Bowie en ik zijn jarig

Sinds mijn veertigste verjaardag vergelijk ik op de socials af en toe waar David Bowie was toen hij dezelfde leeftijd bereikte. Voor de leuk. Een overzichtje, dat ik af en toe bijwerk.

2016: We werden 40.

De meneer links is ene David Robert Jones en rechts ben ik. Beiden gekiekt op ons 40e levensjaar. Meneer Jones bereikte dit vierde decennium in 1988 en was toen reeds Ziggy Stardust, Aladdin Sane en The Thin White Duke geweest. Hij bracht 16 iconische studioalbums uit, was bezig met zijn zevende wereldtournee, speelde in filmklassiekers als The Men Who Fell to Earth, The Hunger en Labyrinth en was rockgod, sekssymbool, rolmodel, vernieuwer, bevrijder, grensverlegger en frigging DAVID BOWIE! En ik? Ik was dat niet allemaal…
Maar wel dankbaar dat ik in goede gezondheid leef en elke dag geniet van het leven. Ik zeg: doe mij nog 40 van deze jaren! Tenslotte: 40 is het nieuwe 30!

2018: We bereikten de 42.

De meneer links is ene David Robert Jones. In het midden de cover van de eerste plaat van Tin Machine. Toen hij na de immense theatrale wereldtournee The Glass Spider en zijn giga-succesvolle commerciële jaren ’80 avonturen weer lekker alternatief en low-key wilde zijn. Hij werd “gewoon” één van de vier bandleden van Tin Machine, samen met Reeves Gabrels, Hunt en Tony Sales. Natuurlijk was het “de band van Bowie”, maar zo werd het allemaal zeker niet gepresenteerd. Optredens vonden plaats in kleine venues (die uitbulkten) en iedereen in Tin Machine was gelijkwaardig.
Het eerste (uitstekende) studioalbum kwam uit op 22 mei 1989. Een maand later deed de band Paradiso aan, op 24 juni 1989. Bowie was 42 jaar.
De meneer rechts is Menno Kooistra, genomen op de eerste minuut van zijn 42e levensjaar, luisterend naar Tin Machine. De plaat die hij voor het eerst hoorde op op zijn 13e, via een geleende LP van de bieb.
‘My life’s a roll, Go go go, And it’s amazing’.

2021: De respectabele leeftijd van 45 is aangetikt.

Links zie je weer David. Hier is hij net 45 geworden. Net als ik. Voor hem was het 8 januari 1992. Vier maanden daarvoor kwam het tweede studioalbum uit van zijn back-to-basics bandje Tin Machine. In 1990 kondigde hij aan zijn oude nummers nooit meer te willen spelen en vierde dat het hele jaar met een Greatest Hits tournee (‘Sound & Vision’). Vlak voor en na zijn 45e verjaardag tourde hij weer met Tin Machine de wereld rond met hun ‘It’s My Life’ tournee en niet snel na zijn verjaardagsfeestje stopte hij met de band. De laatste keer dat hij met de boys speelde was op 17 februari 1992 in Tokio.
Bowie ging zich weer focussen op een nieuwe soloplaat, na het slappe Never Let Me Down uit 1987 en twee Tin Machine albums (en een live album dat op 2 juli verscheen). Maar voordat ‘Black Tie White Noise’ in 1993 uitkwam, trad hij in april 1992 nog even op tijdens het Freddy Mercury Tribute, trakteerde hij zichzelf op een nieuw stel tanden en trouwde vier dagen later in het geniep met Iman, met wie hij de rest van zijn leven zou slijten en in 2000 een tweede kind kreeg.
Menno Kooistra, hier rechts afgebeeld, viert het begin van zijn 45e levensjaar middenin een coronacrisis en zonder een spetterend feestje, maar gezegend met een gezond en gelukkig leven met vele dierbaren om hem heen.
Menno: “It’s My Life!”

2022: We werden 46

Mr. Jones links, Mr. Kooistra rechts. De foto’s tonen de rechterhelft van ons gezicht, gespiegeld en aan elkaar geplakt (foto Bowie: Nick Knight)
Beiden zijn hier 46. Links in 1993 en die ander vandaag.

Bowie was op zijn 46e vers getrouwd, en had zijn rock ’n’ roll hobbybandje Tin Machine uiteen laten spatten om zich weer volledig op nieuw solowerk te focussen.
Een paar maanden voor zijn verjaardag op 8 januari bracht hij zijn eerste nieuwe werkje uit: ‘Real Cool World’, een inmiddels vergeten title track voor het zwakke Brad Pitt/Kim Basinger debacle ‘Cool World’. Maar hij heeft ook een compleet nieuw album opgenomen, dat in april ’93 zou uitkomen: ‘Black Tie White Noise’. Samen met Let’s Dance producer Nile Rodgers. Oud-Spiders Mike Garson en Mick Ronson en ook Lester Bowie mochten een mopje meespelen. Met Jump They Say scoort Bowie eindelijk weer eens een aardige hit. De foto op de cover is uit dezelfde shoot als bovenstaande kiek.

Spannender is het album dat hij hierna uitbrengt, ook in 1993: ‘The Buddha of Suburbia’. Een bijna compleet instrumentaal album, waarvan enkel de title track in de gelijknamige BBC serie verscheen. Een van Bowie’s persoonlijke favorieten van zichzelf en een redelijk obscuur en ondergewaardeerd album. Bowie zou hierna gaan werken aan het uitstekende, door Brian Eno geproduceerde, conceptalbum ‘1. Outside’, maar dat is voor later.

Ikzelf heb bovenstaande niet gedaan, maar doe dan weer andere dingen. Ben wel uitermate gelukkig met mijn leven. Op de dag af 46 jaar.

2023: Zevenenveertig

Op de foto zijn we beiden 47, hij in 1994, ik over een uur.

Voor Bowie stond het jaar na zijn verjaardag op 8 januari vooral in het teken van zijn 20e studioalbum ‘1: Outside’. Hij bedacht het idee van de dood als kunstwerk voor de plaat en het werd een concept-album over een detective die een kunstmoord op een meisje van 14 moet oplossen.
Het opnameproces begon in maart 1994 en duurde tot november. Omdat de plaat nogal weird was en alles behalve commercieel, nam hij in begin 1995, op verzoek van de platenstudio, nog wat conventionele tracks op voor het album, zoals ‘Thru These Architects Eyes’, ‘No Control’ en ‘Strangers When We meet’. In september kwam de plaat uit.

Ik weet nog goed dat ik na het ietwat tegenvallende ‘Black Tie White Noise’ zeer blij was met 1: Outside. Voor mij sprongen ‘The Voyeur of Utter Destruction’ en ‘The Motel’ er toen uit en ik heb nog jarenlang op Nieuwjaarsdag om 00:01 uur ‘Hallo Spaceboy’ gedraaid, op max volume. Inmiddels, 28 jaar later, ben ik meer van ‘I’m Deranged’ en ‘A Small Plot of Land’.

Net als Bowie in ’94 ben ik ook meer dan ooit met kunst bezig en de “Outsider art”, waar Bowie naar verwijst in de titel, spreekt me ook erg aan. De Outsider-art tentoonstelling in Het Museum van de Geest begin dit jaar was het meest inspirerende dat ik in lange tijd zag. Wat dit jaar voor me in petto heeft weet ik nog niet, maar wat mij betreft is het kunstzinniger en meer outside dan ooit.

Now
Not tomorrow
Yesterday
Not tomorrow
It happens today

It happens outside
The music is outside
It’s happening outside
The music is outside
It’s happening