Fietsen door de hoofdstad is een hel. Ik wist het al jaren, maar vandaag is mijn irritatie tot een absoluut dieptepunt gekomen. Zojuist was ik namelijk slachtoffer van een hit & run. Op de Hobbemakade. Ik stond keurig te wachten voor het rode stoplicht toen bij het optrekken een a-sociale taxi’ende pooierbak zijn rechter buitenspiegel tegen mijn rug schurkte. De hufter reed met een verbogen spiegel gewoon door, mij vol verbazing en tierend achterlatend.

Nou was mijn frustratie al behoorlijk gevoed tijdens de heenreis. Mijn lieftallige vriendin en ik wilden namelijk al maandenlang naar ‘Bodies’, de ranzige expositie in de Beurs van Berlage en vandaag moest het er maar eens van komen. Helaas dikke vette pindakaas is de Beurs gelokaliseerd aan het Damrak, oftewel enkel benaderbaar als je de grootste en meest onheilspellende obstakels bent gepasseerd. Maar goed, het waren de laatste weken dus we moesten wel. Dus borst vooruit, knie-, schouder-, hoofd-, scheen-, elleboogbeschermers en tok om en op hoop van zegen dan maar. Nu moet ik er bij vertellen dat ik in de mooiste buurt van Amsterdam woon, de Pijp, en een rit naar het centrum bijna verplicht langs alle Noord-Zuid lijn barricades moet. Dus het begint al bij de Ferdinand Bol, die na een korte periode van vrije toegang ook weer fijn open ligt. Afgezien daarvan was en is het daar altijd al een fietshel geweest doordat elke randdebiel fietspad en trottoir als één gehee l ziet. Wil het toeval ook nog dat mijn fietsbel kaduuk is. Dus dat schiet ook niet op. Als je dat stuk gered hebt begint de lol weer van voren af aan in de Vijzelstraat. De smalste paadjes zijn vrijgehouden voor de fietsers, dus ook daar is het opletten geblazen en je wurmen tussen hekken, zandhopen, lelijke mensen en zondagsrijders.

Even tussendoor: fietsen met zijn tweeën naast elkaar is al helemaal not-done in Mokum. Als ik met iemand samen opfiets, zeg ik standaard ‘ik zie je straks daar’, omdat je toch de hele rit achter elkaar fietst door de auto’s die langs je scheuren of de te krappe fietsgelegenheden.

Na de Vijzelstraat komt het megadrukke Muntplein, waar niemand weet wie op wie wacht en fietsers, skaters, voetgangers en auto’s regelrecht voor elkaars voeten scheuren. En dan heb ik het nog niet eens over de toeristen, die er vanaf dit punt ook bijkomen. Die kennen namelijk het geluid van een fietsbel niet en zijn geïnteresseerder in de Amsterdamse gevels dan hun leven. Wat dat betreft zijn het net duiven, die ook ongegeneerd over het fietspad marcheren op zoek naar dat ene patatje. Het Rokin ligt momenteel ook in zijn geheel open en verkeersregelaars redigeren het gefiets en ge-auto. Dus je wordt naar andere weggetjes geleid, die normaliter niet voor de fietser bedoeld zijn. Weer lekker krap dus, onhandig en druk, druk, druk. Tel daarbij op dat er om de 10 seconden een berg stuifzand in je ogen waait.

Dat overleefd hebbende volgt een stukje weg dat voor menig fiets én op knappend staand persoon te veel wordt: de Dam. Met al zijn kinderkopjes. Staat enig, maar het rijdt zooo kut. Je spatbord, pakkiedrager en kettingkast vliegen er spontaan af. Al trillend, bibberend, toeristen ontwijkend, duiven plettend, naar automobilisten vloekend en naar adem snakkend bereikte ik dan eindelijk de Beurs. Nog even de fiets met 36 sloten vastzetten en ik kon naar binnen.

De expositie zelf was intrigerend en enigszins misselijkmakend, maar dat is een ander verhaal. Wat me meer zorgen baarde was de terugweg. Naar mijn warme, veilge huisje per fiets. Ik stelde mezelf maar gerust met het feit dat het vast niet erger zou kunnen dan de heenweg, niet wetende dat ik nog een fijne buitenspiegel in mijn rug zou krijgen.

(Dit artikel is ook op Amsterdam Centraal gepubliceerd)