|
27 nov 2020
|
Ok, ik keek zojuist Stardust. De Bowie biopic van de dappere regisseur Gabriel Range en Johnny Flynn als David Bowie. Believe the hype: de film is inderdaad slecht.
Wat gaat er mis? Om te beginnen dat er geen toestemming is van erven Bowie om zijn muziek te gebruiken. Dus ze gebruiken ripoffs, nummers die iets weg hebben van. En als “Bowie” zingt in de film, “zingt” hij covers. Twee keer Jacques Brel (Amsterdam en My Death) en een keer The Yardbirds (I Wish You Would). En alsof dat niet al triest genoeg is, is het ook nog eens niet om aan te horen. Ik las dat het echt Flynn is die probeert te zingen, maar het is echt slecht.
Flynns Bowie ziet er niet uit. Waar de Freddy Mercury van Rami Malek er nog enigszins mee wegkomt, is dit om te janken. Een gebit vol rotte tanden, de verschillende ogen en lang blond haar worden teniet gedaan door het vierkante hoofd en te gespierde lijf van Flynn. En dat overdreven Britse accent…Het is het allemaal niet.
De film speelt zich af tijdens de korte tournee in Amerika na de release van The Man Who Sold The World. Bowie gaat op pad met een geflopte manager om hem beroemd te maken. Alles mislukt en Bowie wordt weggezet als een slome langharige verwijfde sukkel in een jurk, die constant aan het mimen is. Hij maakt domme opmerkingen, lacht zijn grapjes verlegen weg en er komt werkelijk niks zinnigs uit zijn mond.
Bowie heeft het moeilijk met zijn halfbroer Terry (in de film zijn broer) die in een gekkenhuis zit en hij vreest dat hij ook gek wordt. Dat wordt tot in den treure herhaald en gevisualiseerd door flashbacks en hallucinante visioenen. De film begint zelfs met een droom van Bowie dat hij als fucking astronaut in de hal van het gekkenhuis staat. Dit alles in een eerbetoon aan Kubricks 2001: A Space Odyssey. Draag mij maar weg.
De film volgt verder het geijkte biopic-pad: popster heeft moeite zijn muziek aan de man te brengen, gaat door een dal, ziet het niet meer zitten, wil het opgeven, doet drugs, maar heeft ineens een ingeving en breekt door. In het geval van onze grote vriend waren het een tweetal eureka-momenten: iemand noemt de naam Stardust (die van The Legendary Stardust Cowboy) en iemand zegt dat hij iemand anders anders moet zijn. En op die momenten zie je Flynn kijken van: hmmmmmm…wacht eens even…….HIJ HEEFT GELIJK!
Bowie gaat ook op bezoek bij Warhol. Gaat ‘ie ook weer mimen. Angie zit er ook in. Met een Engels accent. En Marc Bolan. En de Spiders. Alles wat je denkt dat er in zit, zit erin. En dat allemaal zonder één noot van Bowie’s muziek. het is om te huilen.
Om alles nog even af te toppen: de film sluit af met Bowie die My Death speelt. Jeweetwel, de bekende opname van Ziggy in 1973. (“In front of that door there is… me me me me!). Die beelden, dat nummer zijn mij zo dierbaar. Dat is zo ongelofelijk kwetsbaar, gevoelig, zo mooi. Het kan mij nog altijd zeer ontroeren. En juist dát nummer wordt nagespeeld. Zelfde lage camerastandpunt, de close-up. de make-up. Alleen Flynn zingt het. Ik ging dood. My death.
Het is echt zeer ernstig deze film. Het is een doodzonde.
|
16 mrt 2019
|
Zeven jaar geleden vroeg ik Sander Kerkhof of hij 40 van mijn favoriete Bowie nummers tot een lange megamix wilde smeden. Het werd een geweldige 12-minuten durende mashup die ik vervolgens voorzag van beeld. Fragmenten uit videoclips, live optredens, interviews, promo’s. Alles in het good old FCP7. De video, “Bowie” gedoopt, ging in november 2012 online en werd gewaardeerd, maar scoorde niet gek veel views.
Toen kwam 8 januari 2013 en trakteerde de jarige Bowie ons op een nieuwe single: ‘Where Are We Now’. Zomaar, out of the blue, na tien jaar radiostilte. Ik besloot de mashup up te daten met wat beelden uit de videoclip.
Weinig gebeurde, tot 19 februari 2013. David Bowie himself had onze mashup op zijn site geplaatst met de legendarische woorden “This is cool!”. Visualiseer nu zo’n steeds sneller oplopende teller. Dat was wat er gebeurde. De views stroomden binnen. En niet snel daarna ook de telefoontjes. Het Parool, NPO Radio 1, 3voor12, NOS, De Standaard, NRC, NPO Radio 2. Allemaal besteedden ze aandacht aan de video. Ik mocht overal mijn praatje doen. Crazy. Ik mocht van Sony de nieuwe plaat previewen, de video heeft in een uitverkochte Grote Zaal van Paradiso gespeeld en Bowie’s pianist Mike Garson was razend enthousiast. Maar het mooiste: de reacties waren hartverwarmend. Mensen bleken tot tranen toe geroerd door de muziek en de beelden. De video raakte iets. Dat bleef het doen, vooral na Bowie’s dood in 2016.
Deze clip zal me altijd zeer dierbaar blijven. Het opende deuren, het leverde fantastische klussen op en het liet me bijzondere nieuwe mensen kennen. “Bowie” bood me vele, vele kansen. Bovendien is mijn liefde voor montage hier pas écht begonnen!
Helaas was de video een half jaartje niet meer te zien, omdat mijn Vimeo-account verwijderd werd vanwege het schenden van muziekrechten. Balen, want de teller stond op de laatste dag op 92.000. Het was ook positief want ik wilde de video al sinds het overlijden van mijn held aanvullen en verbeteren. Een George Lucasje doen, als het ware. Dat is nu eindelijk gebeurd.
Sandeman heeft de audiotrack her en der verrijkt met nummers van Blackstar (2016) en ik heb nieuwe beelden toegevoegd en dingen waar ik me altijd al aan stoorde opgepoetst en verbeterd.
Veel meer views hoef ik niet, maar het is voor mij bijzonder genoeg dat de video nu eens en voor altijd definitief is. De video die zo veel voor me betekent.
|
20 nov 2015
|
Het is bijna een traditie aan het worden. David Bowie brengt een nieuw nummer uit en ik moet het weer analyseren. Nu is dat ontleden en de boodschap achter elke tekst zoeken sowieso een tik van me, maar bij Bowie is het extra interessant.
Blackstar heet ‘ie. De nieuwe clip en titelnummer die gister uitkwam en waarvan het album op 8 januari 2016, Bowie’s verjaardag, verschijnt. De muziek is fantastisch! Nieuw en vreemd en verfrissend. De clip is fascinerend, to say the least. Naargeestig. Bowie weet wéér te verrassen en relevant te blijven. Ik wil mijn eerste indrukken even met je delen. Vul vooral aan in de comments!
We zien een zonsverduistering (black star! Black whole sun!) en een dode astronaut. Is het Major Tom? Kan het zijn dat Bowie er na zijn eerste hit Space Oddity (1969) weer naar verwijst? Na hem in 1980 in Ashes to Ashes (“We know Major Tom’s a junkie”) en in 1995 in Hallo Spaceboy ook al aanhaalde?
En is dit een knipoog naar Moon? De film van zoon Duncan? De smiley lijkt wel naar Gerty te verwijzen:
We gaan door. De dame met de staart (een huldra? (mooie vrouw van het bos met staart)? Huldra’s zouden mensen rustig kunnen laten slapen, als in: opium voor het volk. Is dat wat ze is? Of wellicht satan? Of een ordinaire link naar de tv-serie The Last Panthers die dit nummer gebruikt in diens leader?) opent zijn masker en treft een doodshoofd aan vol edelstenen (heeft dat hiermee te maken?):
Of is het Golgotha? De schedelplaats, net buiten de muren van het oude Jeruzalem? It makes sense, gezien de schedel.
Lees verder… »
|
4 nov 2015
|
Deze week legde ik de laatste hand aan een mashup die ik voor voor VPRO Cinema maakte, een supercut van alle films die het nummer Space Oddity van David Bowie gebruikten. Zowel als soundtrack op de achtergrond of het nummer zelf te zingen of mee te zingen.
Deze klassieke song (Bowie’s eerste grote hit) schreef Bowie in 1969 na de eerste maanlanding en nadat hij Kubrick’s meesterwerk ‘2001: A Space Odyssey’ zag, in 1968. Bowie’s track leent zich ook uitstekend voor film, zo blijkt, aangezien de tekst op vele manieren te interpreteren is: Het is een lied over afscheid nemen, een existentieel kinderliedje, een lied over drugs, een lied over de dood, over isolatie. Over de angst eindeloos te zweven door de ruimte en alle communicatie te verliezen met sja, je thuisfront, je fundament, de aarde.
Het is tevens Bowie’s eerste personage, Major Tom, later gevolgd door Ziggy Stardust, Aladdin Sane, Halloween Jack, The Thin White Duke, Nathan Adler.
Het leek me leuk om eens op te schrijven hoe een mashup als deze tot stand kwam. Maar eerst de video zelf:
Aanvankelijk was het een Facebook chatgesprek met collega en wandelende filmencyclopedie Theodoor Steen dat me op het idee bracht deze montage te maken. Het viel ons op dat Bowie’s nummer zo vaak gebruikt werd in films en Theodoor begon een flink aantal op te sommen. Ik verzamelde de dagen erop meer titels en zorgde dat ik de films zelf op een harde schijf kreeg.
En dan begint de pret. Het monteren zelf. Ik zweer al jaren bij Final Cut Pro X, na een tijdlang enkel FCP 7 te hebben gebruikt. Helaas werd deze versie niet meer ondersteund door Apple en kwamen ze met een radicaal andere variant, de “opvolger” nummer X. Het was even wennen, maar na een aantal goeie updates wil ik niet meer anders. Nu moet ik zeggen dat ik FCPX nog steeds op z’n FCP7’s hanteer, dat wil zeggen: ik gebruik de timelinebalk niet en plaats video boven deze balk en het geluid eronder. Ouderwets en wellicht omslachtig, maar voor mij werkt het.
Het is een kwestie van de videoclip van Space Oddity (de latere versie uit 1973) op de tijdlijn leggen en vervolgens de puzzel langzaam vullen. ‘The Secret Life of Walther Mitty’ was de eerste film die het gat mocht vullen. Kirsten Wiigs versie is zo prachtig en delicaat, die wilde ik veel gebruiken. Haar versie van Space Oddity is dan ook constant te horen (zolang ze het nummer zingt in de film). Next up was Chris Hadfield, de astronaut die zijn eigen versie van het nummer opnam tijdens zijn verblijf in het International Space Station. Ok, geen film, maar wel met een briljante clip met de mooiste beelden. Die heb ik dan ook veelvuldig gebruikt:
En dan is het verder puzzelen. Fragmentjes van Friends hier, Bird People daar en clipjes versnellen of vertragen. En uiteraard wilde ik de prachtige scene uit Bertolucci’s ‘Io e te’ ook gebruiken. Hier zat de Italiaanse versie van Space Oddity onder, Ragazzo Solo, Ragazza Sola, die Bowie in 1969 opnam. Het dansende stel zingt het ook luidkeels mee. Daar moest dus een nieuwe audiolaag onder. Alleen zou het dan wel heel rommelig worden voor de oren. En toen herinnerde ik me ineens de jubileum-app van Space Oddity die een aantal jaar geleden uitkwam. Hierin kon je je eigen mix maken van het nummer door de verschillende tracks harder of zachter te schakelen. Als ik die zes tracks nu eens in mijn timeline kon leggen, dan zou ik controle hebben over elk instrument en elke stem.
Marcel de Groot, mede Bowiefanaat, hielp me aan de tracks en als een ware Tony Visconti zat ik nu achter de knoppen van Space Oddity. Hier Bowie’s vocals weg, daar de tweede stem harder. De drums en baslijn naar het linker kanaal en de bekende stylophone mag daar wat harder. Het loste ook gelijk het probleem op van dubbele stemmen en verschillende toonhoogtes, hoewel het hier en daar nog aan de valse kant is al een acteur zijn of haar stukje zingt, maar dat vond ik juist wel charmant.
Uiteindelijk is de puzzel af (het kostte me vier dagen) en kan ‘ie online. Meestal voel je wel of je een “hit” te pakken hebt en bij deze video was dat het geval, net als bij die andere Bowie mashups die ik maakte, “Bowie” (59.000 views op Vimeo) en Ode to Vinyl (12.000 views op Vimeo). De video werd goed opgepakt inderdaad. Na vier dagen staat de teller op Youtube op een bescheiden 1.600 en is de video op Facebook 10.000 keer afgespeeld. Ik verwacht dat deze aantallen nog zullen groeien, zeker op Vimeo. Het is afwachten tot het massaal wereldwijd gedeeld wordt.
Enfin, bij deze een kijkje in de keuken. Misschien vond je het interessant. Ik ben heel benieuwd hoe jij denkt over FCPX. En wat je van de video vindt natuurlijk. Laat het weten!
Tot de volgende mashup!
|
25 jul 2015
|
Posted by Menno, and filed under Reizen
|
Ah, lente! Tijd om weer naar Berlijn te gaan! De derde trip van V. en K. en mij!
Berlijntrip 3
23 – 28 mei 2014
Meer:
Berlijntrip 1: mei 2013 | Berlijntrip 2: oktober 2013
Berlijntrip 3: mei 2014 | Berlijntrip 4: oktober 2014
Na een relaxte autoreis kwamen we in de avond van 23 mei aan in Neukölln, waar we via AirBnB een appartementje hadden gehuurd. Om de hoek van het Tempelhof park. We spraken uiteraard weer af met K. (en zijn vrouw J.) in Schöneberg bij het relaxte Cafe Aroma. Na tienen moesten we wel stil zijn op het terras, want de bovenburen klaagden. Minder relaxt.
De volgende ochtend ontdekten we een tweede favoriete ontbijtstek (zie de eerste twee verslagen): Schiller Bar. Sympathieke mensen (en een Nederlands meisje in de bediening, altijd leuk) en goddelijk (en veel!) eten. Vooral de zondagbrunch is super:
We bezochten het Tempelhof weer, waar de Berlijners weer druk ontspanden en de vogelbroeggebieden waren afgezet. De moeite van het bekijken waard zijn de imposante bouwwerken (ontworpen door de nazi-architect Albert Speer) uit de jaren ’30 die op en rond het voormalige vliegveld staan, zoals op de Mehringdam en de Platz der Luftbrücke.
Na een biergarten (hé, er moet ook ontspannen worden), gingen we naar een eh, biergarten. Maar nu een waar we de rest van de avond bleven zitten om mijn verjaardag te vieren: Prater Biergarten in Prenzlauerberg. Een flinke grote groep collega’s kwamen ook langs die ook in Berlijn waren. Dit feestje was mede een aanleiding, maar natuurlijk ook om Berlijn zelf én natuurlijk de reizende Bowie-tentoonstelling (zie verderop) die nu in Berlijn gevestigd was. Het werd een fantastische verjaardagsviering tot in de late uurtjes.
Vogelsang en lekke band
De volgende dag (we begonnen rustig aan) reden we met de bolide naar Vogelsang in Zedhenick, een voormalige Russische legerbasis die ook plek bood aan een top secret raketlanceringsbasis. Dat moesten we met eigen ogen zien natuurlijk, al viel het niet mee! Midden in de bossen van Oost-Duitsland, moeilijk te vinden en lastig te doorkruisen (teken, muggen, veel bomen en zwiepende takken). Daarbij was het op deze zaterdag snikheet (26 graden). Desalniettemin een fantastische ervaring en een indrukwekkende trip. Fascinerend om rond te lopen in deze post apocalyptische omgeving waar WOIII tot de val van het communisme een zeer aannemelijk toekomstbeeld was. De basis bood plek aan 15.000 man en was zelfvoorzienend. De Russen vertrokken in 1994 en lieten de boel grotendeels achter. Toegang is overigens verboden. Duh!
Een fotoverslag plaatste ik reeds eerder op dit blog.
Het was inmiddels 18 uur en we waren inmiddels goed moe en hadden trek. We hadden een flink eind gelopen en de auto stond ver geparkeerd (want verboden gebied). We waren dolblij toen we de auto bereikten, maar minder blij met de lekke band. Maar goed, kan gebeuren. Helaas bleek de reserveband ventielloos (merkten we toen we ‘m er al op hadden geschroefd), dus zat er niets anders op dan de Wegenwacht te bellen. Bijna een uur later arriveerde een gigantische takelwagen (je weet maar nooit) en keek de Duitse Wegenwachtmeneer naar de band. “Oh, er zit een steentje in het dopje van de ventiel. Dat gebeurt wel vaker”. Hij pompte ‘m op en klaar. Toen onze kaken weer op elkaar zaten vertelde hij dat de bewoners in de buurt de toeristen zat zijn en dat laten blijken door dit soort acties. Daarbij stond de auto op privé terrein, wat overigens niet waar was. Enfin, een heel avontuur die dag, dat werd afgesloten met een bioburger bij Schillers Bar, bij ons appartementje in Neukölln.
Dag drie (mijn verjaardag) stond in het teken van Bowie. De expo van V&A, ‘David Bowie is’, die thans in Berlijn was, in het Martin-Gropis-Bau museum. Ik zag ‘m reeds in Londen, maar uiteraard moest ik ‘m nog een keer zien. Het was weer imposant, hoewel kleiner dan in Londen, maar met een extra ruimte voor Bowie’s avonturen in Berlijn in de seventies.
Naderhand proosten V. en ik op het Tempelhof en spraken we later die dag af met K. en J. op het extreem gezellige en sfeervolle biergarten terras van Kurhaus Ponta Rosa (goeie pizza’s!) (hipster alert!). Beschonken met de dubbeldekkerbus (aanrader!) terug naar huis.
En toen vertrokken we weer. Maar…eerst naar LPG, de natuurwinkel. Ook bezochten we on the way nog de Gedenkstätte Deutche teiling Marienborn, de voormalige grensovergang van west naar oost-Duitsland. Een indrukwekkend plaats. Hier is wel een en ander gebeurd. Alle grensposten, wachttorens en gebouwen staan er nog. Er is ook een museumpje. Alles gratis.
Volgende trip: oktober 2014
Meer:
Berlijntrip 1: mei 2013 | Berlijntrip 2: oktober 2013
Berlijntrip 3: mei 2014 | Berlijntrip 4: oktober 2014
|
25 jul 2015
|
Er zaten tenslotte al weer 5 maanden tussen, dus we vertrokken weer naar Berlijn. Wat deden we deze keer?
Berlijntrip 2
18 – 21 oktober 2013
Meer:
Berlijntrip 1: mei 2013 | Berlijntrip 2: oktober 2013
Berlijntrip 3: mei 2014 | Berlijntrip 4: oktober 2014
Per auto vertrokken V. en ik weer naar Berlijn dat er nu extra mooi uitzag door de herfstkleuren. Elke keer weer een flink eind, maar altijd gezellig met alle stops, grappen en grollen. We sliepen weer bij K. in Schöneberg en ’s avonds aten we in de hipste happening van dat moment Kater Holzig in Mitte (inmiddels permanent gesloten) en bezochten daarna de feestlocaties in het industriële gebouw waarin dit alles was gevestigd.
Met een kater van jewelste (stom!) begon de volgende dag uiteraard weer met een ontbijt bij café Bateau Ivre in kreuzberg. Via Alexanderplatz vertrokken V. en ik naar het Olympiastadion, het olympisch stadion gebouwd door de nazi’s voor de spelen van 1936. Riefenstahl schoot deze indrukwekkende documentaire ‘Olympia’ hier:
Helaas konden we niet ín het stadion, maar de omgeving was ook prachtig.
Nog even langs de Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche (die van ‘Over de muur’ van Klein Orkest) en door naarPrenzlauerberg, waar we naar de ultieme Currywurst-stek gingen: Konnopke’s Imbiß. Dikke rijen hier voor de broodjes. En terecht.
Toen naar de Bösebrücke. Hier staken na de val van de muur op 9 november duizenden oost-Berlijners over naar het westen. Een unieke plek dus.
We liepen nog een flink stuk langs ouwe muurlocaties door Prenzlauerberg, om later met vriend K. af te spreken want de lichtshows van het festival of lights begonnen. De Berliner Dom, Branderburger Tor en gebouwen aan Unter den Linden waren die avond mooi uitgelicht en kregen dia’s en lichtshows op zich geprojecteerd.
Olympisch dorp
De volgende dag stond in het teken van het Olympische dorp dat zo’n 40 kilometer buiten Berlijn ligt. Dit verlaten en weggerotte dorpje werd in 1936 speciaal voor de olympische sporters gebouwd. Hier sliepen ze en konden ze trainen. Nog geen grote toeristische trekpleister, wellicht vanwege de nationaal-socialistische geschiedenis van het dorp. Het was lekker rustig en we konden heerlijk op ons gemak door het dorp wandelen en dat deden we dan ook. Er is ook een klein museumpje ingericht waar de kamer van de zwarte sporter Jesse Owens nog helemaal intact is. Owens was de succesvolste atleet op de spelen en zette Hitler en zijn “superieure witte ras” flink zin zijn hemd.
De Russen die deze locaties na de oorlog overnamen bouwden er grote flats voor de soldaten en hun gezinnen die in en rond Berlijn waren gestationeerd. Deze flats staan er allemaal nog en mogen niet betreden worden. Dus wat deden we? We betraden en beklommen ze. Het leverde prachtige plaatjes op. De sporterssauna stond er voor een groot deel nog. Met de zaklamp op de iPhone konden we de boel van binnen bekijken en troffen er muurschilderingen aan en achtergelaten slippers). Een zwaar indrukwekkende ervaring en een dikke aanrader!
Voor de lunch zochten we het meest foute oost-Duitse eettentje op dat we konden vinden. Dat werd Kastanienhof Elstal. Fouter kon niet, maar wat waren ze gastvrij: we mochten aansluiten bij een gigantisch lopend buffet. Lekker!
Alsof dat nog niet genoeg was bezochten we hierna het Spreepark weer (zie vorige trip). Alleen ditmaal sloten we aan bij een rondleiding. De rondleider was nogal vol van zichzelf en na een wandelingetje van telkens 1 minuut, ging hij weer 10 minuten praten. Het mag voor zich zelf spreken dat we de groep verlieten en op ons eigen houtje het park bezichtigden. Ook hier weer genoeg te gekke fotomomenten. Het DDR-pretpark (of wat er nog van over was) is een jaar later door een brand voor een groot deel verwoest, dus we waren net op tijd.
We sloten de dag af met weer een bezoek aan Jamaicaans fusionrestaurant Rosacaleta. en een afzakker in de unieke buurtkroeg E&M Leydicke. De trip werd de volgende ochtend afgesloten met een inmiddels ingesleten traditie: de natuurwinkel LPG (in een voormalig tankstation). Weer 8 uren terugrijden.
Volgende trip: mei 2014.
Meer:
Berlijntrip 1: mei 2013 | Berlijntrip 2: oktober 2013
Berlijntrip 3: mei 2014 | Berlijntrip 4: oktober 2014
|
18 sep 2010
|
Watching him dash away, swinging an old bouquet – dead roses
Sake and strange divine
Uh-hu-hu-uh-hu-hu you’ll make itPassionate bright young things, takes him away to war – don’t fake it
Sadden glissando strings
Uh-hu-hu-uh-hu-hu – you’ll make it
Who’ll love Menno Sane
Battle cries and champagne just in time for sunrise
Who’ll love Menno Sane
