|
23 okt 2009
|
Posted by Menno, and filed under Horror
|
‘See the movie everyone’s talking about!’ schreeuwt de website van de film Paranormal Activity. Jeweetwel, die film met die uitstekende promotiecampagne. Wanneer ik voor het eerst van deze horror hoorde weet ik niet, maar het greep mijn aandacht om het niet meer los te laten en alleen maar aan te wakkeren. Gisteren kon ik ‘m eindelijk zien. Deze “engste film aller tijden”.
Wie had kunnen denken dat na de ongelofelijk goeie promotiecampagne van The Blair Witch Project (1999) er een film zou komen die net zo eng is en op dezelfde sluwe manier aan de man gebracht wordt. Paranormal Activity , geregisseerd en geschreven door Oren Peli, dateert alweer uit 2007 maar zou sinds september dit jaar in de Amerikaanse bioscopen gaan draaien na lovende recensies en campagnes om de film groots uit te brengen. Tenminste…dat is de boodschap die inmiddels wereldwijd van mond tot mond gecommuniceerd wordt. De natte droom van elk PR mens (en filmmaker).
Wat is dat Paranormal Activity dan allemaal wel niet?
Wel, Paranormal Activity gaat over een jong stel, Micah en Katie, die net een fraai huis hebben betrokken een nette Amerikaanse wijk. Katie hoort sinds een tijdje vreemde geluiden in het huis en manlief besluit een videocamera aan te schaffen en eventuele bewijzen van een entiteit in huis op tape vast te leggen. De film beslaat een kleine drie weken en toont de beelden die het stel op camera schoot. Hieronder ook nachtelijke opnames van Katie en Micah in hun slaapkamer en niet te plaatsen geluiden en zaken in beeld. Creepy stuff dus.
Ongelofelijk vernuftig, deze film, die overigens niet meer gekost zou hebben dan 11.000 dollar en inmiddels een opbrengst ver in de miljoenen heeft opgeleverd. Een simpel verhaal met een gigantisch resultaat. Want van de special effects, het acteerwerk of de cinematografische hoogstandjes moet de film het niet hebben. Het is puur de kunst van het weglaten, inventief gebruik van de geluidsband, griezelige nachtopnames en de uitermate trage, spanningsopbouwende manier van vertellen.
In de traditie van de oude The Haunting (1963), The Blair Witch Project en meer recentelijk [REC] (2007), laat Paranormal Activity weinig zien, maar moet de kijker alles invullen. Enge geluidjes hier en een vage schaduw daar is alles wat nodig is om je de stuipen op het lijf te jagen. En dat is knap.
Is Paranormal Activity dan geslaagd? Een volmondige JA! Alleen al om de vakkundige viral, de 100% geslaagde hype die gecreëerd is. Daarnaast is de film an sich zeer de moeite waard. Nagelbijtend spannend vanaf minuut 1 en bij vlagen zelfs doodeng. Naar mijn persoonlijke smaak is het einde ietwat zwakker, maar dat is allang weer vergeten. Deze film is uniek. Nu al!
Bekijk hieronder de trailer die voor het grootste deel heeft gezorgd voor de hype:
Paranormal Activity draait waarschijnlijk vanaf 26 november in de bioscoop.
|
28 sep 2009
|
Onlangs bracht het label Encore de films van cultregisseur Jean Rollin opnieuw uit op dvd. Zijn veelal erotisch getinte films uit de jaren ’60 en ’70 zijn in een geheel nieuw jasje gestoken, compleet met hypermoderne dvd-hoes en flitsend dvd-menuutje. Behoorlijk misleidend, want de niets vermoedende koper/huurder van deze beelddragers die denkt een nieuwe horrorfilm te gaan zien, komt bedrogen uit. De films van Rollin zijn namelijk ouderwets, zwijgzaam, tergend traag en soms zelfs uitermate saai. De liefhebber van Rollin zal echter dolblij zijn, want de oude films zijn opgepoetst en zien er picobello uit. Ondergetekende neigt meer naar de laatste categorie.
De twee covers zoals ze er nu uitzien
Ik zag twee van de nieuw uitgebrachte schijven, La Vampire Nue (1968) en Les Raisins de la mort (1978). Beiden voorzien van enkel de Engelse titel, want ook dat verkoopt beter natuurlijk. Afgezien van deze verkooptrucjes blijven The Nude Vampire en Grapes of Death gelukkig helemaal wat ze zijn: creatieve, artistieke en vooral bizarre hersenschimmen van deze Franse regisseur, die inmiddels 71 jaar is.
The Nude Vampire
The Nude Vampire is Rollins tweede speelfilm. Net als zijn voorganger, Le Viol du Vampire, handelt ook deze film over vampieren, Rollins stokpaard. Een man komt op het spoor van een bizarre sekte die zelfmoord verheerlijkt en het bloed van de overledenen voedt aan een meisje dat alle kenmerken van een vampier vertoont. Weinig dialoog, een beetje bloot (dat is in zijn latere films wel anders), maar bovenal mooie beelden. Rollin tovert hier met kleur en decor. Poëtisch tot en met en daardoor ook zeer moeilijk te volgen. Misschien is vaag een beter woord.
The Nude Vampire
Grapes of Death
Hoe anders is Grapes of Death, die een Rollin aan het werk laat zien die tien jaar meer regie-ervaring heeft. Nog altijd vaag en zwaar leunend op de omgeving en mise-en-scènes, maar al een stuk toegankelijker. Waar The Nude Vampire vaak als de eerste Franse vampierenfilm wordt bestempeld, wordt deze film wel de eerste gore-film van Frankrijk genoemd. Sja. Zou kunnen. Er zitten dan ook wel wat ranzige scenes in. Echter, voor de verandering geen vampieren ditmaal, maar “zombies”. Het is ditmaal een gevaarlijk verdelgingsmiddel dat de plaatselijke wijngaard heeft vergiftigd en de bevolking in een soort van levenloze allesvernietigende wezens heeft veranderd.
Grapes of Death, met rechts Rollins huidige vrouw en ex-pornoster Brigitte Lahaie
Geen ijzersterke verhalen dus, in de films van Jean Rollin. Geeft verder niets. Ze kijken prima weg op voorwaarde dat je je bril van 2009 afzet en bewust een flinke stap terug in de tijd neemt. Je moet tevens niet vies zijn van bloed, bloot en abstractie. Ik ben dat absoluut niet, sterker: ik smul ervan, maar ik had moeite met beide films. Ze zijn me iets te onbestemd en wazig. Geef mij maar een Virgin Among the Living Dead (Christina, princesse de l’érotisme), die Rollin in 1973 samen met Jesus Franco maakte. Oók vaag, maar ontzettend sfeervol. Gelukkig zijn er nog genoeg films van de man uit te proberen.
The Nude Vampire, Grapes of Death en nog 11 films van Jean Rollin liggen geheel opgepoetst en wel sinds kort in de winkel.
|
4 sep 2009
|
“Na BB komt CC”, zei Brigitte Bardot ooit, waarmee de CC op Claudia Cardinale slaat. BB als sekssymbool van de jaren ’50, CC die van de jaren ’60. In de western Les Pétroleuses (Christian-Jaque, 1971) zijn de twee stoten in één film te zien. Deze week is de film in verbazingwekkend goeie kwaliteit verkrijgbaar op dvd.
Laat ik er niet omheen draaien. Les Pétroleuses wekte in eerste instantie mijn aandacht na het horen van diens twee hooofdrolspeelsters Bardot en Cardinale. Want hoe vaak komt het voor dat de twee heetste dames van de jaren ’50 en ’60 samen in één film spelen? In deze Frans, Spaans, Italiaans en Britse co-productie uit 1971 staan ze voor het eerst en het laatst tegenover elkaar.
Les Pétroleuses (ook bekend als Petrolium girls) is een westernparodie die draait om de ‘wanted’ Louise (BB), die samen met vier dames een outlawbende vormt. Na een overval op een trein (heel cliché maar zo ging dat toen, lezertjes) vindt ze een document dat haar eigenaar maakt van een ranch. Echter, Maria (CC) en haar vier broers willen exact hetzelfde. En laten zij nu ook een boevenbende vormen. De strijd om de ranch, macht, olie en de plaatselijke sheriff (een erg leuke rol van Michael J. Pollard) kan beginnen.
De film is erg luchtig. Een niets-aan-de-hand-comedy met de nodige slapstickhumor. Het verhaal heeft weinig om het lijf. Les Pétroleuses lijkt dan ook vooral voor en om de twee hoofdrolspeelsters geschreven te zijn. Gelukkig stellen BB en CC qua acteerprestaties dan ook niet teleur, hoewel de show absoluut wordt gestolen door Cardinale.
Desondanks kijkt de film prima weg en zijn de 95 minuten om voordat je het door hebt. Het is qua alles een authentieke spaghettiwestern, inclusief de dronken cowboys in de stoffige saloon, de nichterige barber, pistolenduels, klapdeurtjes en prachtig weidse landschappen. Het verschil zit ‘m in deze film in de aandacht die uitging naar de kostuums. Het is één grote modeshow die de dames en heren in beeld brengen. En het moet gezegd, het ziet er dan ook erg goed uit. Les Pétroleuses verschilt ook van andere westerns in de wijze waarop de man wordt afgeschilderd: dom, onhandig en onbelangrijk. Het is de vrouw die de broek aan heeft en de scepter zwaait. Ook wel eens lekker.
Les Pétroleuses was voor de toen 38-jarige Brigitte Bardot de twee na laatste film die ze maakte. Twee jaar later stopte ze met acteren om uit de spotlight te stappen en zich fulltime in te zetten voor de rechten van dieren. De 33-jarige Claudia Cardinale stond definitief op de kaart na rollen in klassiekers als 81/2 (Federico Fellini, 1963) en Once upon a time in the West (Sergio Leone, 1968).
Het is geen meesterwerk en zeker niet de beste western, maar Les Pétroleuses is absoluut het kijken waard. En voor diegenen die in Once upon a time in the West al verliefd waren op Claudia Cardinale: ze is hier bijkans nóg mooier. Zucht.
Claudia zingt en danst zelfs in de film!
Les Pétroleuses ligt in de uitgave van Lumière sinds maandag in de winkel.
