Gisteren de fantasyfilm Krull gekeken. Oudje uit ‘83. Ik zag ‘m toen ik een jaar of acht of negen was en weet nog dat hij erg veel indruk op me maakt. Nu, zo’n 22 jaar later, de disc weer eens opgezet. En dat is link, want dan kan hij bijna alleen maar tegenvallen. Meer dan twintig jaar hebben de beelden in mijn hoofd gezeten en buitenproportionele vormen aangenomen. Mijn brein heeft van de film een meesterwerk gemaakt. Een klassieker van niet te evenaren grootte. Klopt dit beeld?
Ik waagde de gok. Teevee aan, kat op schoot, natje, droogje en play.
Here we go:

En dan komen de beelden terug hè. De boomerang-ster:

De Cyclops:

One eyed Willy. De acteur Bernard Bresslaw overleed tien jaar later aan een hartaanval

De oude blinde man:

Old and unwise

En de naïeve prinses met het guitige hoofd:

Maar…ww…waar ben ik…? Ik snap het niet!

Maar ik merkte dat ik ook zaken verdrongen en vergeten had. Zoals de bobbel in de veel te strakke malliot van Prince Colwyn, de inmiddels zwaar verouderde special effects, het slechte acteerwerk, het flinterdunne verhaaltje en de bijrol van Liam Neeson:

The force is strong with this one

Maar de film doorstond de test. Ik dig ‘m nog steeds! Het is nog altijd een sfeervolle rolprent met mooie decors en het heeft gewoon iets magisch. Tuurlijk spelen de nostalgische gevoelens mee, maar het is een prima film. En wat helemaal leuk is: ik doe er ook in mee! Kijk maar:

Woehoe!

Jammer dat uitgerekend ik weer moet verzuipen in het drijfzand:

Dat zei mijn vrouw vannacht ook…(oe, wat flauw)

Volgende keer in de serie ‘ouwe films kijken met Menno’: The Blob: moordende drilpudding uit 1988