Films gezien in 2013

In tegenstelling tot de mening van het grootste deel van mijn omgeving ben ik dol op eindejaarslijstjes. Het geeft handige overzichtjes van wat mensen de krenten in de pap vinden qua films, muziek, cultuur etc etc. Ik doe er bij deze dan ook flink aan mee. Mijn beste films gezien in 2013.

Handig hoor, dat Letterboxd. Ik heb dit jaar keurig bijgehouden welke film ik zag. Elke film voorzag ik van sterren en een korte recensie. Dat levert nu een mooi overzicht van de beste en de slechtste films die ik zag. Grappig genoeg zijn dat veelal films van vóór 2013. Sterker: veel zijn gemaakt in de jaren ’70. Deze lijst toont dan ook het beste dat ik zág in 2013, met drie posities voor films die afgelopen jaar zijn uitgekomen.

Nog even dit: De beste serie ooit, die dit jaar zijn premise beleefde is natuurlijk Breaking Bad. Het laatste seizoen waar we zo’n anderhalf jaar op moesten wachten was van zo’n ongelofelijk hoog niveau en heeft me zo ongelofelijk beziggehouden op alle mogelijke gebieden dat deze absoluut bovenaan hoort te eindigen. Maar het is een lijst met films en niet met series, al wordt die scheidslijn steeds dunner. Dit geldt overigens ook voor de series Unsere Mütter, Unsere Väter en House of Cards. Briljante series.

Breaking Bad, beste serie ooit

1. Barton Fink (1991)
Bovenaan prijkt met kop en schouders de beste film die ik zag: Barton Fink. Een meesterwerk op alle fronten. Dikke 10!

Barton Fink, nummer 1 dit jaar!

2. The Conversation (1974)
Dan volgt een hele reeks jaren ’70 films, die allen een 9 kregen van mij. Moeilijk te kiezen welke op 2 komt, maar ik ga voor The Conversation met Gene Hackman. Eén van de beste films sinds lange tijd. Wat ik begreep was het een “tussendoortje” tijdens de Godfather opnames, net als later What lies beneath een tussendoortje was tijdens Cast Away. Vaker doen, zeg ik. Alles aan deze film klopt. Het acteerwerk, het camerawerk, het geluid, het verhaal, de mise-en-scene, sfeer, dialogen, etc etc. Wauw!
3. Badlands (1973)
Briljante film. Sheen en Spacek zijn geweldig in de film van Terrence Malick over liefde, eenzaamheid en nihilisme. De beelden van een wijds en verlaten Amerika zijn van een grote schoonheid. Gebaseerd op de moordpartijen van Charles Starkweather. Niet vrolijkmakend, maar dat zijn vaak de beste films.
4. All the President’s Men (1976)
De derde van de paranoia-trilogie van Alan J. Pakula. En ook de beste. Qua alles. De cinematografie van Gordon Willis is om te janken zo mooi (deep-focus via een split dopter). Het natuurlijke acteren van Hoffman en Redford is heel fijn en de regie is briljant. Alles klopt. Superspannend en een constante aandachtsspanne. Ondanks dat de film 37 jaar oud is (net als ik) ziet het er nog perfect uit en is het verhaal akelig actueel.
5. Dog Day Afternoon (1975)
Aangrijpend, spannend en steengoed. Pacino in topvorm dankzij Lumet. Wat een verhaal, wat een avontuur, wat een film.
6. JFK (1991)
Nog een rolprent uit 1991. Ongelofelijk goeie film. Was erg onder de indruk van de snelle vertelwijze en montage. Wat een virtuoze filmmaker, die Stone. Een rollercoaster aan complexe informatie, personages, theorieën, schieten aan je voorbij en blijven begrijpelijk en toegankelijk. Dat is knap. En dat naast de karakterontwikkeling en het prima kunnen identificeren met de hoofdpersonen. En wat een sterrencast. Costner, Sutherland, Pesci, Spacek, Jones, Oldman, Bacon etc etc etc. En dan ook nog een score van John Williams.’What is past is prologue’. Zou het ooit veranderen?

JFK, wauw!

7. Evil Dead (2013)
Dan een film uit 2013. Gekkenhuis! En ook nog eens een remake: Evil Dead. Over het algemeen ben ik tegen remakes, zeker als het op horror aankomt. Evil Dead 1981 is een all-time favorite en is me zeer dierbaar, dus men moest van goede huize komen om hier wat van te maken. Het is ze wat mij betreft gelukt. De humor uit het origineel is weggelaten en ze zijn gegaan voor recht toe recht aan brute horror. Bloederig to the max en behoorlijk ranzig. Ik heb van begin tot eind gesmuld. Blijf vooral ook even zitten tot na de credits.
8. Room 237 (2013)
En dan wordt het lastig, want er waren veel films die ik minimaal een 8 gaf dit jaar. Maar deze documentaire over The Shining en de complottheorieen rondom de film en de vergezochte boodschappen die Stanley Kubrick al dan niet  in zijn horrorfilm uit 1980 gestopt heeft gaan er in als pap bij mij. Overanalyseer er maar op los, hoe meer hoe beter. En zeker als het over The Shining gaat, een van de allerbeste films allertijden!

Room 237, smullen

9. The Abyss (1989)
The Abyss, 24 jaar na dato. Epische film (ik zag dan ook de extended versie van 2 uur en 50 minuten). De special effects hebben nog altijd stand gehouden en de kilometersdiepe diepte onder ons intrigeert me enorm. Bijzonder dat regisseur Cameron vorig jaar dezelfde duik heeft gemaakt alleen dan nog eens 7 kilometer dieper (Mariana Trench). Waanzinnige film qua gegeven, acteerwerk, cgi en boodschap.
10. David Bowie – Five Years (2013)
Veel nieuwe beelden in deze nieuwe documentaire, waarschijnlijk beschikbaar gesteld door Mr. Bowie himself, die overigens ook een flinke vinger in de pap had bij het maken van deze briljante film, want waar is bijvoorbeeld zijn ex-vrouw Angie? Die was toch echt behoorlijk aanwezig in zijn gloriejaren, of hij wilde of niet. Geeft niks. De rest is helemaal geweldig. Te gek ook om de muzikanten aan het woord te horen en zien. Geeft geweldige inside info. Een anderhalf uur durende aflevering van Classic Albums, maar dan over de periode 1969 – 1983.

Oh, en de beste Nederlandse film die ik dit jaar zag was De Wederopstanding van een Klootzak.

De rest is te zien op mijn Letterboxd profiel.