|
17 jun 2009
|
Posted by Menno, and filed under Actualiteit
|
Mooi nieuws!
Een tijd geleden schreef ik hier dat de verpauperde East Side Gallery in Berlijn, de in 1989 beschilderde stukken Muur, gerestaureerd zouden worden. Welnu, het is zover. Vandaag is men begonnen aan de oppoets klus. De kunstenaars van weleer zijn bijna allemaal opgetrommeld en herschilderen of restaureren hun oude prenten.
Het NOS Journaal maakte dit item:
Dat wordt dus weer Berlijn bezoeken!
|
Tags:
|
|
6 jun 2009
|
Posted by Menno, and filed under Actualiteit, Nieuwe media
|
Sinds het vliegtuig van Turkish Airlines op 25 februari neerstortte bij Schiphol en dit nieuws als eerste via Twitter de wereld instuiterde is het medium in enorme populariteit gestegen (luister ook naar dit radiofragment). Nederlanders maken een Twitteraccount aan alsof het niets is. Inmiddels zo’n 15.000 volgens Jaap Stronks, internetjournalist. Hyves is nog Neerlands kampioen, maar Twitter volgt snel.
Niet zo raar, want het is een interessant medium. Internetcriticus en auteur Andrew Keen noemde het zelfs de toekomst van het internet. De opvolger van Web 2.0. En het zou best eens waar kunnen zijn. Nieuws volg je tegenwoordig via Twitter. Het is “microbloggen”, een alternatieve vorm van een RSS feed of een nieuwsbrief; je volgt diensten wanneer en waar jij wilt. Met vrienden, collega’s en familie onderhoud je dagelijks contact en via followers blijf je op de hoogte van de laatste nieuwtjes, vind je antwoord op je vragen en deel je links, wetenswaardigheden en passies.
Ook de sterren twitteren. Model en vrouw-van-David-Bowie Iman twittert. Britney Spears twittert. Stephen Fry is een fanatiek en komisch twitteraar. En zelfs Obama (nou ja, zijn mannetjes) twittert. De kaaskoppen zijn ook flink vertegenwoordigd. Berucht is natuurlijk de tweet van Maxime Verhagen die een foto van een vergadering publiceerde op Twitter. Dat kon niet. Maar ook Erben Wennemars twittert, Catherine Keyl twittert, Kluun en Ronald Giphart twitteren.
En Youp van ’t Hek twittert.
Althans, dat gelooft niet iedereen. Er zijn dan ook ongelovigen op Twitter. Niet vreemd overigens, want er zijn veel nepaccounts. Afgelopen donderdag nog was de fake account van NOS journaliste Marieke de Vries in opspraak; die zou beweren op de PVV gestemd te hebben. Ikzelf ben ervan overtuigd dat Youp het wél is. En als je een beetje nadenkt is dat ook niet zo moeilijk te achterhalen.
Nu moet je weten dat ik een Youp liefhebber ben. Als kind al zette ik zijn cabaretprogramma’s op cassettebandje en luisterde deze avondenlang af op mijn Walkman. Heerlijk voor het slapen. Zijn oude shows Hond op het ijs, Man Vermist en Alles of nooit kan ik dan ook nog altijd in zijn geheel meedreunen. Zijn cynische humor spreekt me aan en ondanks zijn grachtengordel-attitude trek ik Youp wel.
Ik heb dan ook nimmer getwijfeld aan de authenticiteit van zijn Twitteraccount. De schrijfstijl, humor, spitsvondigheid is typisch Youp.
En zijn tweets zijn ook nog eens razendknap. Want zoals bekend heb je voor een bericht via Twitter slechts 140 tekens ter beschikking en Youp vult deze bijna altijd exact. Het zijn perfect doordachte grapjes die buitengewoon knap in 140 tekens zijn gepropt. Dat moet je kunnen! En ze zijn ook nog eens grappig:
Voor diegenen die nog steeds niet zijn overtuigd dat @youpvanthek de échte Youp van ’t Hek is, moet zijn laatste column in de NRC maar eens lezen, Dalai Lamaar. Het is een opeenstapeling van alle tweets die hij de afgelopen dagen twitterde. Dezelfde grapjes, dezelfde bewoordingen, dezelfde conclusies.
Verwarring over authenticiteit Youp van ’t Hek op Twitter. Misschien wel de beste grap.
Groet,
@mennomail
|
23 apr 2009
|
Posted by Menno, and filed under Actualiteit, Film
|
Tussen alle horror op het Imagine festival door kwam mij gisteravond echte horror ter oren. Martin Bril overleden. 49 Jaar. Slokdarmkanker. En dat vlak na zijn Rokjesdag, dat dit jaar een stuk vroeger plaatsvond. Gelukkig heeft de man wel alles uit het leven gehaald. Een schrale troost. Toch schrijf ik met een redelijk gevoel van zinloosheid onderstaand verslag van het Imagine festival dag zoveel. Ook al niet om vrolijk van te worden.
Want langzaam aan begin ik de moed te verliezen. Worden er dan echt geen goede horrors meer gemaakt? Vier stuks heb ik er weer gezien. Allevier ruk. Saai, clichematig, inspiratieloos of te vaag. Zoek ik nu de verkeerde films uit of is het aanbod dit jaar zo slecht? Moet ik de progammeurs fronzend aankijken? Ik weet het even niet.
Wat ik zag?
Autopsy (Adam Gierasch, VS 2008)
Groepje jongeren feest (gaap) en stapt lazerus in de auto. Rijdt een man aan (gaap gaap) en wordt in ambulance vervoert naar ziekenhuis voor checkup. Maar ojee, het blijkt een nepziekenhuis te zijn, waar een gekke dokter experimenteert met organen en nieuw vlees nodig heeft (zzzzzzzzzzzzz). Vul de rest maar in. Alles zit er in om het geheel boring as hell te maken. En de mooie jongedame die het verstandigst is overleeft alles. God, wat slecht.
Wijze dame en malle dokter
Strange Girls (Rona Mark, VS 2008)
Low-budget filmpje over een tweeling die zichzelf ontslaat uit het psychyatrisch centrum (jahoor, kan gewoon) en op zichzelf gaat wonen. De meisjes houden zich voor als zwijgzaam contactgestoord stel, maar als ze alleen zijn praten ze voluit en genieten van het leven, al schrijvend en zo nu en dan moordend. Maar oei, de seksuele gevoelens borrelen op en de eens zo innig aan elkaar gehechte tweeling raakt meer en meer van elkaar gedistantieerd, wat uiteraard ernstige gevolgen heeft tegen het einde van de film. Boooooring.
Van dat werk
The Children (Tom Shankland, GB 2008)
Hier keek ik oprecht naar uit. Een veelbelovende Britse rolprent over een knus kerstig samenkomen van twee gezinnen en hun vijf jonge kids. Maar in de bossen rondom het huis heerst een virus dat voor kinderen nogal besmettelijk is. De lieve spruitjes veranderen dan ook stuk voor stuk in emotieloze killers. Een fraai geschoten film die met z’n spannende opbouw en gebruik van de juiste soundtrack bleef boeien tot ongeveer de helft van de speelduur. Daarna stortte alles in als een smaakloze plumpudding en werden alle mogelijke cliché’s boven tafel gehaald, inclusief verdomd irritante vrouwen die alleen maar schreeuwen en hijgen. Ik had meerdere malen doorspoelneigingen. Helaas hebben bioscoopfilms geen afstandbediening. Had veel meer in kunnen zitten.
De tagline van The Children is wél goed: ‘You brought them into this world. Now… They will take you out’
Chemical Wedding (Julian Doyle, GB 2008)
Deze film beschreef Michael Minneboo reeds op deze site. Ik zag ‘m ook, maar ben het niet geheel eens met zijn redelijk positieve recensie. Hoewel deze film (overigens geen 100% horror, maar meer een fantasy/horror/thriller/sci-fi) me het meest aansprak van de vier, miste Chemical Wedding nét dat element wat de aandacht vasthoudt. Het verhaal is namelijk leuk, het uitgangspunt prima, het eerbetoon aan Aleister Crowley okay en de personages in orde. En toch was het een verdraaid lange zit. Zou het liggen aan het feit dat de film erg donker is? Of het scenario rommelig? Ik weet het niet. Als ik er aan terug denk herinner ik me een vermakelijke film. Maar dat had ik niet toen ik in zaal 4 van Tuschinski zat. Lijkt me geen goed teken.
Immersed in Crowley’s uniform of imagery (David Bowie – Quicksand)
Je leest het. Nog altijd niet dé ultieme film gezien. Ja, Let the right one in. Maar die zag ik reeds eerder. Als die niet de publieksprijs wint dan heb ik definitief de hoop op goeie smaak van het Amsterdamse fantasiepubliek verloren. Oja, The Good, the Bad, the Weird, die was ook erg goed. Maar twee films vind ik te mager. Dat kan beter. Gelukkig heb ik nog drie dagen te gaan. En ik ben een optimist.
Deze post maakt deel uit van de Imagine Special op Eeuwig Weekend
|
26 mrt 2009
|
Posted by Menno, and filed under Actualiteit, Overpeinzing
|
Het moet 19-nogwat geweest zijn. ’83 of ’84 ongeveer. Ik deed voor de gein mee aan een tekenwedstrijd van Eru ‘ze smelten de kazen’ Goudkuipje. Van die ranzige smeerkaas die ik nog steeds niet door mijn strot krijg. Tekengod als ik toen ook al was, krabbelde ik een heus ruimteschip op papier dat op weg was naar een grote Eru-planeet. Logisch. Naast mijn tekenblok lag een stripboek van Strijd der Planeten en het moederschip van de hoofdpersonen diende als voorbeeld case. Zorgvuldig tekende ik het na en voorzag mijn variant van kleurtjes met behulp van mijn grote verzameling kleurpotloden.
Na een dosis bloed, zweet en tranen en na goedkeuring van mijn ouders (alsof zij ‘m zouden afkeuren) deed ik ‘m in een envelop en stuurde ‘m naar de Grote Eru fabriek. Wachten en hopen. Ik deed tenslotte mee om de brute hoofdprijs die bestond uit een flink geldbedrag dat vrijelijk te besteden was in een filiaal van speelgoedtoco De Speelboom. Handenwrijvend en schuimbekkend wist ik al waar ik al die centen aan zou uitgeven: Star Wars poppetjes! Het was namelijk tijdens de hoogtijdagen van de Star Wars gekte en mijn broer en ik hadden reeds een behoorlijke verzameling Luke Skywalkers, Princess Leia’s en Han Solo’s. Ook Bib Fortuna, Yoda en de te ontleden C3PO ontbraken niet in onze collectie.
Tot mijn grote verbazing won ik de tekenwedstrijd. Dat wil zeggen, ik werd tweede ofzo. Of derde. Daar wil ik vanaf wezen. Feit was wel dat ik de prijs van 200 gulden (!) aan speelgoed had gewonnen en dit hoogstpersoonlijk mocht komen ophalen tijdens een of andere fandag in de hoofdstad. Euforie van jewelste, dat snap je. Helemaal naar de Grote Stad (we woonden in het hoge noorden) en 200 harde knaken te spenderen aan Star Wars. The force was strong in me. Het feestfestijn zou overigens gepresenteerd worden door mr. Ren je Rot Martin Brozius. Niet dat dat mij iets boeide; ik wilde naar De Speelboom.
Toen de dag was aangebroken en mams, bro en ik in de auto naar oma reden (die woonde in Amsterdam) werd mijn opwinding bruut verstoord door de mededeling dat ik van die 200 gulden één achtste moest afstaan aan mijn broer. ‘Dat is wel zo aardig’, vond mijn moeder. Belachelijk vond ik het. ‘Wie had op die fokking prent zitten ploeteren? Waarom moest ik nu zo nodig een broer hebben? Kan jij niet dood?’ En meer van dat soort doodnormale gedachten voor een kind van 8 gingen door mij heen. Maar goed. So be it. Had ik nog 175 gulden. Handje contantje van de Broziusmeister. Kon ik nog voldoende Star Wars goud voor scoren.
In de feestzaal aangekomen was het druk. Harde muziek en honderden ouders met kids schreeuwden als bezetenen. Of zoiets. Eerlijk gezegd weet ik het niet meer zo goed. Ik weet wel dat Martine Bijl in de jury zat en ik haar en nog twee juryleden tijdens het officiële gedeelte met links de hand schudde. Met mijn rechterhand moest ik de stapels cadeau’s die ik naast mijn 200 gulden had gekregen vasthouden. Ik deed daar niet moeilijk over.
Martin Brozius zelf herinner ik me als een zeer vriendelijke clowneske man met kleurrijke kostuums. Ik weet nog dat hij mij tijdens zijn praatjes een paar keer aankeek. Vond ik wel een beetje eng. Tenslotte was hij Ren je Rot in persoon en die kende ik alleen van de televisie. Nu stond ‘ie daar echt. Beetje het Sinterklaas gevoel, zeg maar. Er werd die middag nog een potje live Ren je Rot gedaan. ‘Ja zeg, take forever!’ verzuchtte ik ongeduldig, al was dat destijds ongetwijfeld niet in het Engels.
Na de show mochten we dan ein-de-lijk naar De Speelboom. Ik rende me rot richting de Star Wars hoek en ik kocht een Jabba de Hutt op een plateautje compleet met dat irritante beestje dat altijd bij hem zit, een Tauntaun met verwijderde ingewanden zodat Luke erin opgewarmd kon worden, een speeder-bike en weet ik veel wat nog meer. De adrenaline spoot in elk geval door mijn lichaam. Ik was de koning te rijk. Het was een van de mooiste ervaringen in mijn prille kapitalistische leventje.
Terwijl ik dit tiep ligt al het Star Wars speelgoed dat mijn broer en ik bezitten in een doos in een opbergkast boven. De Tauntauns zijn een beetje beschadigt en een aantal poppetjes missen wat ledematen daar onze hond die destijds afbeet, maar het merendeel heeft de tand des tijds doorstaan. Ook mijn broer leeft gelukkig nog.
Martin Brozius helaas niet. Hij stierf dinsdagavond in een ziekenhuis hier ergens in Amsterdam. De beste man werd 67 jaar. Een jeugdheld die ik bij deze wil bedanken voor een bijzondere dag.
Update: nu ook met fotografisch bewijsmateriaal:
Dit stuk schreef ik voor Eeuwig Weekend.
|
Tags:
|
|
5 mrt 2009
|
Posted by Menno, and filed under Actualiteit, TeeVee
|
Ja, je wordt er al kapot mee gespamd en nu ook nog effe hier. Maar hey: tis wel een goed doel. Op 1 april 2009 wordt van alle publieke omroepen namelijk het aantal leden geteld. Op basis daarvan wordt bepaald hoeveel zendtijd elke omroep krijgt. Door lid te worden van de VPRO voor slechts 6 euro 80 help je VPRO-titels als In Europa, Tegenlicht, 3VOOR12, Boeken, Metropolis, Noorderlicht, Holland Sport, Over Vaders en Zonen, 24 Uur met, Draadstaal, Cinema.nl en Van Moskou tot Magadan te blijven bestaan
Daarbij, je kan een dvd van Rembo en Rembo uitkiezen als kado!
|
Tags:
|
|
19 jan 2009
|
Posted by Menno, and filed under Actualiteit, TeeVee
|
Hm, da’s niet veel. De Britse pond staat momenteel lager dan onze euro. Waar wij in Holland een frikandel kunnen trekken voor 1 euro, moet een Engelsman met een duppie extra over de brug komen. Een dramatisch dieptepunt. Gelukkig kunnen de Engelsen nog wel teevee maken. Dat bleek gisteravond weer, toen de BBC deel 1 van de wonderschone serie The city uncovered with Evan Davis uitzond. Onderwerp? De kredietcrisis.
In deze tijd van financiële krapte komt de Britse televisie met een 3-delige documentaireserie over de kredietcrisis. Het eerste deel, ‘Banks and how to break them’, behandelde de rol die banken spelen in de grootste financiële chaos ter wereld. De charismatische econoom Evan Davis (denk aan de oudere broer van Bond-acteur Daniel Craig, maar dan een tikkie loensend en met minder haar), tevens presentator van dat andere BBC programma Dragon’s Den, praat 60 minuten een programma aaneen over pittige materie. Nu ja, laat ik gewoon eerlijk zijn: ik snap de ballen van de oorzaken, gevolgen, en risico’s van de huidige kredietcrisis. Ik heb oprecht geprobeerd me er de afgelopen maanden in te verdiepen maar op een of andere manier schoten mijn gedachten na een minuut of twee alweer naar de puzzel die ik met Lara Croft aan het oplossen ben in Tomb Raider Underworld. Davis is er gisteren wonderwel in geslaagd mijn aandacht een uur (ik herhaal: een uur!) vast te houden.
Evan Davis
BBC
Hoe flikken ze het toch altijd weer, die Britten. Wat maakt hun programma’s, hoe simpel ook, zo goed? Ik weet het niet. Het valt wel op dat de presentatoren altijd op hun plek zijn. De juiste man in het juiste programma! Altijd geestig, intelligent, charismatisch, vakkundig. Neem Stephen Fry in QI, Jeremy Vine in Eggheads, Anne Robinson in The Weakest Link, Jeremy Clarkson, Richard Hammond en James May in Top Gear en om over Jonathan Ross nog maar te zwijgen. Ray Cokes was er overigens ook één, al was hij VJ bij MTV in de jaren ’90. Evan Davis misstaat geenszins in dit rijtje. Je hangt aan z’n lippen als hij het heeft over hypotheken, leningen, aandelen, investeringen en meer van dat soort saaie zaken.
The city uncovered with Evan Davis
Beeldtaal
Een andere kracht van het programma The city uncovered with Evan Davis (en andere documentaires van de BBC) is de wijze van het aan de man brengen. Zo worden de talking heads tot het minim beperkt. De geïnterviewden komen niet langer dan een halve minuut aan het woord, waarna er weer spannendere zaken in beeld worden gebracht. Ook praat Davis de aflevering, naast de voice-overs, aan elkaar op de locatie zelf. En dat zijn niet de minste plekjes. Kosten noch moeite worden gespaard om Davis zijn zegje te laten doen in Washington, Londen, Venetië en New York. En daar schieten de Engelse cameramannen mooie plaatjes. Maar de grootste aantrekkingskracht zit ‘m toch wel in de visualisatie. Het illustreren van hetgeen besproken wordt. En dat gebeurt op zo’n inventieve manier dat het wel móet boeien.
Voorbeeldje. Hoe illustreer je de wijze hoe de Lehman Brothers en Northern Rock banken om zijn gegaan met het lenen en betalen van hypotheken? Gewoon door de banken zelf, de immense wolkenkrabbers, bij nacht te filmen en via een computeranimatie de lichtjes aan en uit te schakelen. Zie een prachtige grafiek die niet treffender had kunnen worden vormgegeven.
Richard Fuld, de hoge baas van Lehman Brothers Holdings.
Volgens CNN een van de grootste schuldigen aan de huidige kredietcrisis. Foto: Reuters Pictures
Maar er zitten meer grapjes in de serie, die alles met de combinatie beeld en voice-over te maken hebben. Nog een voorbeeldje: Davis heeft een gesprek met een hondenbezittende professor. Dan is er een shot van de twee al pratend aan de wandel met de hond en een subtiele voice-over die de woorden ‘aan het lijntje houden’ bevat. Zo zit de serie uitstekend voorbereid en subliem nabewerkt vol met prachtige beeldtaal, welke me overigens ook deed denken aan weer een andere BBC documentaireserie: How Art made the World. Met wéér zo’n sjieke interessante presentator, Nigel Spivey.
Maar terug naar Evan Davis, die in klare taal de oorsprong van het woord ‘bank’ uitlegt, uiteenzet dat de term ‘rocket science’ helemaal niet misplaatst is als het op de ingewikkelde formules in de bankindustrie aankomt en het volkomen helder maakt hoe het allemaal mis kon gaan in de financiele wereld. Mij hield ‘ie in elk geval een uur lang voor de buis, iets wat écht niet makkelijk is.
De tweede en derde afleveringen van The city uncovered with Evan Davis zijn woensdag 21 en 28 januari te zien op BBC 2 om 22:00 uur Nederlandse tijd.
Mocht je in Engeland wonen dan kun je aflevering 1 hier online bekijken.
Dit artikel verscheen eerder op Eeuwig Weekend.
|
Tags:
|
|
15 jan 2009
|
Hm, da’s niet veel. De Britse pond staat momenteel lager dan onze euro. Waar wij in Holland een frikandel kunnen trekken voor 1 euro, moet een Engelsman met een duppie extra over de brug komen. Een dramatisch dieptepunt. Gelukkig kunnen de Engelsen nog wel teevee maken. Dat bleek gisteravond weer, toen de BBC deel 1 van de wonderschone serie The city uncovered with Evan Davis uitzond. Onderwerp? De kredietcrisis.
In deze tijd van financiële krapte komt de Britse televisie met een 3-delige documentaireserie over de kredietcrisis. Het eerste deel, ‘Banks and how to break them’, behandelde de rol die banken spelen in de grootste financiële chaos ter wereld. De charismatische econoom Evan Davis (denk aan de oudere broer van Bond-acteur Daniel Craig, maar dan een tikkie loensend en met minder haar), tevens presentator van dat andere BBC programma Dragon’s Den, praat 60 minuten een programma aaneen over pittige materie. Nu ja, laat ik gewoon eerlijk zijn: ik snap de ballen van de oorzaken, gevolgen, en risico’s van de huidige kredietcrisis. Ik heb oprecht geprobeerd me er de afgelopen maanden in te verdiepen maar op een of andere manier schoten mijn gedachten na een minuut of twee alweer naar de puzzel die ik met Lara Croft aan het oplossen ben in Tomb Raider Underworld. Davis is er gisteren wonderwel in geslaagd mijn aandacht een uur (ik herhaal: een uur!) vast te houden.
Evan Davis
BBC
Hoe flikken ze het toch altijd weer, die Britten. Wat maakt hun programma’s, hoe simpel ook, zo goed? Ik weet het niet. Het valt wel op dat de presentatoren altijd op hun plek zijn. De juiste man in het juiste programma! Altijd geestig, intelligent, charismatisch, vakkundig. Neem Stephen Fry in QI, Jeremy Vine in Eggheads, Anne Robinson in The Weakest Link, Jeremy Clarkson, Richard Hammond en James May in Top Gear en om over Jonathan Ross nog maar te zwijgen. Ray Cokes was er overigens ook één, al was hij VJ bij MTV in de jaren ’90. Evan Davis misstaat geenszins in dit rijtje. Je hangt aan z’n lippen als hij het heeft over hypotheken, leningen, aandelen, investeringen en meer van dat soort saaie zaken.
The city uncovered with Evan Davis
Beeldtaal
Een andere kracht van het programma The city uncovered with Evan Davis (en andere documentaires van de BBC) is de wijze van het aan de man brengen. Zo worden de talking heads tot het minim beperkt. De geïnterviewden komen niet langer dan een halve minuut aan het woord, waarna er weer spannendere zaken in beeld worden gebracht. Ook praat Davis de aflevering, naast de voice-overs, aan elkaar op de locatie zelf. En dat zijn niet de minste plekjes. Kosten noch moeite worden gespaard om Davis zijn zegje te laten doen in Washington, Londen, Venetië en New York. En daar schieten de Engelse cameramannen mooie plaatjes. Maar de grootste aantrekkingskracht zit ‘m toch wel in de visualisatie. Het illustreren van hetgeen besproken wordt. En dat gebeurt op zo’n inventieve manier dat het wel móet boeien.
Voorbeeldje. Hoe illustreer je de wijze hoe de Lehman Brothers en Northern Rock banken om zijn gegaan met het lenen en betalen van hypotheken? Gewoon door de banken zelf, de immense wolkenkrabbers, bij nacht te filmen en via een computeranimatie de lichtjes aan en uit te schakelen. Zie een prachtige grafiek die niet treffender had kunnen worden vormgegeven.
Richard Fuld, de hoge baas van Lehman Brothers Holdings.
Volgens CNN een van de grootste schuldigen aan de huidige kredietcrisis. Foto: Reuters Pictures
Maar er zitten meer grapjes in de serie, die alles met de combinatie beeld en voice-over te maken hebben. Nog een voorbeeldje: Davis heeft een gesprek met een hondenbezittende professor. Dan is er een shot van de twee al pratend aan de wandel met de hond en een subtiele voice-over die de woorden ‘aan het lijntje houden’ bevat. Zo zit de serie uitstekend voorbereid en subliem nabewerkt vol met prachtige beeldtaal, welke me overigens ook deed denken aan weer een andere BBC documentaireserie: How Art made the World. Met wéér zo’n sjieke interessante presentator, Nigel Spivey.
Maar terug naar Evan Davis, die in klare taal de oorsprong van het woord ‘bank’ uitlegt, uiteenzet dat de term ‘rocket science’ helemaal niet misplaatst is als het op de ingewikkelde formules in de bankindustrie aankomt en het volkomen helder maakt hoe het allemaal mis kon gaan in de financiele wereld. Mij hield ‘ie in elk geval een uur lang voor de buis, iets wat écht niet makkelijk is.
De tweede en derde afleveringen van The city uncovered with Evan Davis zijn woensdag 21 en 28 januari te zien op BBC 2 om 22:00 uur Nederlandse tijd.
Mocht je in Engeland wonen dan kun je aflevering 1 hier online bekijken.
