Home

Displaying Tag 'Therapie'

23 nov 2009
Posted by Menno, and filed under TeeVee

Ik heb een nieuwe serie ontdekt. Na het volgen van drie reeksen Dexter en een vierde aan de gang (mijn god, wat goed), werd het tijd voor iets anders. Wederom Amerikaans en alweer vol “soapie” verhaallijnen, maar ditmaal gestript tot de absolute basis: talking heads. Psychiater en patiënt. Eén kamer. That’s it. In Treatment.

in-treatment-posterGabriel Byrne (een acteur die ik al hoog had zitten na zijn sublieme rollen in The Usual Suspects en Stigmata. Een tweede Al Pacino. Mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik zeggen) vertolkt psychiater Paul Weston die elke week dezelfde vier patiënten aanhoort (in Amerika werd de serie werkdagelijks uitgezonden). De vijfde dag gaat hij zelf in treatment bij een bevriende therapeut, want al die zware verhalen gaan je niet in de koude kleren zitten (“I’m losing patience with my patients”).

De HBO serie heeft alles mee: ijzersterke acteurs, intelligent scenario, de juiste muziek, prima montage, maar vooral uitstekend camerawerk. Twee mensen tegenover elkaar, pratend. Dat kan al snel boring as hell worden. Gelukkig is dat het geenszins en dat ligt echt niet alleen aan het acteerwerk. De camera is een derde persoon. Net zo aanwezig als de zielenknijper en de hulpwillende en verantwoordelijk voor de helft van de intensiteit. Als kijker zit je er bovenop. Mediumshots worden afgewisseld met extreme close-ups en een subtiele zoom zuigt je langzaam maar zeker in de wereld van de hoofdpersonen.

In Treatment

Camera-as
De afleveringen van In Treatment zitten uitermate vernuftig in elkaar. In principe is elk half uurtje hetzelfde, patiënt X zit tegenover de psychiater en vertelt zijn verhaal en elke sessie heeft rond een minuut of 15 een kwinkslag. Dan start er heel zachtjes een muziekje. Er gebeurt iets. De patient heeft een doorbraak of de psychiater komt met een onverwachte analyse. De camera speelt op zulke momenten mee en overschrijdt de camera-as (de denkbeeldige lijn die loopt tussen de twee personen).
Een voorbeeld uit aflevering 5, de tweede sessie met Laura. Na een kwartier krijgt het gesprek een twist. Paul legt een gevoelig punt bloot en de sfeer veranderd. Een kwartier lang vond het gesprek plaats met de kijker aan de ene kant van de as (screenshot 1 en 2) en plots staat ‘ie aan de andere kant (screenshot 3 en 4). Iets wat absoluut “not done” is, heb ik geleerd toen ik Camera studeerde aan de Filmacademie. Nimmer overschrijd je de camera-as, want dat wekt verwarring. En laat dat nu precies de bedoeling van de regisseur zijn!

In Treatment

In Treatment

In Treatment

PDVD_008

In minder drastische gevallen wordt deze switch eerst aangekondigd door de camera die langzaam over de grens rijdt. Het betekent echter altijd verandering.

Alleen hierom al is het kijken naar In Treatment een genot. Maar het is natuurlijk ook het voyeuristische aspect. Lekker meegluren bij de sessies van een psychiater. En het volgen van de ontwikkelingen, de doorbraken, de bekentenissen en de problematieken. Intelligente soap. Vijf dagen in de week, negen weken lang. Als je het via de beeldbuis volgde natuurlijk. Inmiddels ben ik bij aflevering 20 en zijn alle patiënten vier keer langsgekomen. Ik ben nog niet eens op de helft. Seizoen 1, alweer van januari 2008, telt namelijk 43 afleveringen. En dan is er ook nog een tweede seizoen en een derde is in de maak. Prachtige televisie. Na deze winter heb ik therapie nodig.

xfactor
xfactor
 
xfactor
Dit is de webstek van Menno Kooistra. Alles wat zich binnen de digitale muren van Mennomail.nl afspeelt is beveiligd door deze jongen: ©.