|
28 okt 2009
|
Pf, de originaliteit is weer eens ver te zoeken in Hollywood.
Hieronder de trailer voor de remake van het briljante A Nightmare on Elm Street (Wes Craven, 1984). Ik kan wel janken.
Enne…dit is evenzo erg. De posters van de tv-serie True Blood en de recente horrordraak Jennifer’s Body. Diepe diepe zucht.
Dit stukkie is overigens een vervolg op dit stukkie, waar ik me ook al opwond over dit trieste fenomeen…
|
12 feb 2009
|
Posted by Menno, and filed under Film, Literatuur
|
“His name was Jason. And today is his birthday”
Ah lachuh, morgen is het weer vrijdag de 13e. De ultieme ongeluksdag voor hen die daarin geloven. Ikzelf ga samen met mijn zwarte kat onder ladders door richting de bios, alwaar de remake van Friday the 13th draait. Op deze donderdag de 12e gaat ‘ie al in première, 29 jaar na de release van het origineel. Hieronder geen recensie van deze horrorfilm, maar veel leuker: een terugblik naar hoe het allemaal begon, daar in Camp Crystal Lake. Terug naar Jason Voorhees, de doorbraak van regisseur Sean S. Cunningham en een van de eerste rollen van Kevin Bacon. Friday the 13th uit 1980 is een klassieker van jewelste, maar is dat terecht? Hell yeah!
In het kielzog van het succes van die andere horrorklassieker, Halloween (1978), nestelde Sean S. Cunningham zich in de regisseurstoel om het scenario van Victor Miller te verfilmen. Met enkel wat suffe kinderfilms op zijn cv ging hij het bloederige avontuur tegemoet, tezamen met een handjevol kersverse en tot dan toe onbekende acteurs. Het was een sprong in het diepe, maar hij kwam al snel uitermate succesvol boven water.
De kids in Friday the 13th, met tweede van links Kevin Bacon en helemaal rechts Harry Crosby, zoon van Bing.
Friday the 13th begint in 1956 in het bungalowpark Camp Crystal Lake alwaar een groepje brave tieners Haleluja-liedjes zingen bij het haardvuur. Als een stout stelletje besluit een potje te rollebollen wordt hun onderonsje bruut verstoord door een persoon met een mes. Net als in Halloween vanuit de eerste persoon gefilmd, kijken en smeken de slachtoffers in de camera.
‘We weren’t doing anything! We were just messing about!’
Gouden horrorformule
Begeleid door het karakteristieke ‘K K K Cha cha cha’-deuntje en de filmtitel die op ons af komt en het “tv scherm” in scherven slaat, is de toon gezet. Er wordt geschakeld naar ‘present day’ en de hoofdrolspelers die op weg zijn naar het kamp (ofwel: hun dood). Zoals zo vaak in horrorfilms ná Friday the 13th hebben we ook hier te maken met een bijna clichématige formule: groepje (mooie) jongeren, vrij van ouderlijk gezag, gaan lol hebben in een bosrijke omgeving (denk Evil Dead, Cabin Fever, etc.). De groep heeft altijd een zelfde samenstelling: een dom blondje, een wijze gozer, een all American hero, een verstandig meisje en een mallerd. Ook kan de dorpsgek niet ontbreken die het groepje waarschuwt vooral níet naar de plek des onheils te gaan. Doen ze lekker toch en uiteraard gaan ze er allemaal één voor één aan. Dat wordt dus genieten geblazen.
Ralph, de dorpsgek. ‘You’re going to Camp Blood, ain’t ya? You never come back again. It’s got a deathcurse!’
Volwassene/autoriteit vs jeugd/baldadigheid. Klassiek!
Wat kan er nog meer niet ontbreken in een horror? Seks natuurlijk. En hoewel het blote tieten gehalte in Friday the 13th teleurstellend spaarzaam is (men moest toch door de strenge filmkeuring heen), bevat ook deze film een passionele vrijpartij, die -sja, sorry zo gaat dat nu eenmaal- duur betaald moet worden. Geen van beiden overleeft het.
Dat was Kevin…
…en dat was Marcie
Moordoriginaliteit
Je ziet het, met de spectaculaire kills zit het wel snor. Verantwoordelijk hiervoor is een van de grootste horrorcoryfeeën Tom Savini, die eerder bloederige make-up smeerde op de zombies van George Romero in Dawn of the Dead (1978) en later ook de doden tot leven wekte in Day of the Dead (1985). Gek genoeg zijn het in deze eerste Friday niet de slasherpartijen waar de film het angstelement vandaan haalt, maar de traagheid en de intense spanningsopbouw. Waar de verdere Fridays elkaar deel na deel pogen te verslaan qua moordoriginaliteit, is het hier -zeker dertig jaar later- nogal tam. En dat is nu juist het enge. Want is het niet zo dat een schrikmoment des te harder aankomt als je eerst minutenlang zit te kijken naar hoe iemand een kopje koffie zet? In Friday gebeurt het en werkt het.
Twee minuten kijken naar iemand die een olielamp aansteekt. Hoe vaak zie je dat nog in films van nu?
Waar is Jason?
Friday the 13th is natuurlijk bekend geworden door Jason Voorhees, de moordmachine die net als Freddy Krueger (Nightmare on Elmstreet) en Michael Myers (Halloween) tot iconische hoogten is gestegen. Jason, de emotieloze killer met hockeymasker siert ook alle posters van de nieuwe Friday the 13th. Maar, en dat weten veel mensen niet, in het origineel is er helemaal geen Jason te bekennen (nou ja, héél even). En van het hockeymasker is zelfs in het tweede deel nog geen spoor te bekennen. Pas in deel 3 van de reeks vindt Jason zijn favoriete gezichtsbedekking. Verantwoordelijk voor de moorden in het origineel is dan ook niet Jason. En hoewel je een oen van jewelste bent als je Friday the 13th nog nooit gezien hebt, zal zal ik verder niets verklappen. Ik ben echter wel benieuwd naar hoe ze het ontbreken van Jason in de remake hebben opgelost. Naar het schijnt is de film dan ook niet een remake van deel 1, maar zijn de eerste drie delen in één film gepropt! Ik houd mijn hart vast.
Voor wie is ze dan wél op de vlucht?
2009
Onschuldige tieners, spetterende kills, seks, een doodenge soundtrack en een subliem en verrassend einde. Friday the 13th heeft het allemaal en was één van de eersten. Alleen daarom al is de film belangrijk voor alle horrorfilms na 1980. De film sloeg zo aan bij het publiek dat het een jaar later al een vervolg kreeg. En nog een jaar later kwam het derde deel. En zo ging dat door tot 1986. Daarna kwamen de vervolgen met steeds langere tussenpozen. De originaliteit raakt op een gegeven moment wel op natuurlijk. Het tiende deel, waarin we Jason in de toekomst zien moorden (waarom niet?), is alweer uit 2001. En in deeltje 11 zien we Jason het opnemen tegen Freddy Krueger. Welja. En nu dus de remake. Part 12, als het ware. Helemaal gemoderniseerd en opgevuld met de huidige generatie mooie tieners. Gelukkig komen ze allemaal nog op dezelfde manier aan hun einde. Ik kijk er naar uit. De trailer is in elk geval veelbelovend.
Friday the 13th de remake draait vanaf vandaag in de bioscoop.
|
17 dec 2008
|
Posted by Menno, and filed under Horror
|
Vanaf vandaag ligt de fraaie special edition dvd-box van Day of the Dead in de winkel. Niet de George A. Romero klassieker, maar de remake van Steve Miner uit 2008. Moderne zombies dus. Gezellig met de feestdagen. Nee, het is geen goede film. Wel een vermakelijke, met Mena Suvari in hoofdrol, jeweetwel, de blonde stoot die in American Beauty het hoofd van Kevin Spacey op hol brengt. De actrice heeft sowieso een verrassende back catalogue met naast de drie American Pie films, een flink aantal horrors waarvan Trauma (2004, Marc Evans) en Stuck (2007, Stuart Gordon) er het meest uitspringen. En nu dus Day of the Dead, die verder helegaar niks met het origineel te maken heeft.
Met de verpakking van Day of the Dead 2008 zit het wél goed (check de pop-up!)
Het gaat lekker met het zombiegenre. Een aantal weken geleden schreef ik nog over het spel Left 4 Dead, terwijl deel 9 van de immens populaire stripserie The Walking Dead alweer is verschenen. De ene zombiefilm na de ander komt de laatste jaren uit en zelfs de meester der zombiefilms zelf – Romero – is na zijn vijfde zombiefilm Diary of the Dead van het vorige jaar bezig met een zesde (werktitel: Island of the Dead). Hoog tijd dus om de balans op te maken en met een top 10 ultimate zombiefilms op de proppen te komen. Past ook wel in de decembermaand vol eindlijstjes. Eens kijken of de remake van Day of the Dead op een vermelding kan rekenen.
N.B. Om het een beetje leuk te houden laat ik de Romero-trilogie (Night of the Living Dead (1968), Dawn of the Dead (1978) en Day of the Dead (1985) uit het lijstje. Die zouden namelijk respectievelijk om nummers 2, 1 en 3 zijn geëindigd. Een pré-Romero-trilogie lijstje dus. Here it goes.
10. Return of the Living Dead (1985, Dan O’Bannon)
Braaaaains! Een klassiekertje. Lekkere jaren ’80 sfeer in deze semi-grappige zombieprent. Een van de weinige films waar de zombies ook kunnen praten. Onderstaand fragment, dat eindigt met een Shakespeariaanse quote, geeft een indruk van het niveau. Eating brains makes the pain go away.
9. Undead (2003, Michael & Peter Spierig)
Sympathieke op en top Australische kleine film. Een vissersdorpje krijgt te maken met neerstortende meteorieten waardoor alle inwoners in levende doden veranderen. Klassiek zombie versus groepje overlevers verhaal, maar met de juiste zwarte humor en voldoende enge momenten en fraaie effecten.
De juiste gun om een zombie tot zwijgen te brengen
8. Flight of the Living Dead (aka Plane Dead) (2007, Scott Thomas)
Na het succes van Snakes on a Plane kon een zombievariant niet uitblijven in een tijd waarin het zombiegenre herleeft. De titel (ik kan me voorstellen dat ze het moeilijk hadden met de keuze, want beiden zijn meesterlijk) verraadt het al: de zombie-uitbraak vindt hier plaats in een vliegtuig. En it ain’t nice hier hoog in de lucht waar vluchten onmogelijk is. Extra spooky dus. Wederom een komische insteek (wat is dat toch steeds), maar al met al een zeer vermakelijke film.
De film heeft leuke vondsten, zoals de tandeloze zombie-oma en de paraplu in een zombie. En dan uitklappen. Ach ja.
Meelevende stewardessen
7. Dellamorte Dellamore (Cemetary Man) (1994, Michele Soavi)
Een aangename verrassing toen ik deze film voor het eerst zag. Fransesco Dellamorte heeft een nachttaak aan het voor de tweede maal doden van de overledenen die uit de grond komen kruipen. Heel bizar en heel sfeervol, deze Italiaanse film. Alles zit erin: horror, romantiek, seks, humor, zombies, maar bovenal mooie beelden. Op het kerkhof en in de film.
Dat bedoel ik!
6. Virgin Among the Living Dead (Christina, princesse de l’erotisme) (1973, Jesus Franco & Jean Rollin)
Ja, ik heb er een zwak voor: mooie jaren ’70 dames die de hele film naakt rondlopen in een totaal plotloos verhaal. En als er dan ook nog een horror-element in zit, ben ik je man. Welnu, bij de Italiaan Jesus Franco zit je wat dat betreft wel snor. Deze film inspireerde me overigens tot het stripverhaal ‘Nadine tussen de dolende zielen’ dat ik voor de bundel Bloeddorst maakte. Een behoorlijke flutfilm, maar man o man, wat een heerlijke sfeer daar in dat huisje in het bos midden in de zomer. Oja, de zombies duiken pas helemaal aan het eind op. In een droom. Maar een kniesoor die daar over klaagt.
Alleen de poster al!
5. Resident Evil: Extinction (2007, Russell Mulcahy)
Naar mijn mening de meest spetterende van de Resident Evil films. Deel drie dus. Gooi Day of the Dead en The Birds in een blender, strooi er een snufje Alice in Wonderland en een wolkje Through the Looking Glass door en mix het doorelkaar. Giet de pap in een kom en roer er een flinke dosis Mad Max en Alien: Ressurection doorheen en maak het af met een kopje The Walking Dead. Need I say more? Kijk:
4. The Evil Dead (1981, Sam Raimi)
Nou, dat is pas een enge film! Ik zag deze rolprent voor het eerst gansch alleen na middernacht in het pikkedonker in een vreemd huis. Ideale omstandigheid dus om je flink het leplazerus te schrikken en peentjes te zweten. Waar delen 2 en 3 het op de komische toer gooien, houdt Evil Dead deel 1 het eng, mysterieus en griezelig. En hoe amateuristisch de effecten ook zijn, het komt allemaal over. Er valt over te twisten of we hier te maken hebben met zombies (’t zijn eigenlijk demonen), maar alla. Evil Dead bevat tevens de meest freaky 5 minuten ever qua cameravoering en visuele uitvoering van hoofdrolspeler Ash z’n mentale toestand. Blijft recht overeind staan deze film!
Hij wordt helemaal gek, die Ash
3. 28 Weeks Later (2007, Juan Carlos Fresnadillo)
Ja, mijn voorkeur gaat uit naar het tweede deel, hoewel 28 Days Later ook zeer, zeer de moeite waard is. 28 Weeks Later laat meer zombies (geïnfecteerden) zien. Het concentreert zich meer op de opbouw van Londen na de invasie uit deel 1 en hoe het daarna wéér grandioos misgaat. Een stad in totale chaos met sprintende zombies. En ook een verademing: geen humor hier. Pure angst, paniek, horror. Doodeng.
Bekijk hier de openingsscène:
2. Dawn of the Dead (2004, Zack Snyder)
Deze film bracht het allemaal weer op gang, de zombie madness. Dawn of the Dead bewees dat het zombiegenre nog lang niet dood was (haha, woordspeling) en blies nieuw leven in de levende doden. Want na 28 Days Later in 2002 was dit wéér een film waarin de zombies niet strompelden, maar renden. In mijn optiek enger. Dawn of the Dead bewees daarnaast zelfs dat een remake van een Romero-klassieker kan slagen (overigens als enige tot op heden). De openingsscène is uniek, zoals ik ook al eens eerder op Eeuwig Weekend beschreef en de film is een rollercoaster ride aan vluchtpogingen, rennende zobies, explosies en actie, maar ook het menselijke aspect wordt perfect behandeld.
Woops!
1. [REC] (2007, Jaume Balagueró & Paco Plaza)
2007 was een mooi zombiejaar, want ook de nummer 1 in deze lijst kwam uit 2007. Zombiemeester Romero bracht in hetzelfde jaar een soortgelijk concept in zijn Diary of the Dead, waarin de filmbeelden bestaan uit het opgenomen videomateriaal van de hoofdrolspelers. Het Spaanse [REC] doet precies dat, maar steekt met kop en schouders uit boven de film van de uitvinder van het genre. Een verslaggeefster en haar cameraman maken een reportage over de lokale brandweer en volgen hen na een telefoontje van een paniekerige vrouw die opgesloten zit in haar appartement. Aangekomen in het pand blijkt er al snel meer aan de hand te zijn. Het is de manier waarop het geheel in beeld wordt gebracht dat je haren recht overeind gaan staan. De schokkerige camerabeelden, de duisternis, de totale paniek en natuurlijk iets met zombies. Brr!
Ook de teaser is briljant:
Tot zover dit hersenhapje. Wil ik nog wel even een aantal titels noemen in de categorie honoroble mentions. Want Zombie Strippers is toch best een leuke film. En ook Planet Terror is erg goed. En natuurlijk is Shaun of the Dead een super zombiefilm, maar omdat het iets teveel comedy is, past ‘ie niet in mijn rijtje.
Geen vermelding dus voor de remake van Day of the dead.
Dit artikel verscheen eerder op EeuwigWeekend.nl
|
24 jun 2007
|
Kan iemand mij vertellen waarom films in de herhaling gaan? Wat kan in godesnaam de reden zijn waarom klassiekers een remake krijgen? En ga me niet vertellen dat geld in het laatje de enige reden is, hoewel me dat niet zou verbazen.
Ik wilde hier al langer over schrijven, maar zojuist is de druppel gevallen die de ergernisemmer deed overlopen. Ik ben net klaar met The Warriors uit 1979 van Walter Hill. Verschrikkelijk mooie film. Prachtig op alle fronten. Op IMDB scoort-ie ook goed met een 7.4 en de trivia-lijst is terecht lang. Een meesterwerkje pur sang. Niets meer aan doen. Maar nee hoor, wat zie ik ook op de site? Er komt een remake. In 2008. Why de fuk een remake? Geef mij nogmaals één goeie reden?
“Warriors, come out to playyyyyy”
Ik ben van mening dat je met je gattekrabbers van een film af moet blijven. Ik schreef het al eerder over The Blob en ik zeg het nu weer. Deze films zijn gemaakt met bakken bloed, zweet en tranen en zijn in veel gevallen een meesterwerk, zo niet een levenswerk, zeker in de ogen van de regisseur, schrijver of crew. Mensen hebben weken, maanden, jaren aan een script gewerkt, gevolgd door productie en afwerking. Zo’n rolprent bestaat zoals-ie is in diens plaats en context en daarmee basta. Klaar. En dan kan het een crapfilm zijn of juist een superflick, BLIJF ER VAN AF!
En kom niet aan met ‘ja maar, het is een interpretatie van de regisseur’. Sodemieter op. Bedenk zelf wat origineels. De tranen schieten me in de ogen als ik zie dat The Warriors geremaked wordt. Ik begin als een kind te huilen als ik aangekondigd zie dat ook ‘Don’t Look Now’, ‘Evil Dead’, ‘The Thing’ en ‘Scanners’ een remake krijgen. En ik ben ontroostbaar als ik lees dat ook deze films een remake krijgen: ‘Hellraiser’, ‘The Boys from Brazil’, ‘The Birds’, ‘Halloween’, ‘The Last House on the Left’, ‘Escape from New York’ en ‘Straw Dogs’. En dan zwijg ik nog over de stroom Japanse spookfilms die de afgelopen jaren verhollywood zijn (‘The Ring 1 en 2’, ‘The Grudge 1 en 2’, ‘ Dark Water’ en straks ‘Shutter‘). Ongelofelijk.
Ook deze sterke film wordt verhollywood
Wat scheelt er aan de originele versies? Hoe kun je de klassieke scenes uit The Warriors evenaren? De oneliners en de personages? Daar valt nimmer aan te tippen! En ik begrijp nog het argument als je een film ietwat wilt aanpassen aan de huidige tijd. Een oudje oppimpen als het ware. Maar heeft dat gewerkt? Laten we eerlijk zijn en ‘The Omen‘ (2006) en ‘Psycho‘ (1998) als geflopt verklaren. Ja, ook ‘The Texas Chainsaw Massacre’ (2003) en ‘House of Wax’ (2005) stelden niets voor. Artistiek gezien. Ja, wel bij de kassa en dat is tenslotte wat telt. It all makes perfect sense, expressed in dollars and cents (R. Waters).
Ik kan nog wel even doorgaan met titels noemen van waardeloze remakes, nutteloze interpretaties en wellicht redelijk geslaagde ‘gebaseerd-opjes’, feit blijft dat men niet origineel bezig is. Zou de koek op zijn? Is het een trent ouwe films te moderniseren? Zijn er niet meer genoeg goede schrijvers? Of een betere vraag: Is het iets van de laatste jaren of is het altijd al zo geweest? Ben in elk geval wel benieuwd wat jij een goede remake vond.
Update: het is weer raak!
