|
21 apr 2009
|
Het Imagine festival is een fantastisch festival (ha ha). Niet voor niets dat we hier op Eeuwig Weekend ruim baan maken voor deze filmdagen. Het biedt de kans om eindelijk eens kwalitatieve genrefilms op het grote scherm te bezichtigen in het gezelschap van enkel mede liefhebbers. Het is ook een genot om nu eens niet mainstream Hollywood horror voorgeschoteld te krijgen, want laten we eerlijk zijn: het laatste decennium is er geen écht verrassende horrorfilm uit de States gekomen. Neen. Hiervoor vestigen we onze hoop op Spanje, Japan, Zuid-Korea, Frankrijk en zelfs op de Scandinavische landen, die het de laatste jaren erg goed doen.
Dat gezegd hebbende moet me ook even van het hart dat het qua reservering en kaartverkoop elk jaar weer een puinhoop is. Vandaag voor de derde maal meegemaakt dat mijn perspas niet klaar lag, ondanks toezeggingen. Ook mijn online reserveringen waren niet doorgekomen, ondanks bevestigingen. Maar goed. Dit is snoeihard mierenneuken. Incidentjes die alweer vergeten zijn. Daarvoor draag ik dit sympathieke festival een te groot hart toe. Het is een evenement waar ik elk jaar weer naar toe leef.
Gisteren was mijn eerste dag bioscoophangen en ik zag op deze zonnige lentedag twee films. Geen horrors overigens. Ik zal de films per stuk van een persoonlijk verslagje voorzien. Wellicht heb je er iets aan als je weer eens als een zombie in de videotheek struint en niets kunt vinden. In de reguliere bioscoop zul je het merendeel van deze films niet aantreffen, spijtig genoeg. Daar draait de Hollywood meuk.
The Good, the Bad, the Weird
Deze Zuid-Koreaanse verrassing was de openingsfilm van het festival. De naam verraadt dat deze film leentjebuur heeft gedaan bij de grootmeester van de Western, Sergio Leone. The Good, the Bad, the Weird is dan ook een western (of moet ik zeggen eastern) van het meest stereotyperende soort en één grote hommage aan de spaghettiwesterns van Leone. Noem het een spaghettiwestern on speed, want hey, dit zijn Aziaten! En verdraaid, die weten wel van wanten met guns, cowboys, enorme zandvlaktes en kills. Laat staan inventieve camerashots, een moddertje vette soundtrack en denderende special effects. Deze film wil je zien, geloof me. Dit is een rollercoaster ride van 130 minuten die vanaf minuut 1 boeit.
Regisseur Ji-woon Kim maakte eerder het horrordrama A Tale of Two Sisters (2003), een trage griezelfilm die onlangs als The Uninvited (2009) werd geremaked door het ongeïnspireerde Hollywood . Het origineel van Kim deed mij niet zoveel, maar dat heeft hij met The Good, the Bad, the Weird ruimschoots goedgemaakt. Vooral “the Weird”, Kang-ho Song steelt de show. Hem kun je kennen van die andere Zuid-Koreaanse big budget rolprent The Host (2003). Ook al zo vet dat je er kroketten in kunt bakken. Gaat The Good, the Bad, the Weird zien, mensen. Je krijgt er geen spijt van!
Lesbian Vampire Killers
Dit was de verrassingsfilm, zoals Imagine dat noemt. De sneak preview, zoals je wilt. Een traditie die het festival hooghoudt. Af en toe pakt dit goed uit en kopen ze een crowdpleaser aan, zoals Bubba Ho-tep (2002) en Shaun of the Dead (2004), maar soms slaan ze de plank ook mis, zoals The Invincible (2007). Wat een rukfilm was dat. En dat terwijl het origineel goed was. Zweeds natuurlijk, ik zei het toch? Gister was het dus het Britse Lesbian Vampire Killers (2009) van Phil Claydon. Verhaal: oude (lesbische) vampierenvloek komt tot leven, juist op een plek waar veel mooie dames zijn en twee geile jongens. Uiteraard een knipoog naar de talrijke goede foute B-films uit de jaren ’70.
Maar Claydon heeft er geen serieuze film van gemaakt. Lesbian Vampire Killers is een komedie. Tenminste, dat wil het zijn. In werkelijkheid is het oninteressante, puberale, slechte onzin. Waar Shaun of the Dead er wel in slaagde humor en horror te combineren, faalt Lesbian Vampire Killers faliekant. Slechte grappen maken over tieten en neuken en dit vervolgens niet laten zien is saai. Bij gebrek aan een goed scenario mochten de personages ter compensatie lekker veel ‘fuck’ zeggen, maar dat maakte het alleen nog maar pijnlijker. Zelfs de kills waren slaapverwekkend. Werkelijk niets is leuk aan deze film, behalve de titel. Hoewel die onrecht doet aan klassiekers als Vampiros Lesbos (1971). Bah!
Morgen meer!
Deze post maakt deel uit van de Imagine Special op Eeuwig Weekend
|
8 jan 2009
|
Posted by Menno, and filed under Film
|
Zoals ik in mijn Zombiefilm Top 10 ook reeds aangaf (zie de nummer 6 positie: Virgin among the Living Dead) heb ik een zwak voor de jaren ’70 exploitatiefilm en voor een overgroot deel zijn schaars geklede dames daar verantwoordelijk voor. Er bestaan ontelbaar veel films (van de categorie A, B dan wel C) die naast prachtige sfeer, tijdsbeeld, muziek, cinematografie (razendsnel in- en uitzoomen) en thematiek tot de nok toe gevuld zijn met mooie dames die niet te beroerd zijn zich binnen een paar minuten van hun kledij te ontdoen. Ik ben er niet vies van. Daar ben ik heel eerlijk in. Daarom: aandacht voor een subgenre binnen de exploitatiefilm: de WIP film, oftewel Women in Prison films.
Ja, ze bestaan echt. WIP films. Vrouwen achter de tralies. In de jaren ’70 en begin jaren ’80 werden ze aan de lopende band geleverd. Besnorde mannen met bobbels in hun broeken met wijde pijpen schreven het verhaal, stonden achter de camera en zaten op de regisseurstoel. En geloof me, die dames in de vrouwenvleugel hadden het niet makkelijk. Ze sliepen met z’n te velen in een te kleine cel met (als ze geluk hadden) enkel een ultra kort pyjamatopje aan. Ook de gevangenisbewaarders waren van het vrouwelijke geslacht en altijd lesbisch en sadistisch. En natuurlijk moesten de gevangenen wel heel vaak douchen onder toezicht.
Laten we de vereisten voor een goeie WIP film eens op een rijtje zetten:
– De gevangen zitten altijd onschuldig vast (enkele brute oudgedienden daargelaten)
– De gevangenisbewaardster is sadistisch en lesbisch
– De gevangenen moeten minstens één maal gezamenlijk douchen en/of bij aankomst schoongespoten worden
– De gevangenen moeten meerdere malen gemarteld worden (dit vaak tot plezier van de kijker omdat dit nooit overtuigend is)
– De gevangenen ontsnappen (vaak naakt)
– De celgenoten zijn vaak lesbisch en als het hoofdpersonage het niet is dan wordt ze het wel
Ja, hiermee red je het wel zo’n beetje. Vaak kwamen de films ook uit Italië of Spanje. En de Duitsers, die konden er ook wat van. Er bestaan dan ook opvallend veel films die het nazisme en de WIP film combineren. En hoezeer de makers ook hun best doen om de WIP film verhaaltechnisch enigszins lekker te laten lopen, slagen ze er zelden in. Het is telkens wel verdacht snel dat er alweer dames aan elkaar zitten en in Eva-kostuum in beeld zijn. De WIP films worden ook wel omschreven als ultieme jongetjesavonturen. Een pervers sub-sub-subgenre binnen de pulp fictie. Kortom: heerlijke films dus! En écht niet alleen om het naakt. Nee, serieus.
Maar goed, genoeg gepraat. Beeld willen we zien. Enkele klassiekers voor jou geselecteerd.
Laten we dan maar beginnen met eerder genoemde Jesus Franco, die met Sadomania (1981) een ultieme WIP film aflevert. Heel veel bloot en een zeer gemene kampbewaardster.
Sadomania
Nog één van Franco: Ilsa, the Wicked Warden (1977, originele titel: Greta: Haus ohne Männer) is de WIP variant van de bekendere martelfilm Ilsa, She-Wolf of the SS. Heeft er verder niets mee te maken, behalve dan dat Ilsa hier ook wordt vertolkt door Dyanne Thorne. En Ilsa is sadistisch, lesbisch en heel gemeen.
Ilsa, the Wicked Warden
Bare Behind Bars (1980, Oswaldo de Oliveira) heeft het allemaal met als bonus een nymfomane verpleegster die graag met de gevangenen en fruit speelt. Oh, en let ook op de geweldige tagline ‘Behind bars no one can hear you scream!’.
Bare Behind Bars
Ook interessant: Onze eigen Sylvia Kristel samen met Linda Exorcist Blair in Red Heat (1985, Robert Collector). ‘Unschuld in Ketten’, zoals de Duitse ondertitel luidt. Sja, wat zal ik zeggen. Ze kijkt ook niet heel vrolijk:
Red Heat
En dan nog even een aantal filmposters, want die zijn vaak nog mooier dan de films. Waarom worden ze niet meer zo gemaakt?
Fugitive Girls aka Five Loose Women (1974, Stephen C. Apostolof)
Barbed Wire Dolls (1975, wéér Jesus Franco)
The Big Bird Cage (1972, Jack Hill).
Met ruimte voor niet één, niet twee maar drie nietsonthullende taglines!
Veel meer, maar dan ook echt veel meer is te vinden op een aantal websites enkel en alleen gericht op dit genre. Neem eens een kijkje op The Encyclopedia of Women in Prison Films met o.a. een uitgebreid geïllustreerd overzicht van ‘wicket wardens’ of de WIP Bibliografie. Offeh deze site. Op het Cinema Extreme forum wordt overigens ook naar hartelust gediscussieerd over dit intrigerende subgenre. Een dankwoordje voor topicstarter en kenner ‘kinky queen’ is dan ook wel op z’n plaats.
Volgende keer: Nazisploitation. Wees vorbereitet!
