|
15 jan 2008
|
Het extreem mooie en gruwelijk spannende spel dat ik momenteel speel, Half-Life 2 (zie hiero), is gemaakt door de creatieve helden van Valve Corporation, een game-ontwikkelaar in da US. Allemaal leuk en aardig, maar waar viel mijn oog vandaag op, tijdens een onbestemde surfsessie op het wereldwijde web? Valve heeft naast het fabriceren van het apocalyptische Half-Life 2 niet stilgezeten en komt zomer 2008 met een nieuw spel. Een spel waar ik nu al reikhalzend, kwijlend en hunkerend naar uitkijk: Left 4 Dead!
De vier overlevers met daarachter fans van Michael Jackson
In dit spel zombies en overlevers. Agressieve allesverslindende geïnfecteerden versus immune overlevers, gesitueerd in een vergane, vernietigde moderne stad. Ik zeg: doe mij dat spel! Want wat is er nu mooier dan zo’n scenario? Beetje schieten op zombies en hopen te overleven. Misschien als je zelf de zombie kan zijn? Jepzeker, dat kan! Left 4 Dead wordt namelijk een multi-player game, waarbij je kunt kiezen of je de geïnfecteerde of de overlever wilt zijn! Een strijd tussen jou en anderen online.
Screenshot uit Left 4 Dead
De geïnfecteerden kunnen rennen in dit spel en daarmee lijkt de langer lopende trent van rennende zombies (28 Days Later, Resident Evil, Dawn of the Dead (2004)) door gezet te worden om zich definitief op de kaart te zetten. De langlopende traditie van strompelende zombies (Night of the Living Dead, Dawn of the Dead (1978), Day of the Dead) wordt volledig genegeerd. Romero en zijn volgelingen zullen walgen bij deze rennende ondoden, maar ze kunnen getroost worden met de gedachte dat het slechts geïnfecteerde mensen zijn, géén levende doden. Maar sommige mensen kunnen er écht niet tegen!
Hoe dan ook: dat wordt zweten deze zomer. Gelukkig komt het spel ook uit voor de PC zodat ik niet weer naast de pot pies (die andere zombiegame, Dead Rising, verscheen alleen op de X-Box 360). Wie strijdt er met mij tegen die ongelovige overlevers?
Ik niet rennen?! Moet jij eens opletten!
Meer info op de site van Left 4 Dead en hiero een Nederlands interviewtje met een van de makers.
|
Tags:
|
|
2 nov 2007
|
Gooi Day of the Dead en The Birds in een blender, strooi er een snufje Alice in Wonderland en een wolkje Through the Looking Glass door en mix het doorelkaar. Giet de pap in een kom en roer er een flinke dosis Mad Max en Alien: Ressurection doorheen en maak het af met een kopje The Walking Dead. 95 Minuten in de bioscoopstoel en je hebt een prima film.
Resident Evil: Extinction, ofwel het derde deel uit de reeks, is een goed te verteren film, als je van eerder genoemde ingrediënten houdt. Nu ben ik sowieso gek op apocalyptische epossen (Children of Men, ook al zo mooi!). Prachtig om te zien hoe de aardkloot kapot gaat en de wereldbevolking ten onder gaat aan natuurrampen, virussen of oorlogen. En dat is nu precies wat er loos is in deze film. Niet alleen is bijna de gehele mensheid dood (nou ja, doodachtig *), de wateren veranderd in grote zandvlaktes en de Aarde doodziek. Resident Evil: Extinction bevat prachtige beelden van duizenden zombies, hordes bloeddorstige raven en een verlaten en onder zand bedolven Las Vegas. Milla Jovovich is cooler als ooit en de actie adembenemend.
Stoere chick Alice op de Resident Evil: Extiction filmposter
Kleine kanttekening: ik ben nogal into Resident Evil. Ik speel het Playstation spel (Resident Evil 4) al een kleine maand nu, zag gister de eerste twee films en vandaag deze derde prent. En een nieuw spel (Resident Evil – Code: Veronica X) is besteld. Kan het nog nerderiger? Vast wel, maar de reeks intrigeert me.
Stoere bink Leon in het spel Resident Evil 4
Resident Evil Het bevat alles: actie, survival-horror, levende doden/zombies, interessante (maar bordkartonnen) karakters, de grootste chichématige oneliners, mooie vrouwen, mutanten, schieten met de meest vindingrijke wapens, transformerende monsters, brute actie en subtiele humor. En ja, dat vind ik leuk om naar te kijken. De films zijn gebaseerd op de games en laten zich daardoor bekijken als ‘cut scenes’. De filmpjes die je als speler tussen de interactie voorgeschoteld krijgt. De personages in de films zijn zo plat als een dubbeltje, de verhaallijnen flinterdun en de actie over-the-top. En soms is dat erg lekker om naar te kijken en om aan deel te nemen. Genieten op de bank dus, tijdens deze donkere dagen, met de films en de games.
Stoere bitch Ada Wong, hoe een computeranimatie sexy kan zijn
* Vrij naar Ty Burell’s karakter Steve in de remake van Dawn of the Dead (2004):
Kenneth: Is everyone there dead? – Steve: Well, dead-ish
|
Tags:
|
|
6 okt 2007
|
In George Orwell’s roman ‘1984’ is het kamer 101 waar de hel losbreekt.
In Stephen King’s roman ‘The Shining’ kun je kamer 237 maar beter vermijden.
En in ‘1408’, een ander (kort) verhaal van King, is het, jawel, kamer 1408 die je wijselijk links moet laten liggen.
Kamers 101, 237 en 1408. Ik zou er niet in gaan…
‘1408’ is het zoveelste verhaal van horrorschrijver Stephen King dat verfilmd is en momenteel in de Nederlandse bioscopen draait. De film handelt over de cynische schrijver Mike Elston die zo gek is om, ondanks nadrukkelijke afraders, spookkamer 1408 (opgeteld 13!) van het Dolphin Hotel aan de 2245 (opgeteld 13!) Lexington Street te New York te betrekken. Gekkie. Vragen om problemen, die dan ook volgen.
Stephen King schreef het korte verhaal in 1997 en grijpt terug op onderwerpen die hij eerder in The Shining (1977) behandelde: een schrijver die gek wordt van zijn omgeving, een spookhotel en vooral een spookhotelkamer. Ook The Shining werd verfilmd en wel door wijlen Stanley Kubrick in 1980. En laat die film nu behoren tot één van mijn favorieten en samen met ‘The Exorcist’ tot de engste film ooit. King zelf was verre van tevreden over Kubricks verfilming en produceerde in 1997 een draak van een televisie-remake, maar die blunder vergeven we hem maar. Kubricks versie is op alle vlakken geslaagd en topt Kings roman. ‘1408’ van regisseur Mikael Hafstrom toont nog eens extra waarom The Shining zo’n ontzettend sterke film is. Waar Kubrick glansrijk slaagt, faalt Hafstrom.
Een mooie gelegenheid om The Shining weer eens van de plank te pakken en te prediken:
10 Redenen waarom The Shining de beste horrorfilm aller tijden is.
Lees verder… »
|
Tags:
|
|
22 jul 2007
|
Toen ik laatst een paar dagen in Londen vakantiëerde, werd de komst al luid en duidelijk aangekondigd op posters en de dubbeldekker-bussen. 11 Mei zou 28 Weeks later zijn première beleven in de UK. Omdat wij onze tijd in Engeland niet binnen de muren van een bioscoop wilden spenderen, besloot ik de film, waar ik enorm naar uitkeek, tezijnertijd wel in Nederland te bekijken niet wetende dat-ie hier pas 20 september in de bioscoop komt. Ik herhaal: 20 september!
Aankondigingen op Londense bussen
Zieke horrorfanaticus als ik ben en vooral van de betere zombieflick, moest ik het doen met de gruwelijk vette trailer en enkele vrijgegeven clips, wachtend op de dag dat ik naar de bios mag. Dat zou ik nooit redden. Voorganger ’28 Days later’ (2002) heb ik al tig keer gezien en de komst van George A. Romero’s ‘Diary of the dead’ duurt ook nog eeuwen. What to do? Het internet dan maar? Waarom niet eigenlijk. Ik koop de film toch wel als-ie over duizend maanden in de winkel ligt. Maar helaas was er lange tijd enkel een cam-versie te vinden. Zelfs varianten nagesynchroniseerd in het Duits, Russisch en Frans. Ik ben gek op taal, maar dat is echt niks voor mij. Maar vandaag was het raak. De dvd-screener was uitgelekt. En gelijk maar voorzien van Nederlandse ondertitels. Als een iets te enthousiaste adhd’er met hyperventilatie laadde ik de 800 mb neder en zette de fik in de disc. Een half uurtje later zat deze jongen voor de teevee. Met ’28 Weeks later’ in perfecte kwaliteit in de dvd-speler. Acht weken eerder dan zou mogen. Sorry, 20th Century Fox!
Deze posters verschenen 28 dagen voor de première overal in Londen
|
Tags:
|
|
11 jul 2007
|
Snoeihard geweld had hij in ‘Reservoir Dogs’ al behandeld, zijn hommage aan de B-film was gemaakt (‘Kill Bill’ volume I en II) en zelfs zijn magnum opus had hij met ‘Pulp Fiction’ al afgeleverd. Nu richt regisseur Quentin Tarantino zich op de exploitation-film.
De exploitation-film floreerde in de jaren zeventig. Het genre stond voor over-the-top actie, splatterhorror met de ketchupfles binnen handbereik, veel bloot, seks en geweld en – vooral – veel slecht acteerwerk. Grote sterren waren onbetaalbaar. Dat het acteerwerk beneden de maat was, moest de kijker maar voor lief nemen. In deze films draait het om snel geld verdienen in plaats van om kwaliteit.
De exploitation-films hadden op hun beurt weer subgenres, zoals blaxploitation (films met zwarte acteurs gemaakt voor een zwart publiek), motormuizenfilms, kannibalenfilms en women in prison-films. Ze vonden gretig aftrek bij een select maar fanatiek publiek in Europa en Amerika. Daar werden ze vertoond in zogenaamde ‘grindhouses’, achteraftheatertjes waar twee films achtereen vertoond werden (‘double features’).
Typische exploitation-filmposter, ‘Prison Girls’ (1972)
NEP-TRAILERS
De 44-jarige Tarantino is een enorme filmfreak. Vooral van de ‘foute’ films uit de jaren zeventig lust hij wel pap. Zijn liefde voor de B-film resulteerde eerder in het tweedelige meesterwerk ‘Kill Bill’, waarin de nagesynchroniseerde spaghettiwesterns en de kung-fu samoerai films van weleer hoogtij vierden.
Het ultieme eerbetoon aan deze exploitation-films maakte Tarantino de afgelopen jaren met regisseur en maatje Robert Rodriguez (‘Sin City’ (2005)). Zij namen het gegeven van de grindhouse-bioscopen en double-features letterlijk en schreven en regisseerden beiden een film, compleet met een viertal nep-trailers. In het project ‘Grindhouse‘ (vette website) neemt Rodriguez met ‘Planet Terror’ de zombiethriller voor zijn rekening, terwijl Tarantino met ‘Death Proof’ een ode aan het slashergenre brengt.
|
Tags:
|
