Donderdag komt eindelijk de nieuwe Quentin Tarantino in de bios. Inglourious Basterds heet zijn nieuwste rolprent. Net als zijn vorige project, Grindhouse, is de film een eerbetoon aan en knipoog naar ouwe filmglorie. Sterker: Inglourious Basterds is een remake van een Italiaanse film uit 1978. Maar ook Kill Bill was één groot eerbetoon aan de (Aziatische vecht)film. En Pulp Fiction en Jackie Brown laten ook voldoende filmreferenties zien. Quentin Tarantino is een kenner. Een filmfreak. Een absolute liefhebber van alles wat film is. En juist daarom is een nieuw product van Tarantino een bijzondere ervaring in de meest positieve zin des woords. Elke keer weer.

Ook Inglourious Basterds laat het beste van de regisseur zien. Geloof me, het is er weer één, hoor! Een echte Tarantino. Met mooie vrouwen, extreem geweld, zwarte humor, ellenlange dialogen, spectaculaire cinematografie en natuurlijk een uitstekende soundtrack. Bovendien mogen we hier getuige zijn van gedetailleerde slachtpartijen van nazi’s. Ook lekker.

Good vs bad. You decide wie is wie!

Wat een cast
Tarantino heeft een sublieme cast bij elkaar gesprokkeld. Ongetwijfeld staan de acteurs in de rij om in een film van de man te mogen spelen, maar Tarantino pakt alleen de allerbesten. Ook daar heeft hij een oog voor. Zo zien we naast Brad Pitt in de hilarische rol van chef moffenkiller, de prima acteur/regisseur Eli Roth en de altijd prettige Daniel Brühl, jeweetwel, dat joch uit het Duitse kassucces Good Bye Lenin!. De vrouwelijke rollen worden uiterst vakkundig vertolkt door de stuk voor stuk mooie Diane Kruger en Mélanie Laurent. Vooral de laatste spettert van het scherm qua schoonheid, vrouwelijkheid en absolute coolness.

Mélanie Laurent als de Joodse Shosanna Dreyfus

De show wordt echter gestolen door Kolonel Hans Landa, gespeeld door de relatief onbekende Christoph Waltz. Deze Oostenrijkse acteur zet hier een überfoute nazi-officier neer waar je potverdrie bijna sympathie voor krijgt. Het is een aandoenlijk mannetje die met z’n quasi homofiele trekjes de lachers op zijn hand heeft. Een genot om naar te kijken.
Kleine rolletjes zijn er ook voor Mike “Austin Powers” Myers, Martin Wuttke als een griezelige Adolf Hitler en Samuel L. Jackson als verteller (zonder credits overigens).

Veel dialoog
Inglorious Basterds is een remake van Quel maledetto treno blindato, ofwel Inglourious Bastards (let op de letter a!). Nou ja, Tarantino liet zich echter eerder inspireren door de film. Vooral het idee sprak hem wel aan. Lekker Duitsers de pan in hakken. Het verhaal stelt dan ook niet veel voor. Alles is overdreven stereotiep en absoluut over-the-top. De karakters zijn, zoals in alle Tarantino films, bordkartonnen personages in een geromantiseerd jongetjesavontuur. Met z’n ruim twee-en-een-half uur wordt er vooral tijd genomen voor dialogen. Tarantino’s vorige film, Death Proof, spande de kroon qua lange dialogen, maar Inglourious Basterds kan er ook wat van. Zo begint de film met de ster van de film, Kolonel Hans Landa, die een bezoek brengt aan een Franse man die ervan verdacht wordt onderdak te bieden aan Joden. Het gesprek tussen deze twee heren duurt met gemak een minuut of 25. En nergens wordt het saai. Da’s knap!

Wat de mannen doen met de nazi’s is overigens niet altijd geschikt voor tere zieltjes

He did it again. Die gekke Tarantino. Inglourious Basterds is een absolute must-see. Ga ‘m wel in de bios zien, want daar komt ‘ie het best tot zijn recht. Lees: mooie beelden, brute explosies en indrukwekkende muziek (filmmuziek uit andere films overigens). Op teevee en op het net zul je wel doodgegooid worden met trailers en promotie voor deze film, dus ik eindig mijn verkooppraatje met een fragment uit Friday Night with Jonathan Ross waar Tarantino te gast was. Een interessant interview met deze spraakwaterval (en een leuk Ross-grapje om 7’09”).

Inglourious Basterds draait vanaf donderdag in de bioscoop.

P.S. Check ook dit artikel op NRC.nl, waar de citaten van Tarantino keurig op een rijtje staan. Razend interessant!