|
8 jan 2009
|
Posted by Menno, and filed under Film
|
Zoals ik in mijn Zombiefilm Top 10 ook reeds aangaf (zie de nummer 6 positie: Virgin among the Living Dead) heb ik een zwak voor de jaren ’70 exploitatiefilm en voor een overgroot deel zijn schaars geklede dames daar verantwoordelijk voor. Er bestaan ontelbaar veel films (van de categorie A, B dan wel C) die naast prachtige sfeer, tijdsbeeld, muziek, cinematografie (razendsnel in- en uitzoomen) en thematiek tot de nok toe gevuld zijn met mooie dames die niet te beroerd zijn zich binnen een paar minuten van hun kledij te ontdoen. Ik ben er niet vies van. Daar ben ik heel eerlijk in. Daarom: aandacht voor een subgenre binnen de exploitatiefilm: de WIP film, oftewel Women in Prison films.
Ja, ze bestaan echt. WIP films. Vrouwen achter de tralies. In de jaren ’70 en begin jaren ’80 werden ze aan de lopende band geleverd. Besnorde mannen met bobbels in hun broeken met wijde pijpen schreven het verhaal, stonden achter de camera en zaten op de regisseurstoel. En geloof me, die dames in de vrouwenvleugel hadden het niet makkelijk. Ze sliepen met z’n te velen in een te kleine cel met (als ze geluk hadden) enkel een ultra kort pyjamatopje aan. Ook de gevangenisbewaarders waren van het vrouwelijke geslacht en altijd lesbisch en sadistisch. En natuurlijk moesten de gevangenen wel heel vaak douchen onder toezicht.
Laten we de vereisten voor een goeie WIP film eens op een rijtje zetten:
– De gevangen zitten altijd onschuldig vast (enkele brute oudgedienden daargelaten)
– De gevangenisbewaardster is sadistisch en lesbisch
– De gevangenen moeten minstens één maal gezamenlijk douchen en/of bij aankomst schoongespoten worden
– De gevangenen moeten meerdere malen gemarteld worden (dit vaak tot plezier van de kijker omdat dit nooit overtuigend is)
– De gevangenen ontsnappen (vaak naakt)
– De celgenoten zijn vaak lesbisch en als het hoofdpersonage het niet is dan wordt ze het wel
Ja, hiermee red je het wel zo’n beetje. Vaak kwamen de films ook uit Italië of Spanje. En de Duitsers, die konden er ook wat van. Er bestaan dan ook opvallend veel films die het nazisme en de WIP film combineren. En hoezeer de makers ook hun best doen om de WIP film verhaaltechnisch enigszins lekker te laten lopen, slagen ze er zelden in. Het is telkens wel verdacht snel dat er alweer dames aan elkaar zitten en in Eva-kostuum in beeld zijn. De WIP films worden ook wel omschreven als ultieme jongetjesavonturen. Een pervers sub-sub-subgenre binnen de pulp fictie. Kortom: heerlijke films dus! En écht niet alleen om het naakt. Nee, serieus.
Maar goed, genoeg gepraat. Beeld willen we zien. Enkele klassiekers voor jou geselecteerd.
Laten we dan maar beginnen met eerder genoemde Jesus Franco, die met Sadomania (1981) een ultieme WIP film aflevert. Heel veel bloot en een zeer gemene kampbewaardster.
Sadomania
Nog één van Franco: Ilsa, the Wicked Warden (1977, originele titel: Greta: Haus ohne Männer) is de WIP variant van de bekendere martelfilm Ilsa, She-Wolf of the SS. Heeft er verder niets mee te maken, behalve dan dat Ilsa hier ook wordt vertolkt door Dyanne Thorne. En Ilsa is sadistisch, lesbisch en heel gemeen.
Ilsa, the Wicked Warden
Bare Behind Bars (1980, Oswaldo de Oliveira) heeft het allemaal met als bonus een nymfomane verpleegster die graag met de gevangenen en fruit speelt. Oh, en let ook op de geweldige tagline ‘Behind bars no one can hear you scream!’.
Bare Behind Bars
Ook interessant: Onze eigen Sylvia Kristel samen met Linda Exorcist Blair in Red Heat (1985, Robert Collector). ‘Unschuld in Ketten’, zoals de Duitse ondertitel luidt. Sja, wat zal ik zeggen. Ze kijkt ook niet heel vrolijk:
Red Heat
En dan nog even een aantal filmposters, want die zijn vaak nog mooier dan de films. Waarom worden ze niet meer zo gemaakt?
Fugitive Girls aka Five Loose Women (1974, Stephen C. Apostolof)
Barbed Wire Dolls (1975, wéér Jesus Franco)
The Big Bird Cage (1972, Jack Hill).
Met ruimte voor niet één, niet twee maar drie nietsonthullende taglines!
Veel meer, maar dan ook echt veel meer is te vinden op een aantal websites enkel en alleen gericht op dit genre. Neem eens een kijkje op The Encyclopedia of Women in Prison Films met o.a. een uitgebreid geïllustreerd overzicht van ‘wicket wardens’ of de WIP Bibliografie. Offeh deze site. Op het Cinema Extreme forum wordt overigens ook naar hartelust gediscussieerd over dit intrigerende subgenre. Een dankwoordje voor topicstarter en kenner ‘kinky queen’ is dan ook wel op z’n plaats.
Volgende keer: Nazisploitation. Wees vorbereitet!
|
4 sep 2008
|
Posted by Menno, and filed under TeeVee
|
Bekijk dit fragment eens. Doe ‘es!
Herkenbaar? Ik hoop het niet. Toch schijnt 71 procent (!) van de werkende Nederlander wel eens wat te hebben gehad met een collega, het zij flirtend dan wel all the way. En hieruit ontstaan een groot aantal relaties. Of ze lang stand houden is een tweede, maar het is een feit dat de werkvloer prikkelend werkt.
In de nieuwe televisieserie Toren C, waaruit bovenstaand fragment afkomstig is, wordt dankbaar van dit gegeven gebruik gemaakt en tot in het absurde uitgewerkt. Het levert een reeks hilarische, surrealistische en uitermate pijnlijke sketches op, die vanaf morgen elke week op televisie te volgen zijn.
Tiepetjes
Het kantorencomplex Toren C biedt ruimte aan allerlei bedrijven. Zo zijn er zelfs een tandartspraktijk, een ziekenhuis en een manege te vinden. Alles waar de bedenkers en actrices Margot Ros en Maike Meijer zin in hadden tijdens het schrijfproces. Samen spelen ze in totaal zo’n tachtig verschillende karakters, van bitchy afdelingschef met Stalin als voorbeeld tot moeder van vijf die constant op zoek is naar een kolfplek. Voor mannen is er geen plek, op wat gastrolletjes na (van o.a. Erik van Muiswinkel). De mannen die er wél te zien zijn, spelen Ros en Meijer voor het gemak zelf maar. Het zijn de twee portiers van Toren C geworden. Gewoon twee dames met een snor op. Maar het geeft ze wel een excuus om lekkere foute mannengrappen te maken.
Leentjebuur?
Een humoristische tv-serie die zich afspeelt op kantoor. Het kan niet anders of je moet onmiddellijk aan The Office denken. En ja, Toren C haalt zijn inspiratie voor een groot deel uit deze briljante Britse comedy van en met Ricky Gervais. Het kan ook gewoon niet meer anders. Zelfs de documentaire-achtige manier van filmen is gekopieerd. Toch redt Toren C het prima naast The Office en zijn er genoeg verschillen. Neem alleen al het feit dat Toren C in zijn geheel wordt gespeeld door slechts twee vrouwen, die zichzelf in korte sketches van hun minst voordelige kant laten zien. Wat dat betreft is een vergelijking met Absolutely Fabulous ook op zijn plek. Of French & Saunders. En qua humor schurkt het geheel ook wel dicht tegen Jiskefet en Little Britain aan. De vraag is of dat erg is, want is alles niet al eens eerder gedaan? De tijd zal het leren.
VPRO
Ros en Meijer hebben een half jaar aan de serie geschreven. Zelf lagen ze in een deuk, maar de serie bleek op papier moeilijk te verkopen aan een omroep. Toen ze besloten zelf dan maar een pilot op te nemen ging het snel. De VPRO liet direct weten erg geïnteresseerd te zijn. En eigenlijk is het niet zo raar als je bedenkt dat ook We zijn weer thuis, Jiskefet, Draadstaal en Van Kooten en de Bie uit de VPRO koker komen. Ook Little Britain en Absolutely Fabulous werd door de omroep uitgezonden. Toren C heeft in het nieuwe televisieseizoen dat deze week begon een gunstige plek gekregen: vrijdagavond om 21.55 uur.
Tenenkrommend
En in de goede traditie van de VPRO kun je dus veel smerige, valse, gênante en pijnlijke scènes verwachten. En daar is niets te veel mee gezegd. Zelfs regisseur Albert Jan van Rees vond dat de dames soms wel erg ziek bezig waren. Toegeven: je moet er van houden. En als je bovenstaande series niet trekt dan kun je maar beter niet op Toren C afstemmen. Heb je zin in een half uurtje leedvermaak en schaamteloosheid, dan is dit de serie voor jou. En eerlijk gezegd is het ook wel weer lekker tussen al die normen en waarden vandaag de dag.
Toren C, elke vrijdag om 21.55 uur op Nederland 3
