Home

Displaying Category 'Kunst'

26 dec 2021
Posted by Menno, and filed under Kunst

Een voordeel van de pandemie en thuiszittende kunsthistorici is dat ik nu webinars kan volgen, te weten Kunstgeschiedenis en Symboliek in de kunst. 16 Lessen/32 uren tezamen en ongelofelijk interessant. Gister werd deze gravure van Albrecht Dürer behandeld die nogal indruk op me maakte. Ook best wel kerstig toch? Past wel op deze dag.

Melencolia I (B. 74; M., HOLL. 75) *engraving *24 x 18.8 cm *1514

Voor zij die het niet kennen: het heet ‘Melencolia I’ en is gemaakt in 1514, zie het jaartal bijvoorbeeld grappig verstopt in het magische vierkant en natuurlijk rechtsonder op de prent. Het is gemaakt tijdens de Renaissance en is het ultieme voorbeeld van de Homo Universalis, de mens die al zijn/haar faculteiten en vaardigheden ontwikkelt, dus bijvoorbeeld een goed ontwikkeld atletisch lichaam, maar ook een scherp verstand en bekwaamheden op veel gebieden, met name in de kunsten.

We zien hier een vrouw met vleugels. Het is geen engel maar meer bedoeld als allegorisch personage. Ze kijkt nogal verveeld of melancholisch zoals de titel reeds verklapt. Melancholie werd in die tijd gelijkgesteld aan genialiteit. Dus zwartgallige, teneergeslagen, bijna cynische mensen staan in de kunst vanaf die tijd staan dus vaak symbool voor intellectualiteit.

Dat is ook de reden dat de hond afgebeeld wordt als mager enuitgemergeld. Zo’n beest voeden heeft zo’n geniale figuur toch helemaal geen tijd voor? Verder zien we allemaal gereedschap op de grond liggen die ongebruikt zijn, waarmee de kunstenaar een statement wil maken over de zeven vrije kunsten, waar toendertijd schilderkunst nog niet onder viel. Wat daar wel onder viel was o.a. meetkunde, rekenkunde en grammatica, wat we dan ook volop om de dame heen zien: een passer, een zandloper, een magisch vierkant en de polyeder, een veelvlak of afgeknotte driehoekige trapezoëder. En als je goed kijkt is er en portret in deze polyeder te ontwaren. Een zelfportret van Dürer? Gaat deze prent stiekem over hemzelf?

Er is nog zoveel meer te zien, zoals sleutels (macht), een geldzakje (rijkdom), een engeltje (of putto) en felle lichtbron, wat wellicht een komeet is (die in 1471 zichtbaar geweest moet zijn).

Enfin, fascinerende materie vind ik. Ga ik nu even verder in De School van Athene duiken. Fijne kerstdagen!

3 okt 2018
Posted by Menno, and filed under Film, Kunst, Reizen

Een paar dagen Londen in mijn uppie om The Clock in Tate Modern te bezoeken. Uiteraard snoepte ik dan ook de National Gallery en V&A mee.

Dag 1, woensdag 23 september 2018

Na een bloody krappe zit in de EasyJet naar Londen Luton keurig aangekomen om 12 uur in het hartje van de hoofdstad, het uurtje terug in de tijd meegesnoept.

Begon de dag met een stevige lunch in de National Gallery om deze hierna grondig te bezoeken. Stendhal-syndroom galore zeg. Great Scott! Stond eindelijk oog in oog met de bekende Michelangelo’s, Turners, Vermeers, Ingres’ en Rubens’. Zag eindelijk De liggende Venus die in de spiegel tuurt van Velázquez en het portret van Giovanni Arnolfini en zijn vrouw van Jan van Eyck.
Hoogtepunten waren er volop, waaronder een aantal adembenemend mooie canvassen waarin met licht getoverd wordt.

londen1

Na de Gallery toog ik naar Berwick Street voor de verplichte platenzaken en Gosh Comics.

Mijn hotel ligt in Peckham, een erg chille buurt met veel leuke tentjes en restaurantjes. Hier viel in gelijk in slaap om na een snelle hap de indiebios Peckhamplex (elke film 5 pond!) te bezoeken. Ik zag King of Thieves, een slim vertelde Britse heistfilm met (my name is) Michael Caine. Dikke aanrader; de ruim twee uren vliegen voorbij.

peckhamplex

Teruggelopen en zes keer bedelaars en drugsdealers (no thanks mate) van me af moeten beuken en na 22.000 stappen mijn bed weer in te duiken. Morgen eindelijk The Clock in Tate zien!

Dag 2, maandag 24 september 2018

Vandaag stond helemaal in het teken van de 24-uurs mashup The Clock van Christian Marclay.
Ik begon de (zonnige) dag met fikse wandeling naar Tate Modern om daar te genieten van een stevig English Breakfast. Er stond geen rij bij The Clock en ik kon gelijk in een van de 50 IKEA driezitsbanken ploffen. Drie uur lang heb ik gefascineerd gekeken naar de filmscènes die vloeiend in elkaar overliepen en elke minuut keurig in beeld brachten. En ook al wordt er geen verhaal verteld, ik bleef geboeid kijken naar het grote scherm.

tate2

Na de rest van het museum ook te hebben doorkruist (Veel! Veel vaag ook!) schoof ik om 18:30 uur aan bij een Artist Talk van Christian Marclay en een teveel erachter zoekende journaliste. Hier leerde ik veel. Bijvoorbeeld dat Marclay geen vlotte prater is en dat hij -teleurstellend- geen grote filmfreak is, maar vooral beeld- en geluidskunstenaar. De talk ging voornamelijk over het fenomeen tijd en de vorm waarin hij dit heeft gegoten. Hij werd een beetje zeurderig en mopperig over hoe mensen zoveel op hun mobiel leven en de tijd toch eens los moeten laten. Hij schoot zelfs uit de bocht door te beweren dat film een uitstervend medium is.

tate3

Wat ik wél heb geleerd over het maakproces van dit project is dat hij er drie jaar aan gewerkt heeft en samen met twee (of drie?) assistenten clips heeft verzameld. Voornamelijk van dvd’s, geleend van videotheken die (weer klagend) allemaal verdwenen zijn. Ook verkreeg hij films illegaal, zei hij ietwat beschaamd, hoewel hij de rechtenkwesties zelf flexibel bekijkt. Hij bezit de rechten van alle clips natuurlijk niet maar laat het vallen onder Fair Use. Echter, en dat vind ik dan weer jammer, je mag zijn film niet thuis bezitten. Je móet naar een screening in een museum. Het is niet zijn materiaal maar hij beslist. Zo zegt hij dat het geluid en de overgave in de donkere ruimte heel belangrijk zijn en dat het anders niet werkt. Snap ik, maar er zit natuurlijk ook een financiële reden achter; hij boert er inmiddels lekker van.

Over het montageproces ging het niet dus vroeg ik dat maar. Hij maakte geen spreadsheets met films en tijdcodes, zoals ik met mijn hotelkamers en hij wilde er ook geen gesammtkunstwerk of crowdfundingsproject van maken. De clips gingen direct op de timelines van -toen nog- FCP7 (een AM en een PM timeline) en zo vulde hij ze langzaam.
De meeste moeite had ‘ie met het vinden van de late nachtelijke minuten en vulde die dus veel op met droomsequenties.

Enfin. Een jaloersmakend project, dat uitstekend is uitgevoerd, al vind ik een aantal opvattingen van de beste man bedenkelijk. Zit wel barstensvol nieuwe ideeën voor mijn hotelkamerproject!!

Dag 2, maandag 24 september 2018

Laatste dagje die waarop ik asociaal uit- en bijsliep en besteedde met een bezoek aan het prachtige V&A Museum. Ook weer gratis (waarom zijn musea in Nederland niet gratis?) en wederom indrukwekkend. Ik bezocht er ook een tijdelijke expositie over Games en liep er een uur of drie rond.
Ik maakte nog een wandeling door Hyde Park om daarna de metro te pakken naar St. Pancras station. Voor de terugreis had ik besloten de trein te nemen. Drie uren relaxed videootjes kijken en lezen en ik was weer in Mokum.

7 jul 2017
Posted by Menno, and filed under Kunst

Begin dit jaar was ik op bezoek in het hoofdstedelijke Rembrandthuis voor de tentoonstelling van de Brit Glenn Brown (1966).
Ongelofelijk indrukwekkend.

Wat hij doet is grote olieverfschilderijen en tekeningen maken die geïnspireerd zijn door de oude meesters (in dit geval Rembrandt natuurlijk). Hij geeft er zijn eigen draai aan en vooral zijn sierlijke swieberige lijntjes zijn kenmerkend. En zijn werk is heftig, confronterend, bijna shockerend.

De namen die de stukken hebben gekregen zijn ook interessant. Vaak verwijzingen naar popsongs of andere moderne culturele uitingen. Hier een aantal persoonlijke hoogtepunten met ook wat close-ups.

Hier de man zelf aan het woord:

De tekst van Het Rembrandthuis:

Van 27 januari tot en met 23 april 2017 presenteert Museum Het Rembrandthuis het werk van de hedendaagse Britse kunstenaar Glenn Brown (1966) in de tentoonstelling Glenn Brown – Rembrandt: After Life. Brown is internationaal vermaard om zijn intrigerende en confronterende werk, veelal op groot formaat en geïnspireerd op het werk van oude meesters, waaronder Rembrandt. Brown eigent zich het werk van Rembrandt en zijn tijdgenoten op een meedogenloze en brutale manier toe. Speciaal voor de tentoonstelling maakt hij nieuw werk (schilderijen, tekeningen én etsen) dat voor het eerst getoond zal worden.
Hoewel het Rembrandthuis zich al langer richt op het tonen van Rembrandts invloed op andere kunstenaars, slaat het museum met deze tentoonstelling een nieuwe richting in. Nog niet eerder was er in het Rembrandthuis een tentoonstelling te zien van een buitenlandse kunstenaar met de internationale statuur van Glenn Brown. Samen met kunstenaars als Damien Hirst en Tracey Emin nam Brown deel aan de tentoonstelling Sensation in de Royal Academy of Arts in Londen in 1997. Hij geldt als één van de belangrijkste YBA’s (Young British Artist). Zijn werk geniet brede erkenning en was dit jaar te zien in drie solotentoonstellingen in de Verenigde Staten en Frankrijk.

4 jul 2017
Posted by Menno, and filed under Kunst

Mijn favoriete schilderij van Salvador Dalí, vraag je?

Daar hoef ik niet lang over na te denken en ga direct voor ‘Dream Caused by the Flight of a Bee around a Pomegranate a Second Before Awakening’ ofwel ‘Dream Caused by the Flight of a Bee’ uit 1944 toen hij in Amerika woonde.

Dream Caused by the Flight of a Bee around a Pomegranate a Second Before Awakening

Dream Caused by the Flight of a Bee around a Pomegranate a Second Before Awakening

Voor mij het ultieme Dali-schilderij omdat er alles inzit wat hij zo ongelofelijk mooi op doek kan zetten. De symboliek spat van het canvas en het geheel is en lust voor het oog.

Check de appel naast de mooie blote dame. Dit staat voor vruchtbaarheid en wederopstanding, net als de druppels water. Is de dame Venus? Het lijkt wel erg op de geboorte van Venus van Alexandre Cabanel:

De geboorte van Venus van Alexandre Cabanel

De geboorte van Venus van Alexandre Cabanel

Zie ook de schaduw van de appel (een hartje). De bij, symbool voor maagdelijkheid, zie je daar ook. De olifant met obelisk (gebaseerd op een beeld van Bernini) met lange poten heeft me altijd gefascineerd. En de enge beesten en het geweer? Zijn dat de engelen op het doek van Cabanel? De bijenprik die de droom abrupt tot een einde brengt?

9 okt 2016
Posted by Menno, and filed under Kunst, Montage, TeeVee

Woohoo! Gister beleefde ik mijn debuut op televisie als maker! Voor ‘De kunst van het maken‘, een talkshow n.a.v. het verdwijnen van het Mediafonds, mocht ik een tweetal video’s maken. Het zijn mashups geworden van een selectie wat het Mediafonds de afgelopen 28 jaar heeft voortgebracht en de nacht na de uitzending werd uitgezonden.

Natuurlijk is het doodzonde het Mediafonds dankzij kabinet Rutte II is wegbezuinigd en twijfelachtig dat het nu verder gaat als ‘NPO Fonds’, maar dat is nu de realiteit waarin we leven.

Hier en hieronder is de uitzending terug te zien, in online SD NPO-kwaliteit (ik zit op minuut 26 en 53):

Uiteraard kijken weinig mensen naar dit soort programma’s (want laat en kunstzinnig), wat een blik op de site van Kijkonderzoek bevestigd: 65.000 “views” slechts. De nachtuitzending met enkel hoge kwaliteitsfilms nog minder: 28.000. Nu heb ik sowieso weinig vertrouwen in het meetproces van de kijkcijfers, maar het geeft een aardige indicatie.

Maar je naam in beeld zien blijft kicken:

credits
21 jan 2015
Posted by Menno, and filed under Kunst, Persoonlijk, Strip

Vannacht bereikte mij het nieuws dat de beste tekenaar van Nederland, de “godfather van de Undergroundstrip” Peter Pontiac is overleden. Dit kwam hard aan.

Peter Pontiac

Okee, we wisten allemaal dat hij ziek was en dat het er aan zat te komen, maar niet zo snel. Tot voor een aantal weken geleden was zijn crowdfundingproject nog zeer succesvol afgerond en hij had genoeg cash om zijn laatste boek, zijn graphic novel over de dood, in alle rust af te maken. Het mocht niet zo zijn.

Peter Pontiac was mijn Grote Inspiratie als jonge snotneus en zorgde ervoor dat ik striptekenaar wilde worden. Dankzij zijn waanzinnige illustraties, zijn bizarre, persoonlijke, fascinerende strips vol symboliek en scherpe metaforen wist ik wat mijn roeping was. Heel veel dank daarvoor, Peter.

Gelukkig heb ik ‘m dat persoonlijk kunnen vertellen, de aantal keren dat ik ‘m zag tijdens borrels in stripwinkel Lambiek, waar hij kind aan huis was. Ik heb mijn fandom zelfs een keer op papier gezet in de vorm van een getekend eerbetoon. Hij kon het waarderen want jaren later verscheen deze prent in een eenmalige smallpress uitgave van Peter, getiteld ‘Gaga’.

Peter Pontiac tribute door Menno Kooistra (2004)

Peter Pontiac tribute door Menno Kooistra (2004)

In 2006 heb ik Peter gevraagd of hij een bijdrage wilde leveren aan mijn horrorstripbundel ‘Bloeddorst‘ (2007), een verzameling horrorstrips van meer dan 30 stripmakers. Vol enthousiasme kwam hij als een van de eersten aan met een fantastische prent. Het werd de opener van het boek. Ik plaats ‘m hieronder als laatste eerbetoon aan deze ongelofelijke kunstenaar. Rust zacht, Peter.

Peter Pontiac – Illustratie voor Bloeddorst (2006)

Peter Pontiac – Illustratie voor Bloeddorst (2006) – Klik voor groter

12 jan 2015
Posted by Menno, and filed under Actualiteit, Foto, Kunst

Zag zojuist deze ongelofelijke foto die de Franse fotograaf Martin Argyroglo op 11 januari maakte tijdens de immense protestmars tegen terrorisme in Parijs.
De ultieme foto? Gaat ‘ie de geschiedschrijving in als iconische prent?

Foto: Martin Argyroglo

Foto: Martin Argyroglo

De schilderij-achtige kwaliteit deed me in ieder geval denken aan ‘La Liberté guidant le peuple’ van Delacroix uit 1818:

Eugene Delacroix - La Liberté guidant le peuple

Eugene Delacroix – La Liberté guidant le peuple

xfactor
xfactor
 
xfactor
Dit is de webstek van Menno Kooistra. Alles wat zich binnen de digitale muren van Mennomail.nl afspeelt is beveiligd door deze jongen: ©.