|
3 okt 2018
|
Een paar dagen Londen in mijn uppie om The Clock in Tate Modern te bezoeken. Uiteraard snoepte ik dan ook de National Gallery en V&A mee.
Dag 1, woensdag 23 september 2018
Na een bloody krappe zit in de EasyJet naar Londen Luton keurig aangekomen om 12 uur in het hartje van de hoofdstad, het uurtje terug in de tijd meegesnoept.
Begon de dag met een stevige lunch in de National Gallery om deze hierna grondig te bezoeken. Stendhal-syndroom galore zeg. Great Scott! Stond eindelijk oog in oog met de bekende Michelangelo’s, Turners, Vermeers, Ingres’ en Rubens’. Zag eindelijk De liggende Venus die in de spiegel tuurt van Velázquez en het portret van Giovanni Arnolfini en zijn vrouw van Jan van Eyck.
Hoogtepunten waren er volop, waaronder een aantal adembenemend mooie canvassen waarin met licht getoverd wordt.
Na de Gallery toog ik naar Berwick Street voor de verplichte platenzaken en Gosh Comics.
Mijn hotel ligt in Peckham, een erg chille buurt met veel leuke tentjes en restaurantjes. Hier viel in gelijk in slaap om na een snelle hap de indiebios Peckhamplex (elke film 5 pond!) te bezoeken. Ik zag King of Thieves, een slim vertelde Britse heistfilm met (my name is) Michael Caine. Dikke aanrader; de ruim twee uren vliegen voorbij.
Teruggelopen en zes keer bedelaars en drugsdealers (no thanks mate) van me af moeten beuken en na 22.000 stappen mijn bed weer in te duiken. Morgen eindelijk The Clock in Tate zien!
Dag 2, maandag 24 september 2018
Vandaag stond helemaal in het teken van de 24-uurs mashup The Clock van Christian Marclay.
Ik begon de (zonnige) dag met fikse wandeling naar Tate Modern om daar te genieten van een stevig English Breakfast. Er stond geen rij bij The Clock en ik kon gelijk in een van de 50 IKEA driezitsbanken ploffen. Drie uur lang heb ik gefascineerd gekeken naar de filmscènes die vloeiend in elkaar overliepen en elke minuut keurig in beeld brachten. En ook al wordt er geen verhaal verteld, ik bleef geboeid kijken naar het grote scherm.
Na de rest van het museum ook te hebben doorkruist (Veel! Veel vaag ook!) schoof ik om 18:30 uur aan bij een Artist Talk van Christian Marclay en een teveel erachter zoekende journaliste. Hier leerde ik veel. Bijvoorbeeld dat Marclay geen vlotte prater is en dat hij -teleurstellend- geen grote filmfreak is, maar vooral beeld- en geluidskunstenaar. De talk ging voornamelijk over het fenomeen tijd en de vorm waarin hij dit heeft gegoten. Hij werd een beetje zeurderig en mopperig over hoe mensen zoveel op hun mobiel leven en de tijd toch eens los moeten laten. Hij schoot zelfs uit de bocht door te beweren dat film een uitstervend medium is.
Wat ik wél heb geleerd over het maakproces van dit project is dat hij er drie jaar aan gewerkt heeft en samen met twee (of drie?) assistenten clips heeft verzameld. Voornamelijk van dvd’s, geleend van videotheken die (weer klagend) allemaal verdwenen zijn. Ook verkreeg hij films illegaal, zei hij ietwat beschaamd, hoewel hij de rechtenkwesties zelf flexibel bekijkt. Hij bezit de rechten van alle clips natuurlijk niet maar laat het vallen onder Fair Use. Echter, en dat vind ik dan weer jammer, je mag zijn film niet thuis bezitten. Je móet naar een screening in een museum. Het is niet zijn materiaal maar hij beslist. Zo zegt hij dat het geluid en de overgave in de donkere ruimte heel belangrijk zijn en dat het anders niet werkt. Snap ik, maar er zit natuurlijk ook een financiële reden achter; hij boert er inmiddels lekker van.
Over het montageproces ging het niet dus vroeg ik dat maar. Hij maakte geen spreadsheets met films en tijdcodes, zoals ik met mijn hotelkamers en hij wilde er ook geen gesammtkunstwerk of crowdfundingsproject van maken. De clips gingen direct op de timelines van -toen nog- FCP7 (een AM en een PM timeline) en zo vulde hij ze langzaam.
De meeste moeite had ‘ie met het vinden van de late nachtelijke minuten en vulde die dus veel op met droomsequenties.
Enfin. Een jaloersmakend project, dat uitstekend is uitgevoerd, al vind ik een aantal opvattingen van de beste man bedenkelijk. Zit wel barstensvol nieuwe ideeën voor mijn hotelkamerproject!!
Dag 2, maandag 24 september 2018
Laatste dagje die waarop ik asociaal uit- en bijsliep en besteedde met een bezoek aan het prachtige V&A Museum. Ook weer gratis (waarom zijn musea in Nederland niet gratis?) en wederom indrukwekkend. Ik bezocht er ook een tijdelijke expositie over Games en liep er een uur of drie rond.
Ik maakte nog een wandeling door Hyde Park om daarna de metro te pakken naar St. Pancras station. Voor de terugreis had ik besloten de trein te nemen. Drie uren relaxed videootjes kijken en lezen en ik was weer in Mokum.
|
20 apr 2010
|
Posted by Menno, and filed under Horror
|
Vol goede moed fietste ondergetekende afgelopen zaterdagavond richting de befaamde Night of Terror, die in het kader van het 26e Imagine Fantastic Film Festival (voorheen AFFF) plaatsvond. Vanaf 00:30 uur zouden hier vier brute horrorfilms vertoond worden onder luid commentaar van het aanwezige publiek. Een kolfje naar mijn hand! Een verslag.
Locatie van dit horrorfestijn was uiteraard bioscoop Tuschinski, waar het al gehuisvest was toen het nog Weekend of Terror heette in de jaren 80. De massa griezelfilmfans die voor de nog gesloten deuren van de bioscoop stonden, draaide zich warm op voorbijrijdende trams (“TRAMHOERRRRRRR”) en ME busjes (The A-Team deuntje). Hè, gezellig.
Met de tickets in de pocket konden we, na een voor lange vertraging zorgende securitycheck bij de ingang, plaatsnemen op het eerste balkon. De perfecte spot, want hier krijg je geen wc-rollen en popcorn op je harses. Het introductiepraatje van initiator Jan ‘Mr. Horror’ Doense was onhoorbaar door de HOERRRRRR- en HOMOOOOOOOO-koren die hem ten deel vielen. Dat we zouden aanvangen met de Spaanse zombiefilm [Rec 2] kon ik nog net uit het kabaal opmaken.
[REC 2] is -duh- het vervolg op [REC], het verrassende kleine meesterwerkje dat in 2007 het wereldwijde horrorpubliek meer dan tevree stelde. En dat ondanks de magere plot: in een appartementencomplex in Barcelona heerst een vreemd virus en wordt daarom hermetisch afgesloten. Het virus blijkt nogal agressief en verandert de geïnfecteerden, een aantal seconden nasterven, in bloeddorstige zombies. En dan is er stront aan de knikker. In deel 1 wordt het geheel op film gezet door een journaliste en haar cameraman die een tv-reportage over de locale brandweer maken en in deel 2 zijn het de camerahelmen van de mobiele eenheid die alles vastleggen.
Helaas verliest dit tweede deel halverwege z’n geloofwaardigheid, terwijl het de weg vrijbaant voor nog een vervolg. Jammer.
Het was mijn ontmaagding wat Night of Terror betreft en hoewel ik op geschreeuw en gegooi voorbereid was, moest ik even wennen. Ongelooflijk, wat een teringherrie. Vier films lang was het geen seconde stil. Elke vrouw is een HOERRRRRRR, elke man is een HOMOOOO, elk busje of klusje krijgt het A-Team deuntje voor z’n kiezen en iedereen moet zijn of haar broek uit, tieten laten zien of neuken. Ik besef dat dit nogal ordinair en platvloers overkomt. En dat is het ook. Maar wat is het leuk!
Een voorbeeld. Hieronder 2 minuten uit de tweede film, The Crazies. Krijg je een indruk:
Knus hè?
Overigens wijkt het verhaal van The Crazies niet gek veel af van [Rec 2], want ook in deze remake van George A. Romero’s klassieker uit 1973 wordt de bevolking van een stadje besmet. Via het drinkwater raakt men geïnfecteerd en gaat men crazy doen, inclusief moordneigingen. Geen slechte film hoor, maar wel erg Hollywood. Lekker veilig allemaal en volgens de bekende clichématige verhaallijntjes. Desondanks een vermakelijke rit en mooie effecten.
Dan is het tijd voor de Scream Queen competitie. Wie kan het meest overtuigend het volgende simuleren: schrik-schreeuw-sterf. Een paar matige pogingen volgden van dappere dames die zich niet van de kaart moesten laten brengen door de oorverdovende hoertirades. Geinig maar tam. Nu weer snel naar de films.
Film drie, het is inmiddels rond vijven, is er wederom één in het zombiegenre (wat bof ik toch): La Horde. Da’s Frans voor de horde. En ja, dat slaat op zombies. Heel veel zombies. Een prima horror die begint als stevige actie-thriller waarin een groepje smerissen wraak willen nemen op een groepje criminelen. Als het virus zijn intrede doet zijn ze geneigd hun vete opzij te zetten en samen te vechten tegen de ondoden. Snoeiharde film waarin het brute geweld de hoofdrol speelt. De zombies zien er pico bello uit en ondanks het flinterdunne verhaal kijkt de film heerlijk weg.
Hierna haakten veel mensen af. De zon scheen al weer vrolijk en men was schor en moe. Ik niet natuurlijk en ga all the way voor de slotfilm: Vampire Girl vs Frankenstein Girl.
Japanse Troma. Mijn god, wat een vage film. Fout fouter foutst en dat had ook wel wat. Na een uur uur had ik genoeg van het rondspuitende bloed, de Japanse giechelmeisjes en slechte special effects en was blij dat ‘ie was afgelopen. Via de vluchtroute werden we naar buiten geloodst (over half uurtje begon de eerste kindervoorstelling alweer) en kregen een promo dvd mee met daarop twee afleveringen van de horror tv-serie Fear Itself. Zal mij benieuwen.
Dat was het. Als een zombie sleepte ik mezelf naar mijn tweewieler en trapte mezelf langs allemaal hoeren en homo’s naar huis. Een unieke ervaring rijker en een uiterst vermakelijke nacht achter de rug. Dit is absoluut een aanrader en count me in voor volgend jaar.
Het Imagine festival speelt nog tot en met 24 april in Kriterion, Amsterdam
|
23 apr 2009
|
Posted by Menno, and filed under Actualiteit, Film
|
Tussen alle horror op het Imagine festival door kwam mij gisteravond echte horror ter oren. Martin Bril overleden. 49 Jaar. Slokdarmkanker. En dat vlak na zijn Rokjesdag, dat dit jaar een stuk vroeger plaatsvond. Gelukkig heeft de man wel alles uit het leven gehaald. Een schrale troost. Toch schrijf ik met een redelijk gevoel van zinloosheid onderstaand verslag van het Imagine festival dag zoveel. Ook al niet om vrolijk van te worden.
Want langzaam aan begin ik de moed te verliezen. Worden er dan echt geen goede horrors meer gemaakt? Vier stuks heb ik er weer gezien. Allevier ruk. Saai, clichematig, inspiratieloos of te vaag. Zoek ik nu de verkeerde films uit of is het aanbod dit jaar zo slecht? Moet ik de progammeurs fronzend aankijken? Ik weet het even niet.
Wat ik zag?
Autopsy (Adam Gierasch, VS 2008)
Groepje jongeren feest (gaap) en stapt lazerus in de auto. Rijdt een man aan (gaap gaap) en wordt in ambulance vervoert naar ziekenhuis voor checkup. Maar ojee, het blijkt een nepziekenhuis te zijn, waar een gekke dokter experimenteert met organen en nieuw vlees nodig heeft (zzzzzzzzzzzzz). Vul de rest maar in. Alles zit er in om het geheel boring as hell te maken. En de mooie jongedame die het verstandigst is overleeft alles. God, wat slecht.
Wijze dame en malle dokter
Strange Girls (Rona Mark, VS 2008)
Low-budget filmpje over een tweeling die zichzelf ontslaat uit het psychyatrisch centrum (jahoor, kan gewoon) en op zichzelf gaat wonen. De meisjes houden zich voor als zwijgzaam contactgestoord stel, maar als ze alleen zijn praten ze voluit en genieten van het leven, al schrijvend en zo nu en dan moordend. Maar oei, de seksuele gevoelens borrelen op en de eens zo innig aan elkaar gehechte tweeling raakt meer en meer van elkaar gedistantieerd, wat uiteraard ernstige gevolgen heeft tegen het einde van de film. Boooooring.
Van dat werk
The Children (Tom Shankland, GB 2008)
Hier keek ik oprecht naar uit. Een veelbelovende Britse rolprent over een knus kerstig samenkomen van twee gezinnen en hun vijf jonge kids. Maar in de bossen rondom het huis heerst een virus dat voor kinderen nogal besmettelijk is. De lieve spruitjes veranderen dan ook stuk voor stuk in emotieloze killers. Een fraai geschoten film die met z’n spannende opbouw en gebruik van de juiste soundtrack bleef boeien tot ongeveer de helft van de speelduur. Daarna stortte alles in als een smaakloze plumpudding en werden alle mogelijke cliché’s boven tafel gehaald, inclusief verdomd irritante vrouwen die alleen maar schreeuwen en hijgen. Ik had meerdere malen doorspoelneigingen. Helaas hebben bioscoopfilms geen afstandbediening. Had veel meer in kunnen zitten.
De tagline van The Children is wél goed: ‘You brought them into this world. Now… They will take you out’
Chemical Wedding (Julian Doyle, GB 2008)
Deze film beschreef Michael Minneboo reeds op deze site. Ik zag ‘m ook, maar ben het niet geheel eens met zijn redelijk positieve recensie. Hoewel deze film (overigens geen 100% horror, maar meer een fantasy/horror/thriller/sci-fi) me het meest aansprak van de vier, miste Chemical Wedding nét dat element wat de aandacht vasthoudt. Het verhaal is namelijk leuk, het uitgangspunt prima, het eerbetoon aan Aleister Crowley okay en de personages in orde. En toch was het een verdraaid lange zit. Zou het liggen aan het feit dat de film erg donker is? Of het scenario rommelig? Ik weet het niet. Als ik er aan terug denk herinner ik me een vermakelijke film. Maar dat had ik niet toen ik in zaal 4 van Tuschinski zat. Lijkt me geen goed teken.
Immersed in Crowley’s uniform of imagery (David Bowie – Quicksand)
Je leest het. Nog altijd niet dé ultieme film gezien. Ja, Let the right one in. Maar die zag ik reeds eerder. Als die niet de publieksprijs wint dan heb ik definitief de hoop op goeie smaak van het Amsterdamse fantasiepubliek verloren. Oja, The Good, the Bad, the Weird, die was ook erg goed. Maar twee films vind ik te mager. Dat kan beter. Gelukkig heb ik nog drie dagen te gaan. En ik ben een optimist.
Deze post maakt deel uit van de Imagine Special op Eeuwig Weekend
