|
27 feb 2021
|
Ik stuitte vanavond op een nieuwe website van Nick Cave waarop hij kunst verkoopt. En frutsels, knutsels, t-shirts, singles en en weet ik veel wat. Cave Things heet de site. Intrigerend. De man is sowieso lekker bezig de laatste tijd. In 2019 kwam zijn laatste plaat uit met de Bad Seeds, Idiot Prayer en hij zou ook gaan touren. Maar dat ging uiteraard niet door, dus kwam hij met deze site én nog een nieuwe plaat, die hij samen met Warren Ellis opnam: Carnage (2021). Donker, somber, maar fucking mooi.
Ik zou naar zijn concert gaan. In de Ziggo Dome. Twee keer uitgesteld, uiteindelijk afgelast. Heel jammer, want ik zag hem nimmer live, iets wat ik heel graag had gedaan. Het geld werd teruggestort, maar het zat me niet lekker. Toen ik op deze site stuitte was het besluit iets van zijn kunst te kopen dan ook snel genomen.
Ik kocht een stukje van zijn verzameling “religieuze kunst”. Waarom? Wel, dat komt mede door Robert Neugarten, die ons in een filminleiding van VoorDeFilm trakteerde op een anecdote over Cave. Hij zag hem in 1984 namelijk struinen door antiquarische boekenkraampjes in Amsterdam op zoek naar…religieuze kunst. Iets dat pas duidelijk werd in de geweldige documentaire over Cave, 20.000 Days On Earth uit 2014. Hierin doet hij uit de doeken dat hij een verzamelaar is van pornografische kunst, maar omdat hij zich hier schuldig over voelt, compenseert hij dat met het verzamelen van religieuze kunst. Geweldig verhaal, maar ook een geweldige aanschaf, aangezien het ook nog eens gesigneerd is.
Geen Cave live, maar wel soort van live. Plus een heerlijke nieuwe plaat. En nu ga ik 20.000 Days On Earth weer opzetten.
Hier overigens de anecdote van Robert:
|
Tags: Nick Cave, VoorDeFilm
|
|
27 nov 2020
|
Ok, ik keek zojuist Stardust. De Bowie biopic van de dappere regisseur Gabriel Range en Johnny Flynn als David Bowie. Believe the hype: de film is inderdaad slecht.
Wat gaat er mis? Om te beginnen dat er geen toestemming is van erven Bowie om zijn muziek te gebruiken. Dus ze gebruiken ripoffs, nummers die iets weg hebben van. En als “Bowie” zingt in de film, “zingt” hij covers. Twee keer Jacques Brel (Amsterdam en My Death) en een keer The Yardbirds (I Wish You Would). En alsof dat niet al triest genoeg is, is het ook nog eens niet om aan te horen. Ik las dat het echt Flynn is die probeert te zingen, maar het is echt slecht.
Flynns Bowie ziet er niet uit. Waar de Freddy Mercury van Rami Malek er nog enigszins mee wegkomt, is dit om te janken. Een gebit vol rotte tanden, de verschillende ogen en lang blond haar worden teniet gedaan door het vierkante hoofd en te gespierde lijf van Flynn. En dat overdreven Britse accent…Het is het allemaal niet.
De film speelt zich af tijdens de korte tournee in Amerika na de release van The Man Who Sold The World. Bowie gaat op pad met een geflopte manager om hem beroemd te maken. Alles mislukt en Bowie wordt weggezet als een slome langharige verwijfde sukkel in een jurk, die constant aan het mimen is. Hij maakt domme opmerkingen, lacht zijn grapjes verlegen weg en er komt werkelijk niks zinnigs uit zijn mond.
Bowie heeft het moeilijk met zijn halfbroer Terry (in de film zijn broer) die in een gekkenhuis zit en hij vreest dat hij ook gek wordt. Dat wordt tot in den treure herhaald en gevisualiseerd door flashbacks en hallucinante visioenen. De film begint zelfs met een droom van Bowie dat hij als fucking astronaut in de hal van het gekkenhuis staat. Dit alles in een eerbetoon aan Kubricks 2001: A Space Odyssey. Draag mij maar weg.
De film volgt verder het geijkte biopic-pad: popster heeft moeite zijn muziek aan de man te brengen, gaat door een dal, ziet het niet meer zitten, wil het opgeven, doet drugs, maar heeft ineens een ingeving en breekt door. In het geval van onze grote vriend waren het een tweetal eureka-momenten: iemand noemt de naam Stardust (die van The Legendary Stardust Cowboy) en iemand zegt dat hij iemand anders anders moet zijn. En op die momenten zie je Flynn kijken van: hmmmmmm…wacht eens even…….HIJ HEEFT GELIJK!
Bowie gaat ook op bezoek bij Warhol. Gaat ‘ie ook weer mimen. Angie zit er ook in. Met een Engels accent. En Marc Bolan. En de Spiders. Alles wat je denkt dat er in zit, zit erin. En dat allemaal zonder één noot van Bowie’s muziek. het is om te huilen.
Om alles nog even af te toppen: de film sluit af met Bowie die My Death speelt. Jeweetwel, de bekende opname van Ziggy in 1973. (“In front of that door there is… me me me me!). Die beelden, dat nummer zijn mij zo dierbaar. Dat is zo ongelofelijk kwetsbaar, gevoelig, zo mooi. Het kan mij nog altijd zeer ontroeren. En juist dát nummer wordt nagespeeld. Zelfde lage camerastandpunt, de close-up. de make-up. Alleen Flynn zingt het. Ik ging dood. My death.
Het is echt zeer ernstig deze film. Het is een doodzonde.
|
7 okt 2020
|
Je moet wat tijdens een coronacrisis en daarom besloot ik eind augustus eindelijk eens te beginnen aan The Twilight Zone, de originele reeks van schrijfgrootheid Rod Serling, die liep van 1959 t/m 1964. Thans beschikbaar in glorieus HD.
Dat klinkt als een weekendje doorbingen, maar het zijn wel maar liefst 156 afleveringen, verdeeld over vijf seizoenen. Daar doe je een wel even over. Het kostte me uiteindelijk zes weken.
Maar het was geenszins een straf. Integendeel. Het was elke aflevering weer een heerlijk verrassend uitstapje naar een andere dimensie, een alternatieve wereld. Een zwart-wit wereld zonder internet, mobieltjes en corona.
Toegeven, niet elk hoofdstuk van The Twilight Zone is sterk. Er zijn een aantal slappe afleveringen, maar zelfs díe zijn nog interessant door de sets, het camerawerk, het acteren en natuurlijk de prachtige begin- en eindpraatjes van Rod Serling. Maar het overgrote deel is extreem goed. Vooral de verhalen van Serling, Richard Matheson en Charles Beaumont.
Het is leuk om te zien hoe de verhalen steeds maatschappijkritischer werden, naarmate de seizoenen vorderden. Vooral Serling schreef flink wat van ‘m af in episodes als The Monsters Are Due on Maple Street, The Shelter en He’s Alive. En waar eerst aliens en robots als kwade krachten moesten fungeren werd het later veel directer en was het de mens zelf.
Het is een genot om inmiddels bekende acteurs te zien schitteren in hun piepjonge jaren. Zo komen Charles Bronson, Robert Redford, Robert Duvall, Burt Reynolds, Lee van Cleef en Dennis Hopper voorbij. Maar ook een van de laatste rollen van Buster Keaton. De muziek is gemaakt door grootheden als Bernard Hermann en Jerry Goldsmith en je komt bekende namen tegen als regisseur, zoals Richard Donner en Don Siegel.
Extra leuk: Na elke aflevering op IMDB kijken hoe het de acteurs is vergaan na hun optreden in TZ. Het gros is inmiddels morsdood, maar velen hebben een rijke film- en tv-carrière gehad. Bizar ook om te zien ook hoe jong velen stierven. Veelal door hartfalen of longkanker, wat niet zo vreemd is aangezien iedereen met een peuk in de bek te zien was.
Het was elke avond smullen van de kneuterige, maar soms ook zeer indrukwekkende decors, van het prachtige camerawerk, de inventieve special effects en de gemoedelijke en tevens ongemakkelijke jaren ’50 en ’60 sfeer.
Maar The Twilight Zone kijk je vooral voor de verhalen. De een nog maffer dan de ander. Maar stuk voor stuk fascinerend. Ik raad het je ten zeerste aan. Mocht je door de 156 bomen het bos niet kunnen zien, presenteer ik hieronder mijn persoonlijke top zoveel. Ik heb elke aflevering voorzien van een cijfer en hieronder volgen de absolute uitschieters die ik beloonde met een 9 en een 8,5 (tienen geef ik nooit). Let op: het zijn mijn persoonlijke favorieten. Maar nogmaals: ze zijn allemaal de moeite waard. Ik gaf namelijk ook ontzettend veel achten en zevens uit.
Submitted for your approval. Mijn persoonlijke Twilight Zone-favorieten.
De absolute top (afleveringen met een 9)
– Walking Distance (S01E05)
– Time Enough At Last (S01E08)
– The Obsolete Man (S02E29)
– Once Upon A Time (S03E13)
– He’s Alive (S04E04)
– The Parallel (S04E11)
– Living Doll (S05E06)
– Number 12 Looks Just Like You (S05E17)
– An Occurrence at Owl Creek Bridge (S05E22)
– I Am the Night – Color Me Black (S05E26)
Extreem goed (afleveringen met een 8,5)
– The Last Flight (S01E18)
– A Most Unusual Camera (S02E10)
– Dust (S02E12)
– The Silence (S02E25)
– Shadow Play (S02E26)
– Deaths-Head Revisited (S03E09)
– Five Characters in Search of an Exit (S03E14)
– The Little People (S03E28)
– Valley of the Shadow (S04E04)
– The Long Morrow (S05E15)
– The Masks (S05E25)
En nu op naar de jaren ’80 revival van The Twilight Zone, en de derde reeks in 2002 en de vierde opleving van vorig jaar. Ik ben de komende maanden te vinden in…The Twilight Zone.
|
Tags: Rod Serling, Twilight Zone
|
|
20 dec 2018
|
Traditioneel weer effe een eindejaarslijstje.
2018
Heel veel in 2018 uitgekomen films zag ik niet in 2018, maar van de 2018 films die ik wel zag:
1. You were never really here
2. Hereditary
3. Suspiria
4. Under the silver lake
5. Roma
6. Revenge
7. I, Tonya
8. Annihilation
9. A Quiet Place
10. Upgrade
Ook qua series zag ik te weinig, en te weinig goeds. Wat nog altijd erg sterk is is Better Call Saul (S4) en ook Kidding vond ik mooi. Maar met kop en schouders stak The Haunting of Hill House erboven uit. Voor VPRO Cinema schreef ik dit:
Regisseur Mike Flanagan had al wat krediet opgebouwd met zijn prima horrorfilms Oculus (2013), Hush (2016) en de Stephen King-verfilming Gerald’s Game (2017), maar met deze bewerking van de gelijknamige roman van Shirley Jackson zet hij zichzelf definitief op de kaart. De serie is niet alleen doodeng (godzijdank zonder voorspelbare schrikmomenten), maar neemt ook uitgebreid de tijd om de personages te confronteren met een griezelig spookhuis, trauma’s én elkaar. Tel daar een zeer inventieve cinematografie bovenop (aflevering zes bestaat uit een aantal indrukwekkende long takes) en als bonus een stuk of vijftig verstopte geesten (verzamel ze allemaal!), en je hebt een van de beste series van het jaar. Dat onze eigen Michiel Huisman een van de hoofdrollen vertolkt, is extra leuk.
|
3 okt 2018
|
Een paar dagen Londen in mijn uppie om The Clock in Tate Modern te bezoeken. Uiteraard snoepte ik dan ook de National Gallery en V&A mee.
Dag 1, woensdag 23 september 2018
Na een bloody krappe zit in de EasyJet naar Londen Luton keurig aangekomen om 12 uur in het hartje van de hoofdstad, het uurtje terug in de tijd meegesnoept.
Begon de dag met een stevige lunch in de National Gallery om deze hierna grondig te bezoeken. Stendhal-syndroom galore zeg. Great Scott! Stond eindelijk oog in oog met de bekende Michelangelo’s, Turners, Vermeers, Ingres’ en Rubens’. Zag eindelijk De liggende Venus die in de spiegel tuurt van Velázquez en het portret van Giovanni Arnolfini en zijn vrouw van Jan van Eyck.
Hoogtepunten waren er volop, waaronder een aantal adembenemend mooie canvassen waarin met licht getoverd wordt.
Na de Gallery toog ik naar Berwick Street voor de verplichte platenzaken en Gosh Comics.
Mijn hotel ligt in Peckham, een erg chille buurt met veel leuke tentjes en restaurantjes. Hier viel in gelijk in slaap om na een snelle hap de indiebios Peckhamplex (elke film 5 pond!) te bezoeken. Ik zag King of Thieves, een slim vertelde Britse heistfilm met (my name is) Michael Caine. Dikke aanrader; de ruim twee uren vliegen voorbij.
Teruggelopen en zes keer bedelaars en drugsdealers (no thanks mate) van me af moeten beuken en na 22.000 stappen mijn bed weer in te duiken. Morgen eindelijk The Clock in Tate zien!
Dag 2, maandag 24 september 2018
Vandaag stond helemaal in het teken van de 24-uurs mashup The Clock van Christian Marclay.
Ik begon de (zonnige) dag met fikse wandeling naar Tate Modern om daar te genieten van een stevig English Breakfast. Er stond geen rij bij The Clock en ik kon gelijk in een van de 50 IKEA driezitsbanken ploffen. Drie uur lang heb ik gefascineerd gekeken naar de filmscènes die vloeiend in elkaar overliepen en elke minuut keurig in beeld brachten. En ook al wordt er geen verhaal verteld, ik bleef geboeid kijken naar het grote scherm.
Na de rest van het museum ook te hebben doorkruist (Veel! Veel vaag ook!) schoof ik om 18:30 uur aan bij een Artist Talk van Christian Marclay en een teveel erachter zoekende journaliste. Hier leerde ik veel. Bijvoorbeeld dat Marclay geen vlotte prater is en dat hij -teleurstellend- geen grote filmfreak is, maar vooral beeld- en geluidskunstenaar. De talk ging voornamelijk over het fenomeen tijd en de vorm waarin hij dit heeft gegoten. Hij werd een beetje zeurderig en mopperig over hoe mensen zoveel op hun mobiel leven en de tijd toch eens los moeten laten. Hij schoot zelfs uit de bocht door te beweren dat film een uitstervend medium is.
Wat ik wél heb geleerd over het maakproces van dit project is dat hij er drie jaar aan gewerkt heeft en samen met twee (of drie?) assistenten clips heeft verzameld. Voornamelijk van dvd’s, geleend van videotheken die (weer klagend) allemaal verdwenen zijn. Ook verkreeg hij films illegaal, zei hij ietwat beschaamd, hoewel hij de rechtenkwesties zelf flexibel bekijkt. Hij bezit de rechten van alle clips natuurlijk niet maar laat het vallen onder Fair Use. Echter, en dat vind ik dan weer jammer, je mag zijn film niet thuis bezitten. Je móet naar een screening in een museum. Het is niet zijn materiaal maar hij beslist. Zo zegt hij dat het geluid en de overgave in de donkere ruimte heel belangrijk zijn en dat het anders niet werkt. Snap ik, maar er zit natuurlijk ook een financiële reden achter; hij boert er inmiddels lekker van.
Over het montageproces ging het niet dus vroeg ik dat maar. Hij maakte geen spreadsheets met films en tijdcodes, zoals ik met mijn hotelkamers en hij wilde er ook geen gesammtkunstwerk of crowdfundingsproject van maken. De clips gingen direct op de timelines van -toen nog- FCP7 (een AM en een PM timeline) en zo vulde hij ze langzaam.
De meeste moeite had ‘ie met het vinden van de late nachtelijke minuten en vulde die dus veel op met droomsequenties.
Enfin. Een jaloersmakend project, dat uitstekend is uitgevoerd, al vind ik een aantal opvattingen van de beste man bedenkelijk. Zit wel barstensvol nieuwe ideeën voor mijn hotelkamerproject!!
Dag 2, maandag 24 september 2018
Laatste dagje die waarop ik asociaal uit- en bijsliep en besteedde met een bezoek aan het prachtige V&A Museum. Ook weer gratis (waarom zijn musea in Nederland niet gratis?) en wederom indrukwekkend. Ik bezocht er ook een tijdelijke expositie over Games en liep er een uur of drie rond.
Ik maakte nog een wandeling door Hyde Park om daarna de metro te pakken naar St. Pancras station. Voor de terugreis had ik besloten de trein te nemen. Drie uren relaxed videootjes kijken en lezen en ik was weer in Mokum.
|
22 sep 2018
|
Zoals wellicht bekend ben ik twee jaar geleden begonnen met het verzamelen van hotelkamernummers. Die in films en tv-series om precies te zijn. En om te beginnen eerst maar eens tot en met 1000. Waarom? Om de ultieme film mashup te maken. En omdat ik een beetje gestoord ben.
Mashups maak ik al sinds 2013. Over elk mogelijk onderwerp. Zo kwamen telefoonboeken voorbij, en dozen. Of robots, kleding, power women, psycho women, psycho men, seances, badderende vrouwen en clowns. En nu dus hotelkamernummers.
En ik wil er niet tien, of vijftig. Of 500. Nee, ik wil er 1000. En dan ook zonder er één te missen.
Dat is een flinke klus. Ik ben er dan ook al twee jaar mee bezig. Destijds weidde De Volkskrant er nog een artikel aan.
Uiteindelijk is het mijn doel om er een avondvullende mashup van te maken. In elk geval een met 1000 film- en seriefragmenten. En als dat niet ambitieus genoeg is wil ik er ook een interactieve website van maken.
Mijn collega Hugo Hoes interviewde me heirover en dat leverde dit erg leuke artikel op.
Ik heb een trailer voor het project gemaakt waarin alvast 40 kamernummers voorbijkomen.
EN bij deze nog eens de oproep: zie je een kamernummer in een film of tv-serie: geef het door via Twitter of mijn website: www.voordefilm/numberswanted
|
26 dec 2017
|
Lang over nagedacht, maar uiteindelijk tot onderstaand overzicht gekomen.
Het beste wat ik in 2017 zag op gebied van films en series en ook nog wat muziek dat ik dit jaar leerde kennen en waardeerde.
Films
Ik zag dit jaar 126 films. Lijkt best weinig, maar niet als je weet hoeveel series ik daarnaast ook zag en ik heel veel aan het werk was in de avonduren dit jaar, voornamelijk voor mijn mashups en video-essay’s voor VoorDeFilm. In oktober hield ik mijn Octorror filmmaand, waarin ik elke dag een horrorfilm keek. Dat tikte lekker aan. En in november en december zag ik alle zes Rocky films en de opvolger Creed.
Hier een mooi jaaroverzichtje op het fijne Letterboxd (dat dit jaar ook stabieler en sneller werd):
Mother
– Mother
– Get Out
– It Comes At Night
– Baby Driver
– T2: Trainspotting
– 78/52
– Raw
– Star Wars Episode VIII: The Last Jedi
Series
Zag weer veel nieuwe series. Veel zitten bingewatchen. House of Cards seizoen 6 was ik aan begonnen, maar het kon me niet meer boeien en dat was voor commotie rondom Kevin Spacey. Better Call Saul S3 keek weer heerlijk weg, maar het verrassende is er wel af nu.
– Twin Peaks S3 (met vlag en wimpel en stip op 1. Het meest verassende, verfrissende, ontwrichtende, vernieuwende televisie dat ik in jaaaaaren heb gezien).
– Mindhunter S1 (David Fincher is back, en hoe!)
– Master of None S2 (Hartverwarmend, hilarisch en belangrijk. Absolute meesterwerkjes waren de episodes New York, I Love You, The Thief en Buona Notte)
– American Gods S1 (werd omver geblazen door de visuals)
– The Handmaid’s Tale S1 (heel sterk, qua het trage intrigerende verhaal, het spel, de muziek en zeker de cinematografie)
– Op de valreep: Peaky Blinders S4. Niet het beste seizoen, wel retespannend en wat blijft die serie er toch mooi uitzien en wat een heerlijke muziek.
– Black Mirror S3 (bijna elke episode was goed. Uitschieters: Nosedive, Shut Up and Dance, San Junipero)
– Dark S1 (de verrassing van het jaar, in het staartje van 2017. Fascinerend verhaal en prachtige beelden. Elke scene was een levende foto van Gregory Crewdson)
– The Missing S2 (S1 was al zo goed, maar dit seizoen was in alle opzichten beter)
– Sherlock S4E2: The Lying Detective (deze was ijzersterk. De andere twee episodes erg zwak)
Muziek
Ik ben beduidend minder bezig met muziek dan vroeger. Ik zag potverdrie maar twee concerten dit jaar (Thomas Azier en Spinvis). Maar dankzij de Song van het Jaar lijst kan ik altijd weer een paar maanden vooruit.
Lorde (Screenshot/Green Light (Roskilde Festival 2017)
– Lorde – Melodrama (hele album)
– Thomas Azier – Rouge (hele album)
– Spinvis – Trein Vuur Dageraad
– Sufjan Stevens – Tanya Harding
– Nothing but Thieves – Amsterdam
– War on Drugs – Holding On
– Queens of the Stone Age – The Way You Used to do
– alt-J – 3WW
|
Tags:
|
