Home

Displaying Tag 'Top 10'

20 dec 2018
Posted by Menno, and filed under Film, TeeVee

Traditioneel weer effe een eindejaarslijstje.

2018
Heel veel in 2018 uitgekomen films zag ik niet in 2018, maar van de 2018 films die ik wel zag:

1. You were never really here
2. Hereditary
3. Suspiria
4. Under the silver lake
5. Roma
6. Revenge
7. I, Tonya
8. Annihilation
9. A Quiet Place
10. Upgrade

ywnrt

Ook qua series zag ik te weinig, en te weinig goeds. Wat nog altijd erg sterk is is Better Call Saul (S4) en ook Kidding vond ik mooi. Maar met kop en schouders stak The Haunting of Hill House erboven uit. Voor VPRO Cinema schreef ik dit:

Regisseur Mike Flanagan had al wat krediet opgebouwd met zijn prima horrorfilms Oculus (2013), Hush (2016) en de Stephen King-verfilming Gerald’s Game (2017), maar met deze bewerking van de gelijknamige roman van Shirley Jackson zet hij zichzelf definitief op de kaart. De serie is niet alleen doodeng (godzijdank zonder voorspelbare schrikmomenten), maar neemt ook uitgebreid de tijd om de personages te confronteren met een griezelig spookhuis, trauma’s én elkaar. Tel daar een zeer inventieve cinematografie bovenop (aflevering zes bestaat uit een aantal indrukwekkende long takes) en als bonus een stuk of vijftig verstopte geesten (verzamel ze allemaal!), en je hebt een van de beste series van het jaar. Dat onze eigen Michiel Huisman een van de hoofdrollen vertolkt, is extra leuk.

The Haunting of Hill House

28 dec 2014
Posted by Menno, and filed under Film, Persoonlijk

Net als vorig jaar ook nu weer een nieuwe top 10 van de beste films die ik zag in 2014.
Wederom niet alleen de films die het afgelopen jaar uitkwamen (hoewel verrassend veel goeie films uit 2014), maar daadwerkelijk de films die ik zag.

En ook nu weer: eerst een eervolle vermelding van de vele kwaliteitsseries die maar blijven komen. Elk jaar mee en elk jaar beter. Ik heb weer erg genoten van The Walking Dead, dat zich na het dood (!) saaie derde seizoen wonderbaarlijk goed heeft opgepakt. Hetzelfde geldt voor Homeland seizoen 4, waar ik gapend aan begon maar me na vier afleveringen weer op het puntje van de stoel zette. House of Cards, seizoen 2 was weer geweldig, net als de twee seizoenen Orphan Black, maar het absolute hoogtepunt was het Britse drama The Missing. James Nesbitt en Frances O’Connor als ouders van de vijfjarige Olly die van het ene op het andere moment vermist wordt. Wie is schuldig? Wat is er gebeurd? Een intelligent en aangrijpende reeks van acht afleveringen waarin ze met hulp van de geweldige Tchéky Karyo, een gepensioneerde rechercheur, stap voor stap de waarheid ontdekken.

The Missing

The Missing

Dan de films.

1. 20.000 Days on Earth (2014)
Een documentaire, voor een groot deel in scene gezet, over de vijftigste verjaardag van Nick Cave. Een dag uit zijn leven. Geweldige muziek gedurende het schrijfproces, de opnamestudio en het podium. Intelligente man, mooie verhalen en prachtig geschoten beelden.

20.000 Days on Earth

20.000 Days on Earth

2. Under the Skin (2014)
Vaag as hell, maar zo mooi geschoten en de film heeft zo’n bijzondere vage intrigerende sfeer. Dat Scarlett Johanssen als alien in een mensenpak ontzettend sexy is helpt ook. Maar de boodschap van de film is bijzonderder.

3. The Wolf of Wall Street (2014)
Scorsese zoals een Scorsese moet zijn. Het beste van zijn beste werk, op herhaling. Het is geen Taxi Driver of Goodfellas, maar misstaat zeker niet naast deze klassiekers. Mooi verteld en geacteerd door DiCaprio.

4. Sunset Boulevard (1955)
Het mooie van het filmproject VoorDeFilm, dat ik dit jaar ben gestart, is dat ik veel klassiekers moet (her)kijken voor de montage. Sunset Blvd is er zo’n een. Een ongelofelijk sterk meesterwerk en alweer bijna zestig jaar oud. De hoofdrol van Gloria Swanson (Norma Desmond) is de rol van haar leven en memorabel als geen andere rol. Triest en prachtig.

5. Boyhood (2014)
De film die in bijna alle lijstjes op één eindigde. En terecht. Een film die een gezin letterlijk twaalf jaar volgt en daarbij ongelofelijk goed is, verdient niets meer dan dat. Boyhood kabbelt drie uren voort en tegelijkertijd is ‘ie voorbij voor je er erg in hebt. Dat is extreem knap.

6. The Straight Story (1999)
Nog zo’n film die ik keek voor een VoorDeFilm-inleiding.  Ik had spijt ‘m nu pas gezien te hebben. Werd weggeblazen en zat anderhalf uur oprecht te genieten. Alles klopt. Intelligente en aangrijpende Lynch-vertelling.

7. Gravity (2013)
Indrukwekkend visueel spektakel. Helaas zag ik ‘m niet in de bios, maar dan nog kwam ‘ie goed over. De foetus en hergeboorte thema’s vond ik kicken.

8. Tim’s Vermeer (2013)
Docu over een uitvinder geobsedeerd door De Muziekles van Vermeer. Hij besluit het meesterwerk na te schilderen via een zelf verzonnen techniek. Hij doet er uiteindelijk vijf jaar over. Fascinerend, boeiend en leerzaam.

Tim's Vermeer

Tim’s Vermeer

9. Predestination (2014)
Kleine grote film die weinig aandacht kreeg, in Nederland in ieder geval. Maar het is een intelligente tijdreismindfuck. Verplicht meerdere keren kijken. Erg goed.

10. Deux Jours Une Nuit (2014)
De financiële crisis vertaald naar een doodgewoon Frans gezinnetje. Sterk drama dat ondanks het zware thema en de heftige beslissingen die (de geweldige) Marion Cotillard moet nemen, optimistisch van toon blijft. Maakte veel indruk.

Zeer eervolle vermeldingen voor Enemy (2013), Rewind This! (2013), Dawn of the Planet of the Apes (2014), Her (2014) en Maps to the Stars (2014).

Beste horror was natuurlijk The Babadook (2014) en de beste Nederlandse film was Doe Maar: Dit is Alles (2013)

Mijn hele 2014 lijst, op datum staat op Letterboxd.

Tags:
27 dec 2013
Posted by Menno, and filed under Film

In tegenstelling tot de mening van het grootste deel van mijn omgeving ben ik dol op eindejaarslijstjes. Het geeft handige overzichtjes van wat mensen de krenten in de pap vinden qua films, muziek, cultuur etc etc. Ik doe er bij deze dan ook flink aan mee. Mijn beste films gezien in 2013.

Handig hoor, dat Letterboxd. Ik heb dit jaar keurig bijgehouden welke film ik zag. Elke film voorzag ik van sterren en een korte recensie. Dat levert nu een mooi overzicht van de beste en de slechtste films die ik zag. Grappig genoeg zijn dat veelal films van vóór 2013. Sterker: veel zijn gemaakt in de jaren ’70. Deze lijst toont dan ook het beste dat ik zág in 2013, met drie posities voor films die afgelopen jaar zijn uitgekomen.

Nog even dit: De beste serie ooit, die dit jaar zijn premise beleefde is natuurlijk Breaking Bad. Het laatste seizoen waar we zo’n anderhalf jaar op moesten wachten was van zo’n ongelofelijk hoog niveau en heeft me zo ongelofelijk beziggehouden op alle mogelijke gebieden dat deze absoluut bovenaan hoort te eindigen. Maar het is een lijst met films en niet met series, al wordt die scheidslijn steeds dunner. Dit geldt overigens ook voor de series Unsere Mütter, Unsere Väter en House of Cards. Briljante series.

Breaking Bad

Breaking Bad, beste serie ooit

1. Barton Fink (1991)
Bovenaan prijkt met kop en schouders de beste film die ik zag: Barton Fink. Een meesterwerk op alle fronten. Dikke 10!

Barton Fink

Barton Fink, nummer 1 dit jaar!

2. The Conversation (1974)
Dan volgt een hele reeks jaren ’70 films, die allen een 9 kregen van mij. Moeilijk te kiezen welke op 2 komt, maar ik ga voor The Conversation met Gene Hackman. Eén van de beste films sinds lange tijd. Wat ik begreep was het een “tussendoortje” tijdens de Godfather opnames, net als later What lies beneath een tussendoortje was tijdens Cast Away. Vaker doen, zeg ik. Alles aan deze film klopt. Het acteerwerk, het camerawerk, het geluid, het verhaal, de mise-en-scene, sfeer, dialogen, etc etc. Wauw!
3. Badlands (1973)
Briljante film. Sheen en Spacek zijn geweldig in de film van Terrence Malick over liefde, eenzaamheid en nihilisme. De beelden van een wijds en verlaten Amerika zijn van een grote schoonheid. Gebaseerd op de moordpartijen van Charles Starkweather. Niet vrolijkmakend, maar dat zijn vaak de beste films.
4. All the President’s Men (1976)
De derde van de paranoia-trilogie van Alan J. Pakula. En ook de beste. Qua alles. De cinematografie van Gordon Willis is om te janken zo mooi (deep-focus via een split dopter). Het natuurlijke acteren van Hoffman en Redford is heel fijn en de regie is briljant. Alles klopt. Superspannend en een constante aandachtsspanne. Ondanks dat de film 37 jaar oud is (net als ik) ziet het er nog perfect uit en is het verhaal akelig actueel.
5. Dog Day Afternoon (1975)
Aangrijpend, spannend en steengoed. Pacino in topvorm dankzij Lumet. Wat een verhaal, wat een avontuur, wat een film.
6. JFK (1991)
Nog een rolprent uit 1991. Ongelofelijk goeie film. Was erg onder de indruk van de snelle vertelwijze en montage. Wat een virtuoze filmmaker, die Stone. Een rollercoaster aan complexe informatie, personages, theorieën, schieten aan je voorbij en blijven begrijpelijk en toegankelijk. Dat is knap. En dat naast de karakterontwikkeling en het prima kunnen identificeren met de hoofdpersonen. En wat een sterrencast. Costner, Sutherland, Pesci, Spacek, Jones, Oldman, Bacon etc etc etc. En dan ook nog een score van John Williams.’What is past is prologue’. Zou het ooit veranderen?

JFK

JFK, wauw!

7. Evil Dead (2013)
Dan een film uit 2013. Gekkenhuis! En ook nog eens een remake: Evil Dead. Over het algemeen ben ik tegen remakes, zeker als het op horror aankomt. Evil Dead 1981 is een all-time favorite en is me zeer dierbaar, dus men moest van goede huize komen om hier wat van te maken. Het is ze wat mij betreft gelukt. De humor uit het origineel is weggelaten en ze zijn gegaan voor recht toe recht aan brute horror. Bloederig to the max en behoorlijk ranzig. Ik heb van begin tot eind gesmuld. Blijf vooral ook even zitten tot na de credits.
8. Room 237 (2013)
En dan wordt het lastig, want er waren veel films die ik minimaal een 8 gaf dit jaar. Maar deze documentaire over The Shining en de complottheorieen rondom de film en de vergezochte boodschappen die Stanley Kubrick al dan niet  in zijn horrorfilm uit 1980 gestopt heeft gaan er in als pap bij mij. Overanalyseer er maar op los, hoe meer hoe beter. En zeker als het over The Shining gaat, een van de allerbeste films allertijden!

Room 237

Room 237, smullen

9. The Abyss (1989)
The Abyss, 24 jaar na dato. Epische film (ik zag dan ook de extended versie van 2 uur en 50 minuten). De special effects hebben nog altijd stand gehouden en de kilometersdiepe diepte onder ons intrigeert me enorm. Bijzonder dat regisseur Cameron vorig jaar dezelfde duik heeft gemaakt alleen dan nog eens 7 kilometer dieper (Mariana Trench). Waanzinnige film qua gegeven, acteerwerk, cgi en boodschap.
10. David Bowie – Five Years (2013)
Veel nieuwe beelden in deze nieuwe documentaire, waarschijnlijk beschikbaar gesteld door Mr. Bowie himself, die overigens ook een flinke vinger in de pap had bij het maken van deze briljante film, want waar is bijvoorbeeld zijn ex-vrouw Angie? Die was toch echt behoorlijk aanwezig in zijn gloriejaren, of hij wilde of niet. Geeft niks. De rest is helemaal geweldig. Te gek ook om de muzikanten aan het woord te horen en zien. Geeft geweldige inside info. Een anderhalf uur durende aflevering van Classic Albums, maar dan over de periode 1969 – 1983.

Oh, en de beste Nederlandse film die ik dit jaar zag was De Wederopstanding van een Klootzak.

De rest is te zien op mijn Letterboxd profiel.

Tags:
8 nov 2010
Posted by Menno, and filed under Horror

Vrouwen. Veel vrouwen. Naakt en nat, genietend van een welverdiend warm en rustgevend bad. Maar niet voor lang. Want ze gaan eraan. Allemaal! Eeuwig Weekend presenteert het langverwachte ultieme filmoverzicht van vrouwen-in-horrorfilms-die-een-badsessie-niet-overleven. Maak je borsten maar nat!

Je kent ze wel, de filmscènes waarin een personage een badkamerkastje opendoet om een potje pillen te pakken en bij het sluiten wordt geconfronteerd met de reflectie van een moordenaar/geest/monster. Hoe cliché wil je het hebben? Niks an. Dat kennen we nu wel. Triljoen maal interessanter is de badscène in de horrorfilm. Altijd verrassend in zijn voorspelbaarheid. Het ultieme rustmoment voor de dame in kwestie. Lekker de boel de boel laten en het warme met eucalyptusolie verrijkte water je nakende lichaam laten verwennen. De camera langzaam langs de badrand glijdend en de glimmende naaktheid in al zijn kwetsbaarheid filmend, vergezeld door een muziekje die langzaam maar zeker op een verdacht noodlottige climax afstevent.

Enfin. Die scènes. Heerlijk. Elk filmgenre bevat ze, maar vooral de thriller en de horror zijn interessant. Tenslotte moet de badende dame eraan. Of in elk geval zicht te pletter schrikken. In onderstaand overzicht de ultieme top 10. Hét overzicht der overzichten. Maar Eeuwig Weekend zou Eeuwig Weekend niet zijn als eerst niet alle mogelijke scènes de revue passeren. Ondergetekende zag ze dan ook allemaal. En dat zijn er wat. Om de boel nog enigszins af te bakenen stellen we een viertal regels op.

1. De scene moet een naakte dame bevatten die in bad zit of op het punt staat
2. Geen douchesessie (à la Psycho)
3. De dame schrikt, raakt gewond of overleeft de badsessie niet
4. De scene is afkomstig uit een horror- of thrillerfilm. Geen tv-serie

There. En dan kunnen we vanzelf al een aantal films wegstrepen. Bijvoorbeeld de beste horrorfilm ooit gemaakt, The Shining, met de  naakte jongedame in hotelkamer 217. Die is echter al dood, want: geest. Michelle Pfeiffer in het retespannende What Lies Beneath telt ook niet mee, want ze heeft haar kleren nog aan. Net als de dame met zeven orgasmes in Bad Biology. We moeten streng zijn. Weg ook met de jolige badscènes uit Pretty Woman en Short Circuit. En how about Dexter? Seizoen 4 begint met een bloederige badscène en nou ja, laat ik niet teveel verklappen. Maar helaas: het is een tv-serie. Dingt niet mee.

Datzelfde geldt voor de series Smalville en Supernatural, die ik toch even wil noemen vanwege te gekke scenes. In Smallville (aflevering ‘Leech’) wordt een dame (niemand minder dan Kelly Brooke) in bad door het water naar beneden gesleurd en in aflevering 3 van seizoen 1 van Supernatural, enfin, gaat het ook niet helemaal lekker.

Maar welke films maken dan wel kans op een plek in de top 10? Laten we beginnen.

Nummer 10: Saturday the 14th (1984)
Een film met als tagline “Just when you thought it was safe to look at the calendar again” kan al niet meer stuk. Deze horrorcomedy parodieert vanzelfsprekend de succesvolle Friday the 13th reeks en heeft een badscène die zo corny is, dat het een plek in de Top 10 verdient. Let vooral ook op het preutse badschuim dat precies op de voorgevel van de dame blijft plakken als ze uit het water opschrikt. Jaws: eat this.

Nummer 9: The Entity (1981)
Even serieus nu, want deze film is “supposedly based on true events”. Jawel. De hoofdpersoon uit deze film wordt geslagen en verkracht door een onzichtbare entiteit. Dat lijkt me lastig. De scene in de badkamer waar Barbara uit bad wordt getrokken en vervolgens te grazen wordt genomen ziet er dan ook behoorlijk nasty uit. In de trailer vanaf 01’03”:

Nummer 8: Body Snatchers (1993)
Uiteraard lang niet zo goed als de eerste remake uit 1978, bevat Body Snatchers van Abel Ferrara een behoorlijk creepy badscène waarin de jonge Marti in slaap valt in de badkuip (nooit doen!) en volgens de bekende regels van de Body Snatchers gekloond wordt. Haar dubbelganger plonst vanuit het plafond op haar neer in bad, wat Marti uiteraard wakker schudt. Niet zo slim van de buitenaardse wezens.

Nummer 7: Children of the Corn: Revelation (2001)
Het kostte de makers 7 delen om een fatsoenlijke badscène te eh, zaaien. Dat is wel de meest toepasselijke omschrijving:

Nummer 6: Shivers (1975)
De David Cronenberg film waarop Slither haar badscène liet inspireren. Vrouw in bad wordt gepenetreerd door een slijmerig wormpje, dat uit het badkuipputje komt gekropen. Verrassend, edoch logisch in dit fragment is het schuimloze water, anders was de worm namelijk niet te zien. Ach ja, details.
Bekijk de Slither variatie hier.

Nummer 5: Mirrors (2008)
Ja, dit moet wel een va de meest ranzige en brute killings ever zijn in een horrorfilm. De dame in kwestie heeft een evil spiegelbeeld die haar doen en laten kan overnemen. Zodoende zorgt kwade dame dat goede dame haar kaken zover uit elkaar trekt tot het scheurt. Een rood bloedbad is het resultaat. Kijken op eigen risico. Totaal niet sexy.

Nummer 4: Cabin Fever (2002)
Nu wordt het spannend. Nummer 4 is er dan ook weer één die iedereen ranzig vindt. Niet de nakende dame in kwestie, maar wel hoe ze haar benen scheert. Je moet namelijk weten dat deze film handelt over een vleesetend virus die ook de badende dame te grazen heeft genomen. Terwijl ze haar been scheert schraapt ze ook haar vel mee. Enfin. Geen pretje om te zien, laat staan om te horen. Daarom enkel een foto. Ik ben de kwaadste niet.

Nummer 3: Nightmare on Elm Street (1984)
Zou eigenlijk op één moeten staan. Deze badscène kent iedereen namelijk. Toch zijn de nummers twee en één belangrijker, maar dat zometeen. Eerst Nancy. Die is (ook alweer) in slaap gevallen in bad en tussen haar benen vanuit het badschuim verschijnt de hand met messen van Freddy Krueger. “One two, Freddy’s coming fo you”. Je kent de rest.

Nummer 2: Stigmata (1999)
Verslaat Nancy uit Elm Street met verve vanwege de prachtige opnames en sfeer. Bekijk het fragment maar, waarin Patricia Arquette haar eerste stigmata-verschijnselen ervaart (de wonden van Jezus Christus). Sexy onderwateropnames die nogal verontrustend worden. Helaas is het fragment niet te embedden, dus je moet even een uitstapje maken naar YouTube. Tot zo, voor nummer 1!

Nummer 1: Jack Frost (1997)
The world’s most pissed off snowcone! Had je niet verwacht he? Dit is goehoed! Zo over-the-top krijg je ze niet vaak. Jack Frost is een boze sneeuwman. Zelfs in een warm dampend bad duikt hij op. Wat hij vervolgens doet met het arme slachtoffer is niet zo vriendelijk. Overigens niet te verwarren met de gelijknamige familiefilm uit 1998.Kijk en huiver (voor de ongeduldigen: de actie begint op 02’14”):

There you have it. “Maar wacht eens!”, hoor ik je denken. “Waar is Slaughter High in dit rijtje? Of The Toolbox Murders? Of Sheitan, Ghost Son, Bride of Chucky of Carrie?” Ja, er zijn meer films met ass-kicking badscènes. Heel veel meer. Laat de titels dan ook vooral achter in de reacties. Maar weet je, soms moet je keuzes maken. Het is net het echte leven. Ik hoop dat ik je hiermee in elk geval een aantal minuten heb vermaakt.

Nu ga ik in bad.

P.S. Hier mijn lijst op IMDB.

17 dec 2008
Posted by Menno, and filed under Horror

Mena SuvariVanaf vandaag ligt de fraaie special edition dvd-box van Day of the Dead in de winkel. Niet de George A. Romero klassieker, maar de remake van Steve Miner uit 2008. Moderne zombies dus. Gezellig met de feestdagen. Nee, het is geen goede film. Wel een vermakelijke, met Mena Suvari in hoofdrol, jeweetwel, de blonde stoot die in American Beauty het hoofd van Kevin Spacey op hol brengt. De actrice heeft sowieso een verrassende back catalogue met naast de drie American Pie films, een flink aantal horrors waarvan Trauma (2004, Marc Evans) en Stuck (2007, Stuart Gordon) er het meest uitspringen. En nu dus Day of the Dead, die verder helegaar niks met het origineel te maken heeft.

Met de verpakking van Day of the Dead 2008 zit het wél goed (check de pop-up!)

Met de verpakking van Day of the Dead 2008 zit het wél goed (check de pop-up!)

Het gaat lekker met het zombiegenre. Een aantal weken geleden schreef ik nog over het spel Left 4 Dead, terwijl deel 9 van de immens populaire stripserie The Walking Dead alweer is verschenen. De ene zombiefilm na de ander komt de laatste jaren uit en zelfs de meester der zombiefilms zelf – Romero – is na zijn vijfde zombiefilm Diary of the Dead van het vorige jaar bezig met een zesde (werktitel: Island of the Dead). Hoog tijd dus om de balans op te maken en met een top 10 ultimate zombiefilms op de proppen te komen. Past ook wel in de decembermaand vol eindlijstjes. Eens kijken of de remake van Day of the Dead op een vermelding kan rekenen.

N.B. Om het een beetje leuk te houden laat ik de Romero-trilogie (Night of the Living Dead (1968), Dawn of the Dead (1978) en Day of the Dead (1985) uit het lijstje. Die zouden namelijk respectievelijk om nummers 2, 1 en 3 zijn geëindigd. Een pré-Romero-trilogie lijstje dus. Here it goes.

10. Return of the Living Dead (1985, Dan O’Bannon)
Braaaaains! Een klassiekertje. Lekkere jaren ’80 sfeer in deze semi-grappige zombieprent. Een van de weinige films waar de zombies ook kunnen praten. Onderstaand fragment, dat eindigt met een Shakespeariaanse quote, geeft een indruk van het niveau. Eating brains makes the pain go away.

9. Undead (2003, Michael & Peter Spierig)
Sympathieke op en top Australische kleine film. Een vissersdorpje krijgt te maken met neerstortende meteorieten waardoor alle inwoners in levende doden veranderen. Klassiek zombie versus groepje overlevers verhaal, maar met de juiste zwarte humor en voldoende enge momenten en fraaie effecten.

undead
De juiste gun om een zombie tot zwijgen te brengen

8. Flight of the Living Dead (aka Plane Dead) (2007, Scott Thomas)
Na het succes van Snakes on a Plane kon een zombievariant niet uitblijven in een tijd waarin het zombiegenre herleeft. De titel (ik kan me voorstellen dat ze het moeilijk hadden met de keuze, want beiden zijn meesterlijk) verraadt het al: de zombie-uitbraak vindt hier plaats in een vliegtuig. En it ain’t nice hier hoog in de lucht waar vluchten onmogelijk is. Extra spooky dus. Wederom een komische insteek (wat is dat toch steeds), maar al met al een zeer vermakelijke film.
De film heeft leuke vondsten, zoals de tandeloze zombie-oma en de paraplu in een zombie. En dan uitklappen. Ach ja.

Plane Dead
Meelevende stewardessen

7. Dellamorte Dellamore (Cemetary Man) (1994, Michele Soavi)
Een aangename verrassing toen ik deze film voor het eerst zag. Fransesco Dellamorte heeft een nachttaak aan het voor de tweede maal doden van de overledenen die uit de grond komen kruipen. Heel bizar en heel sfeervol, deze Italiaanse film. Alles zit erin: horror, romantiek, seks, humor, zombies, maar bovenal mooie beelden. Op het kerkhof en in de film.

Seks
Dat bedoel ik!

6. Virgin Among the Living Dead (Christina, princesse de l’erotisme) (1973, Jesus Franco & Jean Rollin)
Ja, ik heb er een zwak voor: mooie jaren ’70 dames die de hele film naakt rondlopen in een totaal plotloos verhaal. En als er dan ook nog een horror-element in zit, ben ik je man. Welnu, bij de Italiaan Jesus Franco zit je wat dat betreft wel snor. Deze film inspireerde me overigens tot het stripverhaal ‘Nadine tussen de dolende zielen’ dat ik voor de bundel Bloeddorst maakte. Een behoorlijke flutfilm, maar man o man, wat een heerlijke sfeer daar in dat huisje in het bos midden in de zomer. Oja, de zombies duiken pas helemaal aan het eind op. In een droom. Maar een kniesoor die daar over klaagt.

virgin_among_living_dead_poster_011
Alleen de poster al!

5. Resident Evil: Extinction (2007, Russell Mulcahy)
Naar mijn mening de meest spetterende van de Resident Evil films. Deel drie dus. Gooi Day of the Dead en The Birds in een blender, strooi er een snufje Alice in Wonderland en een wolkje Through the Looking Glass door en mix het doorelkaar. Giet de pap in een kom en roer er een flinke dosis Mad Max en Alien: Ressurection doorheen en maak het af met een kopje The Walking Dead. Need I say more? Kijk:

4. The Evil Dead (1981, Sam Raimi)
Nou, dat is pas een enge film! Ik zag deze rolprent voor het eerst gansch alleen na middernacht in het pikkedonker in een vreemd huis. Ideale omstandigheid dus om je flink het leplazerus te schrikken en peentjes te zweten. Waar delen 2 en 3 het op de komische toer gooien, houdt Evil Dead deel 1 het eng, mysterieus en griezelig. En hoe amateuristisch de effecten ook zijn, het komt allemaal over. Er valt over te twisten of we hier te maken hebben met zombies (’t zijn eigenlijk demonen), maar alla. Evil Dead bevat tevens de meest freaky 5 minuten ever qua cameravoering en visuele uitvoering van hoofdrolspeler Ash z’n mentale toestand.  Blijft recht overeind staan deze film!

Crazy Ash!
Hij wordt helemaal gek, die Ash

3. 28 Weeks Later (2007, Juan Carlos Fresnadillo)
Ja, mijn voorkeur gaat uit naar het tweede deel, hoewel 28 Days Later ook zeer, zeer de moeite waard is. 28 Weeks Later laat meer zombies (geïnfecteerden) zien. Het concentreert zich meer op de opbouw van Londen na de invasie uit deel 1 en hoe het daarna wéér grandioos misgaat. Een stad in totale chaos met sprintende zombies. En ook een verademing: geen humor hier. Pure angst, paniek, horror. Doodeng.

Bekijk hier de openingsscène:

2. Dawn of the Dead (2004, Zack Snyder)
Deze film bracht het allemaal weer op gang, de zombie madness. Dawn of the Dead bewees dat het zombiegenre nog lang niet dood was (haha, woordspeling) en blies nieuw leven in de levende doden. Want na 28 Days Later in 2002 was dit wéér een film waarin de zombies niet strompelden, maar renden. In mijn optiek enger. Dawn of the Dead bewees daarnaast zelfs dat een remake van een Romero-klassieker kan slagen (overigens als enige tot op heden). De openingsscène is uniek, zoals ik ook al eens eerder op Eeuwig Weekend beschreef en de film is een rollercoaster ride aan vluchtpogingen, rennende zobies, explosies en actie, maar ook het menselijke aspect wordt perfect behandeld.

Dawn of the Dead
Woops!

1. [REC] (2007, Jaume Balagueró & Paco Plaza)
2007 was een mooi zombiejaar, want ook de nummer 1 in deze lijst kwam uit 2007. Zombiemeester Romero bracht in hetzelfde jaar een soortgelijk concept in zijn Diary of the Dead, waarin de filmbeelden bestaan uit het opgenomen videomateriaal van de hoofdrolspelers. Het Spaanse [REC] doet precies dat, maar steekt met kop en schouders uit boven de film van de uitvinder van het genre. Een verslaggeefster en haar cameraman maken een reportage over de lokale brandweer en volgen hen na een telefoontje van een paniekerige vrouw die opgesloten zit in haar appartement. Aangekomen in het pand blijkt er al snel meer aan de hand te zijn. Het is de manier waarop het geheel in beeld wordt gebracht dat je haren recht overeind gaan staan. De schokkerige camerabeelden, de duisternis, de totale paniek en natuurlijk iets met zombies. Brr!

Ook de teaser is briljant:

Tot zover dit hersenhapje. Wil ik nog wel even een aantal titels noemen in de categorie honoroble mentions. Want Zombie Strippers is toch best een leuke film. En ook Planet Terror is erg goed. En natuurlijk is Shaun of the Dead een super zombiefilm, maar omdat het iets teveel comedy is, past ‘ie niet in mijn rijtje.

Geen vermelding dus voor de remake van Day of the dead. 
Dit artikel verscheen eerder op EeuwigWeekend.nl 

30 okt 2008
Posted by Menno, and filed under Horror

Een overzicht van de meest enge filmscènes. En dat in tien stappen. Pff, ga er maar eens aan zitten. Er zijn zo ontzettend veel films die schokkende, doodenge of verontrustende scènes bevatten. En écht niet alleen horrors en thrillers. De film is tenslotte al 113 jaar oud. Daar zitten ontelbare creepy fragmenten tussen. Van Nosferatu tot Dr. Caligari en van The Haunting tot Village of the Damned.

Ik heb uiteindelijk gekozen voor een selectie recente films, waarvan de oudste uit 1973. En uiteraard ben ik klassiekers vergeten, fragmenten waarvan ik zelf niet eens snap dat ze niet in dit rijtje staan. Ik denk aan de ‘Zelda’-scène in Pet Sematary, of de kakkerlakken-scène in Creepshow. Of het freaky einde van The Blair Witch Project! Maar goed. Denk die er dan maar bij op de halve plaatsen.

Here it goes. De scènes die het meeste kippenvel oproepen. Heerlijk!

10. Dawn of the Dead (2004, Zack Snyder)
Ja, de remake van de zombie-klassieker van George A. Romero. Het bracht een hele nieuwe impuls aan de zombiefilm, deze film van Snyder. Want hier strompelen de levende doden niet, maar rennen als gekken. En of zombies überhaupt kunnen rennen of niet doet nu niet terzake. Het is fokking eng als zo’n monster op je af komt rennen met maar één doel: jou aan stukken scheuren. Helemaal als ze dat in grote getalen doen. Wat dat betreft had hier ook een scene uit 28 Days Later of 28 Weeks Later kunnen staan, waar de “geïnfecteerden” ook hardlopen. Ik kies voor Dawn omdat de eerste minuten van de film mij zowat omver bliezen. Ongelooflijk sterk en doodeng!
Ik kon de scène niet embedden op deze pagina, maar hieronder de veelzeggende trailer. Het begin kun je hier wel zien.

9. Twin Peaks: Fire Walk With Me (1992, David Lynch)
Sowieso bizar en angstaanjagend, deze film die de laatste tien dagen van Laura Palmer laat zien. Een trip in het gestoorde brein van David Lynch vol tè idiote gebeurtenissen. Ik vind onderstaande scène misschien wel de engste. Laura ontdekt wie Bob is. Brrr!

8. The Evil Dead (1981, Sam Raimi)
De doden worden tot leven gewekt door een spreuk uit een bandrecorder, openbaar gemaakt door cult-held Ash (Bruce Campbell). The Evil Dead is een amateurfilm met zo veel liefde en enthousiasme gemaakt dat ‘ie werkt op alle vlakken. In deze scène is Shelly bezeten door een demon en begint te zweven. Blijft spooky!
Zap even naar 10 minuut 50!

7. The Eye (Gin Gwai) (2002, Oxide Pang Chun & Danny Pang)
Dat de Aziaten goed zijn in het maken van doodenge films weten we wel, sinds de komst van J-Horror, waarvan The Ring het bekendste voorbeeld is. Bijna allemaal geremaked door de onoriginele Amerikanen. The Eye-reeks moet je absoluut in de originele versies kijken! Hieronder zie je waarom

6. Trainspotting (1996, Danny Boyle)
Nee, geen horror, deze Schotse film over heroïnegebruik, maar in zekere zin ook weer wel. De scène hieronder toont Renton tijdens een zwaar afkickproces. Over bad trips gesproken. Let op je kippenvel als de baby komt!

5. Ringu (1998, Hideo Nakata) / The Ring (2002, Gore Verbinski)
Zijn ze weer, die Jappen! Ringu was, zoals hierboven vermeld een van de eerst Aziatische horrorfilms die in het Westen zeer populair werd. Geestachtige meisjes met lange zwarte haren en vingers zonder nagels (zie ook The Grudge) scoorden goed. In Ringu en de Amerikaanse variant The Ring kruipt deze jongedame uit een tv-toestel. Toen ik dit de eerste keer zag in de Japanse versie schrok ik me helemaal te pletter. Achteraf vind ik de Hollywood versie beter. Ze staan beiden hieronder.

4. [REC] (2007, Jaume Balagueró & Paco Plaza)
Nog niet gezien? Als je van horror houdt is dit dè absolute verrassing van de laatste jaren. Deze Spaanse film borduurt verder op de documentairestijl van The Blair Witch Project en de recente opleving van het zombiegenre, maar geeft daar een zeer originele draai aan. Dood- en doodeng! De hele film! Maar specifiek het einde, welke hieronder staat. Let dus op: SPOILER!!!!! Niet kijken als je de film nog wilt zien!

3. It (1990, Tommy Lee Wallace)
Eigenlijk is het “gewoon” een tv-film, deze verfilming van een Stephen King-boek. En toegegeven, met z’n ruim drie uur duurt ‘ie echt te lang, maar wat zit de film vol met gruwelijke goeie scènes! Hierna keek iedereen anders naar clowns. In deze scène gaat Beverly terug naar haar ouderlijk huis. Er woont nu een oud dametje. Of niet?

2. The Shining (1980, Stanley Kubrick)
Naast het feit dat deze film een persoonlijke all-time favorite is, is het natuurlijk ondenkbaar The Shining (alweer een Stephen King verfilming!) niet in een lijstje als deze op te nemen. Als er één film is die tientallen verschrikkelijk griezelige scènes bevat is het deze wel. Ik heb er één uitgekozen die wellicht het engst is. De scene met de tweelingzusjes in de gang. Terwijl ik het typ gaan mijn haren weer rechtop staan!

1. The Exorcist (1973, William Friedkin)
Nog zo’n klassieker. Ik durf zelfs te beweren dat deze duivelsfilm de allerengste film ooit is. Het op waarheid gebaseerde verhaal, het bezeten meisje Regan, de nachtmerrie opwekkende soundtrack, die stem van de duivel! Lang heb ik deze film niet durven kijken. Ik geloof dat ik ‘m pas ergens in 1992 voor het eerst zag. Sindsdien was ik verknocht. Net als de nummer 2 in deze lijst barst The Exorcist van de creepy scènes. Denk alleen al aan de bezeten Regan die haar hoofd 180 graden draait. In 2000 kwam een nieuwe versie uit, met als ondertitel The version you’ve never seen. Verbeterd beeld en geluid, maar belangrijker: nieuwe scènes! Hieronder een fragment die op de 2000-versie verscheen, de beruchte “spiderwalk-scene”. Heel kort, een seconde of 10, maar zo verschrikkelijk eng. Een terechte nummer 1!

Tot zover. Ben ik films vergeten? Gooi het in de reacties hieronder!

Deze bijdrage maakt deel uit van de Horror 4-daagse van Eeuwig Weekend.
Kijk hier voor meer verontrustends!

18 sep 2008
Posted by Menno, and filed under Audio, Cartoons, Film, Literatuur, Video

Jezus Christus! Paul Verhoeven heeft een boek geschreven! Over Jezus van Nazaret. Niet geheel ontoevallig dat dit boek dan ook Jezus van Nazaret heet. Paul Verhoeven een boek geschreven? Filmregisseur Paul Verhoeven? Jep. Nou ja, samen met schrijver en Verhoeven-biograaf Rob van Scheers. De redenen hiervoor zijn talrijk. Niet alleen is Verhoeven geobsedeerd door de verhalen over Jezus (hij heeft een studie van 20 jaar achter de rug), hij wilde er ook een film over maken. Helaas durfde geen filmmaatschappij de Jezus-theorieën van Verhoeven de onverbeterlijke provocateur aan. En in de nabije toekomst zal dat ook niet gebeuren. Dan maar een boek.

En wat voor boek. Neerlands beste regisseur komt met behoorlijk boute uitspraken over Jezus. Zo zou Maria helemaal niet onbevlekt ontvangen zijn, maar wellicht verkracht zijn door een Romeinse soldaat. Ook waren de twaalf discipelen helemaal niet aanwezig bij de arrestatie van Jezus, die volgens Verhoeven in de ogen van de Romeinen niets minder was dan een geradicaliseerde terrorist.

Uitspraken die verkeerd kunnen vallen in christelijke kringen. Laat dat maar aan Paul Verhoeven over. Maar laten we eerlijk zijn. De beweringen, aannames en theorieën in Jezus van Nazaret vallen in het niet bij eerdere films, boeken, cartoons, muziek en andere media over de Koning der Joden. Om nog maar te zwijgen over de vele internetpagina’s die gevuld zijn met blasfemie en parodie. Allah- en Mohammed-bashing is er niets bij. Een top 10.

10. T-shirts met provocerende teksten en beelden
Voorbeelden van Foulmouthshirts en Tshirt-Orgy.

9. Jezus beeldjes en action figures
Naast het bekende Jezus beeld in de film Dogma, zijn deze wel veelzeggend.
Te koop via We Are Fishermen.

8. Nozzman’s strip Jezus Christus
Hier te zien op de cover van zijn tweede boekje.

7. Robert Long met ‘Jezus Redt’
Nu gingen veel liedjes van Robert Long over zijn afkeer tegen het geloof, maar deze spreekt boekdelen.
Jezus redt, Jezus redt, alle mensen opgelet.
Jezus redt, Jezus redt, enkel door het gebed.

[audio:http://www.eeuwigweekend.nl/audio/RobertLongJezus Redt.mp3]

6. The greatest action story ever told
Terminator in Jezus’ tijd. MADtv parodie.

5. Loljesus.com
Een website vol. Deze wilde ik je niet onthouden.

4. Cartoons van Jeroom
Het Belgische blad HUMO durfde het aan ze allemaal te plaatsen. De cartoons van tekenaar Jeroom. Zoals deze.

3. Life of Brian
Dè ultieme Jezus parodie van Monty Python uit 1979, met het onvergetelijke ‘Always look on the bright side of life’, gezongen en gefloten door Eric Idle. De film werd verbannen in Noorwegen.

2. The Da Vinci Code
In het boek van Dan Brown (en later de film) wordt beweerd dat niemand minder dan Maria Magdalena op het beroemde schilderij van Leonardo Da Vinci te zien is. Niet alleen zit ze naast hem, ze waren ook getrouwd en kregen kids. That’s gotta hurt.

1.  Jesus Christ The Musical
Dit moet ook hard zijn aangekomen bij de zwaargelovigen. Jezus als gay vrolijk door de straten van L.A.
Het filmpje van de Argentijnse Javier Prato werd één van de best bekeken video’s op You Tube.

Enzovoorts, enzovoorts…
Natuurlijk, ik ben er nog heel veel vergeten. I dare you, I double dare you om jouw vindingen en tips in de reacties te gooien.

xfactor
xfactor
 
xfactor
Dit is de webstek van Menno Kooistra. Alles wat zich binnen de digitale muren van Mennomail.nl afspeelt is beveiligd door deze jongen: ©.