|
20 apr 2010
|
Posted by Menno, and filed under Horror
|
Vol goede moed fietste ondergetekende afgelopen zaterdagavond richting de befaamde Night of Terror, die in het kader van het 26e Imagine Fantastic Film Festival (voorheen AFFF) plaatsvond. Vanaf 00:30 uur zouden hier vier brute horrorfilms vertoond worden onder luid commentaar van het aanwezige publiek. Een kolfje naar mijn hand! Een verslag.
Locatie van dit horrorfestijn was uiteraard bioscoop Tuschinski, waar het al gehuisvest was toen het nog Weekend of Terror heette in de jaren 80. De massa griezelfilmfans die voor de nog gesloten deuren van de bioscoop stonden, draaide zich warm op voorbijrijdende trams (“TRAMHOERRRRRRR”) en ME busjes (The A-Team deuntje). Hè, gezellig.
Met de tickets in de pocket konden we, na een voor lange vertraging zorgende securitycheck bij de ingang, plaatsnemen op het eerste balkon. De perfecte spot, want hier krijg je geen wc-rollen en popcorn op je harses. Het introductiepraatje van initiator Jan ‘Mr. Horror’ Doense was onhoorbaar door de HOERRRRRR- en HOMOOOOOOOO-koren die hem ten deel vielen. Dat we zouden aanvangen met de Spaanse zombiefilm [Rec 2] kon ik nog net uit het kabaal opmaken.
[REC 2] is -duh- het vervolg op [REC], het verrassende kleine meesterwerkje dat in 2007 het wereldwijde horrorpubliek meer dan tevree stelde. En dat ondanks de magere plot: in een appartementencomplex in Barcelona heerst een vreemd virus en wordt daarom hermetisch afgesloten. Het virus blijkt nogal agressief en verandert de geïnfecteerden, een aantal seconden nasterven, in bloeddorstige zombies. En dan is er stront aan de knikker. In deel 1 wordt het geheel op film gezet door een journaliste en haar cameraman die een tv-reportage over de locale brandweer maken en in deel 2 zijn het de camerahelmen van de mobiele eenheid die alles vastleggen.
Helaas verliest dit tweede deel halverwege z’n geloofwaardigheid, terwijl het de weg vrijbaant voor nog een vervolg. Jammer.
Het was mijn ontmaagding wat Night of Terror betreft en hoewel ik op geschreeuw en gegooi voorbereid was, moest ik even wennen. Ongelooflijk, wat een teringherrie. Vier films lang was het geen seconde stil. Elke vrouw is een HOERRRRRRR, elke man is een HOMOOOO, elk busje of klusje krijgt het A-Team deuntje voor z’n kiezen en iedereen moet zijn of haar broek uit, tieten laten zien of neuken. Ik besef dat dit nogal ordinair en platvloers overkomt. En dat is het ook. Maar wat is het leuk!
Een voorbeeld. Hieronder 2 minuten uit de tweede film, The Crazies. Krijg je een indruk:
Knus hè?
Overigens wijkt het verhaal van The Crazies niet gek veel af van [Rec 2], want ook in deze remake van George A. Romero’s klassieker uit 1973 wordt de bevolking van een stadje besmet. Via het drinkwater raakt men geïnfecteerd en gaat men crazy doen, inclusief moordneigingen. Geen slechte film hoor, maar wel erg Hollywood. Lekker veilig allemaal en volgens de bekende clichématige verhaallijntjes. Desondanks een vermakelijke rit en mooie effecten.
Dan is het tijd voor de Scream Queen competitie. Wie kan het meest overtuigend het volgende simuleren: schrik-schreeuw-sterf. Een paar matige pogingen volgden van dappere dames die zich niet van de kaart moesten laten brengen door de oorverdovende hoertirades. Geinig maar tam. Nu weer snel naar de films.
Film drie, het is inmiddels rond vijven, is er wederom één in het zombiegenre (wat bof ik toch): La Horde. Da’s Frans voor de horde. En ja, dat slaat op zombies. Heel veel zombies. Een prima horror die begint als stevige actie-thriller waarin een groepje smerissen wraak willen nemen op een groepje criminelen. Als het virus zijn intrede doet zijn ze geneigd hun vete opzij te zetten en samen te vechten tegen de ondoden. Snoeiharde film waarin het brute geweld de hoofdrol speelt. De zombies zien er pico bello uit en ondanks het flinterdunne verhaal kijkt de film heerlijk weg.
Hierna haakten veel mensen af. De zon scheen al weer vrolijk en men was schor en moe. Ik niet natuurlijk en ga all the way voor de slotfilm: Vampire Girl vs Frankenstein Girl.
Japanse Troma. Mijn god, wat een vage film. Fout fouter foutst en dat had ook wel wat. Na een uur uur had ik genoeg van het rondspuitende bloed, de Japanse giechelmeisjes en slechte special effects en was blij dat ‘ie was afgelopen. Via de vluchtroute werden we naar buiten geloodst (over half uurtje begon de eerste kindervoorstelling alweer) en kregen een promo dvd mee met daarop twee afleveringen van de horror tv-serie Fear Itself. Zal mij benieuwen.
Dat was het. Als een zombie sleepte ik mezelf naar mijn tweewieler en trapte mezelf langs allemaal hoeren en homo’s naar huis. Een unieke ervaring rijker en een uiterst vermakelijke nacht achter de rug. Dit is absoluut een aanrader en count me in voor volgend jaar.
Het Imagine festival speelt nog tot en met 24 april in Kriterion, Amsterdam
|
23 apr 2009
|
Posted by Menno, and filed under Actualiteit, Film
|
Tussen alle horror op het Imagine festival door kwam mij gisteravond echte horror ter oren. Martin Bril overleden. 49 Jaar. Slokdarmkanker. En dat vlak na zijn Rokjesdag, dat dit jaar een stuk vroeger plaatsvond. Gelukkig heeft de man wel alles uit het leven gehaald. Een schrale troost. Toch schrijf ik met een redelijk gevoel van zinloosheid onderstaand verslag van het Imagine festival dag zoveel. Ook al niet om vrolijk van te worden.
Want langzaam aan begin ik de moed te verliezen. Worden er dan echt geen goede horrors meer gemaakt? Vier stuks heb ik er weer gezien. Allevier ruk. Saai, clichematig, inspiratieloos of te vaag. Zoek ik nu de verkeerde films uit of is het aanbod dit jaar zo slecht? Moet ik de progammeurs fronzend aankijken? Ik weet het even niet.
Wat ik zag?
Autopsy (Adam Gierasch, VS 2008)
Groepje jongeren feest (gaap) en stapt lazerus in de auto. Rijdt een man aan (gaap gaap) en wordt in ambulance vervoert naar ziekenhuis voor checkup. Maar ojee, het blijkt een nepziekenhuis te zijn, waar een gekke dokter experimenteert met organen en nieuw vlees nodig heeft (zzzzzzzzzzzzz). Vul de rest maar in. Alles zit er in om het geheel boring as hell te maken. En de mooie jongedame die het verstandigst is overleeft alles. God, wat slecht.
Wijze dame en malle dokter
Strange Girls (Rona Mark, VS 2008)
Low-budget filmpje over een tweeling die zichzelf ontslaat uit het psychyatrisch centrum (jahoor, kan gewoon) en op zichzelf gaat wonen. De meisjes houden zich voor als zwijgzaam contactgestoord stel, maar als ze alleen zijn praten ze voluit en genieten van het leven, al schrijvend en zo nu en dan moordend. Maar oei, de seksuele gevoelens borrelen op en de eens zo innig aan elkaar gehechte tweeling raakt meer en meer van elkaar gedistantieerd, wat uiteraard ernstige gevolgen heeft tegen het einde van de film. Boooooring.
Van dat werk
The Children (Tom Shankland, GB 2008)
Hier keek ik oprecht naar uit. Een veelbelovende Britse rolprent over een knus kerstig samenkomen van twee gezinnen en hun vijf jonge kids. Maar in de bossen rondom het huis heerst een virus dat voor kinderen nogal besmettelijk is. De lieve spruitjes veranderen dan ook stuk voor stuk in emotieloze killers. Een fraai geschoten film die met z’n spannende opbouw en gebruik van de juiste soundtrack bleef boeien tot ongeveer de helft van de speelduur. Daarna stortte alles in als een smaakloze plumpudding en werden alle mogelijke cliché’s boven tafel gehaald, inclusief verdomd irritante vrouwen die alleen maar schreeuwen en hijgen. Ik had meerdere malen doorspoelneigingen. Helaas hebben bioscoopfilms geen afstandbediening. Had veel meer in kunnen zitten.
De tagline van The Children is wél goed: ‘You brought them into this world. Now… They will take you out’
Chemical Wedding (Julian Doyle, GB 2008)
Deze film beschreef Michael Minneboo reeds op deze site. Ik zag ‘m ook, maar ben het niet geheel eens met zijn redelijk positieve recensie. Hoewel deze film (overigens geen 100% horror, maar meer een fantasy/horror/thriller/sci-fi) me het meest aansprak van de vier, miste Chemical Wedding nét dat element wat de aandacht vasthoudt. Het verhaal is namelijk leuk, het uitgangspunt prima, het eerbetoon aan Aleister Crowley okay en de personages in orde. En toch was het een verdraaid lange zit. Zou het liggen aan het feit dat de film erg donker is? Of het scenario rommelig? Ik weet het niet. Als ik er aan terug denk herinner ik me een vermakelijke film. Maar dat had ik niet toen ik in zaal 4 van Tuschinski zat. Lijkt me geen goed teken.
Immersed in Crowley’s uniform of imagery (David Bowie – Quicksand)
Je leest het. Nog altijd niet dé ultieme film gezien. Ja, Let the right one in. Maar die zag ik reeds eerder. Als die niet de publieksprijs wint dan heb ik definitief de hoop op goeie smaak van het Amsterdamse fantasiepubliek verloren. Oja, The Good, the Bad, the Weird, die was ook erg goed. Maar twee films vind ik te mager. Dat kan beter. Gelukkig heb ik nog drie dagen te gaan. En ik ben een optimist.
Deze post maakt deel uit van de Imagine Special op Eeuwig Weekend
|
21 apr 2009
|
Het Imagine festival is een fantastisch festival (ha ha). Niet voor niets dat we hier op Eeuwig Weekend ruim baan maken voor deze filmdagen. Het biedt de kans om eindelijk eens kwalitatieve genrefilms op het grote scherm te bezichtigen in het gezelschap van enkel mede liefhebbers. Het is ook een genot om nu eens niet mainstream Hollywood horror voorgeschoteld te krijgen, want laten we eerlijk zijn: het laatste decennium is er geen écht verrassende horrorfilm uit de States gekomen. Neen. Hiervoor vestigen we onze hoop op Spanje, Japan, Zuid-Korea, Frankrijk en zelfs op de Scandinavische landen, die het de laatste jaren erg goed doen.
Dat gezegd hebbende moet me ook even van het hart dat het qua reservering en kaartverkoop elk jaar weer een puinhoop is. Vandaag voor de derde maal meegemaakt dat mijn perspas niet klaar lag, ondanks toezeggingen. Ook mijn online reserveringen waren niet doorgekomen, ondanks bevestigingen. Maar goed. Dit is snoeihard mierenneuken. Incidentjes die alweer vergeten zijn. Daarvoor draag ik dit sympathieke festival een te groot hart toe. Het is een evenement waar ik elk jaar weer naar toe leef.
Gisteren was mijn eerste dag bioscoophangen en ik zag op deze zonnige lentedag twee films. Geen horrors overigens. Ik zal de films per stuk van een persoonlijk verslagje voorzien. Wellicht heb je er iets aan als je weer eens als een zombie in de videotheek struint en niets kunt vinden. In de reguliere bioscoop zul je het merendeel van deze films niet aantreffen, spijtig genoeg. Daar draait de Hollywood meuk.
The Good, the Bad, the Weird
Deze Zuid-Koreaanse verrassing was de openingsfilm van het festival. De naam verraadt dat deze film leentjebuur heeft gedaan bij de grootmeester van de Western, Sergio Leone. The Good, the Bad, the Weird is dan ook een western (of moet ik zeggen eastern) van het meest stereotyperende soort en één grote hommage aan de spaghettiwesterns van Leone. Noem het een spaghettiwestern on speed, want hey, dit zijn Aziaten! En verdraaid, die weten wel van wanten met guns, cowboys, enorme zandvlaktes en kills. Laat staan inventieve camerashots, een moddertje vette soundtrack en denderende special effects. Deze film wil je zien, geloof me. Dit is een rollercoaster ride van 130 minuten die vanaf minuut 1 boeit.
Regisseur Ji-woon Kim maakte eerder het horrordrama A Tale of Two Sisters (2003), een trage griezelfilm die onlangs als The Uninvited (2009) werd geremaked door het ongeïnspireerde Hollywood . Het origineel van Kim deed mij niet zoveel, maar dat heeft hij met The Good, the Bad, the Weird ruimschoots goedgemaakt. Vooral “the Weird”, Kang-ho Song steelt de show. Hem kun je kennen van die andere Zuid-Koreaanse big budget rolprent The Host (2003). Ook al zo vet dat je er kroketten in kunt bakken. Gaat The Good, the Bad, the Weird zien, mensen. Je krijgt er geen spijt van!
Lesbian Vampire Killers
Dit was de verrassingsfilm, zoals Imagine dat noemt. De sneak preview, zoals je wilt. Een traditie die het festival hooghoudt. Af en toe pakt dit goed uit en kopen ze een crowdpleaser aan, zoals Bubba Ho-tep (2002) en Shaun of the Dead (2004), maar soms slaan ze de plank ook mis, zoals The Invincible (2007). Wat een rukfilm was dat. En dat terwijl het origineel goed was. Zweeds natuurlijk, ik zei het toch? Gister was het dus het Britse Lesbian Vampire Killers (2009) van Phil Claydon. Verhaal: oude (lesbische) vampierenvloek komt tot leven, juist op een plek waar veel mooie dames zijn en twee geile jongens. Uiteraard een knipoog naar de talrijke goede foute B-films uit de jaren ’70.
Maar Claydon heeft er geen serieuze film van gemaakt. Lesbian Vampire Killers is een komedie. Tenminste, dat wil het zijn. In werkelijkheid is het oninteressante, puberale, slechte onzin. Waar Shaun of the Dead er wel in slaagde humor en horror te combineren, faalt Lesbian Vampire Killers faliekant. Slechte grappen maken over tieten en neuken en dit vervolgens niet laten zien is saai. Bij gebrek aan een goed scenario mochten de personages ter compensatie lekker veel ‘fuck’ zeggen, maar dat maakte het alleen nog maar pijnlijker. Zelfs de kills waren slaapverwekkend. Werkelijk niets is leuk aan deze film, behalve de titel. Hoewel die onrecht doet aan klassiekers als Vampiros Lesbos (1971). Bah!
Morgen meer!
Deze post maakt deel uit van de Imagine Special op Eeuwig Weekend
