|
27 apr 2010
|
Dylan solliciteerde onlangs naar de hoofdrol in It’s Alive part II.
Raaaaaah!
|
25 feb 2010
|
Vandaag vindt de première plaats van Tim Burtons Alice in Wonderland. Ondergetekende is groot fan van het originele verhaal van Lewis Carroll en het fenomeen Alice en kijkt uit naar de versie van Burton. Jij ongetwijfeld ook. Als service van Eeuwig Weekend laten we hieronder live de Koninklijke wereldpremière zien met sterren als Johnny Depp, de regisseur zelf en natuurlijk Alice gespeeld door de formidabele Mia Wasikowska (eerder te zien als Sophie in In Treatment) op de rode loper.
Eerder schreef ik een uitgebreid artikel over Alice in Wonderland en haar invloed op de westerse maatschappij. Onder de live-stream kun je dit lezen.
Het evenement met interviews en exclusief materiaal begint om 19:15 uur vanavond. Laat vooral in de reacties weten wat je verwacht van deze film.
Wel eens het interieur van je woning in de spiegel bekeken? Ziet er behoorlijk anders uit en het biedt een nieuwe, afwijkende blik op je eigen bekende wereld. Een nieuwe wereld die je ook kunt bezoeken als je je ogen sluit. Je eigen brein is tenslotte tot de meest bizarre fantasieën in staat. En mocht je ook daar geen inspiratie uit kunnen halen dan zijn er de drugs nog altijd.
Lewis Carroll (Charles Lutwidge Dodgson) was hier een meester in. LSD, de drug en vooral de gevolgen ervan, waarmee zijn bekendste verhaal, Alice in Wonderland, vaak wordt geassocieerd, was er nog niet in de tijd dat hij het schreef. Wel scheen de man last te hebben van zware migraine aanvallen en bijbehorende hallucinaties. Bewust of niet, het overbekende verhaal van Alice is sinds zijn verschijning in 1865 het ultieme verhaal over het vluchten naar een andere realiteit. Het boek, dat oorspronkelijk ‘Alice’s Adventures in Wonderland’ heet, en diens opvolger, Through the Looking-Glass (1871), zijn wereldberoemde meesterwerken en staan aan de basis van de populaire cultuur in de moderne westerse maatschappij. Zonder Alice geen Matrix films van de Wachowski broers, ‘I Am the Walrus’ van The Beatles, de spannende verhaallijn in Lost of schilderijen van Salvador Dali.
Illustratie van John Tenniel uit Alice’s Adventures in Wonderland
Het Alice-verhaal van Carroll is gebaseerd op een écht meisje die Alice Lidell heette. De schrijver maakte op een middag een boottocht met de 10-jarige Alice en twee andere meisjes (toen kon dat nog) aan wie hij een verhaaltje vertelde om de tijd te doden. De meisjes vonden het prachtig en Carroll schreef het allemaal op. Het boek werd later voorzien van de onsterfelijke en nog immer schitterende illustraties van John Tenniel. Vanaf het begin werd Alice een immens succes. Het vervolg (letterlijk een spiegelbeeld van het eerste deel) verkocht zelfs nog beter. Inmiddels is het verhaal in 125 talen vertaald en bestaan er over de honderd verschillende edities van het boek, die vaak bestaan uit een bundeling van de twee verhalen. Carroll is na Shakespeare de meest geciteerde auteur.
Disney’s Alice
In 1951 verscheen de Disney-animatie Alice in Wonderland. De film maakte van Alice het knappe blonde meisje in blauwe jurk met wit schort, zoals velen haar nog altijd zien en gaf in feite het startschot voor Alice als cultureel icoon en het verhaal (met elementen uit beide boeken) fungeerde als fundament voor alle mogelijke uitingen in de media, zoals muziek, schilderkunst, opera, toneel, games, ballet, televisie en film. En dit terwijl de animatiefilm eigenlijk oude koek was. Het verhaal was reeds drie maal eerder verfilmd, in 1903, 1933 en 1951.
Acht maal Alice in een verfilming. Van links naar rechts, van boven naar onder:
1903, 1933, 1951, 1972, 1976, 1985, 1988, 1991
Alice als cultureel icoon
Vanaf 1951 ging het hard met het kleine meisje. Net als in het verhaal groeide haar status als kool. Na de Disney verfilming volgden niet minder dan tien films gebaseerd op Carrolls boeken. Noemenswaardig zijn de soft-pornografische musical verfilming uit 1976, de versie uit 1985 met Sammy Davis Jr. als rups (caterpillar) en de 1988 versie van de Tsjechische animator Jan Svankmajer. In de hoogtijdagen van de flowerpower komt de Amerikaanse band Jefferson Airplane met het nummer ‘White Rabbit’ (1967) waarin niet alleen Alice bij naam wordt genoemd, maar ook de dormouse, de caterpillar, the Red Queen en the White Knight. Het nummer is een ode aan Carrolls verhaal, maar ook een sneer naar de moeders die lieflijk voorlezen uit Alice die van alles inneemt dat haar voorkomen en visie beïnvloed en dan verbaasd zijn dat hun kinderen later ook naar geestverruimende middelen grijpen. Het lied dat overduidelijk over drugsgebruik gaat, kwam probleemloos door de censuur van de radio. Feed your head!
MP3: Jefferson Airplane – White Rabbit
[audio:http://www.mennomail.nl/audio/Jefferson_Airplane_White_Rabbit.mp3]
Down the rabbit-hole
Witte konijntjes met haast, de rabbit-hole, het malle theeclubje, de pijprokende rups, de walrus en de timmerman, de spiegel als entree, het oplossen van raadsels en puzzels, het levende kaartenspel en schaakspel, de egg-man. De invloed van Alice in Wonderland is onherroepelijk en onvermijdbaar aanwezig in alle facetten van onze samenleving. Het vormt de basis voor ontelbaar veel films, muziek en literatuur. Het is simpelweg overal en begint zo langzamerhand de bijbelse referenties naar de kroon te steken. Alice als concurrent voor Jezus; het moet niet gekker worden.
Als er honderden, zo niet duizenden werken op je boeken zijn geïnspireerd, er een syndroom naar jouw creatie is vernoemd, filosofen Alice’s woorden citeren, het ‘lolita-complex’ terug is te voeren naar Alice en ‘down the rabbit-hole’ een ingeburgerde term is geworden voor heroïne in je ader spuiten, ja, dan heb je wel een indruk achtergelaten.
Hihi: KES
Er wordt vaak beweerd dat Caroll zelf een fervent opiumgebruiker was, wat wellicht zijn vreemde fantasieën verklaard. Maar zoals gezegd kunnen het ook zijn migraine aanvallen zijn geweest. Ook worden er vraagtekens gezet bij zijn fascinatie voor kinderen. Het ging zelfs zo ver dat hij graag naaktfoto’s van kleine meisjes maakte. Daar kwam wijlen Wacko Jacko niet mee weg. Hoe dan ook, om een verhaal als Alice te schrijven moet je ook wel een beetje een verdraaide geest hebben. Carroll stond in elk geval bekend als groot liefhebber van surrealisme en het onderbewuste. Eén iemand moet de eerste zijn en dat wordt hem in grote dank afgenomen.
Invloeden
Want zonder Alice geen Matrix (1999) waarin Neo het witte konijn volgt, net als Donnie Darko (2001) overigens. Die valt ook in slaap voordat hij achter een man in konijnenpak aansjokt. En wat dacht je van ‘Lost’, waarvan de vierde aflevering van seizoen 1 zelfs ‘White Rabbit’ heet en de laatste van het derde seizoen ‘Through the Looking-Glass’. De eerste Resident Evil film (2002) is zelfs helemaal gebaseerd op Alice. Niet voor niets draagt de hoofdpersoon haar naam, wordt het T-virus getest op een wit konijn, bieden spiegels de toegang tot een ondergronds lab, kijkt een personage telkens op zijn horloge (net als het konijn) en heet de grote vijand ‘Red Queen’ die Alice aanspoort om iemand te onthoofden (“off with her head!”). En zo zijn er meer films die Alice als basis hebben: Labyrinth (1986), Spirited Away (2001), Mirrormask (2005), Pan’s Labyrinth (2006) gaan allemaal over een jong meisje in een fantasiewereld die puzzels moet oplossen en/of opdrachten uitvoeren.
Sarah in Muppetland. Jennifer Connelly en David Bowie in ‘Labyrinth’.
In de popmuziek zijn Alice’s invloeden ook ontelbaar. Beatle John Lennon was een groot fan van het verhaal en baseerde ‘I Am the Walrus’ (1967) er op. Het was ook niet toevallig dat hij later in New York vlakbij Central Park ging wonen waar bronzen beelden van talloze Alice-karakters staan.
Alice in Central Park
Ook staat Carroll op de cover van het album ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ (1967). Het is ook niet moeilijk te gissen waar de band Alice in Chains hun naam vandaan heeft. Marilyn Manson noemde een van zijn albums ‘Eat me, drink me’ (2007) naar de cake en drank die Alice inneemt en is bezig met een film gebaseerd op het leven van Lewis Carroll (klikkerdeklik). En laten we vooral Tom Waits niet vergeten, die een heel album opnam, Alice (2002), met nummers voor een toneelbewerking van Alice. De mooiste videoclip geïnspireerd op Alice is toch wel die van Tom Petty: ‘Don’t come around here no more’ (1982), welke een doodenge ’tea-party’ laat zien:
In 2000 verscheen een computergame getiteld American McGee’s Alice, een horrorvariant op het Alice verhaal, welke in de pijplijn zit voor een filmvariant. Een prachtig stripboek is Alice in Sunderland van Bryan Talbot en de Franse tekenaar Gotlib verstripte het verhaal ook, waarin hij Barbarella (1968) vermengt met Alice. Barbaralice werd nogal een erotisch getint verhaal. Enfin, ik kan nog wel even doorgaan. Een overzicht van Alice in de media is hier te vinden.
Vlnr. promotie-illustratie voor American McGee’s Alice, een volwassen Alice
wordt bruut genomen door de onzichtbare kat in Gotlib’s Barbaralice, cover van Alice in Sunderland
Alice als cultureel fenomeen
Hoe je het ook wendt of keert, Alice is alom geïntrigeerd in alle culturele facetten van onze maatschappij. Het verhaal van Lewis Carroll en de tientallen karakters, citaten en symboliek is gewoon goed geworden en niet meer weg te denken in onze westerse manier van denken. Het is al zo ver dat als je een wit konijn in een film ziet, je automatisch een link legt met het Alice verhaal, waardoor de tekst een diepere betekenis krijgt. Net als verwijzingen naar het het oude en nieuwe testament alom aanwezig zijn in onze samenleving (jeetje = verbastering van Jezus), wordt ook Alice je onbewust door de strot gedrukt. Daarom pleit ik ervoor dat het basisonderwijs, naast bijbelstudie, ook Alice-studie doceert op school. Op z’n minst is het verplichte kost voor een kleuter. Alice als nieuwe messias. Dat zie ik Harry Mullisch nog niet bereiken.
Tot slot een fraaie link naar het originele handgeschreven én geïllustreerde Alice boek van Lewis Carroll himself.
Trailer Alice in Wonderland (2010)
Het was een tijd niet duidelijk of Tim Burtons Alice in Wonderland in Nederland in de bioscoop te zien zal zijn. Inmiddels hebben alle bioscopen hun boycot opgegeven en draait de film vanaf 10 maart in de zalen.
|
11 dec 2009
|
Het is gebeurd. Gister heb ik The Box gezien, de derde film van Richard Kelly, de boy wonder die in 2001 de cultklassieker Donnie Darko maakte. Niet alleen een wereldwijd bejubeld meesterwerkje, ook mijn persoonlijke filmfavoriet tot nu toe. Na de flop en immense tegenvaller Southland Tales uit 2006, kwam in 2009 dan eindelijk The Box uit. En deze had alles mee om weer net zo intrigerend te zijn als Donnie. Je begrijpt dat ik dan ook een tikkie nerveus was toen de film aanving.
Een film van Richard Kelly is nooit zomaar een film. Ze zijn gelaagd en intelligent en zetten je aan het denken. Zo ook The Box. De film is gebaseerd op het 6 pagina’s tellende verhaal Button, Button van Richard Matheson, die in 1986 reeds werd verfilmd voor televisie als episode van de Twilight Zone reeks. Bij de meeste mensen gaat er dan wel een belletje rinkelen. De plot verhaalt over een stel, Norma en Arthur, in financiële crisis die op een dag een pakketje zonder afzender op hun stoep zien liggen. Het blijkt een doos te zijn met daarop een knop. De bezorger, Arligton Steward, die die middag langs komt, laat Norma weten dat als ze de knop indrukt er twee dingen gebeuren: iemand op de wereld die ze niet kent zal sterven én ze ontvangt 1 miljoen dollar, belastingvrij. En dan begint het dilemma. Kun je de last dragen een moord op je geweten te hebben? Valt dat te compenseren met 1 miljoen dollar?
De Twilight Zone aflevering, die overigens in zijn geheel online te bekijken is, eindigt met de vrouw die op de knop drukt en een tweede bezoek van meneer Steward die het stel het geld overhandigt, de doos weer meeneemt en hen verlaat met de woorden: “The button unit will be reprogrammed and offered to someone else, with the same terms and conditions. I can assure you it will be offered to someone whom you don’t know”. Het moge duidelijk zijn dat het stel zich nu realiseert dat zij wel eens de volgende kunnen zijn die sterven.
In The Box gebeurt grotendeels hetzelfde (hier speelt ook de zoon een rol), maar dan zijn we pas een half uur verder en sluit akte 1 af. Aktes 2 en 3 gaan vervolgens over de consequenties van de daad en het “verhaal” achter deze vreemde meneer Steward. Geloof me als ik zeg dat de film goed is. Erg goed. Maar dat moet je zelf ervaren. Ik ga nu wel wat zaken uit de doeken doen en proberen uit te leggen WAAROM The Box zo goed is, maar niet zonder eerst te waarschuwen voor spoilers. Komt ‘ie:
VANAF HIER SPOILERS!
Lees niet verder als je de film nog wilt zien en verrast wilt worden!
Ja? Alles veilig? Mooi, dan kunnen we verder. Wat kunnen we maken van Kelly’s versie van The Box?
In elk geval kunnen we de optie wegstrepen dat Steward een ziek, moordend mannetje is die graag speelt met de gevoelens en gewetens van mensen, een aanname die open blijft na het zien van de Twilight Zone aflevering. In Kelly’s versie is hij niemand minder dan de dood. Het is zo simpel als dat. En al die dozen met knoppen staan voor niets anders dan het einde van de wereld. Denk er eens over na: als iedereen maar op een knop gaat drukken en iemand anders vermoord, enkel om er zelf financieel beter van te worden, dan is het einde van het menselijk ras snel in zicht.
De hel, dat zijn de anderen
Het ligt er, als je er op let, zelfs erg dik bovenop. De film zit namelijk vol met verwijzingen naar dit scenario. Belangrijk is Jean-Paul Sartre, de Franse schrijver die in 1944 het existentialistische toneelstuk No Exit schreef. Hierin stelt hij: ‘L’enfer, c’est les autres’, ofwel ‘De hel, dat zijn de anderen’. In dit toneelstuk zien we drie mensen die voor altijd opgesloten zitten in een kamer (de hel), met enkel een gesloten deur. Stuk voor stuk martelen ze elkaar door het ophalen van pijnlijke herinneringen, zonden en wensen. The Box verwijst hier een aantal keer naar: De vrouw van het stel, onderwijzeres Norma, behandelt No Exit tijdens een college, samen met haar man Arthur bezoeken ze het toneelstuk en later staat op hun beslagen autoruit geschreven: ‘no exit’. De hel, dat zijn de anderen. Maar wie zijn dan de anderen? En wat heeft meneer Steward/de dood ermee te maken? Alles.
Arlington Steward was namelijk een oud-collega van Arthur bij NASA. Hij werd ooit door de bliksem getroffen (hij mist zijn kaak, een pretty creepy beeld, zoals je hierboven kunt zien) en kan sindsdien communiceren met “hen die de bliksem beheren”. De ‘anderen’ in de film zijn dan ook de mensen om Norma en Arthur heen, die zich ineens vreemd gedragen. Ze krijgen bloedneuzen en zielloze uitdrukkingen. Het zijn de “employers” van meneer Steward, zoals hij ze noemt. Sja, wat we hier van moeten maken, ik weet het niet. Misschien kunnen we stellen dat het buitenaardse wezens zijn die via meneer Steward de mensen controleren. De doos met de knop is een test om te kijken hoe ver de mens gaat.
Ah, daar zijn de portals weer!
Net als in Donnie Darko hebben we ook in The Box weer te maken met het fenomeen reizen in ruimte en tijd middels ‘portals’. Het lijkt een fascinatie van Richard Kelly te zijn. Op een gegeven moment in de film -de doodenge scène in de bibliotheek- zien we Arthur geconfronteerd worden met drie portalen, gevisualiseerd als drie eh…zwevende deuren van water. Slechts één leidt naar verlossing. Eerdere hints in de film leerden hem dat nummer twee om wat voor vage redenen de juiste keuze was, dus hij gaat voor portal nummer twee en stapt in het water. Het volgende moment zien we Arthur boven zijn vrouw hangen in hun slaapkamer. Hij letterlijk in het water. Een paar seconden later valt hij naar beneden, samen met de duizenden liters water. De vraag is nu: was het de juiste keuze of niet?
Het kan niet anders dan dat dit een religieuze betekenis heeft. Arthur is gedoopt en heeft een glimp van het hiernamaals gezien. En de dame die hem de portalen liet zien laat er ook geen onduidelijkheid over bestaan. Als dit geen referentie is naar Da Vinci’s Laatste Avondmaal…
Ter vergelijking: (zie de drie ramen op de achtergrond)
We zijn gedoemd, of niet?
Het valt niet te ontkennen dat Kelly het idee van Button, Button heeft aangegrepen om het verhaal te vertellen van de gedoemde mensheid. We zijn ten prooi gevallen aan hebberigheid en moord (door op de knop te drukken) en er is geen uitweg meer (no exit). De hel, dat zijn de anderen. Kelly waarschuwt, wat nog eens wordt benadrukt tegen het einde als Steward Sartre weer citeert: “Er zijn twee manieren om de kamer te betreden: vrij en niet vrij. De keuze is aan ons”.
Is de theorie dat geld de bron van al het kwaad is, dan de enige conclusie die we uit The Box kunnen trekken? Wat dacht je van de theorie dat de vrouw het grootste kwaad is op deze aarde? Tenslotte was het Norma, een vrouw, die op de knop drukte en daarmee uit hebberigheid een moord verantwoordde. En was het niet de vader die zijn zoontje Walter redt door zijn vrouw dood te schieten en zijn zoon te behoeden de rest van zijn leven in stilte en duisternis te leven? Juist. Walter leest in de film ook een comic, getiteld ‘The Teleporting Man’; papa wordt ook geteleporteerd en redt zijn zoon. Een superheld!
Het is echter aannemelijker dat Kelly de aard van de mens wil blootleggen. Hij wil kijken of de mens echt zo rot is als dit doemscenario vertelt. Waarom wordt er bijvoorbeeld veel aandacht besteed aan de misvormde voet van Norma, dat een resultaat is van een foutje met een röntgenapparaat? Een antwoord lijkt te liggen in de HREM, de handleiding die Arthur in zijn handen krijgt ergens halverwege de film. HREM staat voor ‘Human Resource Exploitation Manual’ en het boekje toont de werking van de doos, de employers, de tests en de portalen. In de wetenschap staat HREM voor ‘High Resolution Electron Microscopy’ wat inhoudt dat de techniek gebruikt kan worden om via hogere resolutie röntgenstraling een verfijning van een model te verkrijgen. In deze context kun je zeggen dat het experiment met de doos de absolute kern van de mens bloot wil leggen. Door de mens heen kijken om te testen wat hij zal doen als er een doos met een knop voor hem staat.
Enfin. Zo zit de film vol met aanwijzingen, links, suggesties en knipoogjes. En wat betekent dit schilderij bijvoorbeeld? Van wie is het? Wat wordt er afgebeeld?
Ach, en zo is alles ook weer te ontnuchteren en te verklaren door het citaat van Arthur C. Clarke dat in de film opgelezen wordt: “Any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic”. Niet te onderscheiden van pure magie dus. Sja.
Ga de film zien. Echt. Al is het alleen maar om het prachtige production design: de film speelt zich af in 1976 en dat is tot in de puntjes verzorgd. Hulde! En dan heb ik het nog niet eens gehad over de soundtrack. Die is geschreven door Win Butler, Regine Chassagne en Owen Pallet, drie leden van de Canadese band The Arcade Fire. Een prachtige score die af en toe het niveau van The Shining soundtrack evenaart. Brrr, eng en schitterend tegelijk! En over The Shining gesproken: de sfeer uit die film komt erg dichtbij in The Box. Stanley Kubrick moet een grote inspiratiebron zijn geweest. Net als Alfred Hitchcock en David Lynch. Aan dat rijtje kan wat mij betreft nu definitief ook Richard Kelly worden toegevoegd.
The Box verschijnt als het goed is op 4 februari 2010 in de bioscoop hier in Nederland, maar dat is nog maar afwachten. Kijk ook even op de website van The Box, die net zo intrigerend is als de film. En meer antwoorden vind je wellicht ook op de bijbehorende site www.youaretheexperiment.com. Overigens heb ik veel gehad aan de interpretaties van Nelson Carvajal op zijn blog en het discussieforum op IMDB.
|
11 nov 2009
|
Wauw. Ik liep tegen dit korte filmpje aan en MOEST ‘m met je delen.
The Facts in the Case of Mister Hollow van Rodrigo Gudiño en Vincent Marcone is een film van 6 minuten waarin enkel een foto wordt getoond. Gedurende de video wordt op alle elementen in de foto ingezoomd, waarbij de camera zich werkelijk in alle hoeken en bochten wringt en op die manier een intrigerend en morbide verhaal vertelt. Zoals de slogan al vermeld: Look closely!
Update: een featurette
|
9 nov 2009
|
Exact twintig jaar geleden werd de Berlijnse Muur opengebroken en viel het communisme. De bouw van deze door Oost Duitsers ‘anti-fascistische berschermwal’ gedoopte muur, een absoluut dieptepunt in de menselijke omgang, werd een absoluut hoogtepunt, toen deze 28 jaar later weer neer werd gehaald. Het is bijna niet meer te bevatten dat een buurland van ons slechts twee decennia geleden nog gescheiden werd door een muur. Een letterlijke muur. En dat 40.000 duizenden mensen gepoogd hebben te vluchten van oost naar west, 75.000 mensen hiervoor vervolgd werden en 1300 mensen de dood vonden tijdens deze acties.
Onmenselijk. En toch is het gebeurd. Nog altijd lees ik vol ongeloof de verhalen uit deze tijd en met open mond kijk ik naar films en documentaires die hierover verhalen. De meest recente documentaire die ik zag heet De val van de muur. Een uitgave van ZDF-enterprises. De dubbel-dvd laat aan de hand van historisch beeldmateriaal, interviews en betrokkenen en vooral in prachtige computeranimaties de opkomst en val van de muur zien.
Over hoe men in 1961 uit pure wanhoop besluit Berlijn in tweeën te delen en hoe de Westerse wereld daar op reageert. Hoe Oost-Duitsers gescheiden worden van familie en vrienden in West-Duitsland en hoe zij alsmaar vernuftigere manieren vinden om in het westen te komen. De documentaire vertelt verhalen van door wanhoop gedreven mensen die tunnels graven onder de muur om maar in het westen te geraken. Of via een touw en katrol van een huis in oost naar een huis in west glijden. Of nog gekker: via een zelfgemaakte luchtballon. Of windsurfend via Denemarken naar de BRD. En natuurlijk “gewoon” over de muur klimmen, wat vrijwel zéker je reinste zelfmoord is.
Te bizar allemaal. En dat in een tijd ná de Tweede Wereldoorlog. Het was niet eens oorlog! Hoewel dat ook weer niet helemaal waar is. De Koude Oorlog heerste natuurlijk. Ook dit komt uitgebreid aan bod in De val van de muur. En nogmaals: het wordt prachtig geïllustreerd door de animaties die duidelijk maken waar de muur exact liep en hoe deze alsmaar beter werd beveiligd. Een absolute meerwaarde van deze documentaire.
DVD 1 behandelt de opkomst en DVD 2 de val van de muur. En vanzelfsprekend is deel 2 het meest opbeurend wanneer er wordt uitgeweid over de dag in november 1989 als Günter Schabowski zich tijdens een persconferentie verspreekt en meldt dat de mensen “per direct” vrij mogen reizen van oost naar west. Dit moest “morgen” zijn. Binnen drie uur werden de checkpoints overspoelt met mensen en was het hek van de dam. De autoriteiten in de DDR hadden absolute controle verloren en totale hysterie ontsproot zich onder de bevolking van de twee Duitslanden. De muur ging eraan!
De documentaire De val van de muur smaakt naar meer. Met z’n 102 minuten is het veel te kort. Gelukkig zijn er boeken vol geschreven over de periode en zijn er films en tv-series te over.
De val van de muur ligt nu in de winkel. Op de website bij de documentaire kun je al een zeer fraaie animatie zien en veel meer informatie.
|
28 okt 2009
|
Pf, de originaliteit is weer eens ver te zoeken in Hollywood.
Hieronder de trailer voor de remake van het briljante A Nightmare on Elm Street (Wes Craven, 1984). Ik kan wel janken.
Enne…dit is evenzo erg. De posters van de tv-serie True Blood en de recente horrordraak Jennifer’s Body. Diepe diepe zucht.
Dit stukkie is overigens een vervolg op dit stukkie, waar ik me ook al opwond over dit trieste fenomeen…
|
13 okt 2009
|
Moon is de debuutfilm van niemand minder dan Duncan Jones. Wie? Zowie Bowie, ofwel de zoon van David. Donderdag gaat ‘ie in première (in Mokum in Kriterion). En ook zonder subjectieve Bowie-bril lijkt de film me wel wat. Wat jij?
|
Tags:
|
