|
20 jun 2013
|
Posted by Menno, and filed under Autobio Strip
|
Tijd voor een nieuwe aflevering van mijn autobiostrip. Deel zeven.
(klik voor groot)
|
23 okt 2009
|
Posted by Menno, and filed under Horror
|
‘See the movie everyone’s talking about!’ schreeuwt de website van de film Paranormal Activity. Jeweetwel, die film met die uitstekende promotiecampagne. Wanneer ik voor het eerst van deze horror hoorde weet ik niet, maar het greep mijn aandacht om het niet meer los te laten en alleen maar aan te wakkeren. Gisteren kon ik ‘m eindelijk zien. Deze “engste film aller tijden”.
Wie had kunnen denken dat na de ongelofelijk goeie promotiecampagne van The Blair Witch Project (1999) er een film zou komen die net zo eng is en op dezelfde sluwe manier aan de man gebracht wordt. Paranormal Activity , geregisseerd en geschreven door Oren Peli, dateert alweer uit 2007 maar zou sinds september dit jaar in de Amerikaanse bioscopen gaan draaien na lovende recensies en campagnes om de film groots uit te brengen. Tenminste…dat is de boodschap die inmiddels wereldwijd van mond tot mond gecommuniceerd wordt. De natte droom van elk PR mens (en filmmaker).
Wat is dat Paranormal Activity dan allemaal wel niet?
Wel, Paranormal Activity gaat over een jong stel, Micah en Katie, die net een fraai huis hebben betrokken een nette Amerikaanse wijk. Katie hoort sinds een tijdje vreemde geluiden in het huis en manlief besluit een videocamera aan te schaffen en eventuele bewijzen van een entiteit in huis op tape vast te leggen. De film beslaat een kleine drie weken en toont de beelden die het stel op camera schoot. Hieronder ook nachtelijke opnames van Katie en Micah in hun slaapkamer en niet te plaatsen geluiden en zaken in beeld. Creepy stuff dus.
Ongelofelijk vernuftig, deze film, die overigens niet meer gekost zou hebben dan 11.000 dollar en inmiddels een opbrengst ver in de miljoenen heeft opgeleverd. Een simpel verhaal met een gigantisch resultaat. Want van de special effects, het acteerwerk of de cinematografische hoogstandjes moet de film het niet hebben. Het is puur de kunst van het weglaten, inventief gebruik van de geluidsband, griezelige nachtopnames en de uitermate trage, spanningsopbouwende manier van vertellen.
In de traditie van de oude The Haunting (1963), The Blair Witch Project en meer recentelijk [REC] (2007), laat Paranormal Activity weinig zien, maar moet de kijker alles invullen. Enge geluidjes hier en een vage schaduw daar is alles wat nodig is om je de stuipen op het lijf te jagen. En dat is knap.
Is Paranormal Activity dan geslaagd? Een volmondige JA! Alleen al om de vakkundige viral, de 100% geslaagde hype die gecreëerd is. Daarnaast is de film an sich zeer de moeite waard. Nagelbijtend spannend vanaf minuut 1 en bij vlagen zelfs doodeng. Naar mijn persoonlijke smaak is het einde ietwat zwakker, maar dat is allang weer vergeten. Deze film is uniek. Nu al!
Bekijk hieronder de trailer die voor het grootste deel heeft gezorgd voor de hype:
Paranormal Activity draait waarschijnlijk vanaf 26 november in de bioscoop.
|
23 apr 2009
|
Posted by Menno, and filed under Actualiteit, Film
|
Tussen alle horror op het Imagine festival door kwam mij gisteravond echte horror ter oren. Martin Bril overleden. 49 Jaar. Slokdarmkanker. En dat vlak na zijn Rokjesdag, dat dit jaar een stuk vroeger plaatsvond. Gelukkig heeft de man wel alles uit het leven gehaald. Een schrale troost. Toch schrijf ik met een redelijk gevoel van zinloosheid onderstaand verslag van het Imagine festival dag zoveel. Ook al niet om vrolijk van te worden.
Want langzaam aan begin ik de moed te verliezen. Worden er dan echt geen goede horrors meer gemaakt? Vier stuks heb ik er weer gezien. Allevier ruk. Saai, clichematig, inspiratieloos of te vaag. Zoek ik nu de verkeerde films uit of is het aanbod dit jaar zo slecht? Moet ik de progammeurs fronzend aankijken? Ik weet het even niet.
Wat ik zag?
Autopsy (Adam Gierasch, VS 2008)
Groepje jongeren feest (gaap) en stapt lazerus in de auto. Rijdt een man aan (gaap gaap) en wordt in ambulance vervoert naar ziekenhuis voor checkup. Maar ojee, het blijkt een nepziekenhuis te zijn, waar een gekke dokter experimenteert met organen en nieuw vlees nodig heeft (zzzzzzzzzzzzz). Vul de rest maar in. Alles zit er in om het geheel boring as hell te maken. En de mooie jongedame die het verstandigst is overleeft alles. God, wat slecht.
Wijze dame en malle dokter
Strange Girls (Rona Mark, VS 2008)
Low-budget filmpje over een tweeling die zichzelf ontslaat uit het psychyatrisch centrum (jahoor, kan gewoon) en op zichzelf gaat wonen. De meisjes houden zich voor als zwijgzaam contactgestoord stel, maar als ze alleen zijn praten ze voluit en genieten van het leven, al schrijvend en zo nu en dan moordend. Maar oei, de seksuele gevoelens borrelen op en de eens zo innig aan elkaar gehechte tweeling raakt meer en meer van elkaar gedistantieerd, wat uiteraard ernstige gevolgen heeft tegen het einde van de film. Boooooring.
Van dat werk
The Children (Tom Shankland, GB 2008)
Hier keek ik oprecht naar uit. Een veelbelovende Britse rolprent over een knus kerstig samenkomen van twee gezinnen en hun vijf jonge kids. Maar in de bossen rondom het huis heerst een virus dat voor kinderen nogal besmettelijk is. De lieve spruitjes veranderen dan ook stuk voor stuk in emotieloze killers. Een fraai geschoten film die met z’n spannende opbouw en gebruik van de juiste soundtrack bleef boeien tot ongeveer de helft van de speelduur. Daarna stortte alles in als een smaakloze plumpudding en werden alle mogelijke cliché’s boven tafel gehaald, inclusief verdomd irritante vrouwen die alleen maar schreeuwen en hijgen. Ik had meerdere malen doorspoelneigingen. Helaas hebben bioscoopfilms geen afstandbediening. Had veel meer in kunnen zitten.
De tagline van The Children is wél goed: ‘You brought them into this world. Now… They will take you out’
Chemical Wedding (Julian Doyle, GB 2008)
Deze film beschreef Michael Minneboo reeds op deze site. Ik zag ‘m ook, maar ben het niet geheel eens met zijn redelijk positieve recensie. Hoewel deze film (overigens geen 100% horror, maar meer een fantasy/horror/thriller/sci-fi) me het meest aansprak van de vier, miste Chemical Wedding nét dat element wat de aandacht vasthoudt. Het verhaal is namelijk leuk, het uitgangspunt prima, het eerbetoon aan Aleister Crowley okay en de personages in orde. En toch was het een verdraaid lange zit. Zou het liggen aan het feit dat de film erg donker is? Of het scenario rommelig? Ik weet het niet. Als ik er aan terug denk herinner ik me een vermakelijke film. Maar dat had ik niet toen ik in zaal 4 van Tuschinski zat. Lijkt me geen goed teken.
Immersed in Crowley’s uniform of imagery (David Bowie – Quicksand)
Je leest het. Nog altijd niet dé ultieme film gezien. Ja, Let the right one in. Maar die zag ik reeds eerder. Als die niet de publieksprijs wint dan heb ik definitief de hoop op goeie smaak van het Amsterdamse fantasiepubliek verloren. Oja, The Good, the Bad, the Weird, die was ook erg goed. Maar twee films vind ik te mager. Dat kan beter. Gelukkig heb ik nog drie dagen te gaan. En ik ben een optimist.
Deze post maakt deel uit van de Imagine Special op Eeuwig Weekend
