The Haunting of Bly Manor

Heb de griep flink te pakken sinds gisteren en heb al zwetend en ijlend de nieuwe Netflixer ‘The Haunting of Bly Manor’ (van Mike Flanagan) gebinged. Zal ongetwijfeld aan mijn fragiele staat hebben gelegen, maar ik vond het helemaal fantastisch. Dit vervolg op het uitstekende ‘The Haunting of Hill House’ (ook van Flanagan) heeft dezelfde cast in andere rollen. Het verhaal is gebaseerd op het boek ‘The Turn of the Screw’ van Henry James en gaat over een spookkasteel en diens bewoners. Eerder ook verfilmd als het meesterlijke ‘The Innocents’ (1961).

Bly Manor is geen spookverhaal, zoals een personage in de laatste aflevering zegt, maar een liefdesverhaal. En ik ging er helemaal in mee, incluis traantjes. Negen uren is lang en voor sommigen wellicht te lang, maar nogmaals, ik ben niet helemaal lekker en het gaf mij de tijd en voldoening om me helemaal met de personages, die excellent acteren, te identificeren. Uiteraard zijn er ook zaken die de boel flink verpesten, maar die heb ik mezelf alweer laten vergeten.

Die Mike Flanagan. Die gaat lekker de laatste jaren. Okay, Dr. Sleep was een beledigende en ontiegelijk slechte rukfilm, maar Oculus, Hush, Absentia en deze twee series zijn wel mijn kopjes thee.

Aanrader! En ja, er zitten weer tientallen geesten verstopt in de achtergrond.