplex in Barcelona heerst een vreemd virus en wordt daarom hermetisch afgesloten. Het virus blijkt nogal agressief en verandert de geïnfecteerden, een aantal seconden nasterven, in bloeddorstige zombies. En dan is er stront aan de knikker. In deel 1 wordt het geheel op film gezet door een journaliste en haar cameraman die een tv-reportage over de locale brandweer maken en in deel 2 zijn het de camerahelmen van de mobiele eenheid die alles vastleggen.
Helaas verliest dit tweede deel halverwege z’n geloofwaardigheid, terwijl het de weg vrijbaant voor nog een vervolg. Jammer.
Het was mijn ontmaagding wat Night of Terror betreft en hoewel ik op geschreeuw en gegooi voorbereid was, moest ik even wennen. Ongelooflijk, wat een teringherrie. Vier films lang was het geen seconde stil. Elke vrouw is een HOERRRRRRR, elke man is een HOMOOOO, elk busje of klusje krijgt het A-Team deuntje voor z’n kiezen en iedereen moet zijn of haar broek uit, tieten laten zien of neuken. Ik besef dat dit nogal ordinair en platvloers overkomt. En dat is het ook. Maar wat is het leuk!
Een voorbeeld. Hieronder 2 minuten uit de tweede film, The Crazies. Krijg je een indruk:
Knus hè?
Overigens wijkt het verhaal van The Crazies niet gek veel af van [Rec 2], want ook in deze remake van George A. Romero’s klassieker uit 1973 wordt de bevolking van een stadje besmet. Via het drinkwater raakt men geïnfecteerd en gaat men crazy doen, inclusief moordneigingen. Geen slechte film hoor, maar wel erg Hollywood. Lekker veilig allemaal en volgens de bekende clichématige verhaallijntjes. Desondanks een vermakelijke rit en mooie effecten.
Dan is het tijd voor de Scream Queen competitie. Wie kan het meest overtuigend het volgende simuleren: schrik-schreeuw-sterf. Een paar matige pogingen volgden van dappere dames die zich niet van de kaart moesten laten brengen door de oorverdovende hoertirades. Geinig maar tam. Nu weer snel naar de films.
Film drie, het is inmiddels rond vijven, is er wederom één in het zombiegenre (wat bof ik toch): La Horde. Da’s Frans voor de horde. En ja, dat slaat op zombies. Heel veel zombies. Een prima horror die begint als stevige actie-thriller waarin een groepje smerissen wraak willen nemen op een groepje criminelen. Als het virus zijn intrede doet zijn ze geneigd hun vete opzij te zetten en samen te vechten tegen de ondoden. Snoeiharde film waarin het brute geweld de hoofdrol speelt. De zombies zien er pico bello uit en ondanks het flinterdunne verhaal kijkt de film heerlijk weg.
Hierna haakten veel mensen af. De zon scheen al weer vrolijk en men was schor en moe. Ik niet natuurlijk en ga all the way voor de slotfilm: Vampire Girl vs Frankenstein Girl.
Japanse Troma. Mijn god, wat een vage film. Fout fouter foutst en dat had ook wel wat. Na een uur uur had ik genoeg van het rondspuitende bloed, de Japanse giechelmeisjes en slechte special effects en was blij dat ‘ie was afgelopen. Via de vluchtroute werden we naar buiten geloodst (over half uurtje begon de eerste kindervoorstelling alweer) en kregen een promo dvd mee met daarop twee afleveringen van de horror tv-serie Fear Itself. Zal mij benieuwen.
Dat was het. Als een zombie sleepte ik mezelf naar mijn tweewieler en trapte mezelf langs allemaal hoeren en homo’s naar huis. Een unieke ervaring rijker en een uiterst vermakelijke nacht achter de rug. Dit is absoluut een aanrader en count me in voor volgend jaar.
Het Imagine festival speelt nog tot en met 24 april in Kriterion, Amsterdam
|
28 sep 2009
|
Onlangs bracht het label Encore de films van cultregisseur Jean Rollin opnieuw uit op dvd. Zijn veelal erotisch getinte films uit de jaren ’60 en ’70 zijn in een geheel nieuw jasje gestoken, compleet met hypermoderne dvd-hoes en flitsend dvd-menuutje. Behoorlijk misleidend, want de niets vermoedende koper/huurder van deze beelddragers die denkt een nieuwe horrorfilm te gaan zien, komt bedrogen uit. De films van Rollin zijn namelijk ouderwets, zwijgzaam, tergend traag en soms zelfs uitermate saai. De liefhebber van Rollin zal echter dolblij zijn, want de oude films zijn opgepoetst en zien er picobello uit. Ondergetekende neigt meer naar de laatste categorie.
De twee covers zoals ze er nu uitzien
Ik zag twee van de nieuw uitgebrachte schijven, La Vampire Nue (1968) en Les Raisins de la mort (1978). Beiden voorzien van enkel de Engelse titel, want ook dat verkoopt beter natuurlijk. Afgezien van deze verkooptrucjes blijven The Nude Vampire en Grapes of Death gelukkig helemaal wat ze zijn: creatieve, artistieke en vooral bizarre hersenschimmen van deze Franse regisseur, die inmiddels 71 jaar is.
The Nude Vampire
The Nude Vampire is Rollins tweede speelfilm. Net als zijn voorganger, Le Viol du Vampire, handelt ook deze film over vampieren, Rollins stokpaard. Een man komt op het spoor van een bizarre sekte die zelfmoord verheerlijkt en het bloed van de overledenen voedt aan een meisje dat alle kenmerken van een vampier vertoont. Weinig dialoog, een beetje bloot (dat is in zijn latere films wel anders), maar bovenal mooie beelden. Rollin tovert hier met kleur en decor. Poëtisch tot en met en daardoor ook zeer moeilijk te volgen. Misschien is vaag een beter woord.
The Nude Vampire
Grapes of Death
Hoe anders is Grapes of Death, die een Rollin aan het werk laat zien die tien jaar meer regie-ervaring heeft. Nog altijd vaag en zwaar leunend op de omgeving en mise-en-scènes, maar al een stuk toegankelijker. Waar The Nude Vampire vaak als de eerste Franse vampierenfilm wordt bestempeld, wordt deze film wel de eerste gore-film van Frankrijk genoemd. Sja. Zou kunnen. Er zitten dan ook wel wat ranzige scenes in. Echter, voor de verandering geen vampieren ditmaal, maar “zombies”. Het is ditmaal een gevaarlijk verdelgingsmiddel dat de plaatselijke wijngaard heeft vergiftigd en de bevolking in een soort van levenloze allesvernietigende wezens heeft veranderd.
Grapes of Death, met rechts Rollins huidige vrouw en ex-pornoster Brigitte Lahaie
Geen ijzersterke verhalen dus, in de films van Jean Rollin. Geeft verder niets. Ze kijken prima weg op voorwaarde dat je je bril van 2009 afzet en bewust een flinke stap terug in de tijd neemt. Je moet tevens niet vies zijn van bloed, bloot en abstractie. Ik ben dat absoluut niet, sterker: ik smul ervan, maar ik had moeite met beide films. Ze zijn me iets te onbestemd en wazig. Geef mij maar een Virgin Among the Living Dead (Christina, princesse de l’érotisme), die Rollin in 1973 samen met Jesus Franco maakte. Oók vaag, maar ontzettend sfeervol. Gelukkig zijn er nog genoeg films van de man uit te proberen.
The Nude Vampire, Grapes of Death en nog 11 films van Jean Rollin liggen geheel opgepoetst en wel sinds kort in de winkel.
|
17 dec 2008
|
Posted by Menno, and filed under Horror
|
Vanaf vandaag ligt de fraaie special edition dvd-box van Day of the Dead in de winkel. Niet de George A. Romero klassieker, maar de remake van Steve Miner uit 2008. Moderne zombies dus. Gezellig met de feestdagen. Nee, het is geen goede film. Wel een vermakelijke, met Mena Suvari in hoofdrol, jeweetwel, de blonde stoot die in American Beauty het hoofd van Kevin Spacey op hol brengt. De actrice heeft sowieso een verrassende back catalogue met naast de drie American Pie films, een flink aantal horrors waarvan Trauma (2004, Marc Evans) en Stuck (2007, Stuart Gordon) er het meest uitspringen. En nu dus Day of the Dead, die verder helegaar niks met het origineel te maken heeft.
Met de verpakking van Day of the Dead 2008 zit het wél goed (check de pop-up!)
Het gaat lekker met het zombiegenre. Een aantal weken geleden schreef ik nog over het spel Left 4 Dead, terwijl deel 9 van de immens populaire stripserie The Walking Dead alweer is verschenen. De ene zombiefilm na de ander komt de laatste jaren uit en zelfs de meester der zombiefilms zelf – Romero – is na zijn vijfde zombiefilm Diary of the Dead van het vorige jaar bezig met een zesde (werktitel: Island of the Dead). Hoog tijd dus om de balans op te maken en met een top 10 ultimate zombiefilms op de proppen te komen. Past ook wel in de decembermaand vol eindlijstjes. Eens kijken of de remake van Day of the Dead op een vermelding kan rekenen.
N.B. Om het een beetje leuk te houden laat ik de Romero-trilogie (Night of the Living Dead (1968), Dawn of the Dead (1978) en Day of the Dead (1985) uit het lijstje. Die zouden namelijk respectievelijk om nummers 2, 1 en 3 zijn geëindigd. Een pré-Romero-trilogie lijstje dus. Here it goes.
10. Return of the Living Dead (1985, Dan O’Bannon)
Braaaaains! Een klassiekertje. Lekkere jaren ’80 sfeer in deze semi-grappige zombieprent. Een van de weinige films waar de zombies ook kunnen praten. Onderstaand fragment, dat eindigt met een Shakespeariaanse quote, geeft een indruk van het niveau. Eating brains makes the pain go away.
9. Undead (2003, Michael & Peter Spierig)
Sympathieke op en top Australische kleine film. Een vissersdorpje krijgt te maken met neerstortende meteorieten waardoor alle inwoners in levende doden veranderen. Klassiek zombie versus groepje overlevers verhaal, maar met de juiste zwarte humor en voldoende enge momenten en fraaie effecten.
De juiste gun om een zombie tot zwijgen te brengen
8. Flight of the Living Dead (aka Plane Dead) (2007, Scott Thomas)
Na het succes van Snakes on a Plane kon een zombievariant niet uitblijven in een tijd waarin het zombiegenre herleeft. De titel (ik kan me voorstellen dat ze het moeilijk hadden met de keuze, want beiden zijn meesterlijk) verraadt het al: de zombie-uitbraak vindt hier plaats in een vliegtuig. En it ain’t nice hier hoog in de lucht waar vluchten onmogelijk is. Extra spooky dus. Wederom een komische insteek (wat is dat toch steeds), maar al met al een zeer vermakelijke film.
De film heeft leuke vondsten, zoals de tandeloze zombie-oma en de paraplu in een zombie. En dan uitklappen. Ach ja.
Meelevende stewardessen
7. Dellamorte Dellamore (Cemetary Man) (1994, Michele Soavi)
Een aangename verrassing toen ik deze film voor het eerst zag. Fransesco Dellamorte heeft een nachttaak aan het voor de tweede maal doden van de overledenen die uit de grond komen kruipen. Heel bizar en heel sfeervol, deze Italiaanse film. Alles zit erin: horror, romantiek, seks, humor, zombies, maar bovenal mooie beelden. Op het kerkhof en in de film.
Dat bedoel ik!
6. Virgin Among the Living Dead (Christina, princesse de l’erotisme) (1973, Jesus Franco & Jean Rollin)
Ja, ik heb er een zwak voor: mooie jaren ’70 dames die de hele film naakt rondlopen in een totaal plotloos verhaal. En als er dan ook nog een horror-element in zit, ben ik je man. Welnu, bij de Italiaan Jesus Franco zit je wat dat betreft wel snor. Deze film inspireerde me overigens tot het stripverhaal ‘Nadine tussen de dolende zielen’ dat ik voor de bundel Bloeddorst maakte. Een behoorlijke flutfilm, maar man o man, wat een heerlijke sfeer daar in dat huisje in het bos midden in de zomer. Oja, de zombies duiken pas helemaal aan het eind op. In een droom. Maar een kniesoor die daar over klaagt.
Alleen de poster al!
5. Resident Evil: Extinction (2007, Russell Mulcahy)
Naar mijn mening de meest spetterende van de Resident Evil films. Deel drie dus. Gooi Day of the Dead en The Birds in een blender, strooi er een snufje Alice in Wonderland en een wolkje Through the Looking Glass door en mix het doorelkaar. Giet de pap in een kom en roer er een flinke dosis Mad Max en Alien: Ressurection doorheen en maak het af met een kopje The Walking Dead. Need I say more? Kijk:
4. The Evil Dead (1981, Sam Raimi)
Nou, dat is pas een enge film! Ik zag deze rolprent voor het eerst gansch alleen na middernacht in het pikkedonker in een vreemd huis. Ideale omstandigheid dus om je flink het leplazerus te schrikken en peentjes te zweten. Waar delen 2 en 3 het op de komische toer gooien, houdt Evil Dead deel 1 het eng, mysterieus en griezelig. En hoe amateuristisch de effecten ook zijn, het komt allemaal over. Er valt over te twisten of we hier te maken hebben met zombies (’t zijn eigenlijk demonen), maar alla. Evil Dead bevat tevens de meest freaky 5 minuten ever qua cameravoering en visuele uitvoering van hoofdrolspeler Ash z’n mentale toestand. Blijft recht overeind staan deze film!
Hij wordt helemaal gek, die Ash
3. 28 Weeks Later (2007, Juan Carlos Fresnadillo)
Ja, mijn voorkeur gaat uit naar het tweede deel, hoewel 28 Days Later ook zeer, zeer de moeite waard is. 28 Weeks Later laat meer zombies (geïnfecteerden) zien. Het concentreert zich meer op de opbouw van Londen na de invasie uit deel 1 en hoe het daarna wéér grandioos misgaat. Een stad in totale chaos met sprintende zombies. En ook een verademing: geen humor hier. Pure angst, paniek, horror. Doodeng.
Bekijk hier de openingsscène:
2. Dawn of the Dead (2004, Zack Snyder)
Deze film bracht het allemaal weer op gang, de zombie madness. Dawn of the Dead bewees dat het zombiegenre nog lang niet dood was (haha, woordspeling) en blies nieuw leven in de levende doden. Want na 28 Days Later in 2002 was dit wéér een film waarin de zombies niet strompelden, maar renden. In mijn optiek enger. Dawn of the Dead bewees daarnaast zelfs dat een remake van een Romero-klassieker kan slagen (overigens als enige tot op heden). De openingsscène is uniek, zoals ik ook al eens eerder op Eeuwig Weekend beschreef en de film is een rollercoaster ride aan vluchtpogingen, rennende zobies, explosies en actie, maar ook het menselijke aspect wordt perfect behandeld.
Woops!
1. [REC] (2007, Jaume Balagueró & Paco Plaza)
2007 was een mooi zombiejaar, want ook de nummer 1 in deze lijst kwam uit 2007. Zombiemeester Romero bracht in hetzelfde jaar een soortgelijk concept in zijn Diary of the Dead, waarin de filmbeelden bestaan uit het opgenomen videomateriaal van de hoofdrolspelers. Het Spaanse [REC] doet precies dat, maar steekt met kop en schouders uit boven de film van de uitvinder van het genre. Een verslaggeefster en haar cameraman maken een reportage over de lokale brandweer en volgen hen na een telefoontje van een paniekerige vrouw die opgesloten zit in haar appartement. Aangekomen in het pand blijkt er al snel meer aan de hand te zijn. Het is de manier waarop het geheel in beeld wordt gebracht dat je haren recht overeind gaan staan. De schokkerige camerabeelden, de duisternis, de totale paniek en natuurlijk iets met zombies. Brr!
Ook de teaser is briljant:
Tot zover dit hersenhapje. Wil ik nog wel even een aantal titels noemen in de categorie honoroble mentions. Want Zombie Strippers is toch best een leuke film. En ook Planet Terror is erg goed. En natuurlijk is Shaun of the Dead een super zombiefilm, maar omdat het iets teveel comedy is, past ‘ie niet in mijn rijtje.
Geen vermelding dus voor de remake van Day of the dead.
Dit artikel verscheen eerder op EeuwigWeekend.nl
|
4 dec 2008
|
Nog een Sinterklaaskadootje nodig voor je neefje die niet vies is van zombies afknallen? En je hebt er 49,99 euro voor over? Ja zeg, ga nu niet zeggen dat dat duur is. Het blijkt namelijk dat Nederland, jij dus, massaal spelcomputers kado doet met Sinterklaas en die zijn toch al gauw zo’n 200 à 300 eurootjes. Maar goed, zombies dus.
Left 4 Dead is een kakelvers spel van Valve, de makers van Half-Life. De verhaallijn is mager, maar in dit geval ook niet belangrijk. Je bent één van de vier overlevers in een verder geheel door levende doden overheerste stad. De zombie apocalyps is een feit. Met een tweetal vuurwapens en als je geluk hebt een health-pack en molotov cocktail moet je je levend door de levels heen worstelen. En afhankelijk van de moeilijkheidsgraad is dat niet altijd even makkelijk.
De zombies, of eigenlijk: geïnfecteerden, voldoen in deze game geheel aan de laatste trend en rennen zich de longen uit het lijf (als ze die nog hebben) in plaats van het old-school strompelen, zoals we gewend zijn van de Romero-zombie. Niet alleen is dat een stuk angstaanjagender, je moet ook zeer rap reageren, daar ze elk moment vanuit de bosjes of een schaduwrijke hoek kunnen springen. Wegrennen is geen optie, want reken maar dat ze je inhalen. Komt nog eens bij dat ze vaak in groepen aanvallen. Je hebt al gauw een zombietje of 30 om je heen. Je mitrailleur legen is de enige remedie.
Screenshot uit Left 4 Dead, met de vier hoofdrolspelers
Samen staan we sterk
Left 4 Dead valt alleen te spelen, maar komt beter tot zijn recht in de multi-user stand. Online dus, met mede zombieslachters uit de hele wereld. Je kiest je personage (Bill, Francis, Zoey of Louis) en gaat loos. Het leuke aan dit spel is dat samenwerken essentieel is. In je uppie vooruit rennen is niet aan de orde, want je wordt geheid te pakken genomen door een van de vijf ‘speciale zombies’. Zo zijn er behoorlijk gemuteerde monsters met speciale krachten in het spel die je kunnen onderkotsen, grijpen met een meterslange tong of je simpelweg keihard in elkaar slaan. Uit deze situaties kun je alleen gered worden door je medespelers, die de geïnfecteerden afknallen en je overeind helpen. Zij hebben op hun beurt jouw hulp weer nodig. En dat is gelijk de charme van Left 4 Dead: het in teamverband van a naar b zien te komen.
Eén van de levels
Persoonlijk ben ik een sucker voor alles waar zombies in voor komen. Ik verslind de Walking Dead en andere zombie-stripboeken, kijk films als 28 Days Later, Return of the Living Dead, Dawn en Day of the Dead tot in den treure, dus met een game vol zombies zit je al snel goed bij mij. Helaas heb ik die vorige grote zombiegame, Dead Rising, nooit kunnen spelen aangezien ik geen Xbox 360 bezit, maar dat kleine PC spelletje Land of the Dead: Road to Fiddler’s Green wel. Veel vergelijkingsmateriaal heb ik dus niet, maar ik kan wel constateren dat Left 4 Dead met vlag en vaandel geslaagd is.
Director
Door de interactiviteit -je kunt tijdens het spelen met je teamgenoten chatten en zelfs praten- en de hoge 
spanningsgraad is het een genot dit spel te spelen. De graphics zijn niet top of the bill, maar zien er nog prima uit. De gameplay is heerlijk en de hoofden van de zombies spatten schitterend uiteen. En als je het zat bent om onschuldige levenloze zielen neer te blaffen, dan is er altijd nog de optie om in de dode huid van de speciale zombies te kruipen en de vier overlevers klein te krijgen in een 8-persoon ‘versus’-spel. Hoe ziek wil je het hebben?
Waar het spel helemaal in uitblinkt is de dynamische aanpak van dramatiek en persoonlijke aanpassingen. Dit systeem, ‘The Director’ genaamd, zorgt ervoor dat het spel zich geheel aan jouw speelwijze, gezondheid, status, vaardigheid en locatie aanpast. Op deze wijze is elk spel weer persoonlijk en intens. Het zorgt tevens voor de juiste muziek op het juiste moment (zie ook de ‘emotiemuziek’ in het spel Need for Speed, dat ik eerder op dit weblog besprak) en passende visuele effecten en opmerkingen van je medespelers. Valve zelf noemt dit ‘procedural narrative’. Erg leuk!
Gezellig
Valve heeft een puik spel afgeleverd dat het lange wachten (werd aangekondigd in 2005) meer dan waard is geweest. Ik hoop echter wel dat er snel nieuwe velden bij komen, al dan niet door de spelers zelf gebouwd, want ik kan me voorstellen dat het snel gaat vervelen, wéér dat vliegveld, wéér dat bos. Aan de andere kant: geen spel is hetzelfde aangezien alles afhangt van je samengestelde team en de hoeveelheid zombies (moeilijkheidsgraad). Daarbij word je beloond als je bepaalde doelen (in totaal 51) hebt gehaald. Werkt altijd!
Kopen, dat spel. Doe het dan gewoon voor jezelf.
Bekijk hieronder de introductiefilm.
Left 4 Dead ligt sinds 21 november in de winkel voor de PC en Xbox 360.
|
30 okt 2008
|
Posted by Menno, and filed under Horror
|
Een overzicht van de meest enge filmscènes. En dat in tien stappen. Pff, ga er maar eens aan zitten. Er zijn zo ontzettend veel films die schokkende, doodenge of verontrustende scènes bevatten. En écht niet alleen horrors en thrillers. De film is tenslotte al 113 jaar oud. Daar zitten ontelbare creepy fragmenten tussen. Van Nosferatu tot Dr. Caligari en van The Haunting tot Village of the Damned.
Ik heb uiteindelijk gekozen voor een selectie recente films, waarvan de oudste uit 1973. En uiteraard ben ik klassiekers vergeten, fragmenten waarvan ik zelf niet eens snap dat ze niet in dit rijtje staan. Ik denk aan de ‘Zelda’-scène in Pet Sematary, of de kakkerlakken-scène in Creepshow. Of het freaky einde van The Blair Witch Project! Maar goed. Denk die er dan maar bij op de halve plaatsen.
Here it goes. De scènes die het meeste kippenvel oproepen. Heerlijk!
10. Dawn of the Dead (2004, Zack Snyder)
Ja, de remake van de zombie-klassieker van George A. Romero. Het bracht een hele nieuwe impuls aan de zombiefilm, deze film van Snyder. Want hier strompelen de levende doden niet, maar rennen als gekken. En of zombies überhaupt kunnen rennen of niet doet nu niet terzake. Het is fokking eng als zo’n monster op je af komt rennen met maar één doel: jou aan stukken scheuren. Helemaal als ze dat in grote getalen doen. Wat dat betreft had hier ook een scene uit 28 Days Later of 28 Weeks Later kunnen staan, waar de “geïnfecteerden” ook hardlopen. Ik kies voor Dawn omdat de eerste minuten van de film mij zowat omver bliezen. Ongelooflijk sterk en doodeng!
Ik kon de scène niet embedden op deze pagina, maar hieronder de veelzeggende trailer. Het begin kun je hier wel zien.
9. Twin Peaks: Fire Walk With Me (1992, David Lynch)
Sowieso bizar en angstaanjagend, deze film die de laatste tien dagen van Laura Palmer laat zien. Een trip in het gestoorde brein van David Lynch vol tè idiote gebeurtenissen. Ik vind onderstaande scène misschien wel de engste. Laura ontdekt wie Bob is. Brrr!
8. The Evil Dead (1981, Sam Raimi)
De doden worden tot leven gewekt door een spreuk uit een bandrecorder, openbaar gemaakt door cult-held Ash (Bruce Campbell). The Evil Dead is een amateurfilm met zo veel liefde en enthousiasme gemaakt dat ‘ie werkt op alle vlakken. In deze scène is Shelly bezeten door een demon en begint te zweven. Blijft spooky!
Zap even naar 10 minuut 50!
7. The Eye (Gin Gwai) (2002, Oxide Pang Chun & Danny Pang)
Dat de Aziaten goed zijn in het maken van doodenge films weten we wel, sinds de komst van J-Horror, waarvan The Ring het bekendste voorbeeld is. Bijna allemaal geremaked door de onoriginele Amerikanen. The Eye-reeks moet je absoluut in de originele versies kijken! Hieronder zie je waarom
6. Trainspotting (1996, Danny Boyle)
Nee, geen horror, deze Schotse film over heroïnegebruik, maar in zekere zin ook weer wel. De scène hieronder toont Renton tijdens een zwaar afkickproces. Over bad trips gesproken. Let op je kippenvel als de baby komt!
5. Ringu (1998, Hideo Nakata) / The Ring (2002, Gore Verbinski)
Zijn ze weer, die Jappen! Ringu was, zoals hierboven vermeld een van de eerst Aziatische horrorfilms die in het Westen zeer populair werd. Geestachtige meisjes met lange zwarte haren en vingers zonder nagels (zie ook The Grudge) scoorden goed. In Ringu en de Amerikaanse variant The Ring kruipt deze jongedame uit een tv-toestel. Toen ik dit de eerste keer zag in de Japanse versie schrok ik me helemaal te pletter. Achteraf vind ik de Hollywood versie beter. Ze staan beiden hieronder.
4. [REC] (2007, Jaume Balagueró & Paco Plaza)
Nog niet gezien? Als je van horror houdt is dit dè absolute verrassing van de laatste jaren. Deze Spaanse film borduurt verder op de documentairestijl van The Blair Witch Project en de recente opleving van het zombiegenre, maar geeft daar een zeer originele draai aan. Dood- en doodeng! De hele film! Maar specifiek het einde, welke hieronder staat. Let dus op: SPOILER!!!!! Niet kijken als je de film nog wilt zien!
3. It (1990, Tommy Lee Wallace)
Eigenlijk is het “gewoon” een tv-film, deze verfilming van een Stephen King-boek. En toegegeven, met z’n ruim drie uur duurt ‘ie echt te lang, maar wat zit de film vol met gruwelijke goeie scènes! Hierna keek iedereen anders naar clowns. In deze scène gaat Beverly terug naar haar ouderlijk huis. Er woont nu een oud dametje. Of niet?
2. The Shining (1980, Stanley Kubrick)
Naast het feit dat deze film een persoonlijke all-time favorite is, is het natuurlijk ondenkbaar The Shining (alweer een Stephen King verfilming!) niet in een lijstje als deze op te nemen. Als er één film is die tientallen verschrikkelijk griezelige scènes bevat is het deze wel. Ik heb er één uitgekozen die wellicht het engst is. De scene met de tweelingzusjes in de gang. Terwijl ik het typ gaan mijn haren weer rechtop staan!
1. The Exorcist (1973, William Friedkin)
Nog zo’n klassieker. Ik durf zelfs te beweren dat deze duivelsfilm de allerengste film ooit is. Het op waarheid gebaseerde verhaal, het bezeten meisje Regan, de nachtmerrie opwekkende soundtrack, die stem van de duivel! Lang heb ik deze film niet durven kijken. Ik geloof dat ik ‘m pas ergens in 1992 voor het eerst zag. Sindsdien was ik verknocht. Net als de nummer 2 in deze lijst barst The Exorcist van de creepy scènes. Denk alleen al aan de bezeten Regan die haar hoofd 180 graden draait. In 2000 kwam een nieuwe versie uit, met als ondertitel The version you’ve never seen. Verbeterd beeld en geluid, maar belangrijker: nieuwe scènes! Hieronder een fragment die op de 2000-versie verscheen, de beruchte “spiderwalk-scene”. Heel kort, een seconde of 10, maar zo verschrikkelijk eng. Een terechte nummer 1!
Tot zover. Ben ik films vergeten? Gooi het in de reacties hieronder!
Deze bijdrage maakt deel uit van de Horror 4-daagse van Eeuwig Weekend.
Kijk hier voor meer verontrustends!
