|
18 jun 2017
|
Posted by Menno, and filed under Persoonlijk, Portfolio
|
Eerst kwam Tonio van Vugt op bezoek. We praatten een uur over mijn werk als mashupper en editor van video-essay’s voor VoorDeFilm.
Een maand later kwam Pim Top bij me thuis voor een aantal foto’s.
Een week later lag de nieuwe MacFan op de deurmat.
Met 4 pagina’s over mashup artist Menno Kooistra, yo! (oh, en ik kom uit 1976, niet 1967 :))
MacFan nr. 131 ligt nu in de winkel.
Menno mashup. Foto: Pim Top
Mijn editplek. Foto: Pim Top
|
24 apr 2014
|
Posted by Menno, and filed under Bowie
|
Ronald Verhaegen is een Belgische muziekjournalist, die zichzelf als doel heeft gesteld in één jaar alles van Bowie te leren kennen. Kijk, dat zijn mensen naar mijn hart. Hij kwam naar Amsterdam voor een gesprekje en dat gesprek nam hij op. Luister maar!
Ronald: “Bowie voerde mij begin deze maand naar Amsterdam. Voor een babbel op een boot. Ik had afgesproken met Menno Kooistra, die ik ken van een paar zinnen op twitter, een avatar waarop hij Bowie imiteert en een facebookgroep over Bowie.
Een blonde man met zonnebril leunde tegen de reling van de boot toen ik aan kwam lopen, die zonnige zaterdagmiddag. Hij zag me.
“Hallo, ben jij… ja, gek dit. Nou, doe maar dan.”
|
16 mei 2012
|
Posted by Menno, and filed under Literatuur, Persoonlijk
|
2 juni is het VPRO Boeken Festival in de Nes in Amsterdam. In aanloop naar dit festival komen op de interne pagina van de VPRO medewerkers aan het woord over boeken en schrijvers. Vandaag was het mijn beurt. Tevens exclusief op Mennomail.nl!
Menno Kooistra, webbeheerder VPRO Digitaal en striptekenaar.
Wat is je favoriete boek en waarom is dit je favoriete boek?
Dat zijn er veel. Het meeste indruk hebben 1984 en Cristianne F: Wir Kinder vom Bahnhof Zoo en Ik, Jan Cremer gemaakt.Ik ben vooral een fervent lezer van graphic novels, of beter: stripboeken, want het zijn natuurlijk gewoon strips. En dan niet de Astrixen en Lucky Lukes, maar een boek als Blankets van Craig Thompson. Een aangrijpend autobiografisch verhaal over een ontluikende eerste liefde in het winterse landschap van Wisconsin. Ook is de uitgebreide reeks The Walking Dead zeer mooi, over een groepje overlevers in een wereld vol levende doden. Inmiddels ook verfilmd als tv-serie, maar die haalt bij lange na niet de spanning en survivalhorror van de strip en vertelt ook een ander verhaal. En de meesterverteller en tekenaar Peter Pontiac heeft de beste graphic novel van ons land gemaakt: Kraut, een open brief aan zijn overleden vader die “fout” was in de oorlog. Toch, als ik één boek moet kiezen is dat 1984. Heb ‘m denk ik zo’n vijf keer gelezen. De verontrustende visionaire vertelling van Orwell is zo scherp en zo ongelofelijk boeiend en leest heerlijk weg.
Van welk boek heb je spijt dat je het opengeslagen hebt?
Ik heb veel boeken opengeslagen die tegenvielen. Dan ga ik gewoon niet verder. Het leven is kort genoeg en er is teveel. NEXT dus.
Welke zin uit een boek vind je de mooiste of is je het meest bijgebleven?
Een lekker optimistisch stukje uit 1984:
“We shall abolish the orgasm. Our neurologists are at work upon it now. There will be no loyalty, except loyalty towards the Party. There will be no love, except the love of Big Brother. There will be no laughter, except the laugh of triumph over a defeated enemy. There will be no art, no literature, no science. When we are omnipotent there will be no need of science. There will be no distinction between beauty and ugliness. There will be no curiosity, no enjoyment of the process of life. All competing pleasures will be destroyed. But always—do not forget this Winston—always there will be the intoxication of power, constantly increasing and constantly growing subtler. Always, at every moment, there will be the thrill of victory, the sensation of trampling on an enemy who is helpless. If you want a picture of the future, imagine a boot stamping on a human face—forever.”
Met welke schrijver zou je 24 uur opgesloten kunnen/willen zitten in één ruimte?
Met veel Nederlandse striptekende jeugdhelden ben ik inmiddels bevriend sinds het uitbrengen van mijn eigen stripbundel Bloeddorst in 2007, waarin meer dan dertig tekenaars en scenaristen een kort horrorverhaal publiceerden. Dat was dancing with the big boys en een mooie ervaring. Die “wens” is dus inmiddels vervuld. Misschien is een avondje borrelen met Cristiane F wel interessant; heb genoeg vragen aan haar.
Als ik zelf een boek zou schrijven zou het gaan over…
Een horrorstripbundel. Maar dat heb ik al gedaan. Ben momenteel bezig met het tekenen, samenstellen en bouwen van een iPad app voor Bloeddorst, samen met vrienden. Daarnaast wil ik een groot koffietafelboek uitbrengen met daarin alle getekende albumhoezen van David Bowie en de (deels fictieve) totstandkoming daarvan verstript.
|
13 mei 2010
|
Posted by Menno, and filed under Film
|
Verrek. Mijn eerste officiële interview met een beroemd iemand staat nog niet eens op mijn website. Dat kan niet. Bij deze dan.
Hieronder een uitwerking van een interview dat ik voor Filmfocus.nl in 2004 hield met Jack Black n.a.v. zijn film School of Rock. Een erg leuke film overigens. Nu wil het feit dat ik toendertijd (en nog steeds) groot fan was van Jack Black en de man reeds eerder live zag toen hij in Paradiso speelde met zijn tweemansband Tenacious D. Uiteraard had ik de DVD ‘The Complete Masterworks’ van hen ook, welke ik als een ware groupie liet signeren. Ook mocht ik met hem op de foto. Al met al een bijzondere ervaring. Leest!
Voor de Nederlandse première van zijn nieuwe komedie ‘School of Rock’ was komiek, artiest en acteur Jack Black (‘Shallow Hal’) een dagje in Amsterdam. Filmfocusrecensent Menno Kooistra mocht op audiëntie in hotel The Grand.
Jack Black is een bezig mannetje. Hij toerde vorig jaar met zijn tweemansband ‘Tenacious D.’ over de wereld, heeft hiervan net een dubbel-DVD afgeleverd, is druk bezig met de voorbereidingen van een Tenacious D. film en reist nu stad en land af om zijn laatste komedie ‘School of Rock’ te promoten. Niet verwonderlijk dat de man afgelopen dinsdag gapend en met een jetlag de vragen van Nederlandse journalisten poogde te beantwoorden.
Desondanks kwam Jack Black zingend de hotelkamer binnen. Hij ploft neer op de bank naast Joey Gaydos Jr., de 12-jarige jongen die in ‘School of Rock’ de rol van gitarist Zack (“Zack Attack”) vervult. “Weet je van wie dat nummer is?” vraagt hij aan de Joey. “Elvis”, antwoordt-ie correct terug en hij weet ook nog te melden dat de Beatles het nummer hebben gecoverd. Het staat op een bootleg die hij in zijn bezit heeft. Het is duidelijk. We hebben hier te maken met twee muziekfreaks en de heren praten over weinig anders. “Fat Kung-fu Elvis” vindt Jack de beste Elvis. Hij snapt niet waarom mensen The King in zijn begintijd goed vonden.
Jack is zichtbaar moe en zich uitrekkend laat hij weten dat het zijn tweede keer in Amsterdam is. Hij heeft net geluncht in een café op de Wallen, in de buurt van Hotel The Grand, waar het interview plaatsvindt. “Amsterdam kicks ass!”
‘School of Rock’ beleefde dinsdagavond zijn première in Pathé de Munt. Het is de eerste keer dat Jack Black een hoofdrol vervult. Voorheen speelde hij kleine rolletjes in films als ‘The Cable Guy’, ‘Mars Attacks’ en ‘The Jackal’. In ‘Shallow Hal’ had Jack ook een hoofdrol, maar het was meer een film van Gwyneth Paltrow, vindt-ie zelf. De belangrijkste films voor Blacks carrière zijn echter ‘High Fidelity’ en ‘School of Rock’ omdat ze allebei muzikaal educatief zijn. De kijker wordt bijgebracht wat goede en “echte” muziek is. Op de vraag of hij vindt dat dit belangrijk is tegenwoordig, antwoordt hij dat elk decennium een ander soort muziek vertegenwoordigt. Sinds de jaren ’90 zitten we in een mix, een soort “goulash” van verschillende muziekstijlen. In die zin is het zinvol om te kijken waar die muziek vandaan komt en functioneert ‘School of Rock’ als een gids. Met Jack Black als leraar.
|
20 okt 2008
|
Zaterdag werkte hij nog hard aan zijn bijdrage op de 24 Hour Comic Day in stripwinkel Lambiek, terwijl hij gisteren zijn debuutalbum presenteerde in het Utrechtse theater De Kikker. Striptekenaar Rob van Barneveld heeft zijn bescheiden droom uit zien komen: een eigen stripalbum met daarin een selectie strookjes van zijn stripreeks Rood Gras. De bundel draagt de geinige ondertitel Ik ben een bos en er lopen bomen door mij heen.
Van Barneveld heeft zich met zijn 23 jaren nu al een zeer eigen stijl aangemeten. Niet alleen de tekeningen zijn direct te herkennen als de zijne, ook de bizarre humor en vertelwijze zijn helemaal des Rob van Barnevelds. Niet voor niets dat collega-tekenaar Brecht Evens op de achterkant de term ‘Rob van Barneveld-grapje’ introduceert. Een strookstrip die qua vertelwijze en humor ook maar een beetje nijgt naar een Rood Gras stripje, wordt sinds een jaar of twee geconfronteerd met een vergelijking met een Rob van Barneveld-grapje. En da’s knap. Op diezelfde achterflap prijst Hanco Kolk Van Barneveld dan ook als een nieuw Nederlands talent. “Eindelijk dan toch,” voegt hij er aan toe.
Wat is er dan zo uniek aan deze strip? Rood Gras wordt altijd in drie plaatjes verteld. In een simplistische stijl tekent Van Barneveld vaak een mannetje (zichzelf) die iets doodgewoons meemaakt begeleidt door een ‘voice-over’ in een tekstvak bovenin het kader. Het is echter dat doodgewone dat altijd bijzonder wordt door de grote fantasie van de auteur. Zo kunnen bomen praten, koffievlekken lachen, vliegers grommen, kalkoenen suiker lenen en televisies met armen ervoor zorgen dat je niet weggaat. In het stripuniversum van Rood Gras kan alles en het is ondenkbaar dat je niet op z’n minst moet glimlachen na het lezen van een strookje.
Want Rood Gras is leuk. Gegarandeerd dat je vrolijk wordt van het lezen in dit album, dat een hoog ‘cute’-gehalte heeft. Verwacht zeker geen harde en cynische grappen à la Gummbah of Nozzman. Rood Gras is schattig en lief. Bijna braafjes, maar dat is ook wel eens lekker.
Rob van Barneveld is al jaren actief als striptekenaar. Inmiddels publiceerde hij in het Utrechtse beeldblad De Inktpot en het stripmagazine Zone 5300. Zijn strips zijn ook te lezen op zijn website, waar ook eerdere experimenten in het archief zijn terug te vinden. En nu dus een boek. En hoewel het achter elkaar lezen van de 57 pagina’s met 114 strookjes wellicht te veel van het goede is, kan dit eerste deel van Rood Gras als geslaagd worden beschouwd. Een zeer sympathieke uitgave (die van begin tot eind handgeletterd- en getekend is) en verplichte kost voor de fan van de Nederlandse strip en voor een ieder die wil weten wat Nederland in post-Eppo tijd te bieden heeft aan striptekenaars.
Rob van Barneveld – Rood Gras 1: Ik ben een bos en er lopen bomen door mij heen ligt vanaf 23 oktober in de stripwinkel.
Uitgeverij Bries, ISBN 9789076708799
www.roodgras.nl
Video-interview
Tijdens de 24 Hour Comics Day in Lambiek sprak Michael Minneboo met Van Barneveld over Rood Gras:
