|
21 jun 2010
|
Dat ondergetekende een groot fan is van Richard (Donnie Darko) Kelly’s nieuwste rolprent The Box is, moge geen geheim zijn. Ik schreef al eerder een uitgebreide lofzang op de film uit 2009 in dit artikel op Eeuwig Weekend. Deze week is The Box in Nederland in verschillende versies op dvd en blu-ray verschenen. Dat verdient een nadere inspectie.
Ikzelf vond de limited edition blu-ray gisteren op de deurmat. Een prachtig vormgegeven doos (hoe toepasselijk) die ook nog eens genummerd is.
Ik kan er kort over zijn: een editie die de film eer toe doet. The Box is niets minder dan een meesterwerk en het verdient enkel een verpakking als deze. Haarscherp beeld in 16:9 widescreen [2.40:1] formaat kijkt meer dan prima weg. Voor de volledigheid: The Box verschijnt ook als “gewone” blu-ray (zonder extra’s) en uiteraard ook als standaard en limited edition dvd.
Bonus
De extra’s op deze schijf (want dat is toch wat je wilt als liefhebber) vallen echter tegen. Zo had ik heel graag een commentaartrack gehoord waarin Kelly uit de doeken doet waarom hij tot zijn soms vergezochte ideeën kwam. Tenslotte is het geen doorsnee film en bij tijd en wijlen zelfs zo abstract als een schilderij van Mondriaan. Juist op die momenten had een uitleg of commentaar van de regisseur wenselijk geweest.
Geen commentaartrack dus. Wél aanwezig is de volledige Twilight Zone aflevering ‘Button, Button’ (1986), de eerste verfilming van het korte verhaal van Richard Matheson. Zeer welkom! Maar eigenlijk is dat de enige waardevolle extra die op deze schijf te vinden is. Okee, het is heel interessant om Richard Matheson zelf te horen praten over zijn verhaal, maar 5 minuten is wel heel karig. En wat de ouders van Kelly vinden van het feit dat de hoofdrolspelers op hen zijn gebaseerd is leuk, maar voegt weinig toe. Wat dan weer wel interessant is zijn de drie video’s over de totstandkoming van de visuele effecten. Maar ook hier geldt: te kort. Drie filmpjes van samen 5 minuten is echt te weinig. Smacht enkel naar meer.
Rest nog één extraatje en dat zijn de zgn. ‘music video prequels’. Deze drie video’s getiteld ‘Exhibit A, B en C’ tonen beelden van het hoofdkantoor van NASA, een tv-uitzending en de Lunar landing research facility. En dit vergezeld door de (overigens mooie) soundtrack. Niet heel boeiend en de echte fan had de video’s allang gezien via een verborgen link op de officiële website.
Het internet
Maar goed. Een kniesoor. De film is perfect vereeuwigd op deze schijf en die extra’s, ach, daar hebben we internet dan weer voor. Zoals bijvoorbeeld het uitgebreide interview op firstshowing.net. Hier zien we Alex Billington in gesprek met Richard Kelly over The Box. Het eerste deel bevat geen spoilers, het tweede deel wel:
Ook een aanrader is deze video, waarin Kelly, Cameron Diaz en James Marsden uitgebreid aan woord komen over de film. De opnames zijn van Empire en gemaakt op de laatste ComicCon in San Diego.
Enfin. The Box. Een unieke film. Gaat dat zien, bijvoorbeeld op deze blu-ray.
The Box is sinds 15 juni verkrijgbaar in twee verschillende edities, op blu-ray en dvd.
|
8 feb 2010
|
Forbrydelsen op z’n Deens. The Killing op z’n Engels. De Misdaad op z’n Hollandsch. Maakt ook allemaal niet uit. Het is een tv-serie die je bij de kladden grijpt en je niet meer loslaat. 20 Afleveringen lang, 20 uren aaneen. Uiteraard niet in ons kikkerlandje op de teevee te zien, dus je moet naar de winkel -al dan niet digitaal- om jouw exemplaar te scoren. Want geloof me. Dit wil je zien.
Wat is dat dan allemaal wel niet, The Killing?
Wel, Forbrydelsen is een misdaad/politieserie waarin een moord op een 19-jarig blond meisje, Nanna Birk Larsen, centraal staat. Net als in Twin Peaks, want ook hier begint de reeks met de vondst van haar levenloze lichaam. Rechercheur Sarah Lund bijt zich vast in de zaak, samen met haar opvolgster Jan Meyer. De serie volgt verder de ouders van het meisje en de politicus Troels Hartmann die in een politieke strijd verwikkeld zit om het burgermeesterschap. Helaas voor hem lijkt de moordzaak rechtsreeks naar hem en zijn campagneteam te leiden.
Links Laura Palmer uit Twin Peaks en rechts Nanna Birk Larsen uit The Killing.
Beiden onder de groene zoden.
Maar wat maakt de serie dan zo bijzonder?
Veel. Ik zal je vier redenen geven.
1. Plottwists
Zoals het een echte whodunit beaamd, zit ook The Killing vol plottwists. Sta je de ene aflevering nog 100% achter een persoon, een uur later verdenk je ‘m van brute moord en verkrachting. Net zo makkelijk. Niemand is te vertrouwen, dat kun je wel stellen. Cluedo op z’n Deens. Met een snufje 24. Een prachtig intelligent en gelaagd scenario.
Politieke tegenstanders, met rechts Hartmann
2. Sfeer
The Killing ziet er zeer sfeervol uit. De reeks is in kleur maar zwart-wit zou ook niet misstaan. Buiten is het vaak donker, maar altijd somber. De personages lachen ook amper. Niet zo vreemd gezien de kou (het is november) en de ernst van de zaak. Het draagt in positieve zin bij aan de trieste beleving en look en feel van de serie. Kopenhagen op z’n grijst.
3. Karakters
Misschien wel het grootste pluspunt van de serie. Elk karakter is tot in de kleinste details uitgewerkt en als kijker identificeer je je zonder problemen met ze allemaal. Heel bijzonder dat een serie zo uitgebreid aandacht besteedt aan het rouwproces van ouders en hoe ze pogen het leven weer op te pakken. In 20 uur heb je daar dan ook wel de tijd voor. De traan wordt afgewisseld met een lach na het horen van de dialogen tussen de rechercheurs Lund en Meyer. Twee tegenpolen van jewelste. Werkt altjid!
De vader van Nanna Birk Larsen
4. Het is niet Amerikaans
Een verademing om eens niet de gelikte Amerikaanse koppen met strakke witte tanden te zien, maar échte mensen met échte gevoelens. Geen bordkartonnen karakters maar mensen met oprechte gevoelens. Ook de vertelwijze is niet-Amerikaans, maar eh Deens. Verwacht onverwachte wendingen! Oh, en Deens is best een mooi taal. Zeker intrigerend.
En zo zijn er nog wel meer redenen, hoor. De muziek is bijvoorbeeld ook om te snijden:
[audio:http://downol.dr.dk/download/dr1/Forbrydelsen2/assets/download/mp3/ringetone_slutmusik.mp3]
(hier te downloaden)
Maar bovenstaande redenen springen eruit. Ga ‘m kijken. Ervaar de avonturen van de nicotinekauwgomkauwende Lund in haar eeuwige wollen truien in dit eerste seizoen van The Killing. Een tweede reeks wordt op het moment uitgezonden in Denemarken.
The Killing is verkrijgbaar in een 5 disc dvd-box en is bijvoorbeeld op de site van De Volkskrant te bestellen
|
9 nov 2009
|
Exact twintig jaar geleden werd de Berlijnse Muur opengebroken en viel het communisme. De bouw van deze door Oost Duitsers ‘anti-fascistische berschermwal’ gedoopte muur, een absoluut dieptepunt in de menselijke omgang, werd een absoluut hoogtepunt, toen deze 28 jaar later weer neer werd gehaald. Het is bijna niet meer te bevatten dat een buurland van ons slechts twee decennia geleden nog gescheiden werd door een muur. Een letterlijke muur. En dat 40.000 duizenden mensen gepoogd hebben te vluchten van oost naar west, 75.000 mensen hiervoor vervolgd werden en 1300 mensen de dood vonden tijdens deze acties.
Onmenselijk. En toch is het gebeurd. Nog altijd lees ik vol ongeloof de verhalen uit deze tijd en met open mond kijk ik naar films en documentaires die hierover verhalen. De meest recente documentaire die ik zag heet De val van de muur. Een uitgave van ZDF-enterprises. De dubbel-dvd laat aan de hand van historisch beeldmateriaal, interviews en betrokkenen en vooral in prachtige computeranimaties de opkomst en val van de muur zien.
Over hoe men in 1961 uit pure wanhoop besluit Berlijn in tweeën te delen en hoe de Westerse wereld daar op reageert. Hoe Oost-Duitsers gescheiden worden van familie en vrienden in West-Duitsland en hoe zij alsmaar vernuftigere manieren vinden om in het westen te komen. De documentaire vertelt verhalen van door wanhoop gedreven mensen die tunnels graven onder de muur om maar in het westen te geraken. Of via een touw en katrol van een huis in oost naar een huis in west glijden. Of nog gekker: via een zelfgemaakte luchtballon. Of windsurfend via Denemarken naar de BRD. En natuurlijk “gewoon” over de muur klimmen, wat vrijwel zéker je reinste zelfmoord is.
Te bizar allemaal. En dat in een tijd ná de Tweede Wereldoorlog. Het was niet eens oorlog! Hoewel dat ook weer niet helemaal waar is. De Koude Oorlog heerste natuurlijk. Ook dit komt uitgebreid aan bod in De val van de muur. En nogmaals: het wordt prachtig geïllustreerd door de animaties die duidelijk maken waar de muur exact liep en hoe deze alsmaar beter werd beveiligd. Een absolute meerwaarde van deze documentaire.
DVD 1 behandelt de opkomst en DVD 2 de val van de muur. En vanzelfsprekend is deel 2 het meest opbeurend wanneer er wordt uitgeweid over de dag in november 1989 als Günter Schabowski zich tijdens een persconferentie verspreekt en meldt dat de mensen “per direct” vrij mogen reizen van oost naar west. Dit moest “morgen” zijn. Binnen drie uur werden de checkpoints overspoelt met mensen en was het hek van de dam. De autoriteiten in de DDR hadden absolute controle verloren en totale hysterie ontsproot zich onder de bevolking van de twee Duitslanden. De muur ging eraan!
De documentaire De val van de muur smaakt naar meer. Met z’n 102 minuten is het veel te kort. Gelukkig zijn er boeken vol geschreven over de periode en zijn er films en tv-series te over.
De val van de muur ligt nu in de winkel. Op de website bij de documentaire kun je al een zeer fraaie animatie zien en veel meer informatie.
|
28 sep 2009
|
Onlangs bracht het label Encore de films van cultregisseur Jean Rollin opnieuw uit op dvd. Zijn veelal erotisch getinte films uit de jaren ’60 en ’70 zijn in een geheel nieuw jasje gestoken, compleet met hypermoderne dvd-hoes en flitsend dvd-menuutje. Behoorlijk misleidend, want de niets vermoedende koper/huurder van deze beelddragers die denkt een nieuwe horrorfilm te gaan zien, komt bedrogen uit. De films van Rollin zijn namelijk ouderwets, zwijgzaam, tergend traag en soms zelfs uitermate saai. De liefhebber van Rollin zal echter dolblij zijn, want de oude films zijn opgepoetst en zien er picobello uit. Ondergetekende neigt meer naar de laatste categorie.
De twee covers zoals ze er nu uitzien
Ik zag twee van de nieuw uitgebrachte schijven, La Vampire Nue (1968) en Les Raisins de la mort (1978). Beiden voorzien van enkel de Engelse titel, want ook dat verkoopt beter natuurlijk. Afgezien van deze verkooptrucjes blijven The Nude Vampire en Grapes of Death gelukkig helemaal wat ze zijn: creatieve, artistieke en vooral bizarre hersenschimmen van deze Franse regisseur, die inmiddels 71 jaar is.
The Nude Vampire
The Nude Vampire is Rollins tweede speelfilm. Net als zijn voorganger, Le Viol du Vampire, handelt ook deze film over vampieren, Rollins stokpaard. Een man komt op het spoor van een bizarre sekte die zelfmoord verheerlijkt en het bloed van de overledenen voedt aan een meisje dat alle kenmerken van een vampier vertoont. Weinig dialoog, een beetje bloot (dat is in zijn latere films wel anders), maar bovenal mooie beelden. Rollin tovert hier met kleur en decor. Poëtisch tot en met en daardoor ook zeer moeilijk te volgen. Misschien is vaag een beter woord.
The Nude Vampire
Grapes of Death
Hoe anders is Grapes of Death, die een Rollin aan het werk laat zien die tien jaar meer regie-ervaring heeft. Nog altijd vaag en zwaar leunend op de omgeving en mise-en-scènes, maar al een stuk toegankelijker. Waar The Nude Vampire vaak als de eerste Franse vampierenfilm wordt bestempeld, wordt deze film wel de eerste gore-film van Frankrijk genoemd. Sja. Zou kunnen. Er zitten dan ook wel wat ranzige scenes in. Echter, voor de verandering geen vampieren ditmaal, maar “zombies”. Het is ditmaal een gevaarlijk verdelgingsmiddel dat de plaatselijke wijngaard heeft vergiftigd en de bevolking in een soort van levenloze allesvernietigende wezens heeft veranderd.
Grapes of Death, met rechts Rollins huidige vrouw en ex-pornoster Brigitte Lahaie
Geen ijzersterke verhalen dus, in de films van Jean Rollin. Geeft verder niets. Ze kijken prima weg op voorwaarde dat je je bril van 2009 afzet en bewust een flinke stap terug in de tijd neemt. Je moet tevens niet vies zijn van bloed, bloot en abstractie. Ik ben dat absoluut niet, sterker: ik smul ervan, maar ik had moeite met beide films. Ze zijn me iets te onbestemd en wazig. Geef mij maar een Virgin Among the Living Dead (Christina, princesse de l’érotisme), die Rollin in 1973 samen met Jesus Franco maakte. Oók vaag, maar ontzettend sfeervol. Gelukkig zijn er nog genoeg films van de man uit te proberen.
The Nude Vampire, Grapes of Death en nog 11 films van Jean Rollin liggen geheel opgepoetst en wel sinds kort in de winkel.
|
4 sep 2009
|
“Na BB komt CC”, zei Brigitte Bardot ooit, waarmee de CC op Claudia Cardinale slaat. BB als sekssymbool van de jaren ’50, CC die van de jaren ’60. In de western Les Pétroleuses (Christian-Jaque, 1971) zijn de twee stoten in één film te zien. Deze week is de film in verbazingwekkend goeie kwaliteit verkrijgbaar op dvd.
Laat ik er niet omheen draaien. Les Pétroleuses wekte in eerste instantie mijn aandacht na het horen van diens twee hooofdrolspeelsters Bardot en Cardinale. Want hoe vaak komt het voor dat de twee heetste dames van de jaren ’50 en ’60 samen in één film spelen? In deze Frans, Spaans, Italiaans en Britse co-productie uit 1971 staan ze voor het eerst en het laatst tegenover elkaar.
Les Pétroleuses (ook bekend als Petrolium girls) is een westernparodie die draait om de ‘wanted’ Louise (BB), die samen met vier dames een outlawbende vormt. Na een overval op een trein (heel cliché maar zo ging dat toen, lezertjes) vindt ze een document dat haar eigenaar maakt van een ranch. Echter, Maria (CC) en haar vier broers willen exact hetzelfde. En laten zij nu ook een boevenbende vormen. De strijd om de ranch, macht, olie en de plaatselijke sheriff (een erg leuke rol van Michael J. Pollard) kan beginnen.
De film is erg luchtig. Een niets-aan-de-hand-comedy met de nodige slapstickhumor. Het verhaal heeft weinig om het lijf. Les Pétroleuses lijkt dan ook vooral voor en om de twee hoofdrolspeelsters geschreven te zijn. Gelukkig stellen BB en CC qua acteerprestaties dan ook niet teleur, hoewel de show absoluut wordt gestolen door Cardinale.
Desondanks kijkt de film prima weg en zijn de 95 minuten om voordat je het door hebt. Het is qua alles een authentieke spaghettiwestern, inclusief de dronken cowboys in de stoffige saloon, de nichterige barber, pistolenduels, klapdeurtjes en prachtig weidse landschappen. Het verschil zit ‘m in deze film in de aandacht die uitging naar de kostuums. Het is één grote modeshow die de dames en heren in beeld brengen. En het moet gezegd, het ziet er dan ook erg goed uit. Les Pétroleuses verschilt ook van andere westerns in de wijze waarop de man wordt afgeschilderd: dom, onhandig en onbelangrijk. Het is de vrouw die de broek aan heeft en de scepter zwaait. Ook wel eens lekker.
Les Pétroleuses was voor de toen 38-jarige Brigitte Bardot de twee na laatste film die ze maakte. Twee jaar later stopte ze met acteren om uit de spotlight te stappen en zich fulltime in te zetten voor de rechten van dieren. De 33-jarige Claudia Cardinale stond definitief op de kaart na rollen in klassiekers als 81/2 (Federico Fellini, 1963) en Once upon a time in the West (Sergio Leone, 1968).
Het is geen meesterwerk en zeker niet de beste western, maar Les Pétroleuses is absoluut het kijken waard. En voor diegenen die in Once upon a time in the West al verliefd waren op Claudia Cardinale: ze is hier bijkans nóg mooier. Zucht.
Claudia zingt en danst zelfs in de film!
Les Pétroleuses ligt in de uitgave van Lumière sinds maandag in de winkel.
|
4 mei 2009
|
Al jaren heb ik, als mensen mij vragen wat ik de beste film ever vind, hetzelfde antwoord klaar: Donnie Darko. Deze film uit 2001 van Richard Kelly blies mij destijds compleet omver. Alles wat een film voor mij perfect maakt zit er in. Inmiddels zag ik ‘m zo’n tien maal en bezit ik naast de bioscoopversie ook de Director’s cut. En nog altijd kan ik er niet genoeg van krijgen.
Donnie Darko was het debuut van Kelly (en betekende de doorbraak voor Jake Gyllenhaal en een pracht come-back voor Patrick Swayze) en kwam mede tot stand met de hulp van Drew Barrymore, die wel potentie zag in de low-budget film en ‘m produceerde. Al snel genoot de film een enorme cult status en werd Kelly de hemel ingeprezen. Groot was dan ook de verontwaardiging toen het nieuws circuleerde dat er een vervolg in de maak was. Blasfemie! Hoe haalden de makers het in hun hoofd, gonsde het in de wandelgangen.
Welnu. De film is er: s.Darko.
V.l.n.r. De filmposter van Donnie Darko en tweemaal s.Darko
Een ‘straight to dvd’, zoals dat heet. En Kelly distantieerde zich er op voorhand van: “I have absolutely nothing to do with this project!”, aldus de woedende regisseur, die zelfs gepoogd heeft de productie die volgens hem enkel gemaakt werd om geld te verdienen, tegen te gaan. Tevergeefs. s.Darko is er en Kelly verkondigd de boodschap luid en duidelijk: “I didn’t have any control, absolutely none, over this story and that it is just the product of mercantile guys. If I ever see it one night on television, I think I will make it explode”.
Pure evil
Duidelijke taal. En een rondje internet leert dat ook de fans niet blij zijn. “Lets milk the cow till its dry! If this comes out, I’ll buy myself a gun and shoot somebody in the anus” en “Pure evil, that’s all i can say about this” zijn slechts twee reacties van de die-hard fans. Ik op mijn beurt til er niet zo zwaar aan. Donnie Darko is Donnie Darko en zal dat altijd blijven. Al worden er duizend vervolgen gemaakt, ze doen maar. Dus gaf ik de sequel vandaag een kans. Tenslotte maakte de plot me ook nieuwsgierig: Samantha Darko is het zusje van Donnie en inmiddels 18 jaar (leuk detail: het zusje van toen speelt de rol nu ook weer). Sinds de dood van haar oudere broer is de familie in een neerwaartse spiraal beland en Samantha trekt er op uit met haar beste vriendin. Ze komen aan in een rustig stadje waar een meteoriet inslaat. Dan beginnen de visioenen en lijkt ze in staat in de toekomst te kijken.
s.Darko legt het allemaal alvast even uit
Maar goed. Dan de hamvraag: is het ook wat?
Welnu, s.Darko (waarom die s nu weer klein moet worden geschreven?) valt geenszins tegen. Het is sfeervol, prachtig gefilmd, blijft boeien tot het eind en speelt leuk in op zijn voorganger. Daveigh Chase die Samantha Darko speelt is uitgegroeid tot een mooie jongevrouw die een kwetsbare, sexy en overtuigende rol neerzet. Iets wat overigens niet gezegd kan worden van haar medespelers Briana Evigan en Ed Westwick die nogal ingestudeerd en houterig overkomen. De special effects zien er picobello uit en de soundtrack is lekker (vooral Whale met het goddelijke ‘Hobo Humpin Slobo Babe’). Echter, en dat is behoorlijk killing voor deze film, het is een exacte kopie van Donnie Darko. Het verhaal, de volgorde, de personages, de gebeurtenissen en de dialogen. En nu begrijp ik ook wel dat regisseur Chris Fisher en schrijver Nathan Atkins in de flow van het origineel wilden blijven, maar als je bij elke scène een deja-vu gevoel krijgt dan beginnen mijn wenkbrauwen te fronzen.
Eén op één kopie
Waar Donnie Darko op uiterst doeltreffende en relevante wijze gebruik maakte van slow-motion en kleine én grote details op de achtergrond of in de dialogen, lijkt s.Darko de plank volledig mis te slaan in de één op één kopie dat het is. Tevens is het origineel naast een intelligent tijdreis verhaal een gevoelig ‘coming of age’-drama en plaatst het geheel op een originele en scherpe manier in de jaren ’80. s.Darko speelt zeven jaar later en doet niets met deze elementen. Ja, er wordt gespeeld met tijd en ruimte, ja, het meisje is 18 en ja, het speelt in de jaren ’90 maar hier wordt niets spannends mee gedaan dat een bijdrage levert aan het verhaal.En dan zwijg ik nog over de talrijke verwijzingen in Donnie naar de literatuur en andere media.
Een leuke verwijzing naar het origineel: in beeld springende mensen op een trampoline met Uncle Sam masker
Remake of sequel
Elders op het net werd zelfs al de vraag gesteld of s.Darko nu een remake of een sequel is. Geen vreemde vraag. Want ook Samantha slaapwandelt en wordt op vreemde plekken wakker. Ook in s.Darko is een rol weggelegd voor het angstaanjagende konijnenmasker (al is het een raadsel wat hier de functie van is), er valt weer iets uit de lucht, er wordt weer afgeteld tot het einde van de wereld en we hebben weer te maken met wormholes en doorzichtige slangen die uit het lichaam treden en je de weg wijzen.
En daar is het konijnenmasker
Welnu, s.Darko is geen remake en eigenlijk ook geen vervolg. Zie het als een spin-off. De enige link met het origineel is Daveigh Chase. En als je het zo bekijkt is het niet eens zo’n slechte film. Het is zeker ook geen goede film. Voor de liefhebbers van het origineel uit 2001 is het boeiend genoeg om deze film te bekijken, maar ik snap het als je kippenvel krijgt. s.Darko kwam, werd bekeken en is alweer vergeten. Laat ons liever verheugen op de nieuwe film van Richard Kelly, The Box, die volgens IMDB eind dit jaar in Nederland uitkomt.
s.Darko kwam eind april uit op dvd.
|
17 dec 2008
|
Posted by Menno, and filed under Horror
|
Vanaf vandaag ligt de fraaie special edition dvd-box van Day of the Dead in de winkel. Niet de George A. Romero klassieker, maar de remake van Steve Miner uit 2008. Moderne zombies dus. Gezellig met de feestdagen. Nee, het is geen goede film. Wel een vermakelijke, met Mena Suvari in hoofdrol, jeweetwel, de blonde stoot die in American Beauty het hoofd van Kevin Spacey op hol brengt. De actrice heeft sowieso een verrassende back catalogue met naast de drie American Pie films, een flink aantal horrors waarvan Trauma (2004, Marc Evans) en Stuck (2007, Stuart Gordon) er het meest uitspringen. En nu dus Day of the Dead, die verder helegaar niks met het origineel te maken heeft.
Met de verpakking van Day of the Dead 2008 zit het wél goed (check de pop-up!)
Het gaat lekker met het zombiegenre. Een aantal weken geleden schreef ik nog over het spel Left 4 Dead, terwijl deel 9 van de immens populaire stripserie The Walking Dead alweer is verschenen. De ene zombiefilm na de ander komt de laatste jaren uit en zelfs de meester der zombiefilms zelf – Romero – is na zijn vijfde zombiefilm Diary of the Dead van het vorige jaar bezig met een zesde (werktitel: Island of the Dead). Hoog tijd dus om de balans op te maken en met een top 10 ultimate zombiefilms op de proppen te komen. Past ook wel in de decembermaand vol eindlijstjes. Eens kijken of de remake van Day of the Dead op een vermelding kan rekenen.
N.B. Om het een beetje leuk te houden laat ik de Romero-trilogie (Night of the Living Dead (1968), Dawn of the Dead (1978) en Day of the Dead (1985) uit het lijstje. Die zouden namelijk respectievelijk om nummers 2, 1 en 3 zijn geëindigd. Een pré-Romero-trilogie lijstje dus. Here it goes.
10. Return of the Living Dead (1985, Dan O’Bannon)
Braaaaains! Een klassiekertje. Lekkere jaren ’80 sfeer in deze semi-grappige zombieprent. Een van de weinige films waar de zombies ook kunnen praten. Onderstaand fragment, dat eindigt met een Shakespeariaanse quote, geeft een indruk van het niveau. Eating brains makes the pain go away.
9. Undead (2003, Michael & Peter Spierig)
Sympathieke op en top Australische kleine film. Een vissersdorpje krijgt te maken met neerstortende meteorieten waardoor alle inwoners in levende doden veranderen. Klassiek zombie versus groepje overlevers verhaal, maar met de juiste zwarte humor en voldoende enge momenten en fraaie effecten.
De juiste gun om een zombie tot zwijgen te brengen
8. Flight of the Living Dead (aka Plane Dead) (2007, Scott Thomas)
Na het succes van Snakes on a Plane kon een zombievariant niet uitblijven in een tijd waarin het zombiegenre herleeft. De titel (ik kan me voorstellen dat ze het moeilijk hadden met de keuze, want beiden zijn meesterlijk) verraadt het al: de zombie-uitbraak vindt hier plaats in een vliegtuig. En it ain’t nice hier hoog in de lucht waar vluchten onmogelijk is. Extra spooky dus. Wederom een komische insteek (wat is dat toch steeds), maar al met al een zeer vermakelijke film.
De film heeft leuke vondsten, zoals de tandeloze zombie-oma en de paraplu in een zombie. En dan uitklappen. Ach ja.
Meelevende stewardessen
7. Dellamorte Dellamore (Cemetary Man) (1994, Michele Soavi)
Een aangename verrassing toen ik deze film voor het eerst zag. Fransesco Dellamorte heeft een nachttaak aan het voor de tweede maal doden van de overledenen die uit de grond komen kruipen. Heel bizar en heel sfeervol, deze Italiaanse film. Alles zit erin: horror, romantiek, seks, humor, zombies, maar bovenal mooie beelden. Op het kerkhof en in de film.
Dat bedoel ik!
6. Virgin Among the Living Dead (Christina, princesse de l’erotisme) (1973, Jesus Franco & Jean Rollin)
Ja, ik heb er een zwak voor: mooie jaren ’70 dames die de hele film naakt rondlopen in een totaal plotloos verhaal. En als er dan ook nog een horror-element in zit, ben ik je man. Welnu, bij de Italiaan Jesus Franco zit je wat dat betreft wel snor. Deze film inspireerde me overigens tot het stripverhaal ‘Nadine tussen de dolende zielen’ dat ik voor de bundel Bloeddorst maakte. Een behoorlijke flutfilm, maar man o man, wat een heerlijke sfeer daar in dat huisje in het bos midden in de zomer. Oja, de zombies duiken pas helemaal aan het eind op. In een droom. Maar een kniesoor die daar over klaagt.
Alleen de poster al!
5. Resident Evil: Extinction (2007, Russell Mulcahy)
Naar mijn mening de meest spetterende van de Resident Evil films. Deel drie dus. Gooi Day of the Dead en The Birds in een blender, strooi er een snufje Alice in Wonderland en een wolkje Through the Looking Glass door en mix het doorelkaar. Giet de pap in een kom en roer er een flinke dosis Mad Max en Alien: Ressurection doorheen en maak het af met een kopje The Walking Dead. Need I say more? Kijk:
4. The Evil Dead (1981, Sam Raimi)
Nou, dat is pas een enge film! Ik zag deze rolprent voor het eerst gansch alleen na middernacht in het pikkedonker in een vreemd huis. Ideale omstandigheid dus om je flink het leplazerus te schrikken en peentjes te zweten. Waar delen 2 en 3 het op de komische toer gooien, houdt Evil Dead deel 1 het eng, mysterieus en griezelig. En hoe amateuristisch de effecten ook zijn, het komt allemaal over. Er valt over te twisten of we hier te maken hebben met zombies (’t zijn eigenlijk demonen), maar alla. Evil Dead bevat tevens de meest freaky 5 minuten ever qua cameravoering en visuele uitvoering van hoofdrolspeler Ash z’n mentale toestand. Blijft recht overeind staan deze film!
Hij wordt helemaal gek, die Ash
3. 28 Weeks Later (2007, Juan Carlos Fresnadillo)
Ja, mijn voorkeur gaat uit naar het tweede deel, hoewel 28 Days Later ook zeer, zeer de moeite waard is. 28 Weeks Later laat meer zombies (geïnfecteerden) zien. Het concentreert zich meer op de opbouw van Londen na de invasie uit deel 1 en hoe het daarna wéér grandioos misgaat. Een stad in totale chaos met sprintende zombies. En ook een verademing: geen humor hier. Pure angst, paniek, horror. Doodeng.
Bekijk hier de openingsscène:
2. Dawn of the Dead (2004, Zack Snyder)
Deze film bracht het allemaal weer op gang, de zombie madness. Dawn of the Dead bewees dat het zombiegenre nog lang niet dood was (haha, woordspeling) en blies nieuw leven in de levende doden. Want na 28 Days Later in 2002 was dit wéér een film waarin de zombies niet strompelden, maar renden. In mijn optiek enger. Dawn of the Dead bewees daarnaast zelfs dat een remake van een Romero-klassieker kan slagen (overigens als enige tot op heden). De openingsscène is uniek, zoals ik ook al eens eerder op Eeuwig Weekend beschreef en de film is een rollercoaster ride aan vluchtpogingen, rennende zobies, explosies en actie, maar ook het menselijke aspect wordt perfect behandeld.
Woops!
1. [REC] (2007, Jaume Balagueró & Paco Plaza)
2007 was een mooi zombiejaar, want ook de nummer 1 in deze lijst kwam uit 2007. Zombiemeester Romero bracht in hetzelfde jaar een soortgelijk concept in zijn Diary of the Dead, waarin de filmbeelden bestaan uit het opgenomen videomateriaal van de hoofdrolspelers. Het Spaanse [REC] doet precies dat, maar steekt met kop en schouders uit boven de film van de uitvinder van het genre. Een verslaggeefster en haar cameraman maken een reportage over de lokale brandweer en volgen hen na een telefoontje van een paniekerige vrouw die opgesloten zit in haar appartement. Aangekomen in het pand blijkt er al snel meer aan de hand te zijn. Het is de manier waarop het geheel in beeld wordt gebracht dat je haren recht overeind gaan staan. De schokkerige camerabeelden, de duisternis, de totale paniek en natuurlijk iets met zombies. Brr!
Ook de teaser is briljant:
Tot zover dit hersenhapje. Wil ik nog wel even een aantal titels noemen in de categorie honoroble mentions. Want Zombie Strippers is toch best een leuke film. En ook Planet Terror is erg goed. En natuurlijk is Shaun of the Dead een super zombiefilm, maar omdat het iets teveel comedy is, past ‘ie niet in mijn rijtje.
Geen vermelding dus voor de remake van Day of the dead.
Dit artikel verscheen eerder op EeuwigWeekend.nl
