|
4 sep 2009
|
“Na BB komt CC”, zei Brigitte Bardot ooit, waarmee de CC op Claudia Cardinale slaat. BB als sekssymbool van de jaren ’50, CC die van de jaren ’60. In de western Les Pétroleuses (Christian-Jaque, 1971) zijn de twee stoten in één film te zien. Deze week is de film in verbazingwekkend goeie kwaliteit verkrijgbaar op dvd.
Laat ik er niet omheen draaien. Les Pétroleuses wekte in eerste instantie mijn aandacht na het horen van diens twee hooofdrolspeelsters Bardot en Cardinale. Want hoe vaak komt het voor dat de twee heetste dames van de jaren ’50 en ’60 samen in één film spelen? In deze Frans, Spaans, Italiaans en Britse co-productie uit 1971 staan ze voor het eerst en het laatst tegenover elkaar.
Les Pétroleuses (ook bekend als Petrolium girls) is een westernparodie die draait om de ‘wanted’ Louise (BB), die samen met vier dames een outlawbende vormt. Na een overval op een trein (heel cliché maar zo ging dat toen, lezertjes) vindt ze een document dat haar eigenaar maakt van een ranch. Echter, Maria (CC) en haar vier broers willen exact hetzelfde. En laten zij nu ook een boevenbende vormen. De strijd om de ranch, macht, olie en de plaatselijke sheriff (een erg leuke rol van Michael J. Pollard) kan beginnen.
De film is erg luchtig. Een niets-aan-de-hand-comedy met de nodige slapstickhumor. Het verhaal heeft weinig om het lijf. Les Pétroleuses lijkt dan ook vooral voor en om de twee hoofdrolspeelsters geschreven te zijn. Gelukkig stellen BB en CC qua acteerprestaties dan ook niet teleur, hoewel de show absoluut wordt gestolen door Cardinale.
Desondanks kijkt de film prima weg en zijn de 95 minuten om voordat je het door hebt. Het is qua alles een authentieke spaghettiwestern, inclusief de dronken cowboys in de stoffige saloon, de nichterige barber, pistolenduels, klapdeurtjes en prachtig weidse landschappen. Het verschil zit ‘m in deze film in de aandacht die uitging naar de kostuums. Het is één grote modeshow die de dames en heren in beeld brengen. En het moet gezegd, het ziet er dan ook erg goed uit. Les Pétroleuses verschilt ook van andere westerns in de wijze waarop de man wordt afgeschilderd: dom, onhandig en onbelangrijk. Het is de vrouw die de broek aan heeft en de scepter zwaait. Ook wel eens lekker.
Les Pétroleuses was voor de toen 38-jarige Brigitte Bardot de twee na laatste film die ze maakte. Twee jaar later stopte ze met acteren om uit de spotlight te stappen en zich fulltime in te zetten voor de rechten van dieren. De 33-jarige Claudia Cardinale stond definitief op de kaart na rollen in klassiekers als 81/2 (Federico Fellini, 1963) en Once upon a time in the West (Sergio Leone, 1968).
Het is geen meesterwerk en zeker niet de beste western, maar Les Pétroleuses is absoluut het kijken waard. En voor diegenen die in Once upon a time in the West al verliefd waren op Claudia Cardinale: ze is hier bijkans nóg mooier. Zucht.
Claudia zingt en danst zelfs in de film!
Les Pétroleuses ligt in de uitgave van Lumière sinds maandag in de winkel.
|
11 mei 2009
|
Terwijl de hippe jonge meisjes gekleed in fel gekleurde coolness in een lange rij voor de hoofdstedelijke Melkweg stonden te wachten voor het concert van Lilly Allen, schurkte ik binnen een paar seconden naar binnen om in de Oude Zaal een optreden van The Veils te bezoeken. Voor de hippe oudere lullen zeg maar. Het werd de vijfde maal dat ik dit sympathieke bandje van de verlegen maar charismatische frontman Finn Andrews live mocht aanschouwen, maar slechts drie keer met bassiste Sophia Burn. En dat is geen straf.
Zijt gerust, wat nu volgt is geen geile verafgoding van dit charmante bandlid. Integendeel. Het is een onschuldige ode. Een eerbetoon in het algemeen zelfs, want de bassist van het vrouwelijke geslacht, dat is echt iets waar even bij moet worden stilgestaan. Waarvan akte, beste lezer.
Mijn muzikale kennis reikt helaas niet ver genoeg om een ganse geschiedenis van bassistes te revue te laten passeren. Is ook helemaal niet de strekking van dit artikeltje. Echter, voordat ik loos kan gaan over Sophia Burn van The Veils MOET ik even wat collega’s noemen die de aan de basgitaar plukkende vrouw aan haar imago heeft geholpen. Want wat is er allemaal aan de hand? Wat maakt een bassiste in een rockbandje zo speciaal? Welnu, kijk eens naar Melissa af der Maur hier rechts. Is dat niet sexy? Ja natuurlijk!
Het is de rol van de bassist in de band: op de achtergrond. Stil, maar o zo belangrijk. Het is het lange haar dat het gezicht bedekt, waardoor haar identiteit nooit écht wordt prijsgegeven. Het zijn de vrouwelijke bewegingen die door het bespelen van een bas extra benadrukt worden. Het is dat enorme apparaat dat in veel gevallen te groot uitvalt en de vrouw wel heel stoer maakt. Het is die lange hals met vier dikke snaren die met passie bespeeld en gestreeld worden. Het zijn de rondingen van de vrouw én de basgitaar die als puzzelstukjes in elkaar schuiven. Het is gewoon fucking rock ‘n’ roll om de basgitaar te bespelen als vrouw!
Nog niet overtuigd? Hier Ginger Reyes, die D’arcy Wretzky en Melissa auf der Maur opvolgde in The Smashing Pumpkins:
En wie dit is weet ik niet eens, maar wat maakt het uit?
Need I say more? Juist.
Maar nu Sophia. Want dat is een geval apart. Sophia is namelijk niet zomaar een bassiste, maar bassiste van The Veils. En een heel bescheiden, verlegen meiske van 26 jaar. Zingen kan of wil ze niet want tijdens het concert afgelopen donderdag verscheen voor de backing vocals een ánder meisje.
Maar de bas bespelen kan ze met verve en souplesse. En ze misstaat voor geen meter naast Finn. Eigenlijk kun je wel stellen dat Sophia de perfecte basvrouw is. Ze voldoet aan alle kenmerken en, laat ik er niet langer omheen lullen, het is een lekker ding. Hieronder dan ook, als uitsmijter, een tweetal foto’s van Sophia. Mijn kleine ode aan Sophia. I rest my spreekwoordelijke case.
