David Bowie is dood.

Met vochtige ogen typ ik deze woorden. Het ging een keer gebeuren, maar wat was ‘ie godverdomme nog lekker bezig met zijn twee nieuwe albums en zijn prachtig aanwezige afwezigheid.

Afgelopen weekend zat ik in Berlijn. Daar was een releaseparty van Blackstar, zijn gloednieuwe album. In de Hansa Ton Studio, heilige grond. Daar waar hij Low en Heroes opnam. Het was een fantastisch feest. Met praatjes van Eric (zoon van Iggy), Eduard Meyer, sound engineer van toen, optredens, dj’s en veel enthousiaste Bowie-fans. Niemand die ook maar dacht aan het feit dat de man de volgende dag zou overlijden.

Luisteren naar Blackstar in de Hansa studio

Zondag vierden we nogmaals feest in Bowie’s oude stamkroeg, Neues Ufer in de Haubtstrasse, vlak naast zijn toenmalige huis, waar deze tekst op de muur gekalkt was. Extra waardevol nu:

Haubtstrasse 155

Vanochtend speelde ik een potje Uno met mijn zoontje, een kadootje dat ik meenam uit Berlijn, toen de appjes binnenstroomden. “Gecondoleerd” en “Lees het nieuws niet!”. Ik wist genoeg. Al snel zag ik ook de tweet van Duncan Jones, zoon van, die het bevestigde. Fuck!

Achteraf gezien was het feest in Berlijn nóg specialer. En is het album Blackstar een prachtig afscheidskado. Of zoals Matthew Sweet het twitterde:

Good lord. He was saying goodbye and we never knew it.

— Matthew Sweet (@DrMatthewSweet) January 11, 2016

Bowie is al in mijn leven sinds mijn elfde, toen ik hem ontdekte via de film Labyrinth. Belachelijk jong eigenlijk voor zo’n interessante man, die zulke diepe gelaagde kunst maakte. Hij is de rode draad in mijn populair-culturele leven. Dankzij Bowie leerde ik schrijvers, kunstenaars, muzikanten, bands kennen. Mensen die hem inspireerden. Mensen die door Bowie geïnspireerd werden.

Nu is hij dood. Twee dagen na zijn 69e verjaardag. Wat heeft die man geleefd en ongelofelijk mooie dingen achtergelaten.

Dank je wel, meneer Bowie. Voor alles.
Ik laat het eerbetoon dat ik drie jaar geleden met Sandeman maakte spreken.

Ik ben er kapot van.